Έρωτας με την πρώτη ματιά…

Μακριά από την αθλητική επικαιρότητα και την ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων, έρχεται η ιστορία τριών διαφορετικών ατόμων που περνάνε την μέρα τους σε ένα υπόγειο γραφείο κάπου στην Καλλιθέα. Ένας αθλητικός συντάκτης με «πειραγμένα» εγκεφαλικά κύτταρα, ένας λούτρινος σκύλος που για κάποιο περίεργο λόγο μιλάει και συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος και ένας νεαρός συνάδελφος χωρίς όνομα αντιμετωπίζουν προβλήματα, εχθρούς και εμπόδια που μπαίνουν στο δρόμο τους. Αυτό είναι το Blood and the City και αυτό είναι το 16ο επεισόδιο της 2ης σεζόν…

Έρωτας με την πρώτη ματιά…

Όλα ξεκίνησαν με μια βαλίτσα και ένα εισιτήριο στο χέρι. Ένα εισιτήριο που έμοιαζε με διέξοδο.

Ήταν η αλλαγή του χρόνου μια ευκαιρία για αποφάσεις; Μπορεί για πολύ κόσμο να ήταν. Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν θα τηρούσε τις υποσχέσεις προς τον εαυτό του στο ακέραιο. Κάποιες από αυτές στην πορεία θα ξέφτιζαν και οι περισσότεροι θα ξέχναγαν αυτά που με …τόσο πάθος υποστήριζαν ότι θα έκαναν επειδή ήρθε η καινούργια χρονιά. Αν το μοναδικό μέσο πίεσης προς τον εαυτό μας είναι το ημερολόγιο και οι μέρες που περνάνε, συγνώμη που θα απογοητευτούμε όλοι μαζί άλλα δυστυχώς …δεν είναι αρκετά.

Η δικιά μου απόφαση είχε να κάνει με ένα ταξίδι. Θα φεύγαμε για μερικές μέρες από το γραφείο με προορισμό την Αγγλία. Με τον Jesse James και τον νεαρό συνάδελφο για παρέα, θα εξερευνούσα τα σκοτεινά σοκάκια του Λονδίνου για ένα ολόκληρο ...σαββατοκύριακο.

Μπορεί το διάστημα να μην ήταν μεγάλο, όμως η προσφορά που είχαμε βρει λίγους μήνες πριν δεν μπορούσε να μείνει ανεκμετάλλευτη. «Μάζεψες τα πράγματα σου ή θα σε περιμένουμε μέχρι τελευταία στιγμή πάλι;» είπε ο Jesse James που αν και το ταξίδι ήταν προγραμματισμένο για Σάββατο ξημερώματα είχε έτοιμα τα πράγματα του από την Δευτέρα το πρωί. «Τι θα τις κάνεις δυο βαλίτσες; Αφού για δυο μέρες φεύγουμε» του είπα.

Δεν μου άρεσε να μαζεύω τα πράγματα μου. Ένιωθα ότι έφευγα και δεν μου άρεσε καθόλου μα καθόλου να φεύγω. Το ερώτημα ήταν βέβαια τι θα έπρεπε να κάνω τώρα που όντως θα έφευγα. Θα το αντιμετώπιζα όταν θα ερχόταν εκείνη η στιγμή, κανά δυο ώρες δηλαδή πριν φύγουμε για το αεροδρόμιο. Όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο μεγάλωνε το συναίσθημα της ανησυχίας όταν έπρεπε να αποχωριστώ την καθημερινότητα μου, κάποιοι θα με αποκαλούσαν μονόχνοτο κάποιοι άλλοι θα με αποκαλούσαν κολλημένο, ενώ κάποιοι δεν θα έχαναν την ευκαιρία να κάνουν και κανένα αστειάκι από αυτά που δεν γελάς ακόμα και αν σου γαργαλάνε την πατούσα με πούπουλο. Δεν με ένοιαζε καμία από τις τρεις κατηγορίες, εγώ είχα χαράξει την πορεία μου και θα την ακολουθούσα μέχρι το τέλος.

Η πόρτα άνοιξε και ο νεαρός συνάδελφος έκανε την εμφάνιση του. Ήταν ντυμένος λες και ετοιμαζόταν για τους χειμερινούς ολυμπιακούς αγώνες. Και μια και το ‘φερε η κουβέντα… τι στο διάολο γίνεται σε αυτούς του χειμερινούς ολυμπιακούς αγώνες; Κάθε πότε γίνονται και ποιος στην ευχή του διαόλου συμμετέχει σε αυτούς; Μπορώ να αποδεχθώ πολλά πράγματα στη ζωή μου αλλά το ολυμπιακό πνεύμα (ο θεός να το κάνει) με χιονοπέδιλα δεν είναι από αυτά. Κάποιος θα με πει γκρινιάρη, κάποιος άλλος θα με πει άσχετο ενώ κάποιος τρίτος δεν αποκλείεται να φορέσει ένα σομπρέρο και να αρχίσει να τραγουδάει μεξικάνικα τραγούδια. Η τρίτη κατηγόρια με ενδιαφέρει πραγματικά, γιατί είναι κάτι που δεν βλέπεις συχνά στην Ελλάδα και ίσως θα πρέπει να τύχει μεγάλης προβολής. Άλλα αυτές οι σκέψεις νομίζω ότι θα παραμείνουν ευσεβείς πόθοι. Και όπως γίνεται συνήθως, ο πόθος δεν μπορεί να συνοδευτεί από το ευσεβές, γι αυτό και δεν θα το δούμε ποτέ να γίνεται πραγματικότητα.

(Εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές και είχες βγάλει ήδη το σομπρέρο σου από το μπαούλο, μπορεί να το πας και πάλι στη θέση του. Δεν ξέρω βέβαια αν θα σου δοθεί ξανά η ευκαιρία να το χρησιμοποιήσεις. Πάντως χάρηκα που τα είπαμε.)

«Είσαστε έτοιμοι;» φώναξε ο νεαρός συνάδελφος που κράταγε περισσότερες βαλίτσες από όσες ήμουν ικανός να μετρήσω. «Ο κύριος από δω δεν είναι έτοιμος φυσικά» είπε ο Jesse James και με κοίταξε με ένα περιφρονητικό βλέμμα. «Άντε επιτέλους. Σε μισή ώρα θα είναι εδώ το ταξί για να μας πάει στο αεροδρόμιο» είπε ο νεαρός συνάδελφος και άρχισε να τραγουδάει το London bridge is falling down.

«Αν μου υποσχεθείς ότι δεν θα ξανατραγουδήσεις μέχρι να φύγουμε, θα ετοιμαστώ» του είπα. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να τον βάλω να υποσχεθεί να μην τραγουδήσει μέχρι να γυρίσουμε, γιατί ακόμα κι αν ορκιζόταν αποκλείεται να κράταγε αυτή του την υπόσχεση. Είχε αυτή την τάση να ξεκινάει ένα τραγούδι και το λέει μέχρι τέλους. Κουπλέ ρεφραίν ολόκληρο, με χαμηλό τόνο και βλέμμα που θα έπαιρνε αν το ηχογραφούσε στο στούντιο. Είχε όντως την εντύπωση ότι η φωνή του είναι καταπληκτική και η ζωή του έχει φερθεί άδικα που δεν τον είχε τοποθετήσει σε κάποιο κέντρο να ανοίγει το πρόγραμμα για κάποιο «μεγάλο όνομα» λέγοντας δυο-τρία τραγούδια.

Δεν είχα σκοπό να του χαλάσω τη φαντασίωση. Το είχα προσπαθήσει αρκετές φορές στο παρελθόν, αλλά είχα φτάσει σε ένα σημείο που βαριόμουν να λέω τα ίδια και τα ίδια.

«Τι καιρό θα έχει στην Αγγλία ξέρουμε;» ρώτησα.

«Κρύο και χιόνια, ο αγαπημένος μου συνδυασμός» είπε ο Jesse James και αυτό εξηγούσε τη χειμερινή αμφίεση του νεαρού συνάδελφου. «Μην ανησυχείς έχω πάρει μαζί μου αρκετό ουίσκι για να ζεσταθούμε». Ξεκίνησα να βάζω σε μια μικρή τσάντα τα λίγα πράγματα που θα έπαιρνα μαζί μου. Ένα βράδυ ήταν όλο κι όλο. Ένα έξτρα τζιν, δύο μπλούζες, κασκόλ, γάντια και το κυριότερο δυο-τρία μποξεράκια. Ήμουν έτοιμος.

«Άντε τι ώρα θα έρθει το ταξί;» ρώτησα.

Μισή ώρα μετά

«Και τι ώρα πετάτε παλικάρια;» ρώτησε ο ταξιτζής που μόλις είχε βγει για βάρδια και ήταν ορεξάτος για συζήτηση. «Στις 9» απάντησε ο νεαρός συνάδελφος. Δεν είχαμε απομακρυνθεί και πολύ από το γραφείο όταν ο ταξιτζής έβγαλε ένα επιφώνημα ενθουσιασμού περνώντας έξω από ένα βενζινάδικο. «Πωπωπωπω».

«Τι έγινε;» ρώτησε ο Jesse James που είχε βάλει από τώρα τα γάντια αν και στην Αθήνα ο καιρός δεν τα δικαιολογούσε. «Πωπωπωπω» επανέλαβε ο ταξιτζής. «Τα βλέπετε τα γκομενάκια στο βενζινάδικο;». «Τα βλέπουμε» απάντησε ο νεαρός συνάδελφος. «Να σταματήσουμε να τα γεμίσουμε αμόλυβδη;». Φυσικά δεν σταμάτησε αφού σε αυτές τις περιπτώσεις η πρόθεση και μόνο για κάποιους μετράει. Ικανοποιούνται περισσότερο από τη σκέψη για το τι θα έκαναν, άλλα δυσκολεύονται πολύ να περάσουν στην πράξη. «Άστα γκομενάκια και πάμε γρήγορα, πρέπει να κάνουμε check in» είπε ο Jesse James που με είχε εντυπωσιάσει με την ανυπομονησία του για το ταξίδι. Περίμενα ότι η προσέγγιση του στο γεγονός θα έμοιαζε λίγο με την δική μου, αλλά ήταν εντελώς αντίθετη.

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο λίγο μετά τις 8. Προλαβαίναμε να κάνουμε και check in και να πιούμε και δυο γουλιές καφέ. Ο νεαρός συνάδελφος σκόνταψε στο πεζούλι στην προσπάθεια του να κουβαλήσει όλες αυτές τις βαλίτσες από το ταξί μέχρι την είσοδο. Ο Jesse James δεν έχασε την ευκαιρία και με το που τον είδε ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο, όρμησε πάνω του και άρχισε να χοροπηδάει στην πλάτη του. Πήγα προς το μέρος τους για να τους χωρίσω αφού ήδη είχαμε γίνει θέαμα στους περαστικούς. Σήκωσα ψηλά τον Jesse από το αυτί ενώ, με το άλλο χέρι προσπάθησα να σηκώσω το νεαρό συνάδελφο. «Γιατί δεν με άφησες; Λίγο ακόμα και θα χριζόμουν παγκόσμιος πρωταθλητής» είπε ο Jesse.

«Αν σε βουτήξω θα δεις ποιος είναι ο παγκόσμιος πρωταθλητής» είπε ο νεαρός συνάδελφος ψιθυρίζοντας, αλλά για κακή του τύχη αυτό που είπε έφτασε στα αυτιά του Jesse James που όρμησε και πάλι πάνω του και άρχισε να του τραβάει τη μύτη.

«Αν δεν σταματήσετε αμέσως, γυρίζω πίσω» είπα και αμέσως πάγωσαν. Ο Jesse James έριξε μια τελευταία φάπα στη μύτη του νεαρού συνάδελφου και κατέβηκε από πάνω του. Μπορεί να είχαν όρεξη για παλιμπαιδισμούς αλλά η ανάγκη τους για έναν οδηγό στο Λονδίνο ήταν μεγαλύτερη. Και για κάποιο περίεργο λόγο θεωρούσαν εμένα τον οδηγό τους.

Ώρα για check in

«Τι εννοείται όταν λέτε ότι το αεροπλάνο θα έχει καθυστέρηση μιας ώρας;» ρώτησα την υπάλληλο της British Αirways. «Τι μπορεί να εννοώ κύριε μου; Η αναχώρηση της πτήσης θα καθυστερήσει μία ώρα» μου είπε. «Ναι… αλλά τι εννοείται με αυτό;» επέμεινα. «Σας παρακαλώ! Δεν εννοώ τίποτα. Να περάσει ο επόμενος» είπε και ξαφνικά με παραμέρισε ένα ζευγάρι που είχε απ’ ότι φαίνεται μεγάλη αγωνία για την πτήση.

«Είμαι σίγουρος ότι κάτι εννοούσε…» είπα στον Jesse James. «Γιατί προσπαθείς μια ζωή να το παίζεις επιθεωρητής Κλουζό; Αφού δεν σου πάει» μου απάντησε.

«Πάμε στα duty free! Πάμε στα duty free! Πάμε στα duty free!» άρχισε να φωνάζει ο νεαρός συνάδελφος σαν παιδάκι που βρίσκεται στο λούνα παρκ και θέλει απεγνωσμένα μαλλί της γριάς. «Εγώ θα κάτσω να πιω ένα καφέ πηγαίνετε εσείς» είπα.

«Δεν θα αργήσουμε, σε κανά μισάωρο θα είμαστε πίσω» είπε ο Jesse James και ξεκίνησαν για τα duty free. Έκατσα στο πιο ήσυχο μέρος που βρήκα για καφέ. Την στιγμή που πήγα να πιω την πρώτη γουλιά ακούστηκε από τα μεγάφωνα: «Η πτήση 631 της British Airways με προορισμό το Λονδίνο θα καθυστερήσει για δύο ώρες λόγω κακοκαιρίας στο αεροδρόμιο του Heathrow. Προγραμματισμένη αναχώρηση στις 11. Ευχαριστούμε για την κατανόηση σας».

Γαμώ την τύχη μου, σκέφτηκα. Για δυο μέρες θα πηγαίναμε στο Λονδίνο και είχαμε ήδη δύο ώρες καθυστέρηση. Τίποτα δεν μπορούσε να κάνει πλέον ενδιαφέρον αυτό το πρωινό του Σαββάτου. Καλύτερα να καθόμουν στο γραφείο μου. Ούτε ταλαιπωρία, ούτε ξύπνημα από τα ξημερώματα, ούτε περιορισμός σε έναν χώρο που δεν μπορούσα καν να καπνίσω.

«Ένα διπλό espresso» είπε μια γυναικεία φωνή δίπλα μου. Δεν έδωσα σημασία στην αρχή, αλλά το έκανα αμέσως μόλις έφτασε σε μένα η υπέροχη μυρωδιά των μαλλιών της. Με γονάτισε. Γύρισα και την κοίταξα και στην προσπάθεια μου να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου κόντεψα να πέσω από το σκαμπό.

«Είσαι καλά;» μου είπε και η προσπάθεια να συγκεντρωθώ έγινε ακόμα πιο δύσκολη.

«Ε..μια χαρά ναι. Απλά δεν πατάει καλά το σκαμπό» απάντησα. «Α εντάξει τότε» είπε και χαμογελώντας γύρισε προς τον υπάλληλο που ετοίμαζε τον καφέ της.

Προσπάθησα να σκεφτώ κάτι ενδιαφέρον για να της πω. Μετά από πολύ και σοβαρή σκέψη..

«Πίνεις καφέ ε;»

«Ναι..το συνηθίζω τα πρωινά»

«Είδες έχουμε ένα κοινό τελικά»

«Και ποιο είναι αυτό;»

«Πίνουμε και οι δυο καφέ το πρωί»

«Πραγματικά. Πρέπει να είναι σπάνιο φαινόμενο» μου είπε και χαμογέλασε και πάλι, πάρα το γεγονός ότι κουβέντα που είχα ανοίξει ήταν επιεικώς για τα πανηγύρια. Είχαμε πιάσει όμως τη συζήτηση. Έμαθα ότι πετούσε και αυτή για Λονδίνο, με άλλη πτήση όμως που θα έφευγε μίση ώρα πριν τη δική μας. Θα καθόταν βέβαια για ένα περίπου μήνα στην Αγγλία.

Η όλη υπόθεση είχε αρχίσει να με εξιτάρει και παρακαλούσα να μην επιστρέψουν σύντομα ο νεαρός συνάδελφος και ο Jesse James από τα duty free. Πέρασαν περίπου είκοσι λεπτά και η κατάσταση είχε γίνει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρουσα, όταν συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ρωτήσει το όνομα της. Ντράπηκα να το κάνω μετά από τόση ώρα κουβέντας και συνεχίσαμε να μιλάμε ο καθένας για τις δουλειές του. Απέφυγα να της πω βέβαια για τις περιπέτειες μου γιατί το πιο πιθανό ήταν ότι θα έφευγε αμέσως. Αν και δεν πίστευα ότι υπήρχε ο έρωτας με την πρώτη ματιά ήμουν σίγουρος ότι σε αυτή την περίπτωση ίσχυε. Και όχι μόνο για εμένα αλλά και γι αυτήν.

Την προηγούμενη φορά βέβαια που ήμουν τόσο σίγουρος για τα αισθήματα μιας γυναίκας κατέληξα με μια εντολή περιοριστικών μέτρων στα χέρια μου. «Θέλεις να τα πούμε στο Λονδίνο; Μια και θα κάτσεις τόσο λίγο ξέρω ένα πολύ ωραίο μέρος για φαγητό» μου είπε και αμέσως οι προβληματισμοί μου εξαφανίστηκαν. Εκεί μπροστά μου στεκόταν η γυναίκα των ονείρων μου.

Από τα μεγάφωνα ακούστηκε η ειδοποίηση για την επιβίβαση της πτήσης της. «Το θέλω πολύ ναι ...αλλά πως θα βρεθούμε;» τη ρώτησα.

« Θα σε περιμένω στο αεροδρόμιο μόλις φτάσεις. Στην έξοδο του terminal 5» μου είπε και ρίχνοντας μου ένα ακόμα υπέροχο χαμόγελο έφυγε.

Έμεινα πίσω να την κοιτάω σαν χαζοχαρούμενος την ώρα που από δίπλα της περνούσαν ο Jesse James και ο νεαρός συνάδελφος. «Γιατί έχεις τέτοιο αποβλακωμένο βλέμμα;» είπε ο Jesse James. «Τίποτα τίποτα. Απλά όταν φτάσουμε στο Λονδίνο θα πρέπει να σας αφήσω για κανά δίωρο».

«Α! Και θα μας αφήσεις μόνους μας; Το φίλος είσαι εσύ» είπε ο νεαρός συνάδελφος. «Σιγά! Δεν θα πάθετε τίποτα, μεγάλα παιδιά είστε»

«Άστον μωρέ τον μουρτζούφλη. Θα θέλει να πάει να πνίξει τη μιζέρια του στις μπύρες» είπε ο Jesse James. Παρατήρησα ότι κρατούσαν πολλές σακούλες από τα duty free. «Τι πήρατε;»

«ΟΥΖΟ» είπαν ταυτόχρονα. «Πολύ ούζο».

«Καλά πάμε στην Αγγλία για να πάρετε ούζο;»

«Πίστεψε με. Σε αυτές τις τιμές και εσύ θα έπαιρνες» είπε ο Jesse James. Άρχισαν να τσακώνονται για το ποιος θα κρατήσει τα περισσότερα μπουκάλια αλλά είχα σταματήσει να τους ακούω.

Άρχισα ήδη να φαντάζομαι τη συνάντηση μου μαζί της στο Heathrow, ενώ από πίσω θα έπαιζε σαν μουσική υπόκρουση κάποια παλιά επιτυχία του Bryan Adams, ενώ ταυτόχρονα το μουντό σκηνικό του Λονδίνου θα μετατρεπόταν σε καταπράσινο λιβάδι και δίπλα μας θα πετούσαν πεταλούδες και ο Jesse James θα τις κυνηγούσε με μια απόχη και ο νεαρός συνάδελφος θα έκανε ποδήλατο πατώντας την κόρνα του, ενώ ένα κουβατάκι θα κυλιόταν στο γρασίδι και από πίσω μας θα περνούσε μια ορχήστρα που θα συνόδευε με βιολιά τον ανάλαφρο χορό μας, ενώ ένας γονδολιέρης θα κατεύθυνε την γόνδολα του πάνω στο υγρό χορτάρι και θα με χαιρέταγε με το καπέλο του και εγώ θα του ανταπέδιδα τον χαιρετισμό, ενώ παρά το γεγονός ότι ήταν μέρα θα βλέπαμε πυροτεχνήματα που θα έσκαγαν στη βάση ενός ουράνιου τόξου…

Δεν ζήταγα πολλά ε;

Ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου έτοιμος να φύγω. Έτοιμος να πάω να συναντήσω το πεπρωμένο μου όταν…. «Η πτήση 631 της British Airways με προορισμό το Λονδίνο αναβάλλεται. Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση» είπε η φωνή από τα ηχεία.
Σκοτοδίνη και ζαλάδα ήταν τα πρώτα συμπτώματα. «Ε εντάξει δεν πειράζει. Θα τα χρησιμοποιήσουμε τα εισιτήρια άλλη φορά» είπε ο νεαρός συνάδελφος. «Πιάσε το ούζο και γρήγορα» του είπα ρίχνοντας ένα απειλητικό βλέμμα. Είχα μόλις συνειδητοποιήσει ότι έχανα το πεπρωμένο μου. Και δεν είχα μάθει ούτε το όνομα της.

«Δεν πειράζει. Πάμε στο γραφείο να παίξουμε πόκερ. Δεν πάει πουθενά το Λονδίνο. Στη θέση του θα μείνει» είπε ο Jesse James.

Όλα τελείωσαν με μια βαλίτσα και ένα εισιτήριο στο χέρι. Ένα εισιτήριο που λίγη ώρα πριν, έμοιαζε με διέξοδο…



Υ.Γ. Κάθε Δευτέρα λίγο μετά τα μεσάνυχτα

Υ.Γ 2 Το Blood and the city: Archives άνοιξε τις πύλες του και σας περιμένει. Όλα τα κείμενα της πρώτης αλλά και της δεύτερης σεζόν βρίσκονται συγκεντρωμένα εδώ.

*H πραγματικότητα είναι μια διαστρεβλωμένη εικόνα της φαντασίας…

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com