Οσοι πρόλαβαν τον Γκάλη είδαν (SportDay/ Μιχάλης Λεάνης)

Σαν χθες μου φαίνεται πως ήταν τότε που ο Νίκος
έμπαινε για πρώτη φορά στο Αλεξάνδρειο

Ο Νίκος Γκάλης στο Hall of Fame του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τον κοιτούσα στις φωτογραφίες των εφημερίδων και τον καμάρωνα. «Χρόνε, άδικε μπαμπέση, που στο δίχτυ σου όποιος πέσει χάνεται για τα καλά…», τραγουδάει ο Νίκος Παπάζογλου. Πόσο δίκαιο έχει… Σαν χθες μου φαίνεται πώς ήταν τότε που ο Νίκος Γκάλης, μεταγραφικό απόκτημα του Αρη, έμπαινε για πρώτη φορά στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο την ώρα που η ομάδα αγωνιζόταν με αντίπαλο τη Μακάμπι.
Δύο ξένοι στην πεντάδα τότε, τόσοι επιτρεπόταν, ο Τζόις και ο Τέιλορ και οι φίλαθλοι όρθιοι σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον προσπαθούσαν να καταλάβουν αν ο «κοντός» με τη ροζ κοντομάνικη lacoste και την αφάνα μαλλί, δίπλα στον Τσιλιγκαρίδη ήταν ο Αμερικανός παικταράς για τον οποίο έγραφαν επί μέρες οι εφημερίδες. Τα πρώτα σχόλια επικριτικά. Τι είναι αυτός, ρε μάγκες; Καλά ρε, αυτοί δεν έλεγαν ότι είναι ψηλός; Καλά, μιλάμε για χοντρή πατάτα. Μετά ήρθε το παιχνίδι με το Ηρακλή.
Ο Γκάλης «έσπασε» τα καλάθια, δεν έδινε την μπάλα ούτε στο… αριστερό του χέρι, καταφέρνοντας να πετύχει αν θυμάμαι καλά μόνο… 20 πόντους! Η γκρίνια ξαναφόρεσε τα καλά της, τα πηγαδάκια έξω από το γήπεδο μιλούσαν για μπασκεμπολίστα σειράς που κάποιοι προσπαθούν να τον παρουσιάσουν για σούπερμαν. Ηταν τότε που ο «πατριάρχης» ο Ανέστης Πεταλίδης με τη βραχνή του φωνή μάλωσε τις Κασσάνδρες φωνάζοντας για να το ακούσει και η ομήγυρη ότι: «Ο άνθρωπός είναι γκάνγκστερ. Μόλις συνηθίσει τα καλάθια, δεν θα προλαβαίνετε να μετράτε τους πόντους». Εκανε ο γκάνκστερ μια εβδομάδα ατομική προπόνηση για να τα συνηθίζει, και ο κυρ Ανέστης δικαιώθηκε!
«Χορέψτε και εσείς όπως και οι άλλοι στον ρυθμό του Γκάλη», έλεγε το τραγούδι των φιλάθλων. Και χόρεψαν πολλοί. Ο πολύς Μακ Κάντου της Τρέισερ κάθιδρος να προσπαθεί να στηριχθεί από τη βάση της μπασκέτας, κοιτώντας συγχρόνως λοξά αυτόν που τον νίκησε στον αέρα με διπλό σπάσιμο μέσης, οι συμπαίκτες του Νταντόνι και Πρεμιέρ να μαλώνουν για το ποιος έφταιγε που πέρασε ανάμεσά τους, ο Μενεγκίν να τον κοιτάζει συνοφρυωμένος ζητώντας εξηγήσεις για το ρεζιλίκι. Και μαζί με όλους αυτούς, ο Ντριου και ο Ντέι της Σκαβολίνι να αναρωτιούνται πώς δεν συνάντησαν αυτόν τον παίκτη στο ΝΒΑ.
Ο Σολοθαμπάλ έκανε τον σταυρό του όταν ο Νίκος στη Βαρκελώνη πετύχαινε τρίποντο σχεδόν από το κέντρο του γηπέδου και αυτός θεωρητικά όφειλε να τον εμποδίσει, ο Σαν Επιφάνιο από τα νεύρα πατούσε με δύναμη το παρκέ και ο Χιμένεθ φρόντιζε να μην τον συναντήσει. Ενα παιδί από το σάιτ με ρώτησε ποιο ήταν το καλύτερο κατά τη γνώμη μου παιχνίδι του Γκάλη για να το αναφέρει. Σκέφτηκα ότι ήταν μια από τις πιο δύσκολες ερωτήσεις που μου έχουν υποβάλει ποτέ.
Αυτό στο Εuro του '87 με τους Σοβιετικούς, τότε που κατάργησε τον νόμο της βαρύτητας μένοντας στον αέρα όσο χρόνο χρειαζόταν μέχρι όλη η σοβιετική ομάδα που τον μάρκαρε να πέσει στο έδαφος; Ισως… Μπορεί πάλι να ήταν το παιχνίδι με τους Γιουγκοσλάβους στην ίδια διοργάνωση, ίσως το ματς με την Τρέισερ στο Αλεξάνδρειο, γιατί όχι αυτό με τη Βαρέζε στην Ιταλία με το χέρι του σε νάρθηκα, το πρώτο με τη Γιουγκοπλάστικα στο Παλέ ή μήπως αυτό με τους 32 πόντους εναντίον του ΠΑΟΚ που η λήξη τον βρήκε να στριφογυρίζει την μπάλα με το δάκτυλο…
Στον τοίχο πίσω από το γραφείο μου φιγουράρει μια φωτογραφία του εν ώρα δράσης. Πολλές φορές όταν η κούραση βαραίνει το μυαλό μου κάθομαι και τη χαζεύω. Κλείνω τα μάτια και οι εικόνες σαν καπνός αρχίζουν να με τυλίγουν. «Πόσο τυχερός ήμουν που τον πρόλαβα», με ακούω να λέω στον εαυτό μου.