Πιστεύετε στα φαντάσματα;

Μακριά από την αθλητική επικαιρότητα και την ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων, έρχεται η ιστορία τριών διαφορετικών ατόμων που περνάνε την μέρα τους σε ένα υπόγειο γραφείο κάπου στην Καλλιθέα. Ένας αθλητικός συντάκτης με «πειραγμένα» εγκεφαλικά κύτταρα, ένας λούτρινος σκύλος που για κάποιο περίεργο λόγο μιλάει και συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος και ένας νεαρός συνάδελφος χωρίς όνομα αντιμετωπίζουν προβλήματα, εχθρούς και εμπόδια που μπαίνουν στο δρόμο τους. Αυτό είναι το Blood and the City και αυτό είναι το 27ο επεισόδιο της 2ης σεζόν…

Πιστεύετε στα φαντάσματα;

Φανταστείτε ένα σύμπαν όπου όλα κυλούν σύμφωνα με τους δικούς σας ρυθμούς. Τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει τη προσωπική σας ηρεμία, αλλά ούτε την κοσμοθεωρία σας. Οτιδήποτε προσπαθεί να χαλάσει τον όμορφα και αγγελικά πλασμένο κόσμο, που έχετε φτιαγμένο στο μυαλό σας, αποκλείεται αυτόματα από τους μηχανισμούς άμυνας που έχετε αναπτύξει με τα χρόνια και φτάνει στο υποσυνείδητο σας ως ασήμαντο και περιττό.

Είναι ωραίο αυτό το σύμπαν δεν συμφωνείτε; Να μην χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα. Να μην χρειάζεται να αγχώνεσαι για πράγματα που στην ουσία δεν είναι περισσότερο σημαντικά από το αν το γάλα στον καφέ είναι φρέσκο ή εβαπορέ. Ξέρω ότι οι ενστάσεις στο θέμα εβαπορέ θα είναι πολλές και ότι κάποιοι από εσάς δεν θα βάζατε καν στην ίδια πρόταση τις λέξεις γάλα και καφές, αλλά μην γελιέστε, υπάρχουν άνθρωποι που αυτά τα θέματα τα θεωρούν απόλυτα σημαντικά για την εξέλιξη της ζωής τους.

Μας αρέσει λοιπόν αυτό το σύμπαν και θα κάναμε τα πάντα για να ζούμε σε αυτό. Αλλά πάντα σε κάποια σκοτεινή γωνία θα υπάρχουν οι πειρασμοί, που θα σε βγάζουν από τον δρόμο που είχες αρχικά χαράξει. Θα κάθονται εκεί κρυμμένοι, με τα σουβλερά τους δόντια να γυαλίζουν στο σκοτάδι και να περιμένουν τη στιγμή που θα δαγκώσουν τη σάρκα τους ωραίου αυτού κόσμου που είχατε ετοιμάσει. Μπορεί να περιμένουν για πολύ καιρό μέχρι να κάνουν την επίθεση τους και μπορεί επίσης να μην τους είχατε αντιληφθεί ποτέ. Αλλά πιστέψτε με είναι εκεί. Γι αυτό μακριά από τις σκοτεινές γωνίες αν θέλετε να γλυτώσετε τα σουβλερά δόντια του αποπροσανατολισμού. Αλλά αν θέλουμε να μιλήσουμε και κυριολεκτικά, μακριά από τις σκοτεινές γωνίες αν θέλετε να γλυτώσετε το πορτοφόλι σας.

Στη θεωρία όλα αυτά φαντάζουν ωραία. Όλα αυτά φαντάζουν ιδανικά. Πόσο δύσκολα όμως περνάς στην πράξη. Αν πάρουμε το 10, ως μεγαλύτερο δείκτη δυσκολίας, τότε η πράξη σε αυτή τη θεωρία έρχεται μετά το 11. Ελάτε τώρα… Δεν είναι καμιά υπερβολικά δύσκολη εξίσωση, ούτε κανένα από αυτά τα ολοκληρώματα, που ανάθεμα αν ποτέ κάποιος που τελείωσε το λύκειο και δεν έμεινε στην άλγεβρα, κατάλαβε τι στο διάολο είναι και ποια είναι τέλος πάντων η χρήση τους. Ολοκληρώματα και μαλακίες. Αυτός είναι ένας ωραίος τίτλος για το μάθημα της άλγεβρας. Ολοκληρώματα και μαλακίες.

Και μια και το τραβήξαμε μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο… ας το τραβήξουμε λίγο ακόμα. Ας πούμε λοιπόν ότι αυτό το σύμπαν υπάρχει. Κάποιος το έχει φτιάξει και ζει μέσα σε αυτό για πολλά και παράλληλα ευτυχισμένα χρόνια. Δεν είναι ο μόνος απλά αυτό που έχει χτίσει ο καθένας είναι διαφορετικό. Ας επικεντρωθούμε σε έναν λοιπόν, γιατί αλλιώς θα συζητάμε μέχρι να ξημερώσει η μέρα που ένα τσούρμο γάτες θα επιτεθούν στην ακρόπολη με επιτυχία και από εκεί θα αρχίσουν να περνάνε τα υποσυνείδητα μηνύματα τους στον κόσμο, μέσω ανεπτυγμένων συστημάτων επικοινωνίας που επηρεάζουν κατευθείαν τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Και αυτή η μέρα αργεί, όπως καταλαβαίνετε, πολύ.

Αυτός ο ένας λοιπόν τα καταφέρνει μια χαρά. Έχει προσαρμοστικότητα που σπάνια συναντάς και μπορεί να δέσει με κάθε τρελό συνδυασμό ανθρώπων ( ή και λούτρινων σκύλων αν προτιμάτε). Και εκεί που νομίζουμε ότι όλα του πάνε καλά και τίποτα πλέον δεν μπορεί να τον βγάλει από αυτή την τροχιά… κάτι συμβαίνει. Κάτι που τον κάνει να χάσει σχεδόν τα λογικά του, γιατί η προσγείωση στον κόσμο όπου όλα μπορούν να συμβούν και τίποτα δεν κυλάει σύμφωνα με το πρόγραμμα που ο καθένας βάζει για τον εαυτό του είναι απότομη. Όλα γκρεμίζονται σε μία στιγμή και μένεις περισσότερο μόνος από όσο ένιωσες ποτέ στη ζωή σου.
Όλα αυτά, τα έπαθε ο νεαρός συνάδελφος όταν έμαθε την αλήθεια. Ή τουλάχιστον ένα μέρος της…

Στο υπόγειο…

Η καρέκλα γύρισε σίγα σιγά…

«Θα ήθελα να πω καλώς ήλθατε… αλλά θα προτιμούσα να μας πει πρώτα ο κύριος Jesse James, πως γίνεται να έχει πεθάνει το 1995 και τώρα να είναι εδώ μαζί μας…» είπε ο νεαρός συνάδελφος.

Χαλάρωσα κατευθείαν με το που τον είδα. Μετά τα όσα είχαμε περάσει στο Λονδίνο με τις θεωρίες συνομωσίας, ήταν καλό που έβλεπα επιτέλους ένα γνωστό πρόσωπο. «Αυτή ήταν η πιο εντυπωσιακή είσοδος που θα μπορούσες να σκεφτείς;» του είπα και άρχισα να παρατηρώ ότι το πρόσωπο του φαινόταν διαφορετικό. Ήταν το βλέμμα του μάλλον, πιο σκληρό και απόμακρο από ότι τον είχα συνηθίσει.

«Από αυτό που είπα αυτό έχεις να σχολιάσεις μόνο;» είπε ενώ δεν έδειχνε διάθεση να σηκωθεί από την καρέκλα μου. Από μόνο του αυτό το γεγονός θα με είχε εξοργίσει πριν από λίγο καιρό αλλά ειλικρινά μετά την Αγγλία δεν είχα κουράγιο για να εκνευρίζομαι τόσο εύκολα. «Κάτι είπες για τον Jesse James και το 1995. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι σημαντικό που να έγινε το 1995, εκτός κι αν λες για εκείνη την υποτιθέμενη επίθεση από φονικές μέλισσες στην παραλία της Βουλιαγμένης, αλλά δεν νομίζω ότι πρόκειται να αποδειχθεί ποτέ αυτό. Κάτσε λίγο να σκεφτώ… Jesse σου έρχεται εσένα κάτι;».

Ο Jesse James είχε κοκαλώσει. Δεν είχε ανέβει καν στο ράφι του και μας κοιτούσε και τους δύο με ένα ύφος, που το μόνο που έδειχνε ήταν απόγνωση. Ακόμα δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί βέβαια, αφού ποτέ δεν έδινα σημασία στις πρώτες λέξεις του νεαρού συνάδελφου και τώρα που έπρεπε να είχα ακούσει, είχα ακούσει σχεδόν τα μισά. Μήπως θα έπρεπε να αρχίσω να δίνω περισσότερη προσοχή σε αυτά που μου έλεγαν οι άλλοι, γιατί μπορεί να έχανα κάτι σημαντικό; Δύο λέξεις μου ήρθαν στο μυαλό ως απάντηση αυτού του προβληματισμού. Δύο λέξεις. «Δε γαμιέται…» .

Το πρόβλημα όμως παρέμενε. «Είσαι απαράδεκτος πάντως. Λείπεις τόσο καιρό και ούτε ένα τηλέφωνο. Και τι ήταν αυτά που έλεγε η μάνα σου ότι ήσουν άρρωστος; Εμένα πάντως μια χαρά μου φαίνεσαι, να μη σου πω ότι τα έχεις πάρει τα κιλάκια σου». Ο νεαρός συνάδελφος σηκώθηκε σιγά σιγά από την καρέκλα και ήρθε προς το μέρος μας. Η αρχική μου εντύπωση ότι το πρόσωπο του έδειχνε πιο σοβαρό και ταλαιπωρημένο παρέμεινε.

«Θέλεις να ακούσεις να ακούσεις μία τρομακτική ιστορία;» μου είπε…

Λίγα λόγια από τον αφηγητή…

Η εντύπωση ότι έχουμε αρχίσει να μετατρεπόμαστε στα «μυστικά της Εδέμ» πρέπει να έχει περάσει από το μυαλό σας και μην το αρνηθείτε. Σε αντίθεση όμως με την παρέα της φεγγαρόπετρας, που ανάθεμα αν υπάρχει πιο σαχλό όνομα για παρέα ακόμα και αν αυτή η παρέα είναι άντρες που τους αρέσει να ντύνονται χορεύτριες και να πετάνε ο ένας στο άλλον αυτοσχέδια μαξιλάρια… σε αυτήν εδώ την παρέα δεν υπάρχει κάποιος μεγάλος έρωτας. Κατά τα άλλα όμως ίσως και να έχετε δίκιο και να έχει αρχίσει τελικά η ιστορία να εμφανίζει επαναλήψεις στιγμών που η πλοκή κορυφώνεται με μόνο κέρδος την τηλεθέαση. Ευτυχώς λοιπόν που δεν μεταδιδόμαστε τηλεοπτικά γιατί φαντάζεστε πόσες λέξεις θα έπρεπε να κοπούν; Ειδικά αν η ώρα μετάδοσης ήταν απογευματινή ή prime time. Το «Θα τον γαμήσω τον καριόλη» του Jesse James θα έπρεπε να μετατραπεί σε …« άμα τον πιάσω στα χέρια μου».

Άμα θέλει αγαπητό μου ΕΣουΡου να τον γαμήσει τον καριόλη ας το κάνει, γιατί να μην τον αφήνουμε να πράξει όπως ορίζει η καρδιά; Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, τι είναι η αγάπη; Πράγματα που ένιωσες δίπλα στον άλλον μετά από καιρό και στην αρχή δεν τα είχες παρατηρήσει. Μικρές και ασήμαντες για άλλους στιγμές που εσένα όμως σε γεμίζουν. Αν λοιπόν ο Jesse James θέλει να τον γαμήσει τον καριόλη και τον οποιοδήποτε καριόλη, ας μη στεκόμαστε στους χαρακτηρισμούς, ας το κάνει.

Στο θέμα μας τώρα χωρίς άλλες παρεμβολές από τον δαίμονα που διαφθείρει τα μυαλά και χρησιμοποιεί κακές λέξεις για φτηνό εντυπωσιασμό. Όπως φαίνεται ο νεαρός συνάδελφος ανακάλυψε πολλά, το πώς τα ανακάλυψε θα το μάθουμε τη συνέχεια, αυτό που μας ενδιαφέρει τώρα είναι να δούμε πως θα εξελιχθεί η στιχομυθία…

Πίσω στο γραφείο…

«Αυτό το αστείο με τις τρομακτικές ιστορίες πρέπει να τελειώσει. Έχω να δω καλό θρίλερ από την πρώτη «κάθοδο» και κάτι μου λέει ότι θα κάνω καιρό να ξαναδώ. Τι σε κάνει να πιστεύεις λοιπόν ότι ξαφνικά ξύπνησε ο Χιτσκοκ μέσα σου και θα μου διηγηθείς μία ιστορία που από πριν με προειδοποιείς ότι θα με τρομάξει;» είπα.

«Θα τον γαμήσω τον καριόλη» μουρμούρισε ο Jesse James βγαίνοντας από την κοκαλωμένη στάση που είχε πάρει από την στιγμή που μπήκαμε στο γραφείο.

«Τι νομίζεις Jesse; Ότι εγώ θα την πατήσω τόσο εύκολα;» είπε ο νεαρός συνάδελφος και αυτή τους η λεκτική αντιπαράθεση με έκανε να έρθω επιτέλους πίσω στην πραγματικότητα και να διαπιστώσω ότι είχαμε κάποιο πρόβλημα.

«Πάψτε κι οι δύο. Μπορείτε να μου πείτε τι στο διάολο έχει γίνει και είστε έτοιμοι να βγάλετε ο ένας τα μάτια του άλλου;» είπα με λιγότερη όμως πυγμή από όση απαιτούσε προφανώς η περίσταση, γιατί κανένας από τους δύο δεν έμοιαζε να βάζει νερό στο κρασί του.

(Μικρή παρέμβαση από τον αφηγητή. Για ποιο λόγο τέτοιες ανούσιες εκφράσεις, όπως το «βάζει νερό στο κρασί του» έχουν επιζήσει ακόμα και στις μέρες μας. Και αν κάποιος το κάνει στην πραγματικότητα, να βάζει νερό στο κρασί του δηλαδή, τι σκοπούς θα εξυπηρετούσε; Αυτή ήταν η απορία μου μπορείτε να συνεχίσετε).

Η συνέχεια της αντιπαράθεσης παρέμεινε λεκτική χωρίς όμως να μπαίνει κάποιο καινούργιο στοιχείο στην υπόθεση. «Επειδή έχω βαρεθεί να σας ακούω, μήπως μπορείς να επαναλάβεις τι είπες με το μπήκαμε στο γραφείο;» είπα στον νεαρό συνάδελφο μπας και βγάλω επιτέλους άκρη.

«Μαλακία είπε» πετάχτηκε ο Jesse James.

«Μαλακίες λες εσύ» απάντησε ο νεαρός συνάδελφος και μία νέα λεκτική κόντρα ξεκίνησε.

«Πολύ καλά. Δώστε μου μόνο μισό λεπτό» είπα και πήγα προς τη ντουλάπα. Δεν μου έδωσαν καμία σημασία και συνέχισαν να ανταλλάσσουν χαρακτηρισμούς, με πιο βαρύ από αυτούς το «καριολόπουστα» που είπε ο Jesse James. Αυτός που με είχε εκπλήξει με το λεξιλόγιο του ήταν ο νεαρός συνάδελφος. Συνήθως δεν έβριζε. Ή μάλλον για να το θέσω στην πραγματική του βάση. Ποτέ δεν έβριζε.

Άνοιξα την ντουλάπα και από μέσα έβγαλα λίγο σκοινί που πάντα έχω διαθέσιμο για τέτοιες περιπτώσεις. Πήρα στα χεριά μου και ένα μπρίκι που βρήκα πρόχειρο και έκλεισα τη ντουλάπα.

Από ένα χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού με το μπρίκι. Όχι αρκετά δυνατό για να τους κάνει ζημία, αλλά ικανοποιητικό για να τους κάνει να πάψουν επιτέλους. Το σκοινί για να τους δέσω στις καρέκλες και όλα καλά.

Επιτέλους ησυχία. Κοίταξα την αγαπημένη μου καρέκλα και ετοιμάστηκα για να πάω να την απολαύσω. Πρώτα όμως μία μικρή στάση στο mini bar. Έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα κόλα και ήπια μία μεγάλη γουλιά. Ξέρετε εκείνο το συναίσθημα που έχεις όταν γυρίζεις σπίτι μετά από καιρό; Ε αυτό ακριβώς ένιωθα και ας μην είχε περάσει τόσος πολύς καιρός. Για λίγα λεπτά λοιπόν θα απολάμβανα την ησυχία μου. Έκατσα στην πολυθρόνα μου και έβαλα τα πόδια πάνω στο γραφείο.

Αποφάσισα να φτιάξω μία φανταστική ιστορία στο μυαλό μου για να το διασκεδάσω λιγάκι. Σε αυτήν ένας δεκαπεντάχρονος ερωτεύεται την καθηγήτρια του. Αυτή όμως δεν του δίνει καμία σημασία και το παίζει «εγώ είμαι τριαντάχρονη καθηγήτρια και εσύ είσαι μικρό παιδί». Ο δεκαπεντάχρονος δεν πείθεται από την εξήγηση της καθηγήτριας, γι’ αυτό φεύγει από το σπίτι του και αποφασίζει να ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο με μοναδική συντροφιά μια φυσαρμόνικα. Ο δεκαπεντάχρονος φτάνει στην Αμερική και εκεί γίνεται διάσημος μουσικός. Όταν γυρίζει στην Ελλάδα, δέκα χρόνια μετά, ψάχνει να βρει την καθηγήτρια του. Ανακαλύπτει όμως ότι αυτή έχει παντρευτεί τον κατά ένα χρόνο μικρότερο αδερφό του. Πάνω στην απόγνωση του αλείφεται με μέλι και κάθεται έξω από μία κυψέλη γεμάτη μέλισσες. Δεν θα μάθω ποτέ το αν οι μέλισσες τσίμπησαν τελικά τον πρώην δεκαπεντάχρονο αφού εκείνη της στιγμή άρχισε να συνέρχεται πρώτος από το χτύπημα ο νεαρός συνάδελφος…

«Βρε καλώς το παιδί» είπα. Ήταν δεμένος βέβαια στην καρέκλα.

«Με χτύπησες» είπε.

«Το ξέρω»

«Γιατί;»

«Για να ηρεμήσεις φυσικά»

Ο νεαρός συνάδελφος μου επανέλαβε αυτό που είπε όταν μπήκαμε στο γραφείο. Ότι o Jesse James ήταν νεκρός δηλαδή από το 1995.

«Να σου πω την αλήθεια δεν εκπλήσσομαι ιδιαίτερα. Από τη στιγμή που έχουμε αποδεχτεί το γεγονός ότι ένα λούτρινος σκύλος μιλάει και φέρεται σαν άνθρωπος όλα τα άλλα είναι περιττά νομίζω…» είπα.

O Jesse James συνήλθε και αυτός δεμένος όμως στην καρέκλα του. «Ότι και να σου είπε είναι ψέματα» ψέλλισε…

«Α ναι;» είπε ο νεαρός συνάδελφος. «Το παιδί από το site στέλνει χαιρετίσματα». Ο Jesse James πάγωσε μόλις άκουσε τον νεαρό συνάδελφο να μιλάει για το παιδί από το site.

«Που είναι αυτή η ψυχή;» είπα.

«Εδώ δίπλα μου… όλη την ώρα» απάντησε ο νεαρός συνάδελφος χαμογελώντας ψυχρά…

(Πιστεύετε στα φαντάσματα;)

Η συνέχεια την επόμενη Δευτέρα λίγο μετά τα μεσάνυχτα.

Υ.Γ Blood and the city: Archives. Όλα τα κείμενα της πρώτης αλλά και της δεύτερης σεζόν βρίσκονται συγκεντρωμένα εδώ.



*H πραγματικότητα είναι μια διαστρεβλωμένη εικόνα της φαντασίας…

Share

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr