Μη βγάλεις άχνα...

Μακριά από την αθλητική επικαιρότητα και την ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων, έρχεται η ιστορία τριών διαφορετικών ατόμων που περνάνε την μέρα τους σε ένα υπόγειο γραφείο κάπου στην Καλλιθέα. Ένας αθλητικός συντάκτης με «πειραγμένα» εγκεφαλικά κύτταρα, ένας λούτρινος σκύλος που για κάποιο περίεργο λόγο μιλάει και συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος και ένας νεαρός συνάδελφος χωρίς όνομα αντιμετωπίζουν προβλήματα, εχθρούς και εμπόδια που μπαίνουν στο δρόμο τους. Αυτό είναι το Blood and the City και αυτό είναι το 11ο επεισόδιο της 2ης σεζόν…

Στο προηγούμενο επεισόδιο: Ένας αλχημιστής τηλεφωνεί στο γραφείο. Σκοπός του είναι να πάρει ξανά στην κατοχή του ένα φάκελο που του είχαμε κλέψει πριν από μερικά χρόνια στη Γερμανία. Μέσα στο φάκελο υπάρχει ένα από τα πιο μεγάλα μυστικά των αλχημιστών.

Και τώρα η συνέχεια…

Μη βγάλεις άχνα...

«Τα βήματα πίσω του γίνονται τρέξιμο. Δεν μπορεί να καταλάβει πόσο κοντά είναι, γιατί ο αντίλαλος στις στοές είναι τέτοιος που κάνει τον θόρυβο να μοιάζει πιο κοντινός από όσο πραγματικά είναι. Όμως είναι κοντά. Δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του, αιμορραγεί και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σέρνεται προς την έξοδο. Απέχει λίγα μέτρα, αλλά το ποδοβολητό πίσω του συνεχίζεται αμείωτο. Δεν ακούγεται καμία φωνή. Αν ο «κυνηγός» του φώναζε, ίσως να έδειχνε κάποια ένταση ή τουλάχιστον την έλλειψη καθαρού μυαλού. Όμως ο σκοπός του είναι ένας. Να τον πιάσει και να τελειώσει τη δουλειά που ξεκίνησε.

Συνεχίζει να σέρνεται, βέβαιος τώρα ότι δεν τα καταφέρει, όταν ο θόρυβος πίσω του ξαφνικά σταματά. Δεν αναπνέει, θέλει να αφουγκραστεί τον κάθε ήχο μήπως και καταλάβει τι γίνεται. Είναι ζαλισμένος.

Ένα λεπτό περνάει αλλά τίποτα δεν ακούγεται πλέον. Μαζεύει όσο κουράγιο του έχει απομείνει και κοιτάει προς τα πίσω. Είναι σίγουρος ότι θα δει τη σκοτεινή φιγούρα από πάνω του να κρατάει κάτι βαρύ. Αυτό που τον χτύπησε στην αρχή. Ήταν σφυρί; Δεν μπόρεσε να καταλάβει, όμως ότι και να ήταν ο «σκοτεινός άντρας» θα το κατεβάσει με δύναμη στο κεφάλι του και όλα θα τελειώσουν χωρίς πολλές σκέψεις και κουβέντες.

Γυρνάει προς τα πίσω με αυτή την εικόνα του βέβαιου θανάτου σχηματισμένη στο μυαλό του, όμως δεν βλέπει τίποτα. Το λιγοστό φως στις στοές, του επιτρέπει να δει μέχρι κάποια απόσταση αλλά και πάλι τίποτα.

Βάζει όλη του τη δύναμη… φτάνει μέχρι τη μικρή πόρτα στα αριστερά της τεράστιας σιδερένιας πύλης και βγαίνει έξω. Έχει νυχτώσει...»

Πετάχτηκα πάνω τρομαγμένος. Δεν είχα κοιμηθεί για πολύ ώρα, αλλά αυτό το όνειρο ήταν ίσως ο χειρότερος εφιάλτης στην ιστορία με τους χειρότερους εφιάλτες. Το συναίσθημα που μου είχε αφήσει ήταν τόσο αληθινό, σαν να είχα γλυτώσει μόλις από ένα τεράστιο κίνδυνο. Κοίταξα το χώρο γύρω μου και βεβαιώθηκα ότι ήμουν στο γραφείο μου. Τι στο διάολο να σήμαινε αυτό το όνειρο;

Χρειαζόμουν ένα τσιγάρο και επειγόντως και ευτυχώς για μένα η κακή συνήθεια να αφήνω μισοκαπνισμένα τσιγάρα στο τασάκι, κάποιες φορές αποδεικνυόταν πολύ χρήσιμη. Σηκώθηκα από την καρέκλα μου και έκανα μια βόλτα στο γραφείο.

«Μήπως πρέπει να πάμε να δούμε το New Moon;» είπε από το ράφι του ο Jesse James.

«Πες μια καλημέρα πρώτα». Με εκνεύριζε αυτό το πράγμα, πάντα ξεκινούσε τις συζητήσεις του, χωρίς χαιρετισμό.

«Αν έπρεπε να σε χαιρετάω κάθε φορά που ξυπνάς θα έπρεπε να σε χαιρετάω 20 φορές τη μέρα, με αυτούς του καταραμένους υπνάκους που έχεις καθιερώσει».

Όντως είχε δίκιο. Τον τελευταίο καιρό πρέπει να κοιμόμουν ένα εικοσάλεπτο κάθε ώρα. Αυτή η συνήθεια μπορεί να έκανε καλό στην επιδερμίδα, αλλά μου δημιουργούσε και μια μόνιμη υπνηλία.

«Επαναλαμβάνω λοιπόν την ερώτηση μου. Μήπως πρέπει να πάμε να δούμε το New Moon;». Τι στο διάολο τον είχε πιάσει και θα έπρεπε να πάμε να δούμε μια εφηβική ταινία βρικολάκων, δεν μπορούσα να καταλάβω. Κατάλαβα όμως με την επόμενη φράση του.

«Είμαι σίγουρος ότι θα έχει πολλά πιπίνια στο σινεμά. Σε τέτοιες εκδηλώσεις πρέπει να αρχίσουμε να συχνάζουμε». Το ενδιαφέρον του Jesse James για τις ηλικίες 19 έως 21 έφτανε στα όρια του πάθους και κάποιες φορές το ξεπερνούσε κιόλας. Εγώ από την πλευρά μου πάντα προσπαθούσα να τον συγκρατώ, γιατί δεν θέλει και πολύ από τα 19 να πας στα 18 και στα 16. Και στα 16 σίγουρα θα υπάρξει πρόβλημα.

«Δεν θέλω να δω το New Moon. Τα βαριέμαι τα αισθηματικά» του απάντησα.

«Που τα πουλάς αυτά ρε ευαισθητούλη, που όταν είχαμε δει την «Πόλη των Αγγέλων» έκλαιγες τρείς μέρες».

«Ε, μα εγώ φταίω ή η καταραμένη η Μεγκ Ράιαν; Ο άνθρωπος απαρνήθηκε την αγγελική του φύση και έγινε άνθρωπος και αυτή άνοιγε τα χέρια της πάνω στο ποδήλατο με κλειστά τα μάτια για να αναπνεύσει καθαρό αέρα. Που πας κυρία μου και δεν προσέχεις τη νταλίκα; Πάρτην κάτω και κλάμα ο Νίκολας Κέιτζ»

«Εντάξει ότι πεις ευαισθητούλη»

«Δεν είμαι ευαισθητούλης! Μόνο σε αυτή την ταινία έγινε»

«Α ναι; Και τότε γιατί μετά από τη μέρα που είδες το «P.S. I love you» δεν μιλιόσουν για μια εβδομάδα;»

«Ε μα κι εσύ… ο άνθρωπος είχε αφήσει γράμματα ενώ είχε πεθάνει, δεν είναι συγκινητικό αυτό;»

«Είναι. Για ευαισθητούληδες σαν και του λόγου σου».

Αυτή η κουβέντα δεν θα οδηγούσε πουθενά. Είχε δίκιο αλλά δεν θα το παραδεχόμουν ποτέ. Για να αλλάξω συζήτηση λοιπόν, του υποσχέθηκα να πάμε να δούμε το New Moon και αυτός μου υποσχέθηκε ότι δεν θα πειράξει κανένα κοριτσάκι. Όχι ότι τον πίστεψα αλλά τουλάχιστον θα ήταν λίγο πιο διακριτικός.

«Πάρε τηλέφωνο να κλείσεις εισιτήρια» μου είπε.

«Έλα μωρέ, θα βρούμε. Γιατί να κλείσω εισιτήρια;»

«Θέλω να κάθομαι σε κάθισμα δίπλα στον διάδρομο»

«Μήπως θέλεις να σου κάνει και κάποιος αέρα;»

«Τώρα που το λες δεν θα ήταν άσχημη ιδέα…». Το χτύπημα της πόρτας μας διέκοψε. Αποκλείεται όμως να ήταν ο νεαρός συνάδελφος. Είχε συνηθίσει να μπαίνει πλέον χωρίς να χτυπάει και συνήθως δεν το καταλαβαίναμε κιόλας. Ήταν αθόρυβός σαν γάτα.

«Βαριέμαι! Κάτι πρέπει να βρούμε να κάνουμε» είπε ο νεαρός συνάδελφος που ξαφνικά στεκόταν στη γωνία.

«Γαμώ τη τρέλα μου με τρόμαξες» είπε ο Jesse James. «Πότε μπήκες;».

«Την ώρα που λέγατε για την «Πόλη των αγγέλων», ευαισθητούλη» είπε και γύρισε προς το μέρος μου γελώντας. Ήταν περισσότερο αθόρυβος από όσο νόμιζα τελικά.

«Τέλος πάντων. Και ποιος στην ευχή του διαόλου χτυπάει την πόρτα;» είπα και κοίταξα τον Jesse James. «Γιατί δεν ρωτάς όπως κάνει όλος ο κόσμος για να μάθουμε» απάντησε.

Είχε δίκιο. «Ποιος είναι;» ήταν η πιο εύκολη και κατανοητή ερώτηση που μου ήρθε στο μυαλό. Δεν συνήθιζα να κάνω εύκολες ερωτήσεις αλλά η περίσταση απαιτούσε μια από αυτές.

«Το παιδί από το site» είπε μια φωνούλα έξω από την πόρτα.

«Τι φρούτο είναι αυτό τώρα;» είπε ο Jesse James.

«Θα είναι κανένας από τους καινούργιους» απάντησε ο νεαρός συνάδελφος.

«Ποιο καινούργιος από σένα;» του είπα.

«Εγώ είμαι εδώ δυόμισι χρόνια. Επειδή εσύ δεν έχεις βγει από το υπόγειο τόσο καιρό δεν πάει να πει ότι δεν έρχεται καινούργιος κόσμος να δουλέψει» μου απάντησε. Η πόρτα ξαναχτύπησε. «Το παιδί από το site είμαι» ξαναείπε η φωνούλα.

«Ε μπες ρε παιδί μου τότε τι περιμένεις απ’ έξω». Η πόρτα άνοιξε και το παιδί από το site έκανε δειλά δειλά την εμφάνιση του. «Όνομα έχεις;»του είπε ο Jesse James. «Έχω» απάντησε.

Πετάχτηκα κατευθείαν για να σώσω την κατάσταση από περιττές γνωριμίες. Ούτε εγώ, ούτε ο Jesse James αλλά έχω την εντύπωση ότι ούτε και ο νεαρός συνάδελφος, θα θυμόμασταν το όνομα, ακόμα κι αν το έγραφε με τεράστια γράμματα πάνω σε όλες τις μπλούζες του. «Θα σε φωνάζουμε το παιδί από το site» του είπα και εκείνη τη στιγμή μου ήρθε ένα όραμα από το μέλλον. Ο ρόλος που θα έπαιζε το παιδί από το site, θα ήταν σημαντικός στην πορεία των πραγμάτων. Είτε για καλό είτε για κακό.

«Πες μας τι θέλεις» είπε κοφτά ο νεαρός συνάδελφος. Δεν τον είχα δει ξανά έτσι απότομο. Ίσως να ένιωθε ότι απειλείται.

«Απλά ήρθα να πω ότι κάποιος πήρε τηλέφωνο και σας ζήτησε» . Ήμουν σίγουρος ότι ήταν ο αλχημιστής. Πάνω στην κουβέντα για το new moon και για όλα τα υπόλοιπα τον είχαμε ξεχάσει.

«Τι ήθελε;»

«Είπε απλά ότι θα μετανιώσετε πικρά για αυτό που κάνατε και μετά το έκλεισε».

Ο καταραμένος ο αλχημιστής. Δεν σκόπευε να το βάλει κάτω. Τι θα κάναμε τώρα;

«Πρέπει να οργανώσουμε σχέδιο άμυνας» είπε ο Jesse James. Δεν είχα συνηθίσει να τον ακούω να παίρνει πρωτοβουλίες αμυντικού τύπου και γι αυτό με ξένισε. Ήταν οπαδός της φιλοσοφίας «όσα φάμε κι όσα βάλουμε».

«Τι είναι αυτοί οι αλχημιστές τελικά;» ρώτησε ο νεαρός συνάδελφος.

«Ναι θέλω να μάθω κι εγώ» πετάχτηκε το παιδί από το site.

«ΠΑΨΕ» του είπαμε και οι τρείς μαζί. Είχα μείνει έκπληκτος με το νεαρό συνάδελφο. Μόλις κατάλαβε ότι υπάρχει κάποιος στην αίθουσα με λιγότερη εμπειρία από αυτόν το εκμεταλλεύτηκε αμέσως. Τον είχαμε διδάξει καλά λοιπόν. Ήταν εκμεταλλευτής των καταστάσεων.

«Δεν νιώθεις σαν γονιός που το παιδί σου παντρεύεται;» μου είπε ο Jesse James και όντως έτσι είχα νιώσει, τουλάχιστον για μια στιγμή, μέχρι να φύγει από την αίθουσα το παιδί από το site. Είχα το προαίσθημα όμως ότι θα ερχόταν σύντομα η ώρα που θα τον ξαναβλέπαμε.

Έβαλα το πόδια πάνω στο γραφείο και τα χέρια στο στήθος παίρνοντας την αγαπημένη μου στάση. «Αν θέλει ας έρθει να μας πιάσει» είπα στον Jesse James.

«Είσαι σίγουρος ότι θες να το αφήσουμε στην τύχη; Θυμάσαι τι έπαθε ο άλλος τύπος που είχε προσπαθήσει να κλέψει το γράμμα;». Θυμόμουν πολύ καλά. Του είχαν βγάλει το δέρμα και το είχαν κάνει πάπλωμα.

«Δεν θα αφήσω κανέναν να πειράξει το δερματάκι μου» φώναξε ο νεαρός συνάδελφος που είχε γυρίσει στον παλιό καλό του εαυτό.

«Και τι θα κάνεις; Θα τους απειλήσεις με αφρό για τα μαλλιά;» είπε ο Jesse James.

«Το ξέρεις ότι ο αφρός για τα μαλλιά μπορεί να σε τυφλώσει;» απάντησε ο νεαρός συνάδελφος.

«Ναι οκ… και εγώ θα κάνω επίθεση αυτοκτονίας με μπατονέτες».

«Silencio» φώναξα. «Πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε».

«Το ξέρεις βέβαια ότι επιτρέπεται να φωνάξεις «silencio», μόνο αν είσαι πρωταγωνιστής στο Mulholland Drive» είπε ο Jesse James. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε αλλά εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ο πένθιμός ήχος μιας τρομπέτας.

«Το ακούτε αυτό;» είπα.

«Την πένθιμη τρομπέτα; Ναι. Πάντα ήθελα να μιλάω με τη συνοδεία μουσικής» απάντησε ο Jesse James.

Η απειλή του αλχημιστή ήρθε ξανά στο μυαλό μου. Θα μετανιώσουμε έλεγε πικρά. Ήταν επικίνδυνο είδος αλχημιστή. Εξελιγμένο. Ζούσε κάτω από άκρα μυστικότητα και μαζί με άλλους όμοιους του είχαν φτιάξει μια μυστική αδελφότητα. Δεν είχαν πρωτοτυπήσει στην ονομασία τους, αφού αυτοαποκαλούνταν «Μυστική αδελφότητα των αλχημιστών». Κυκλοφορούσαν με μπέρτες και κουκούλες τύπου Illuminati και τους άρεσε να βασανίζουν κόσμο. Η ανακάλυψη της φιλοσοφικής λίθου που θα μετέτρεπε τα μέταλλα σε χρυσάφι είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα γι αυτούς.

Ένας τύπος με μαύρο παντελόνι και άσπρο σακάκι βγήκε από την ντουλάπα και άρχισε να παίζει πένθιμη μουσική με την τρομπέτα του. Από εκεί ερχόταν άρα η μουσική.

«Όχι τώρα παιδί μου» είπε ο Jesse James και ο τύπος ξαναμπήκε στη ντουλάπα.

Μπορούσαμε άραγε να διαπραγματευτούμε την παράδοση του φακέλου που είχαμε κλέψει χωρίς άλλα προβλήματα; Πιθανότατα όχι. Αυτοί οι τύποι ήθελαν φασαρίες και δεν θα έφευγαν αν δεν εκπλήρωναν την ακόρεστη «δίψα» τους για αίμα.

Θυμήθηκα το όνειρο που έβλεπα λίγο πριν ξυπνήσω. Τον εφιάλτη. Μήπως είχε κάποια σχέση με όλη αυτή την υπόθεση;

Έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα-κόλα και ξανακάθισα στην πολυθρόνα μου. Άλλη μια μέρα αναμονής. Το παιχνίδι δεν ήταν στα χέρια μας πλέον. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που κάποιος άλλος θα όριζε την τύχη της υπόθεσης και θα έκανε το πρώτο βήμα στη σκακιέρα που είχε στηθεί.

«Βάλε ρε άνθρωπε να πιούμε μια γουλιά» είπε ο Jesse James « Έχω κορακιάσει»

«Να βάλω κόκα-κόλα;» τον ρώτησα. «Όχι βέβαια»

Η πόρτα χτύπησε και πάλι. «Το παιδί από το site είμαι, πρέπει να βγείτε γρήγορα έξω. Έχουν κάνει τηλεφώνημα για βόμβα».

«Πωπω… και δεν φοράω τα καλά μου» είπε ο νεαρός συνάδελφος που καθόταν τόση ώρα αθόρυβος στη γωνία.

«Αμάν ρε παιδί μου πάλι με τρόμαξες. Σε είχα ξεχάσει» του είπα. «Άντε μαζευτείτε και πάμε πάνω….». Πήραμε τα ποτά μας και ανεβήκαμε από τις σκάλες.

Μια ώρα αργότερα

«Στο είπα ότι τζάμπα ανεβήκαμε» είπε ο Jesse James.

«Τουλάχιστον είδαμε κόσμο που είχαμε καιρό να δούμε» του απάντησα.

«Νιώθεις σοφότερος;» είπε.

«Εγώ λέω να βγαίνουμε πιο συχνά» απάντησε ο νεαρός συνάδελφος. Στο ένα χέρι κρατούσα ακόμα το ουίσκι και με το άλλο έψαχνα τα κλειδιά. Άνοιξα την πόρτα και μπήκαμε στο γραφείο. Τα φώτα ήταν κλειστά.

«Δεν είχαμε αφήσει ανοιχτά τα φώτα;» είπε ο Jesse James. Εκείνη τη στιγμή παρατήρησα από πού ερχόταν το λιγοστό φως. Από ένα αναμμένο κερί πάνω στο γραφείο. Ο νεαρός συνάδελφος πέρασε τελευταίος την είσοδο.

Μια σκοτεινή φιγούρα τον άρπαξε και έκλεισε την πόρτα.

«Μη βγάλεις άχνα..» του είπε…



Υ.Γ Την επόμενη Δευτέρα λίγο μετά τα μεσάνυχτα η συνέχεια…

Υ.Γ 2 Το Blood and the city: Archives άνοιξε τις πύλες του και σας περιμένει. Όλα τα κείμενα της πρώτης αλλά και της δεύτερης σεζόν βρίσκονται συγκεντρωμένα εδώ.

*H πραγματικότητα είναι μια διαστρεβλωμένη εικόνα της φαντασίας…

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com