Ζιλ Μπιανκί: Ένα άστρο που «έσβησε» νωρίς

Όλα ξεκίνησαν στην Σουζούκα, 5 Οκτωβρίου του 2014 στο Ιαπωνικό Grand Prix. Η βροχή ήταν καταρρακτώδης πριν ακόμα την αρχή των δοκιμών, με το έργο των πιλότων να είναι δύσκολο από την πρώτη στιγμή. Παρά την αρχική πρόταση του τότε προέδρου της FIA, Τσάρλι Γουάιτινγκ, για μεταφορά της εκκίνησης του αγώνα, οι διοργανωτές αρνήθηκαν με αποτέλεσμα ο αγώνας να ξεκινήσει ως είχε.

Η μάχη του τίτλου ήταν σκληρή, με τον Λιούις Χάμιλτον να βρίσκεται στην πρώτη θέση με 241 βαθμούς, ενώ ο ομόσταυλός του στην Mercedes, Νίκο Ρόσμπεργκ, βρισκόταν στην δεύτερη θέση με μόλις τρεις βαθμούς λιγότερους. Η πρώτη τετράδα είχε έντονο «άρωμα» Mercedes, με τους Ρόσμπεργκ και Χάμιλτον να βρίσκονται στην πρώτη σειρά, ενώ οι Βάλτερι Μπότας και Φελίπε Μάσα της Williams Mercedes συμπλήρωναν την τετράδα.

Τα προβλήματα δεν άργησαν να φανούν, με τον αγώνα να σταματά μόλις στο τρίτο γύρο, εξαιτίας των κακών καιρικών συνθηκών. Περίπου 20 λεπτά μετά, και υπό καθεστώς αυτοκινήτου ασφαλείας, ο αγώνας ξεκίνησε πάλι. Οι καιρικές συνθήκες είχαν βελτιωθεί ελάχιστα, με την ορατότητα να ήταν ακόμα χαμηλή.



Στον 42 γύρο η Sauber-Ferrari του Άντριαν Σούτιλ βγήκε εκτός ελέγχου, συγκρούστηκε στο τοίχωμα και ο Γερμανός τέθηκε εκτός αγώνα. Αυτόματα σηκώθηκαν διπλές κίτρινες σημαίες για να επιβραδύνουν όλοι οι οδηγοί, απορίας άξιο γιατί αποφάσισε ο Γουάιτινγκ να μην μπει το αυτοκίνητο ασφαλείας. Ίσως αυτή η κίνηση να ήταν που «σφράγισε» την μοίρα του νεαρού Γάλλου.

Τον επόμενο γύρο στην ίδια στροφή ο Μπιανκί χάνει τον έλεγχο της Marussia του, με αποτέλεσμα να προσκρούσει με 213 χιλιόμετρα πάνω στον γερανό, που είχε μπει για να απομακρύνει το μονοθέσιο του Σούτιλ.

Η σύγκρουση ήταν τόσο γρήγορη, που υπολογίστηκε πως από την στιγμή που χάθηκε ο έλεγχος του μονοθεσίου και μέχρι αυτή της σύγκρουσης, πέρασαν μόλις 2.61 δευτερόλεπτα. Ο νεαρός δεν απαντούσε ούτε στα μηνύματα του μηχανικού του, αλλά και τον ανθρώπων της πίστας που είχαν σπεύσει για να τον βοηθήσουν. Χρειάστηκε αρχικά να μεταφερθεί στο ιατρικό κέντρο του αγώνα, ωστόσο αργότερα έπρεπε να αποφασίστηκε πως έπρεπε να διακομισθεί άμεσα στο νοσοκομείο.

Η μεταφορά από αέρα μέσω ελικοπτέρου ήταν αδύνατη, λόγω των κάκιστων συνθηκών, οπότε χρειάστηκε να πάνε οδικώς για περίπου 30 λεπτά. Η μαγνητική έδειξε πως ο Μπιανκί είχε υποστεί σοβαρό χτύπημα στο κεφάλι και μπήκε αμέσως στο χειρουργείο. Λίγο μετά μπήκε σε τεχνητό κώμα, ωστόσο δεν υπήρχε μεγάλη εξέλιξη. Παρά τις δυσκολίες που ακολούθησαν τους επόμενους μήνες ο πατέρας του, Φιλίπ, αντλούσε ελπίδα από τον Μίκαελ Σουμάχερ, ο οποίος είχε ξυπνήσει από το κώμα του.



Με τον καιρό να περνάει, και παρά το γεγονός ότι βγήκε από το τεχνικό κώμα τον Νοέμβριο του ’14, έμοιαζε μία χαμένη μάχη. Πλέον ο Ζιλ είχε κουραστεί, δεν άντεχε άλλο, και αποφάσισε να «ξεκουραστεί» στις 17 Ιουλίου του 2015. Μία μαύρη μέρα στην ιστορία της Φόρμουλα 1, με τον χαμό του Μπιανκί να είναι ο πρώτος μετά από αυτόν του Άιρτον Σένα το 1994.

Η κηδεία έγινε στην γενέτειρα του στην Νίκαια, με πολλούς οδηγούς να παρευρίσκονται στο ύστατο χαίρε, ανάμεσα τους και ο Χάμιλτον , ο Ρόσμπεργκ, ο Σούτιλ, ο Σεμπάστιαν Φέτελ, αλλά και ο βαφτισιμιός του και πλέον οδηγός της Φεράρι, Σαρλ Λεκλέρκ. Η καριέρα του 25χρονου τελείωσε γρήγορα, με πολλούς να επιβεβαιώνουν πως ήταν ένα βήμα πριν από το άλμα στην Φεράρι, πλάι στον Φερνάντο Αλόνσο.



Η μοίρα το έφερε έτσι, ώστε σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, ο Σαρλς να είναι αυτός που πήρε την θέση, στην οποία μπορεί να βρισκόταν εκείνος. Δεν το ξέχασε στο Grand Prix της πατρίδας του, στο Μονακό, όταν το μισό μέρος του κράνους του ήταν αφιερωμένο σε εκείνον και το άλλο μισό στον πατέρα του. Ο Ζιλ κατάφερε να δείξει σε σύντομο χρονικό διάστημα αρκετά ψήγματα του οδικού του ταλέντου, αρκετά για να πείσουν την Φεράρι να του δώσουν μία θέση.

Εάν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά, ίσως ο Μπιανκί να βρισκόταν σήμερα ακόμα στην ομάδα, ίσως να είχε χριστεί ακόμα και πρωταθλητής της Φόρμουλα 1.

Επιμέλεια: Μάριος Αγγελέτος