Δωμάτιο 327

Μακριά από την αθλητική επικαιρότητα και την ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων, έρχεται η ιστορία τριών διαφορετικών ατόμων που περνάνε την μέρα τους σε ένα υπόγειο γραφείο κάπου στην Καλλιθέα. Ένας αθλητικός συντάκτης με «πειραγμένα» εγκεφαλικά κύτταρα, ένας λούτρινος σκύλος που για κάποιο περίεργο λόγο μιλάει και συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος και ένας νεαρός συνάδελφος χωρίς όνομα αντιμετωπίζουν προβλήματα, εχθρούς και εμπόδια που μπαίνουν στο δρόμο τους. Αυτό είναι το Blood and the City και αυτό είναι το 21ο επεισόδιο της 2ης σεζόν…

Στα προηγούμενα επεισόδια:

Την προηγούμενη φορά βέβαια που ήμουν τόσο σίγουρος για τα αισθήματα μιας γυναίκας κατέληξα με μια εντολή περιοριστικών μέτρων στα χέρια μου. «Θέλεις να τα πούμε στο Λονδίνο; Μια και θα κάτσεις τόσο λίγο ξέρω ένα πολύ ωραίο μέρος για φαγητό» μου είπε και αμέσως οι προβληματισμοί μου εξαφανίστηκαν. Εκεί μπροστά μου στεκόταν η γυναίκα των ονείρων μου.

---------------------------------------------------------------------

«Περάσατε το τεστ… (παύση)… Καλώς ήλθατε στο Λονδίνο (παύση) είμαι ο πιλότος Καραγιάννης. Και είμαι εδώ για να σας βοηθήσω …(παύση). Βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο. Σας έχουν …επιλέξει» είπε και έβγαλε από το σακάκι του μία πίπα. Την άναψε και τράβηξε μια μεγάλη ρουφηξιά.

Δωμάτιο 327

Η αρχική μου γνώμη για τον πιλότο Καραγιάννη δεν άλλαξε στο ελάχιστο όταν τον είδα. Ίσα ίσα, έγινε ακόμα καλύτερη. Στεκόταν μπροστά μας φορώντας τη στολή του πιλότου με την καπαρντίνα στο χέρι και μια μικρή τσάντα περασμένη στον άλλο ώμο. Το καπέλο του δεν ήταν όμως ίσια τοποθετημένο στο κεφάλι του. Έμοιαζε με τύπο που φορούσε αυτή τη στολή αναγκαστικά. Αν επιτρεπόταν θα «πέταγε» το αεροπλάνο με το τζίν του τις καουμπόικες μπότες του και ένα φθαρμένο t-shirt «Lynyrd Skynyrd».

Υπολόγιζα ότι δεν ξεπέρναγε τα 40 στην ηλικία κι όμως έμοιαζε να ξέρει τόσα πολλά. Ένας άνθρωπος που είδε, έζησε και κατέκτησε όλα όσα μπορούσε. Θα μου πείτε τώρα εσείς και θα έχετε και δίκιο. «Από πού στο διάολο βγάζεις όλα αυτά τα συμπεράσματα με μία μόνο ματιά». Η απάντηση είναι μία. Δεν είμαι σίγουρος για τίποτα αλλά θα μου άρεσε στο τέλος όλα αυτά να είναι αληθινά. Είναι καλό κάποιες φορές να δικαιώνονται οι προσδοκίες σου για κάποιον, έστω και αν τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα σε τέτοιου τύπου προσδοκίες δεν απέχει και πολύ από την εξέλιξη μιας μάχης ανάμεσα σε έναν δράκο και ένα κοάλα. Το καημένο το κοάλα. Μία φορά όμως το κοάλα θα επικρατήσει και τότε θα το ευχαριστηθείτε. Μην πείτε ψέματα.

Ας γυρίσουμε όμως στον πιλότο Καραγιάννη που κάπνιζε την πίπα του και μας είχε μόλις προειδοποιήσει για έναν μεγάλο κίνδυνο που μας περίμενε στο Λονδίνο.

«Ποιος μας έχει επιλέξει πιλότε; Μπορώ να σε φωνάζω πιλότο έτσι;» είπε ο Jesse James..

«Μπορείς, αλλά δεν είναι αυτό το μικρό μου όνομα. Μπορώ να σε φωνάζω και εγώ Jessica;» απάντησε ο Καραγιάννης. Ο Jesse έγινε έξαλλος. Δεν υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που του αντιμιλούσαν και όταν αυτό γινόταν δεν μπορούσε να το διαχειριστεί. «Πες του να προσέχει πως μου μιλάει γιατί θα του δαγκώσω το αυτί» μου είπε χαμηλόφωνα. Του απάντησα ότι αν είχε κάτι να πει θα έπρεπε να
το πει ο ίδιος και εκείνη τη στιγμή πήδηξε από τον ώμο μου και απομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας κατάρες σε όλες τις αρχαίες γλώσσες. Θα του πέρναγε σε λίγο, ήμουν σίγουρος γι αυτό.

«Γιατί να σε εμπιστευτούμε πιλότε Καραγιάννη; Μπορεί ο κίνδυνος να είσαι εσύ τελικά» του είπα.

«Να είσαι σίγουρος… (παύση) ότι αν εγώ… ήμουν ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ… θα ήσασταν τώρα συσκευασμένοι σε δύο αναπαυτικά κουτάκια με προορισμό το νοτιότερο άκρο της Αυστραλίας». Ήταν πειστικός δεν μπορώ να πω. Στα επόμενα λεπτά συζητήσαμε γρήγορα. Μου είπε ότι θα έπρεπε να μείνουμε σε άλλο ξενοδοχείο από αυτό που είχαμε κλείσει. Τα είχε κανονίσει όλα αυτός. Δεν αποκάλυψε περισσότερες λεπτομέρειες για τον κίνδυνο. Είπε μόνο να ξεκουραστούμε και ότι την επόμενη μέρα το πρωί θα επικοινωνούσε αυτός μαζί μας. Με χαιρέτησε λέγοντας ότι όλα θα πάνε καλά. Όλα θα πάνε ΑΨΟΓΑ. Του άρεσε να τονίζει κάποιες λέξεις από ότι φάνηκε.

Έμεινα μόνος μου στην είσοδο του terminal 4 στο Χίθροου. Ο Jesse James δεν φαινόταν πουθενά τριγύρω. Προσπάθησα να σκεφτώ τι είδους κίνδυνος ήταν αυτός που μας περίμενε. Τίποτα δεν μου ήρθε στο μυαλό και αυτό ήταν ένα συνηθισμένο φαινόμενο που μου τύχαινε πάντα όταν προσπαθούσα να επικεντρωθώ σε κάτι. Κατέληξα να σκέφτομαι μια φανταστική ιστορία με πρωταγωνιστή έναν πανέξυπνο σκίουρο που του άρεσε να κλέβει νομίσματα από τις τσέπες εφοριακών. Ο σκίουρος που τον ονόμασα Πέτρο (Πέτρος ο σκίουρος θα ήταν ένας τίτλος που θα έκανε μεγάλη επιτυχία στα παιδικά βιβλία) μπλέχτηκε σε μια υπόθεση με κλεμμένα διαμάντια και προσπαθούσε να ξεφύγει από έναν τοκογλύφο που ήθελε να του βγάλει τα δόντια και να τα κάνει κολιέ. Λίγο πριν το μεγάλο φινάλε της φανταστικής μου ιστορίας έκανε την εμφάνιση του ο Jesse James, φανερά πιο ήρεμος από πριν. Δεν θα μάθω ποτέ τι απέγινε ο Πέτρος ο σκίουρος και αν γλύτωσε τελικά από τον τοκογλύφο.

«Πως και ηρέμησες τόσο γρήγορα;». Ήταν πραγματικά παράξενο το πώς είχε παρουσιαστεί ευδιάθετος. Συνήθως φούντωνε περισσότερο όση ώρα σκεφτόταν. «Δεν ξέρω» είπε χαμογελώντας…. «Πάντως βρήκα κάτι μανιτάρια εδώ κοντά εξαιρετικά… Έφαγα δύο». Είχε το βλέμμα της χαρούμενης αποβλάκωσης. Το σόι μανιτάρια ήταν αυτά ένας θεός το ξέρει. Και του το είχα πει ένα εκατομμύριο φορές. Μην τρως κάτι που δεν το έχεις αγοράσει και δεν έχεις δει την ημερομηνία λήξης.

«Δεν ξέρω φίλε… Αυτά τα μανιτάρια… είναι μαγικά». Η λέξη μαγικά ενεργοποίησε τη σκέψη μου που αμέσως έκανε συνειρμούς. Ο Jesse James βρισκόταν υπό την επήρεια παραισθησιογόνων μανιταριών και αυτό μόνο προβλήματα θα μπορούσε να μας δημιουργήσει. Τον πήρα στον ώμο μου και αρχίσαμε να περπατάμε προς το μετρό. Ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν στο Λονδίνο και ήλπιζα τουλάχιστον να φτάσουμε στο ξενοδοχείο που μας είχε υποδείξει ο πιλότος Καραγιάννης χωρίς άλλες καθυστερήσεις.

«Πωωωωωωω! Μια σαρανταποδαρούσα. Άσε με να κατέβω, άσε με να κατέβω» φώναξε ο Jesse James αλλά δεν τον άφησα. Δεν υπήρχε καμία σαρανταποδαρούσα. Κατεβήκαμε από τις κυλιόμενες σκάλες φτάσαμε στο εκδοτήριο και ζήτησα ένα εισιτήριο για τη γραμμή Picadilly. Ο πιλότος Καραγιάννης ήταν σαφής. Έπρεπε να πάρουμε αυτή τη γραμμή και να κατέβουμε στη στάση King’s Cross. Από εκεί θα φτάναμε σε δέκα λεπτά με τα πόδια στο Holliday Inn. «Ten minutes walk» μου είπε τραβώντας μια βαθιά ρουφηξιά από την πίπα του.

Το τρένο ήρθε σε ένα λεπτό. Δεν υπήρχε πολύς κόσμος στο βαγόνι και έτσι κάθισα άνετα σε μια θέση και ακούμπησα τα πόδια πάνω στη βαλίτσα μου. Έβαλα τον Jesse James δίπλα μου αφού μου φάνηκε ότι τον είχε πάρει ο ύπνος. Μου είχαν πει ότι η απόσταση μέχρι το κέντρο ήταν μεγάλη, αλλά μόλις συνειδητοποίησα ότι μέσα σε 20 λεπτά είχαμε κάνει μόνο τέσσερις στάσεις από τις 24 που θέλαμε για να φτάσουμε, άρχισα να βαριέμαι. Έξω είχε νυχτώσει, έτσι η πρώτη γεύση που έπαιρνα από την Αγγλία ήταν παλιά κτίρια και βιομηχανικές τοποθεσίες. Όχι κάτι το διαφορετικό από όσα είχα δει στη ζωή μου.

Αποφάσισα να φτιάξω άλλη μια φανταστική ιστορία στο μυαλό μου για να περάσει η ώρα. Σε αυτήν πρωταγωνιστής ήταν ένας μανιακός ψιλικατζής. Με το πρόσχημα της δωρεάν αθλητικής εφημερίδας ξεμονάχιαζε μεσήλικες και τους έβγαζε μία μία τις λιγοστές τρίχες που τους είχαν απομείνει στο κεφάλι. Το αρρωστημένο έργο του ξεσκέπασε ένας αδιάφθορος αστυνομικός που στον ελεύθερο χρόνο του είχε για χόμπι την χειροτεχνία. Λίγο πριν το μεγάλο φινάλε όπου ο μανιακός ψιλικατζής έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον αδιάφθορο αστυνομικό και προσπαθούν να λύσουν τις διαφορές τους σε μια παρτίδα τζένγκα ο Jesse James πετάχτηκε από την θέση του τραγουδώντας. Η επήρεια των μανιταριών δεν είχε περάσει ακόμα όπως φάνηκε. Δεν μπορούσα να εξηγήσω αλλιώς το γεγονός ότι τραγουδούσε Δημήτρη Κόκκοτα. Και όχι μόνο τραγουδούσε αλλά είχε σκαρφαλώσει στο κεφάλι ενός σαραντάρη άγγλου που καθόταν σε μία γωνία και διάβαζε την εφημερίδα του. «Τα όνειρα μου σαν τα πέταλα μιας ανεμώνας…» τραγούδαγε με όλη του την ψυχή ο Jesse James. Είχε κλείσει τα μάτια και είχε φέρει το ένα χέρι μπροστά στο στόμα σαν να κρατάει μικρόφωνο. «Πάψε ρε» του φώναξα. Τίποτα όμως. «…Που την σκόρπισες μπροστά μου σαν να σουν χειμώνας» συνέχισε να τραγουδάει.

Σηκώθηκα από τη θέση μου και πήγα προς το μέρος του. Ο σαραντάρης άγγλος κούναγε τα χέρια πάνω από το κεφάλι του προσπαθώντας να διώξει τον Jesse James, αλλά αυτός είχε γαντζωθεί για τα καλά. «Κατέβα από τον άνθρωπο και σταμάτα να τραγουδάς Κόκοτα» του είπα αλλά και πάλι τίποτα. «Φίιιλε… ο Κοκοτας γαμάει» φώναξε και συνέχισε να τραγουδάει την ανεμώνα. Ξαφνικά σταμάτησε και σήκωσε το χέρι του προς το μέρος μου με μια κίνηση που μου έδειχνε να μην προχωρήσω άλλο. Σταμάτησα και περίμενα να δω τι άλλη μαλακία θα έκανε. Το χειρότερο σενάριο θα ήταν να αρχίσει να τραγουδάει Τριαντάφυλλο αλλά ευτυχώς το αποφύγαμε. «Είμαι σίγουρος ότι μπορώ να πετάξω…» είπε τελικά. «Συγκεντρώσου. Κατέβα και πάμε στη θέση μας» του είπα. «ΣΙΩΠΗ» φώναξε. «Δεν πιστεύεις σε μένα και το ξέρω. Εγώ όμως μπορώ να πετάξω και θα το κάνω… Κοίτα με». Πριν προλάβω να κινηθώ προς τα εκεί έκανε ένα επιτόπιο άλμα από το κεφάλι του σαραντάρη άγγλου φωνάζοντας… «πεταααααω……». Προσγειώθηκε στο πάτωμα του βαγονιού με το κεφάλι. Τον μάζεψα από κάτω προσπαθώντας να δικαιολογηθώ ταυτόχρονα στο σαραντάρη άγγλο, λέγοντας του κάτι σαν… «excuse my friend, he thinks he is power ranger».

Τον έβαλα ξανά στον ώμο μου και κάτσαμε στη θέση μου. Μόλις συνήλθε από το χτύπημα (αλλά όχι και από τα μανιτάρια) άρχισε να κλαψουρίζει. «Γιατί ρε φίλε δεν μπορώ να πετάξω ; Γιατί…; Ο Κόκοτας πάντως γαμάει» είπε και αποκοιμήθηκε. Κοίταξα τις στάσεις και παρατήρησα ότι κοντεύαμε να φτάσουμε. Σε εκείνο το κρίσιμο σημείο όμως δεν θυμόμουν ακριβώς που έπρεπε να κατέβουμε. Ήταν το King’s Cross…. Ή μήπως ήταν το Holborn; Έπρεπε να πάρω μια απόφαση και γρήγορα. Και ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις πήρα τη λανθασμένη. Φτάναμε στο Holborn και αποφάσισα να κατεβούμε εκεί. Βγήκα γρήγορα από το βαγόνι με τον κοιμισμένο Jesse James στον ώμο.

Μισή ώρα αργότερα

«Και να έλεγα ότι δεν στο χα πει. Στο χω πει ένα εκατομμύριο φορές. Είσαι μαλάκας» είπε ο Jesse James που καθόταν στον ώμο μου όση ώρα περπατάγαμε. Τελικά είχα κάνει λάθος στη στάση και ο πρώτος άνθρωπος που ρώτησα μου είπε να μην ανησυχώ γιατί το ξενοδοχείο ήταν «ten minutes walk». Τα δέκα λεπτά είχαν γίνει μισή ώρα και ο Jesse James που στο μεταξύ είχε επιτέλους ξυπνήσει και ήταν επιτέλους νηφάλιος είχε εκνευριστεί γιατί κρύωνε. Μπορεί ο ουρανός να ήταν καθαρός αλλά το κρύο ήταν τσουχτερό. Όσους και να ρωτήσαμε στην πορεία μας προς το King’s Cross μας έλεγαν το ίδιο πράγμα. Ότι απείχαμε δέκα λεπτά με τα πόδια.

Άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως αυτό ήταν κάποιο αστείο των άγγλων που το επαναλάμβαναν στους τουρίστες αλλά το μόνο που ήθελα αυτή στιγμή ήταν να φτάσω στο ξενοδοχείο. Ο Jesse James συνέχιζε να με βρίζει.

«Και στα έχω πει. Μην παίρνεις πρωτοβουλίες. Και όταν αποφασίσεις να πάρεις, να σκέφτεσαι ότι στο τέλος θα κάνεις μαλακία. Όταν είσαι μαλάκας κάνεις μαλακίες….» φαινόταν ότι ήθελε να συνεχίσει για πολλή ώρα αλλά δεν άντεχα άλλο. Με μια γρήγορη κίνηση τον τράβηξα από τον ώμο μου και τον έβαλα μέσα στη βαλίτσα. Άρχισε να φωνάζει ότι δεν αντέχει τους κλειστούς χώρους αλλά θα αναγκαζόταν να τους αντέξει. Του είχα αφήσει ένα μικρό άνοιγμα μόνο για να παίρνει αέρα. Φώναξε για ένα δυο λεπτά αλλά μετά σταμάτησε πάλι. Θα έκανε το κόλπο του πεθαμένου για να τρέξω να τον σώσω αλλά δεν θα την ξαναπάταγα. Την τελευταία φορά που το έκανε μου επιτέθηκε με ένα κατσαβίδι. Θα φτάναμε στο ξενοδοχείο και μετά θα άνοιγα τη βαλίτσα.

Ακριβώς μία ώρα και δέκα λεπτά μετά την λανθασμένη επιλογή μου στο βαγόνι έφτανα έξω από το ξενοδοχείο. Ο δρόμος στα τελευταία 500 μέτρα της διαδρομής ήταν άδειος. Ήταν αργά για τον κόσμο στην Αγγλία αλλά εγώ πίστευα ότι θα έβρισκα ένα μέρος για να πιω μια μπύρα μόλις βολευτώ.

Μπήκα στο Holiday Inn και έκανα check in. Πήρα το μεσαίο ασανσέρ (ήταν το γούρι μου) και ανέβηκα στον τρίτο όροφο. Στο δωμάτιο 327…

Λίγη ώρα μετά…

Επιτέλους ησυχία. Αφού δεν έβαζε μυαλό θα καθόταν μόνος του στο δωμάτιο. Έφυγα από το ξενοδοχείο και έκανα δύο τσιγάρα στο δρόμο, αφού ο έξυπνος τύπος στη ρεσεψιόν δεν διέκρινε τη νικοτίνη που είχε ποτίσει το δέρμα μου και μου είχε δώσε δωμάτιο για μη καπνιστές. Είχα σταμπάρει ένα μικρό μπαράκι (δεν θα το έλεγες παραδοσιακή παμπ) και εκεί θα έπινα το ποτό μου. Χαμηλός φωτισμός, λίγος κόσμος, μεγάλοι καναπέδες. Όλα τέλεια δηλαδή. Αφού κανένας δεν ήρθε για να μου πάρει παραγγελία και επίσης κανένας δεν με είχε προειδοποιήσει ότι σε τέτοια μαγαζιά πας εσύ στο μπαρ πήγα να κάνω το «κομμάτι» μου.

Με τόσες ταινίες που είχα δει πίστευα ότι το να παραγγείλω ένα pint θα ήταν εύκολη υπόθεση. Πήρα λοιπόν το βλέμμα του James Bond πήγα προς το μπαρ, ακούμπησα δήθεν αδιάφορα και χαλαρά τον ώμο μου στη μπάρα και είπα «One pint please…».
Ο μπάρμαν που είχε πιασμένα τα ράστα μαλλιά του με μια κορδέλα με κοίταξε βλοσυρά και μου έκανε την ερώτηση που θα έπρεπε να είχα προβλέψει… «Of?». Γιατί μπορεί να ζήτησα ένα ποτήρι μπύρα αλλά δεν είχα πει τι μπύρα ήθελα.

Πήρα το ποτήρι μου και πήγα προς τη θέση μου. Ήπια μια μεγάλη γουλιά και συνειδητοποίησα ότι το κάπνισμα απαγορευόταν φυσικά και εκεί. «Γαμώ την τρέλα μου» είπα και άφησα έναν μεγάλο αναστεναγμό, όταν…

…όταν την είδα να κάθεται σε ένα τραπέζι στη γωνία του μαγαζιού. Ήταν ακριβώς όπως τη θυμόμουν εκείνη την ημέρα στο αεροδρόμιο ένα μήνα πριν. Η γυναίκα που πίστευα ότι θα μου αλλάξει τη ζωή. Δεν με είχε δει όμως τώρα. Για δες, σκέφτηκα, πως τα φέρνει καμία φορά η ζωή. Θα με θυμόταν όμως; Τώρα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Μάζεψα το θάρρος μου και πήγα προς το μέρος της…

Στο δωμάτιο 327

Ο Jesse James έκανε βόλτες πάνω κάτω στο δωμάτιο. Ήταν κλειδωμένος και δεν μπορούσε να πάει πουθενά. Το τηλέφωνο χτύπησε δύο φορές. Έτρεξε αμέσως να το σηκώσει. «Έλα γρήγορα να με ξεκλειδώσεις γιατι θα σε γαμησ…». Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση του. «Πιλότος Καραγιάννης» είπε η φωνή από την άλλη μεριά του τηλεφώνου. «Τελικά ….τον εντόπισαν (παύση) πιο νωρίς από ότι φανταζόμουν».

«Είναι μαλάκας ναι, εγώ του τα χω πει» είπε ο Jesse James.

«Μπορεί να είναι μαλάκας αλλά πρέπει να τον σώσουμε. Έρχομαι από εκεί» είπε ο πιλότος Καραγιάννης.

Η συνέχεια την επόμενη Δευτέρα λίγο μετά τα μεσάνυχτα



Υ.Γ Blood and the city: Archives. Όλα τα κείμενα της πρώτης αλλά και της δεύτερης σεζόν βρίσκονται συγκεντρωμένα εδώ.

*H πραγματικότητα είναι μια διαστρεβλωμένη εικόνα της φαντασίας…

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com