Τι είναι αυτό το πράγμα;

Μακριά από την αθλητική επικαιρότητα και την ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων, έρχεται η ιστορία τριών διαφορετικών ατόμων που περνάνε την μέρα τους σε ένα υπόγειο γραφείο κάπου στην Καλλιθέα. Ένας αθλητικός συντάκτης με «πειραγμένα» εγκεφαλικά κύτταρα, ένας λούτρινος σκύλος που για κάποιο περίεργο λόγο μιλάει και συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος και ένας νεαρός συνάδελφος χωρίς όνομα αντιμετωπίζουν προβλήματα, εχθρούς και εμπόδια που μπαίνουν στο δρόμο τους. Αυτό είναι το Blood and the City και αυτό είναι το 6ο επεισόδιο της 2ης σεζόν…

Τι είναι αυτό το πράγμα;

Όταν το κρύο αρχίσει να διαπερνάει ολόκληρο το σώμα σου σημαίνει ότι σιγά σιγά πρέπει να ξεχάσεις τα κοντομάνικα και να φορέσεις και κανά μπουφανάκι. Ακόμα καλύτερα θα ήταν αν αντικαταστήσεις το σεντόνι που σκεπάζεσαι με ένα παπλωματάκι. Καλό πράγμα λοιπόν οι συμβουλές αν τις ακολουθείς κιόλας. Δεν τις ακολούθησα και παραλίγο να καταλήξω παγωμένος σαν γρανίτα φράουλα.

«Στο είχα πει ότι κάποια στιγμή θα την πατήσεις» είπε από το ράφι του o Jesse James απολαμβάνοντας το θέαμα που είχε μπροστά του. Εμένα δηλαδή τυλιγμένο με μια κουβέρτα και μια ζεστή σοκολάτα στο χέρι. Πέρασε ώρα μέχρι να πάψω να τουρτουρίζω και όταν επιτέλους σταμάτησα άρθρωσα μια πρόταση που δεν έβγαζε κανένα απολύτως νόημα. Η αλήθεια είναι ότι ίσως να ήμουν λίγο υπερβολικός σχετικά με το πόσο κρύωνα στα αλήθεια αλλά πάντα μου άρεσε να υπερβάλλω λιγάκι.

Εκείνη την ώρα μπήκε στο γραφείο ο νεαρός συνάδελφος που ήταν έτοιμός να μοιραστεί μαζί μας ένα μεγάλο μυστικό (όπως το αποκάλεσε).

«Θέλω να σας πω κάτι αλλά θέλω να μείνει μεταξύ μας» μας είπε.

«Να είσαι σίγουρος» του απάντησε ο Jesse James.

«Λοιπόν… ίδρυσα ένα group στο Facebook και έχει κάνει μεγάλη επιτυχία» μας είπε με έκδηλο τον ενθουσιασμό του.

«Το "κάποιες φορές γαμιούνται τα πάντα";» ρώτησε ο Jesse James που είχε αναλάβει το ρόλο του συνομιλητή αφού εγώ δεν είχα συνέλθει εντελώς ακόμα.

«Ο Jesse έβρισε» είπε ο νεαρός συνάδελφος που συνήθιζε να σοκάρεται στο άκουσμα τέτοιων λέξεων.

«Να φωνάξεις το ραδιοτηλεοπτικό» απάντησε ο Jesse James.

Δεν μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι ο Jesse James ήξερε τα γκρουπ στο Facebook, αφού είχα παρατηρήσει ότι είχε φτιάξει δικό του προφίλ «για να τσιμπάει κοπελίτσες» όπως μου είχε πει.

«Όχι αυτό. Ένα άλλο ακόμα πιο καλό! Λέγεται "Κρύο, ζεστή σοκολάτα, αναμμένο τζάκι και sex μέχρι το πρωί"»

Σε εκείνο το σημείο είχα ανακτήσει ένα μεγάλο μέρος από τις δυνάμεις μου και ήμουν έτοιμος να παρέμβω. «Και καλά…το κρύο το καταλαβαίνω…τη ζεστή σοκολάτα την καταλαβαίνω, που στο διάολο ξέρεις εσύ από αναμμένο τζάκι και sex μέχρι το πρωί;» του είπα.


«Τι νομίζεις; εγώ δεν βλέπω ταινίες;» ήταν η απάντηση του.

«Ααααααα. Έτσι εξηγείται! Όπως και να χει, αυτό νομίζω ότι είναι το πιο ηλίθιο όνομα σε γκρουπ στην ιστορία των πιο ηλίθιων ονομάτων σε γκρουπ» είπε ο Jesse James.

Η συζήτηση διακόπηκε απότομα σε εκείνο το σημείο αφού ο νεαρός συνάδελφος με τη δικαιολογία «κατουριέμαι» έφυγε τρέχοντας.

Σιωπή κάλυψε για το επόμενο δεκάλεπτο το γραφείο μέχρι που άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο από εισερχόμενο mail. Άνοιξα τα mail μου και είδα έναν τίτλο που με προβλημάτισε.

«Πιθανή επίθεση Τσουπακάμπρα στην Καλλιθέα. SOS»

Κάτι μου θύμιζε το όνομα τσουπακάμπρα αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ τι. Ρώτησα τον Jesse James μήπως αυτός ήξερε.

«Κάτι μου θυμίζει αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ τι» ήταν η απάντηση του και δεν αντιστάθηκα στην σκέψη ότι ίσως τελικά εγώ και ο Jesse James είμαστε οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος.

Πήρα κατευθείαν τηλέφωνο την Ειρήνη που ξέρει πολλά για τέτοια παράξενα θέματα. «Θέλω να σε ρωτήσω κάτι πολύ σημαντικό»

«Κλείσε, κλείσε θα σε πάρω μετά» μου είπε.

«Όχι ρε παιδί μου, κάτσε να σου πω»

«Όχι όχι. Βλέπω Πάμε Πακέτο… θα σε πάρω μετά» μου είπε και μετά από αυτό ακολούθησε ο χαρακτηριστικός ήχος της γραμμής που κλείνει.

«Τι θα κάνουμε τώρα;» ρώτησα τον Jesse James αλλά πριν προλάβει να μου απαντήσει χτύπησε το τηλέφωνο.

Μια ψιλή γυναικεία φωνή με προειδοποίησε για το τσουπακάμπρα. «Είναι στην Καλλιθέα, θα πιεί το αίμα όλων» μου είπε.

«Είσαι τρελή; Αφού δεν υπάρχουν τσουπακάμπρα» της απάντησα.

«Σε μια ώρα να είσαι στο σταθμό του τρένου και θα στο αποδείξω» μου είπε και μου έκλεισε και αυτή το τηλέφωνο.

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα αφήσω γυναίκα να μου ξανακλείσει το τηλέφωνο. Και αν το έκανε θα είχαμε προβλήματα. Το τηλέφωνο χτύπησε και πάλι μόλις ολοκλήρωσα τη σκέψη μου.

«Έτοιμος ο καφέ σου» μου είπε η κοπέλα από το κυλικείο και μου έκλεισε και αυτή το τηλέφωνο.

«ΚΑΤΑΡΑ» φώναξα αφού είχε αρχίσει να μου δημιουργείται η εντύπωση ότι με κοροϊδεύουν. Δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ όμως με αυτό το θέμα. Έπρεπε να δω τι γίνεται με τα τσουπακάμπρα. Αυτές τις υποτιθέμενες ρουφήχτρες αίματος μικρών ζώων που τώρα απειλούσαν τη ζωή ανθρώπων. Είχα χρόνια να ακούσω το όνομα τους.

Είχαν κάνει την εμφάνιση τους για πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του 90’ στη Λατινική Αμερική αλλά η ύπαρξη τους δεν είχε αποδειχθεί ποτέ. Πως στο διάολο βρεθήκαν τότε στην Ελλάδα και την Καλλιθέα δεκαπέντε χρόνια μετά. Και πως μπορούσα εγώ να βρω τη λύση σε αυτό μυστήριο;

«Είπαμε έτοιμος ο καφές σου» είπε η κοπέλα από το κυλικείο και μου ξαναέκλεισε το τηλέφωνο.

«Αφού κάνεις κακή εντύπωση ρε παιδάκι μου το έχουμε ξαναπεί. Τώρα λούσου τα» ήταν το σχόλιο του Jesse James.

Φώναξα αμέσως το νεαρό συνάδελφο που παρά το γεγονός ότι έφυγε για να πάει στην τουαλέτα έμοιαζε σφιγμένος. «Τι έπαθες;» τον ρώτησα. «Πήγα στην τουαλέτα αλλά κοιτώντας μπροστά μου είδα ότι κάποιος είχε γράψει με μαρκαδόρο ‘μην κοιτάς εδώ κατουράς τα παπούτσια σου’, αγχώθηκα και δεν κατάφερα τίποτα»

Του επέτρεψα να πάει στην τουαλέτα που έχω στο γραφείο μου για να ξεμπερδέψουμε.

«Ετοιμαστείτε! Έχουμε αποστολή εκτός γραφείου»

«Ουααααααου! Εκδρομή, εκδρομή!» φώναξε ο νεαρός συνάδελφος σαν παιδάκι γυμνασίου.

«Κόψε τα γκεϊλίκια» είπε ο Jesse James που είχε βάλει ήδη το μικροσκοπικό μπουφάν του και έκανε βόλτες πάνω στο ράφι.

«Πάμε στον ηλεκτρικό της Καλλιθέας» τους είπα.

«Αααααα. Τόσο μακριά….» είπε φανερά απογοητευμένος ο νεαρός συνάδελφος.

«Αν δεν σ’ αρέσει κάτσε εδώ» του είπα.

«Όχι, όχι θα έρθω. Έχουμε να βγούμε από το γραφείο τρεις μήνες, έχω βαρεθεί».

Κάναμε το μεγάλο βήμα και βγήκαμε επιτέλους από το γραφείο την ώρα που στο ραδιόφωνο έπαιζε το ρεπορτάζ της ΑΕΚ. Είχε νυχτώσει και η θερμοκρασία είχε πέσει κι άλλο.

Είχα βάλει τον Jesse James στον ώμο ενώ ο νεαρός συνάδελφος περπάταγε σαν παιδάκι που βγαίνει για πρώτη φορά στο δρόμο. Διάβαζε φωναχτά ότι έβλεπε γραμμένο πάνω στις ταμπέλες των μαγαζιών.

«Κάνε ησυχία. Αν επαληθευθεί η πληροφορία για τα τσουπακάμπρα κινδυνεύουμε» του είπα.

«Εντάξει, αλλά τι δουλειά έχουμε εμείς με αυτά; Αθλητικοί συντάκτες δεν είμαστε;»

«Είναι βρώμικη δουλεία αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει» είπε ο Jesse James που τον τελευταίο καιρό άκουγε πολύ Faith no more.

Μετά από ένα δεκάλεπτο περπάτημα φτάσαμε στο σταθμό του ηλεκτρικού στην Καλλιθέα. «Α! Είναι ανοιχτός ακόμα ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ, να πάρω ένα milk shake;» ρώτησε γεμάτος χαρά ο νεαρός συνάδελφος.

«Είσαι τρελός; Με τέτοιο κρύο θα πιείς milk shake;» ήταν η απάντηση μου που δεν φάνηκε να τον επηρεάζει, αφού προσπάθησε να μου εξιστορήσει το πώς έβγαλε τις αμυγδαλές του και δεν έχει πρόβλημα με τα κρύα. «Πήγαινε, άλλα έλα γρήγορα. Έχουμε δουλειά».

«Πολύ θάρρος του δίνεις…» είπε ο Jesse James. «Το ξέρω αλλά τι να κάνω. Μου είπαν να συμπεριφέρομαι καλύτερα στους γύρω μου, αν δεν θέλω να καταλήξω μόνος σε ένα χαρτοκούτο κάτω από μια γέφυρα στην εθνική».

«Δηλαδή αν δεν το άφηνες να πάρει milk shake θα κατέληγες μόνος σε ένα χαρτόκουτο κάτω από μια γέφυρα στην εθνική;»

«Τώρα που το ακούω και μένα μου ακούγεται λίγο υπερβολικό». Αυτή η συζήτηση θα μπορούσε να συνεχιστεί για ώρα. Κοίταξα λίγο τριγύρω στην πλατειούλα μπροστά από τον σταθμό μήπως και καταλάβω ποια είναι γυναίκα που μου έδωσε ραντεβού για να μου μιλήσει για τα τσουπακάμπρα. Κόσμος έμπαινε και έβγαινε στο σταθμό αλλά δεν έβλεπα καμία ύποπτη κίνηση.

Ο νεαρός συνάδελφος έκανε την εμφάνιση του με το milk shake στα χέρια και τα ακουστικά του mp3 στα αυτιά. Κούναγε το κεφάλι του ρυθμικά…

«Τι ακούς και χαίρεσαι;» τον ρώτησα. «Το αγγλικό τραγούδι του Χατζηγιάννη. Είναι πολύ ωραίο».

«Ναι άκουσα ότι πάει καρφί για νούμερο 1 στο billboard» είπε ο Jesse James.

«Αλήθεια;»

Την ώρα που συγκράτησα τον Jesse James στον ώμο μου για να μην του ορμήσει, άκουσα μια φωνή να ψιθυρίζει…

«Τσουπακάμπρα…Τσουπακάμπρα»

Πετάχτηκα αμέσως προσπαθώντας να καταλάβω από πού έρχεται. «Τσουπακάμπρα…τσουπακάμπρα…» συνέχισε να ψιθυρίζει η φωνή!

«ΦΑΝΕΡΩΣΟΥ» φώναξα.

«Τσουπακάμπρα». Ψίθυρος.

«ΦΑΝΕΡΩΣΟΥ» φώναξα ξανά.

«Καλά ντε. Μη φωνάζεις...» είπε από πίσω μου μια γυναίκα γύρω στα σαράντα που έδειχνε πολύ ταλαιπωρημένη. Το παράξενο της υπόθεσης ήταν ότι μάλλον στεκόταν πίσω μου όση ώρα ψιθύριζε, κάτι που έβαλε σε αμφισβήτηση τα αντανακλαστικά μου.

«Βλέπω έφερες και παρέα» είπε. «Γιατί φώναξες εμένα; Που ξέρεις με τι ασχολούμαι;». «Η Ειρήνη μου είπε να σε πάρω».

«Ααααα. Έτσι εξηγείται. Καλά δεν έβλεπε ΠΑΜΕ ΠΑΚΕΤΟ;»

«Από πριν με έχει ενημερώσει»

«Λοιπόν πες μας τι έχουμε». Έβγαλε από την τσέπη της ένα πρόχειρο (όπως το αποκάλεσε) σχέδιο και μου το έδειξε.



«Τι είναι αυτό το πράγμα;» της είπα…

«El chupacabras…» απάντησε με τέλεια ισπανική προφορά.

«Αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν» της είπα. Αν υπήρχαν την είχαμε πατήσει άσχημα.

«Κι όμως βρήκε το δρόμο του προς την Ελλάδα. Το έχω δει να κυκλοφορεί τη νύχτα. Το σχέδιο το έκανα εγώ μόλις το είδα»

«Καλά και τι έκανε το τσουπακάμπρα; Σου στήθηκε για να το ζωγραφίσεις; Πολύ άνετο το βλέπω» είπε ο Jesse James και είχε δίκιο.

«Μην κάνετε το λάθος να το υποτιμήσετε» είπε η γυναίκα και γύρισε για να φύγει.

«Κάνεις πλάκα έτσι; Που πας; Πως θα το βρω; Και τι να το κάνω; Μπορεί να φύγει μόνο του»

«Λάθος. Δεν θα το βρεις εσύ… Αυτό θα έρθει να σε βρει…» είπε και χάθηκε μέσα στο σκοτάδι…

«Μπορώ να πω με σιγουριά ότι τη γαμήσαμε…» είπε ο Jesse James

«Ε! Ο Jesse έβρισε» είπε ο νεαρός συνάδελφος που συνήθιζε να σοκάρεται στο άκουσμα τέτοιων λέξεων.

«Να φωνάξεις το ραδιοτηλεοπτικό» απάντησε ο Jesse James.

«El chupacabras…» ψιθύρισα με τέλεια ισπανική προφορά. Αυτό ήταν ο καινούργιος μας εχθρός. Έβγαλα από το μπουφάν μου ένα φλασκί. Είχα μέσα λίγο ουίσκι, ήπια δυο γουλιές για να κάψω λίγο το λαιμό μου και να λειτουργήσει το κεφάλι μου. «Όταν θα έρθει θα είμαστε έτοιμοι» ψιθύρισα. «Πάμε πίσω στο γραφείο» είπα και ξεκίνησα να περπατάω.

«Μην τολμήσεις να αρχίσεις να τραγουδάς Χατζηγιάννη» είπε ο Jesse James στον νεαρό συνάδελφο…

Έβαλα στα αυτιά μου τα ακουστικά του mp3 και πάτησα το play. Χρειαζόμουν κάτι δυνατό για να ανέβει η αδρεναλίνη…

Συνεχίζεται…



Υ.Γ.Σταθερό ραντεβού από εδώ και πέρα. Κάθε Δευτέρα λίγο μετά τα μεσάνυχτα.

Υ.Γ.2 Το Blood and the city: Archives άνοιξε τις πύλες του και σας περιμένει. Όλα τα κείμενα της πρώτης αλλά και της δεύτερης σεζόν βρίσκονται συγκεντρωμένα εδώ.

*H πραγματικότητα είναι μια διαστρεβλωμένη εικόνα της φαντασίας…


Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com