Ένα δευτερόλεπτο για να πεθάνεις…

«Έλα αφεντικό» είπε αυτός που σήκωσε το τηλέφωνο.

«Δεν είμαι το αφεντικό σου» του απάντησα.

Για μια στιγμή δίστασε. «Ποιος είσαι τότε; Πως βρήκες αυτό τον αριθμό;»

«Θα σου πω…αλλά πρώτα έχεις ένα λεπτό για να προσευχηθείς…»

Ένα δευτερόλεπτό για να πεθάνεις…

Η ώρα των αποφάσεων και κυρίως των πράξεων είχε φτάσει. Βέβαια μπορούσαμε να καθυστερήσουμε λιγάκι και να πάρουμε ένα υπνάκο. Αν και ξέρω εκ πείρας ότι το να κοιμάσαι το μεσημέρι σου δημιουργεί προβλήματα στο να κοιμηθείς εύκολα το βράδυ, δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό και έγειρα για λίγο στο γραφείο μου. Ο νεαρός συνάδελφος περίμενε ανυπόμονα να ξυπνήσω για να μάθει τις επόμενες κινήσεις μας.

Δεν πρέπει να κοιμήθηκα πάνω από δέκα λεπτά κι όμως πρόλαβα να δω ένα όνειρο που μπορεί να σήμαινε πολλά…μπορεί όμως να μη σήμαινε και απολύτως τίποτα. Ήμουν μέσα σε ένα φούρνο και περίμενα να παραγγείλω μια φρατζόλα ψωμί. Κανένας όμως δεν βρισκόταν πίσω από τον πάγκο, έτσι και εγώ έκανα βόλτες μέσα στο μαγαζί και σφύριζα έναν ευχάριστο σκοπό.

Πέρασαν πέντε λεπτά αλλά κανένα σημάδι από τον φούρναρη. Ξαφνικά τα φώτα χαμήλωσαν… Καπνοί μπήκαν κάτω από τις πόρτες και ένας περίεργος μωβ φωτισμός πλημμύρισε το χώρο. Είχα κάτσει σε μια γωνία και περίμενα να δω τι θα συμβεί. Ο τελευταίος που περίμενα να δω ήταν ο Τσαλίκης. Κι όμως αυτός ήταν που εμφανίστηκε μπροστά μου κρατώντας ένα μικρόφωνο. Επιχείρησε να τραγουδήσει κάποια παλιά του επιτυχία σε play back αλλά δεν τον άφησα. Πήρα την ταμειακή μηχανή και του την πέταξα στο κεφάλι. Εξαφανίστηκε μέσα σε ένα σύννεφο καπνού.

Ξύπνησα απότομα φωνάζοντας «Γαϊδούρια με σέλες, γαϊδούρια με σέλες». Ο νεαρός συνάδελφος που καθόταν δίπλα, πετάχτηκε για να αποφύγει το οτιδήποτε θα μπορούσα να του πετάξω.

«Μήπως τώρα μπορείς να με ενημερώσεις για το τι θα κάνουμε;» μου είπε.

«Θα σκεφτούμε πολύ και θα πράξουμε μεθοδικά» του απάντησα.

Τα δεδομένα που είχαμε ήταν τα εξής… την ώρα που τηλεφώνησα στον απαγωγέα του Jesse James είχαμε βάλει σε λειτουργία τη συσκευή που θα εντόπιζε την θέση του.

«Μάθαμε τελικά που βρίσκεται;» ρώτησε ο νεαρός συνάδελφος.

«Το μηχάνημα έδειξε Σούνιο. Για την ακρίβεια έδειξε τον ναό του Ποσειδώνα»

«Α! Έχει μια ωραία καφετέρια εκεί. Θα πάμε να πιούμε ένα μιλκ σέικ μόλις ξεμπερδέψουμε;»

«Και πως ξέρεις ότι θα βγούμε ζωντανοί από αυτή την υπόθεση…» του είπα. Μόλις το άκουσε τον έλουσε κρύος ιδρώτας. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι κάτι θα βάλει σε κίνδυνο την πολύτιμη ζωούλα του. Αυτή όμως ήταν μια υπόθεση για άντρες και δεν δεχόμασταν να δώσουμε τίποτα λιγότερο από τη ζωή μας για να φέρουμε την αποστολή σε πέρας.

«Έχεις κάποιου είδους σχέδιο;» ρώτησε ο νεαρός συνάδελφος που τον τελευταίο καιρό άρθρωνε ολοκληρωμένες προτάσεις χωρίς να κομπιάζει. Θεωρούσα αυτό το γεγονός ένα μικρό προσωπικό θρίαμβο, αλλά ήξερα κατά βάθος ότι στην πρώτη στραβή θα άρχισε και πάλι να χάνει τα λόγια του σαν τον Έιχαμπ την πρώτη φορά που αντίκρισε τον Μόμπι Ντικ.

«Φυσικά και έχω σχέδιο. Θα περιμένουμε να νυχτώσει και μετά θα αναχωρήσουμε για Σούνιο. Θα περικυκλώσουμε τον ναό του Ποσειδώνα και θα επιτεθούμε όταν κρίνουμε ότι η ώρα είναι κατάλληλη»

«Ναι…και πως ξέρουμε πόσοι βρίσκονται μέσα στο ναό; Πως ξέρουμε αν βρίσκονται ακόμα στο ναό;»

«Το ένστικτό μου λέει ότι εκεί βρίσκονται»

«Το ένστικτό σου σου έλεγε ότι οι εξωγήινοι θα έχουν εμφανιστεί μέχρι το 2007»

«Και που ξέρεις ότι δεν βρίσκονται ανάμεσα μας ήδη» ούρλιαξα και τον γράπωσα από τον λαιμό»

«Δεν ξέρω δεν ξέρω» γρύλισε και τότε τον άφησα να αναπνεύσει ξανά. Δεν θα μου χάλαγε τόσο εύκολα την πεποίθηση ότι κάποια εξωγήινη δύναμη ελέγχει την μοίρα όλων μας.

Αυτό που δεν είχα υπολογίσει μέχρι στιγμής ήταν τα Βαμπίρ. Δεν ήξερα αν είχαν απομείνει ακόμα κάποια από την επίθεση και αν εμπλέκονταν στην απαγωγή του Jesse James. Το πιο πιθανό ήταν ότι είχαν εξαϋλωθεί και είχαν μεταφερθεί σε κάποια άλλη διάσταση και δεν θα μας ενοχλούσαν σύντομα. Πώς είμαι τόσο σίγουρος; Αφού εγώ φτιάχνω την ροή της ιστορίας μπορώ να ξέρω τέτοιες λεπτομέρειες…

Ετοιμάσαμε μια τσάντα με τα απαραίτητα και ετοιμαστήκαμε για αναχώρηση. «Φακό έχουμε;». «Έχουμε». «Σκοινί έχουμε;». «Έχουμε. Πήρα μαζί και ένα φακελάκι ρύζι. πειράζει;» ρώτησε ο νεαρός συνάδελφος. Δεν πείραζε εκτός και αν ήθελε να φτιάξει σούπα. Τη σιχαινόμουν τη σούπα.

Φτάσαμε στο Σούνιο λίγο μετά τα μεσάνυχτα. «Μπορούμε να πάμε πρώτα στην καφετέρια να πιούμε ένα μιλκ σέικ;» ήταν ο προβληματισμός του νεαρού συνάδελφου. «Είπαμε όχι. Αν όλα πάνε καλά θα έρθουμε άλλη φορά».

Φτάσαμε σε μια απόσταση περίπου εκατό μέτρων από το ναό. Δεν είχα σταματήσει να συλλογίζομαι για ποιό λόγο το κρησφύγετο βρισκόταν σε ένα τόσο προσβάσιμο μέρος. Ήξερα ότι ο εγκέφαλος της ιστορίας ήταν ο Junior, αλλά ήξερα επίσης ότι πλέον η υπόθεση είχε φύγει από τα χέρια του. Δεν μπορούσα να τον ακουμπήσω και δεν θα κέρδιζα και τίποτα αν έβλεπα το άψυχο κορμί του μέσα σε ένα χαντάκι με κροκόδειλους …εκτός βεβαία από μεγάλη ικανοποίηση. Αυτή όμως μπορούσε να περιμένει.

Άφησα τον νεαρό συνάδελφο να κρύβεται πίσω από έναν θάμνο και προχώρησα μόνος μου προς τον ναό. «Μην κουνηθείς και μην βγάλεις άχνα. Θα έρθεις μόνο αν σε φωνάξω» του είπα και έκατσε ακίνητος… με μια έκδηλη όμως νευρικότητα που του δημιουργούσε ένα τρέμουλο στο πόδι. Αν παρατηρούσες από μακριά τον θάμνο τον έβλεπες να κουνιέται μόνος του. Έμοιαζε σαν ερωτική φωλιά μικροσκοπικών σκυλιών. «So much for the camouflage» σκέφτηκα αφού πάντα πίστευα τα αγγλικά κάνουν πιο δραματική την υπόθεση.

Έφτασα έξω από τον ναό. «Το επόμενο βήμα που θα κάνεις θα είναι και το τελευταίο σου» ακούστηκε να λέει μια φωνή, προφανώς από μια μικρόφωνικη εγκατάσταση που ήταν στημένη στην περίμετρο του χώρου. Αν δεν υπήρχε μικροφωνική εγκατάσταση τότε μάλλον μου μιλούσε ο θεός. Απέκλεισα μεμιάς το δεύτερο ενδεχόμενο αφού ήμουν τσακωμένος με τον θεό εδώ και χρόνια και επειδή ήξερα πόσο εγωιστής ήταν αποκλείεται να μου μιλούσε πρώτος. Εκτός και αν του έστελνα ένα κουτί σοκολατάκια με λικέρ. Δεν το είχα κάνει, οπότε αποκλείεται να ήταν αυτός.

«Πάλι πλατειάζεις» είπε μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου και είχε δίκιο. Όταν η μάχη του Χέλμς Ντιπ στο δεύτερο βιβλίο του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών γεμίζει μόνο 14 σελίδες πως μπορώ εγώ να περιγράψω τα όσα συνέβησαν στο Σούνιο σε περισσότερες. Ίσως κάποια στιγμή να αποφασίσω να εκδώσω το βιβλίο με τίτλο «Όσα συνέβησαν στο Σούνιο». «Πάλι πλατειάζεις» ξαναείπε η φωνή μέσα στο κεφάλι μου και είχε δίκιο.

«Το επόμενο βήμα που θα κάνεις θα είναι και το τελευταίο σου» ακούστηκε να λέει μια φωνή. «Σε προκαλώ να εμφανιστείς δειλέ. Σου είπα ότι έχεις ένα λεπτό για να προσευχηθείς. Τώρα έχεις ένα δευτερόλεπτο για να πεθάνεις….» φώναξα κραδαίνοντας το φακό. «Τι θα κάνεις με το φακό; Θα με φωτίσεις;» είπε η φωνή. Είχε δίκιο. Ο φακός δεν είναι και το καλύτερο όπλο για να φοβερίσεις κάποιον εκτός κι αν είναι νυχτερίδα.

«Άσε ελεύθερο τον Jesse James και δεν θα σε πειράξω» φώναξα, αλλά δεν έλεγα την αλήθεια. Σκόπευα να το κάνω να βιώσει έναν αργό και επώδυνο θάνατο.

«Με την δύναμη του Ποσειδώνα θα σε εξαφανίσω» φώναξε.

«Τι ασυναρτησίες είναι αυτά που λες;»

«Ω Απόλλωνα ρίξε την οργή σου στον ασεβή»

Είχα αρχίσει να υποψιάζομαι ότι ο απαγωγέας ήταν δωδεκαθεϊστής.

«Ω Δία ρίξε τον κεραυνό σου στον καταπατητή»

Ήμουν σίγουρος πια. Ο απαγωγέας ήταν δωδεκαθεϊστής. Δεν είχα αντιμετωπίσει ξανά κάποιον όμοιο του όποτε ήμουν διστακτικός. Το μόνο που έκανα ήταν να περιμένω να τελειώσει την επίκληση των θεών. Τότε θα έκανα την κίνηση μου.

«Δία, Θεέ Δωδωναίε, που έχεις μαζί σου τους Σελλούς ως λειτουργούς σου, αυτούς που δεν πλένουν τα πόδια τους και κοιμούνται κατάχαμα...» είπε η φωνή από την μικροφωνική εγκατάσταση. Τρομοκρατήθηκα στην εικόνα κάποιων που δεν πλένουν τα πόδια τους και κοιμούνται στο πάτωμα. Είχα την εντύπωση ότι κάπου εκεί τελείωσαν οι προσευχές του και ήμουν έτοιμος να κάνω την κίνηση μου.

Μπήκα τρέχοντας στο ναό. Είδα τον δωδεκαθεϊστή να στέκεται πάνω σε ένα σκαμπό με ένα μικρόφωνο στο χέρι. Μόλις με είδε ξαφνιάστηκε και έπεσε κάτω. Έβγαλε μια τσιριχτή φωνή. Φαίνεται ότι το μικρόφωνο έκανε τη φωνή του να ακούγεται μπάσα.

Είδα τον Jesse James δεμένο στη γωνία του ναού. Τελικά ο δωδεκαθεϊστής δεν αποδείχθηκε αντάξιος των περιστάσεων. Η φονική μάχη που περίμενα δεν έγινε ποτέ. Του έριξα μια κλωτσιά στο καλάμι και τον εξουδετέρωσα. «Μπορείς να έρθεις» φώναξα και ο νεαρός συνάδελφος ήρθε αμέσως.

Κατευθύνθηκα προς τον Jesse James. «Επιτέλους» μου είπε μόλις τον έλυσα. «Αποφάσισες να κουνήσεις το κουφάρι σου και να έρθεις να με βρεις;».

«Μα νόμιζα ότι έχεις εξαφανιστεί για πάντα. Που να ήξερα ότι θα ήταν τόσο εύκολο».

«Παπάρια… μάλλον στο φαί το έριξες!» απάντησε και είχε δίκιο αφού τα είχα πάρει τα κιλάκια μου. «Τώρα πάμε να πιούμε ένα ποτό. Δύο μήνες εδώ μέσα μόνο πορτοκαλάδες χωρίς ανθρακικό μου έδινε ο τύπος»

«Α! Α! Θα πάμε στην καφετέρια να πιούμε ένα μιλκ σέικ;» είπε γεμάτος ενθουσιασμό ο νεαρός συνάδελφος.

«ΟΧΙ!» απαντήσαμε ταυτόχρονα.

«Τι θα κάνουμε με αυτόν» ρώτησε ο Jesse James δείχνοντας τον δωδεκαθεϊστή.

«Να τον θάψουμε» φώναξε ο νεαρός συνάδελφος αποκαλύπτοντας τα φονικά του ένστικτά.

«Χμμμ…. Όχι. Θα στείλουμε ένα κομματάκι του στον Junior». Στείλαμε ένα παπούτσι του στον Junior και τον δέσαμε στην κολόνα.

Φύγαμε από τον ναό του Ποσειδώνα σφυρίζοντας μια παλιά επιτυχία του Τσαλίκη… Τελικά το όνειρο μου ήταν προφητικό…

Έστειλα τον Jesse James στην Ειρήνη. Εκεί θα ήταν ασφαλής για λίγο καιρό και δεν θα ξαναέμπαινε στο στόχαστρο του Junior.

Δυο εβδομάδες μετά

«Θα μου λύσεις μια απορία;» είπα στον Jesse James.

«Κάνω και τίποτα άλλο…»

«Ωραία. Τι σκατά έκανες δυο μήνες στο ναό του Ποσειδώνα δεμένος;»

«Τελειοποίησα τον έλεγχο της σκέψης»

«Και τι αποτελέσματα είχε;»

«Όχι τα αναμενόμενα πάντως…»

«Δεν έγινε τίποτε άλλο...;»

«….όχι….» απάντησε αλλά κάπως διστακτικά. Προφανώς δεν ήταν έτοιμος να μου πει όλη την αλήθεια.

Έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα-κόλα. Την ώρα όμως που πήγα να πιω μια γουλιά μπήκε τρέχοντας στο γραφείο μου ο νεαρός συνάδελφος.

«Έχουμε πρόβλημα…» είπε

«Πρώτη φορά είναι ή τελευταία;» απάντησε ο Jesse James…

Σκέφτηκα όλες τις δύσκολες αποστολές που μας περίμεναν… Ήπια μια γουλιά από το ουίσκι μου και έβαλα να ακούσουμε λίγη αντρική μουσική…



Υ.Γ. Το Blood and the city: Archives άνοιξε τις πύλες του και σας περιμένει. Όλα τα κείμενα της πρώτης αλλά και της δεύτερης σεζόν θα τα βρίσκεται από εδώ και πέρα εδώ.

*H πραγματικότητα είναι μια διαστρεβλωμένη εικόνα της φαντασίας…

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com