Η κρύα πέτρα δεν χρειάζεται συντροφιά

Blood and the city και στο Facebook: ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Μακριά από την αθλητική επικαιρότητα και την ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων, έρχεται η ιστορία τριών διαφορετικών ατόμων που περνάνε την μέρα τους σε ένα υπόγειο γραφείο κάπου στην Καλλιθέα. Ένας αθλητικός συντάκτης με «πειραγμένα» εγκεφαλικά κύτταρα, ένας λούτρινος σκύλος που για κάποιο περίεργο λόγο μιλάει και συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος και ένας νεαρός συνάδελφος χωρίς όνομα αντιμετωπίζουν προβλήματα, εχθρούς και εμπόδια που μπαίνουν στο δρόμο τους. Αυτό είναι το Blood and the City και αυτό είναι το 33ο επεισόδιο της 2ης σεζόν…

Πολλά λόγια από τον αφηγητή

Από τη στάχτη ξεκινάμε και στη στάχτη θα καταλήξουμε και πάλι. Κάποιοι λένε ότι μετράει το ταξίδι, αλλά βαθιά μέσα τους ξέρουν ότι η αίσθηση που θα σου αφήσει ο προορισμός θα είναι και αυτή που θα καθορίσει την ανάμνηση του ταξιδιού. Αλλά για περίμενε λίγο. Όλα αυτά που έζησες στη διαδρομή δεν θα μετρήσουν; Σκέψου καλά πριν απαντήσεις. Θυμήσου αυτά που έζησες ένα προς ένα. Θα τα άλλαζες αν ήξερες ότι μπορούν να επηρεάσουν την κατάληξη;

Δεν χρειάζεται να απαντήσεις και οι δύο ξέρουμε πολύ καλά την αλήθεια. Θα μείνει μεταξύ μας, δεν χρειάζεται να βάζουμε τρίτους στην κουβέντα. Είναι καλύτερα τώρα που μείναμε οι δύο μας δεν συμφωνείς; Γι αυτό θέλω να σου δείξω κάτι. Θέλω να σου δείξω το μέρος που θα γραφτεί ο επίλογος. Είναι καλύτερα να το έχεις δει από τώρα. Να νιώσεις την αίσθηση του και όταν θα επιστρέψεις να σου φανεί γνώριμο. Έχεις ξανακούσει γι αυτό το μέρος. Ξέρεις μερικές λεπτομέρειες γι αυτό. Δεν τα ξέρεις όμως όλα, ούτε θα τα μάθεις τώρα. Απλά το σκηνικό θα γίνει πιο οικείο. Πάμε λοιπόν μαζί μέχρι το λόφο.

Στην κορυφή του λόφου η καλύβα στέκει αγέρωχη. Τίποτα δεν μπορεί να την επηρεάσει. Ο χρόνος περνάει από πάνω της και δεν την ακουμπάει. Μοιάζει βγαλμένη από μια άλλη εποχή. Και είναι αλήθεια παράταιρο θέαμα σε σχέση με το πώς φαίνεται στο μάτι η υπόλοιπη περιοχή. Άναρχα δομημένη, με σπίτια μέσα στην καρδιά του δάσους. Κι όμως εκείνη η καλύβα δεν πειράχτηκε ποτέ. Κανείς δεν την παρατηρούσε και κανείς ποτέ δεν πλησίαζε στην κορυφή. Κι όμως είναι εκεί και πάντα θα είναι. Περιμένοντας υπομονετικά.

Σούρουπο. Το τελευταίο φως του ήλιου είναι έτοιμο να πέσει οριστικά πίσω από τα ψηλά βουνά. Στο βαθύ πορτοκαλί του ουρανού η καλύβα προσθέτει τον ελάχιστο καπνό που βγαίνει από τη μικρή καμινάδα στην σκεπή της. Αν ρίχναμε μια ματιά μέσα δεν θα βλέπαμε κανέναν. Πολύς κόσμος είχε περάσει από εκεί. Όλοι κάτι έψαχναν αλλά ποτέ δεν βρήκαν κάτι. Το εσωτερικό της είναι διακοσμημένο με ξύλο. Ένα ξύλινο παραλληλόγραμμο τραπεζάκι στο κέντρο με τρεις πολυθρόνες γύρω του και ένα πιο μεγάλο τραπέζι στην κουζίνα. Πουθενά όμως δεν μπορείς να δεις ένα κρεβάτι. Όποιος έμενε κάποτε εδώ δεν κοιμόταν ποτέ. Ή κοιμόταν στο πάτωμα αλλά αυτή η εκδοχή δεν έμοιαζε και τόσο ρεαλιστική (ενώ το να μην κοιμάται ποτέ ε;).

Δεν υπάρχει άλλο δωμάτιο. Μόνο αυτός ο ενιαίος χώρος. Και μην νομίζετε ότι είναι ακατάστατος. Όχι σε καμία περίπτωση. Μοιάζει σαν να μια νοικοκυρά να περνάει κάθε πρωί και να βάζει τα πάντα στη θέση τους. Όμως καμία νοικοκυρά δεν περνάει. Το μοναδικό που δεν δείχνει συμμαζεμένο είναι αυτό το κάδρο στον ξύλινο τοίχο. Έχει γύρει ελαφρά προς τα αριστερά. Είναι τέτοια η κλίση του που όποιος και να το έβλεπε θα το ίσιωνε απλά και μόνο λόγω αντανακλαστικών. Τρείς άγγελοι κάθονται σε έναν πάγκο και απολαμβάνουν το …τσιγάρο τους. Αυτή είναι η εικόνα του πίνακα και αν κρατήσεις το βλέμμα σου πάνω της για πολλή ώρα μπορείς να πάρεις όρκο ότι ο καπνός που φεύγει από το τσιγάρο είναι πραγματικός.
Το μυαλό μπορεί να παίξει παράξενα παιχνίδια και ίσως αυτό να είναι ένα από τα κόλπα του.

Ανοίγοντας τη μεγάλη κεντρική πόρτα βγαίνεις και πάλι έξω. Σε έναν κήπο που κάποτε κάποιος τον είχε φροντίσει. Τώρα πλέον βλέπεις μόνο ξεραμένα χόρτα. Ο φράχτης που παλιά κράταγε απ’ έξω τους ανεπιθύμητους επισκέπτες τώρα είναι κατεστραμμένος και το μόνο που έχεις να κάνεις για να τον περάσεις είναι απλά να σηκώσεις το πόδι σου. Αλλά προσεκτικά γιατί αυτά τα καταραμένα τα σκουριασμένα σύρματα είναι πιο ύπουλα από όσο δείχνουν.

Ο φράχτης καλύπτει την καλύβα και από τις τέσσερις μεριές της. Δεν υπάρχει όμως πόρτα στο εσωτερικό που να σε οδηγεί στο πίσω μέρος. Πρέπει απλά να περπατήσεις γύρω γύρω. Η εικόνα εκεί είναι λίγο διαφορετική. Τα ξεραμένα χόρτα υπάρχουν βέβαια, αλλά την προσοχή τραβάνε αμέσως τα δύο δέντρα. Τα δύο τεράστια δέντρα που καλύπτουν με τα κλαδιά τους ολόκληρη την πίσω αυλή. Αν προσπαθήσεις να περπατήσεις ανάμεσα στα πεσμένα κλαδιά θα φτάσεις στο κεντρικό σημείο. Εκεί ανάμεσα στα δύο μεγάλα δέντρα. Προσπάθησε να καθαρίσεις λίγο το έδαφος με τα πόδια σου. Κάνε στην άκρη τα κλαδιά και τα χόρτα. Εκεί στη μέση ακριβώς. Ακόμα και τώρα που έχει νυχτώσει μπορείς να τη διακρίνεις. Δεν είναι μεγάλη, αλλά σίγουρα ξεχωρίζει. Δεν υπάρχει κανένας σταυρός δίπλα της. Η κρύα πέτρα δεν χρειάζεται συντροφιά…

Επιστρέφουμε γρήγορα στην μπροστινή αυλή. Η πόρτα της εισόδου είναι τώρα μισάνοιχτη. Την είχατε κλείσει έτσι δεν είναι; Περπατάμε με διστακτικά βήματα προς το εσωτερικό. Μην ανησυχείτε, κανείς δεν μπορεί να μας δει. Δεν είμαστε εκεί. Δεν υπάρχει τρόπος να είμαστε εκεί. Ειδικά εσείς. Και όμως βρίσκεστε. Η μυρωδιά του φρεσκόλουστραρισμένου ξύλου σας φαίνεται γνώριμη έτσι δεν είναι; Και αυτές οι πολυθρόνες με τα χοντρά κόκκινα μαξιλάρια. Δεν τα έχετε ξαναδεί με τα μάτια σας, αλλά ξέρετε ακριβώς πως είναι. Το μυαλό σας ξέρει ακριβώς πως είναι. Τελικά την είχατε κλείσει την πόρτα. Αλλά κάποιος την άνοιξε. Αυτός ο κάποιος κάθεται τώρα στην πολυθρόνα μπροστά από το παραλληλόγραμμο ξύλινο τραπεζάκι. Πλησιάστε τον, δεν πρόκειται να σας δει. Κάτι σας θυμίζει ε; Ειδικά αυτή η μεταλλική βαλίτσα που έχει πάνω στα πόδια του. Γιατί την κρατάει ακόμα και δεν την αφήνει κάτω; Βγαίνουμε γρήγορα έξω. Δεν έχουμε καμία δουλεία να βρισκόμαστε εκεί. Έχει νυχτώσει για τα καλά.

Η κρύα πέτρα δεν χρειάζεται συντροφιά. Ο τάφος του Jesse James στέκει εκεί μονάχος για δεκαπέντε ολόκληρα χρονιά. Η κρύα πέτρα δεν θέλει συντροφιά. Σύντομα όμως θα αποκτήσει…

Έχω ακούσει να λένε ότι όταν ανατριχιάζεις κάποιος περπατάει στο σημείο που θα γίνει ο τάφος σου. Μόλις ανατρίχιασα…

Συνεχίζεται…



Δύο επεισόδια απομένουν για την ολοκλήρωση της σεζόν. Λεπτομέρειες για το πότε θα δημοσιευθούν θα βρείτε στη σελίδα του Blood and the City.

Υ.Γ Blood and the city: Archives. Όλα τα κείμενα της πρώτης αλλά και της δεύτερης σεζόν βρίσκονται συγκεντρωμένα εδώ.

*H πραγματικότητα είναι μια διαστρεβλωμένη εικόνα της φαντασίας…

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr