Οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας

Μακριά από την αθλητική επικαιρότητα και την ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων, έρχεται η ιστορία τριών διαφορετικών ατόμων που περνάνε την μέρα τους σε ένα υπόγειο γραφείο κάπου στην Καλλιθέα. Ένας αθλητικός συντάκτης με «πειραγμένα» εγκεφαλικά κύτταρα, ένας λούτρινος σκύλος που για κάποιο περίεργο λόγο μιλάει και συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος και ένας νεαρός συνάδελφος χωρίς όνομα αντιμετωπίζουν προβλήματα, εχθρούς και εμπόδια που μπαίνουν στο δρόμο τους. Αυτό είναι το Blood and the City και αυτό είναι το 5ο επεισόδιο της 2ης σεζόν…

Οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας

Πέρασα ολόκληρο το Σαββατοκύριακο προσπαθώντας με δυο κουβάδες να αδειάσω το υπόγειο από τα νερά που είχε μαζέψει μετά από τόση βροχή. Το χειρότερο ήταν ότι δεν μπορούσα να ρίξω τις ευθύνες σε κάποιον άλλο (όπως μου αρέσει να κάνω συνήθως) αφού εγώ είχα ξεχάσει ανοιχτό το μικρό παραθυράκι. Έτσι το μόνο που έκανα ήταν να ρίχνω κατάρες σε ένα φανταστικό πρόσωπο που έχω επινοήσει γι’ αυτές τις περιπτώσεις. «Καταραμένε Λεωνίδα» φώναζα και ξαναφώναζα ενώ ανεβοκατέβαινα τις σκάλες με τους κουβάδες στα χέρια.

«Αν συγκεντρωθείς σε αυτό που κάνεις για μισή ώρα θα ξεμπερδεύεις πιο γρήγορα» μου είπε από το ράφι του ο Jesse James που με έβλεπε να ανεβάζω δυο κουβάδες και μετά να κάνω διάλλειμα για τσιγάρο κάθε δύο λεπτά.

«Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε κάτι για πάνω από πέντε λεπτά» του είπα.

«Και εσύ ξέρεις πολύ καλά ότι αυτή η δικαιολογία έχει σταματήσει να έχει αντίκρισμα από τότε που ήσουνα 20 χρονών και σου είπαν να προσέχεις το μωρό της ξαδέλφης σου και εσύ το άφησες για να πας να παίξεις μπιλιάρδο».

Είχε δίκιο αλλά ακόμα και σήμερα επιμένω ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Μου είχαν πει ότι αν δεν πάω να παίξω είμαι κότα. Δεν έπαθε και τίποτα το μωρό έτσι κι αλλιώς. Έκλαψε λίγο αλλά νομίζω ότι πήρε ένα χρήσιμο μάθημα για τη συνέχεια της ζωής του. Ότι στη δύσκολή στιγμή δεν πρέπει να περιμένεις βοήθεια από κανέναν.

Τη στιγμή που άναβα το πέμπτο τσιγάρο από την ώρα που ξεκίνησα να αδειάζω το υπόγειο από τα νερά (για περίπου μια ώρα δηλαδή) μπήκε στο γραφείο ο νεαρός συνάδελφος. Είχε βγάλει τα παπούτσια του και είχε γυρίσει το παντελόνι σε ψαράδικό στυλ για να μην το βρέξει.

«Ξέρεις ότι με αυτό το στυλ το καλοκαίρι δεν θα αργήσουν και πολύ να σου κρεμάσουν κουδούνια» του είπε ο Jesse James που είχε αράξει στο ράφι του με ένα «δροσιστικό ποτό» όπως το αποκαλούσε. Όσο και αν τον πίεσα να μου πει τι σκατά ήταν αυτό το δροσιστικό ποτό που έπινε δεν μου έλεγε.

«Λέγε τι θες και βοήθα μετά να καθαρίσουμε τα νερά» είπα στο νεαρό συνάδελφο.

«Α! Δεν έγινε τίποτα σημαντικό, απλά ήρθα να σας πω τι έπαθα χθες το βράδυ».

Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που είχε μπει στο γραφείο χωρίς να προαναγγείλει κάποιο πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε. Αυτό ακριβώς το γεγονός έδειχνε την έλλειψη περιπετειών που χαρακτήρισε τον Οκτώβριο. Από την επιστροφή του Jesse James και μετά καθόμασταν χωρίς να κάνουμε απολύτως τίποτα. Στους περισσότερους βέβαια λέγαμε ότι πνιγόμαστε στη δουλειά αλλά η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική.

«Λοιπόν ακούστε τι έπαθα» επανέλαβε ο νεαρός συνάδελφος αφού την πρώτη φορά δεν του είχαμε δώσει ιδιαίτερη σημασία.

«Χθες το βράδυ έπεσα για ύπνο όπως κάθε μέρα στις 11….»

«Έχω να κοιμηθώ στις 11 από τότε που πήγαινα Δευτέρα δημοτικού» τον διέκοψα.

«Εγώ έχω να κοιμηθώ δυο χρόνια» όποτε δεν έχω σημείο αναφοράς είπε ο Jesse James.

«Θα με αφήσετε να ολοκληρώσω;»

«Άσε το παιδί το παιδί να ολοκληρώσει» είπα!

«Άσε το παιδί το παιδί να ολοκληρώσει» είπε ο Jesse James και το είπαμε και μια τρίτη φορά και οι δυο μαζί σε χορωδιακό ρυθμό. Η αλήθεια ήταν ότι το διασκεδάζαμε.

«Καλά συνεχίστε να μου φέρεστε έτσι και να δείτε για πότε φεύγω και πάω να δουλέψω στη Στεφανίδου που με παρακαλάει»

«Αυτό είναι υπόσχεση ή απειλή;» ρώτησε ο Jesse James.

Ο νεαρός συνάδελφος το σκέφτηκε λιγάκι. «Εεεεεεεμ…. Υπόσχεση»

«Καλό θα ήταν να την τηρήσεις τότε» του είπα.

«Καλά καλά… λοιπόν. Χθες βράδυ κοιμήθηκα από τις 11. Γύρω στις 4 ξύπνησα γιατί με είχε πιάσει μια λιγούρα. Πήγα στο ψυγείο και έφαγα ένα κομμάτι κέικ…»

«Συγχαρητήρια. Ήταν τουλάχιστον σοκολάτα πορτοκάλι;» είπε ο Jesse James που συνέχιζε να απολαμβάνει το αυτοαποκαλούμενο δροσιστικό ποτό του.

«Όχι ήταν σκέτη σοκολάτα. Το παράξενο ποιό είναι… ότι μασουλούσα το κέικ και πήγα στο κρεβάτι και με πήρε ο ύπνος χωρίς να το καταπιώ»

«Θες να πεις δηλαδή ότι κοιμήθηκες με το κέικ στο στόμα;» τον ρώτησα.

«ΝΑΙ» είπε γεμάτος χαρά.

«Και αυτό ήταν το τέλος της ιστορίας;» ρώτησε ο Jesse James.

«ΝΑΙ» ξαναείπε γεμάτος χαρά.

«Μπορείς να μας φέρεις πίσω τα πέντε λεπτά που σου διαθέσαμε;»

Σε εκείνο το σημείο κατέβασε το κεφάλι και άρχισε να πλατσουρίζει με τα πόδια του στα νερά του υπογείου. Όλα είχαν γυρίσει στην κανονική ροή των τελευταίων ημερών. Εγώ άναψα άλλο ένα τσιγάρο και άφησα τους κουβάδες με τα νερά να περιμένουν.

Η αλήθεια είναι ότι η ιστορία με το κέικ μου είχε ανοίξει την όρεξη. Ήθελα να φάω κάτι γλυκό. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να πάω στο κυλικείο στον τρίτο και να φάω ένα ντόνατς. Αμέσως όμως θυμήθηκα τη θεωρία συνομωσίας που είχα πλάσει στο μυαλό μου λίγες ημέρες πριν.

Στο κυλικείο είχαν φτιάξει ένα οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας μου. Με είχαν παρασύρει με την πρόφαση ότι θα μου διηγηθούν μια ιστορία για ένα φάντασμα στο air condition (κατάφεραν να με πείσουν αφού πάντα απολαμβάνω μια καλή ιστορία με φαντάσματα) και στη συνέχεια κάτι έριξαν στο ντόνατς μου.

Εκείνο το βράδυ απέκτησα τον χειρότερο στομαχόπονο στην ιστορία των χειρότερων στομαχόπονων. Έφτασα μια ανάσα από το άσπρο φως στην άλλη μεριά του τούνελ. Δεν θα έκανα λοιπόν το ίδιο λάθος. Ακόμα και η δικαιολογία που χρησιμοποίησαν ότι δεν είχε κάτι το ντόνατς απλά ο συνδυασμός του με πέντε καφέδες μπορεί να αποβεί μοιραίος για το στομάχι δεν με έπειθε. Και το αποτέλεσμα ήταν ίδιο. Ούτε ντόνατς μπορούσα να φάω πλέον ούτε έμαθα το τι γίνεται με το φάντασμα στο air condition. Και το κυλικείο πλέον ήταν απαγορευμένος χώρος για μένα. Θα πήγαινα μόνο σε έκτακτη ανάγκη.

Το μεσημέρι πέρασε και δεν έδωσε τη θέση του στο απόγευμα αλλά κατευθείαν στο βράδυ αφού η αλλαγή ώρας έφερε τη σκοτεινιά από τις πεντέμισι.

«Δεν χαίρεσαι που γλιτώνουμε από την εκνευριστική υποχρέωση του απογευματινού καφέ;» είπε ο Jesse James.

Στην αρχή σκέφτηκα «Τι διάολο, διαβάζει τη σκέψη μου;» αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι στεκόμουν μπροστά από το παραθυράκι και μουρμούριζα «Τι καλά που νύχτωσε νωρίς, τι καλά που νύχτωσε νωρίς».

«Καλά είναι μωρέ, απλά μέχρι να συνηθίσω μου παίρνει λίγο καιρό»

«Σε όλα έτσι δεν λειτουργείς;» μου είπε κρατώντας το δροσιστικό ποτό στο χέρι.

«Έχεις ένα δίκιο. Τώρα θα μου πεις τι στο διάολο έχει μέσα το ποτήρι σου;»

Έκανε ένα αρνητικό νεύμα με το κεφάλι του. «Θα πάρω το μυστικό στον τάφο μου»

«Καλά καλά αφού στο τέλος θα μου πεις. Να σου πω τώρα. Σκέφτομαι γι’ αυτή την εβδομάδα να ζητήσω να με φωνάζουν manipulator, πως σου φαίνεται σαν όνoμα;»

«Από πού κι ως που manipulator; Γιατί δεν το κάνεις masturbator;»

«Τώρα ρίχνεις το επίπεδο» του είπα.

«Και εσύ ρίχνεις χαρταετό. Σοβαρέψου λίγο μεγάλος άνθρωπος έχουμε σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούμε» μου απάντησε.

«Όπως;»

«Τα διοικητικά της ΑΕΚ, το πρωτάθλημα, το μπάσκετ»

«Κάτσε κάτσε και από πού κι ως που είναι σημαντικότερα θέματα αυτά από το όνομα που θα έχω για την επόμενη εβδομάδα»

«Έχεις δίκιο. Είχα ξεχάσει ότι δεν είσαι καθόλου προσωποκεντρικός και ματαιόδοξος»

«Έχω την εντύπωση ότι με δουλεύεις»

«Μπα ιδέα σου είναι» είπε ο Jesse James και ήπιε την τελευταία γουλιά από το δροσιστικό ποτό του.

Έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα κόλα και έκατσα στην πολυθρόνα μου. «Καλό χειμώνα να έχουμε» είπα στον Jesse James με το ποτήρι στον αέρα σε μια απόπειρα πρόποσης.

«Αυτό σημαίνει ότι θα σταματήσεις να φοράς κοντομάνικα;» μου είπε

«Αφού ζεσταίνομαι! Τι να κάνω;» είπα και ήπια μια γουλιά από το ουίσκι μου.

«Να βάψεις τον κόσμο με αίμα!» μου είπε και τρόμαξα λίγο είναι η αλήθεια.

«Τι δολοφονικά ένστικτά είναι αυτά που σε έπιασαν;»

Χασκογέλασε και μου είπε… «Όχι ρε. World painted Blood. Βάλε λίγο Slayer. Αυτό εννοούσα»

«ΑΑΑΑΑΑ! Με τρόμαξες προς στιγμήν…». Δεν μπορούσα όμως να βγάλω από το μυαλό μου ότι υπήρχε οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας εναντίον μου. Σύνδρομο καταδίωξης; Μπορεί! Μέχρι όμως να εξακρίβωνα το τι ακριβώς είχε γίνει με τα ντόνατς δεν θα έβρισκα ανάπαυση.

«No rest for the wicked» είπε ο Jesse James.

Ήπια άλλη μια γουλιά από το ουίσκι μου και πάτησα το play. Δεν έβαλα όμως Slayer. Μόλις κυκλοφορήσει θα το κάνω. Έβαλα κάτι πιο ατμοσφαιρικό!



Υ.Γ.Σταθερό ραντεβού από εδώ και πέρα. Κάθε Δευτέρα λίγο μετά τα μεσάνυχτα.

Υ.Γ.2 Το Blood and the city: Archives άνοιξε τις πύλες του και σας περιμένει. Όλα τα κείμενα της πρώτης αλλά και της δεύτερης σεζόν βρίσκονται συγκεντρωμένα εδώ.

*H πραγματικότητα είναι μια διαστρεβλωμένη εικόνα της φαντασίας…

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com