Το Διηπειρωτικό του δίνει λάμψη, αλλά…

Μετά από 17 χρόνια του Διηπειρωτικό κύπελλο επανήλθε στη ζωή μας και έμελε να παραμείνει σε ελληνικά χέρια. Από το μακρινό 1996 όπου ο Παναθηναϊκός το πήρε για πρώτη φορά κόντρα στην Ολίμπια Βενάντο Τουέρτο της Αργεντινής, έχουν αλλάξει πολλά. Το ελληνικό μπάσκετ έχει κατακτήσει οκτώ ακόμα Ευρωλίγκες και πολλά άλλα ευρωπαϊκά τρόπαια και είναι στη κορυφή -με ελάχιστα διαλείμματα- όλα αυτά τα χρόνια. Ίσως η μοίρα -ή αλλιώς η FIBA- ήθελε να το ανταμείψει, δίνοντας την ευκαιρία και στον έτερο μεγάλο της χώρας να γευτεί το νέκταρ ενός διηπειρωτικού.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Βλέποντας τα πρώτα δέκα λεπτά του πρώτου τελικού των «ερυθρόλευκων» με την Πινιέιρος τα ξημερώματα του Σαββάτου, επιβεβαιώθηκε απλά ότι αν ο Ολυμπιακός ήταν στοιχειωδώς σοβαρός στα δύο παιχνίδια με τους βραζιλιάνους, θα επέστρεφε από το μακρινό ταξίδι με το τρόπαιο στις αποσκευές. Η διαφορά ποιότητας, φιλοσοφίας και εμπειρίας των δύο ομάδων ήταν χαώδης και όσο και αν οι Στάλγουορθ, Ταβερνάρι, Σμιθ και Παουλίνιο προσπαθούσαν με τρελά μακρινά σουτ να απειλήσουν, ήταν δεδομένο ότι αρκούσε ένα 30% στους πρωταθλητές Ευρώπης για να τα καταφέρουν. Έτσι και έγινε. Ο βαθμός ετοιμότητας της ελληνικής ομάδας είναι λογικά για την εποχή μέτριος, αλλά κάνοντας τα απλά οι δύο νίκες ήρθαν.

Σοβαρά συμπεράσματα όπως είναι φυσικό δεν μπορούν να βγουν. Στα αρνητικά, γιατί μόνο σε αυτά αξίζει να σταθεί κανείς, ο Ολυμπιακός έδειξε μία μικρή αδυναμία στο αμυντικό ριμπάουντ παρότι έχει… ψηλώσει σε σχέση με πέρυσι, είχε «κενά» διαστήματα λόγω και της αλλαγής ώρας και περιβάλλοντος, εμφάνισε αδυναμία στην αντιμετώπιση του πικ εν ρολ του αντιπάλου και δέχθηκε αρκετά μακρινά σουτ. Όλα αυτά μπορεί να δουλευτούν και να παρουσιαστεί έτοιμος σε βάθος χρόνου για τις επίσημες υποχρεώσεις. Όποιος περιμένει να δει τους «αιώνιους» -και ο Παναθηναϊκός δείχνει ανέτοιμος στα πρώτα φιλικά- να «πετάνε» από νωρίς, καλύτερα να αρχίσει να παρακολουθεί μετά τον Δεκέμβριο.

Οι «ερυθρόλευκοι» προσέθεσαν στην τροπαιοθήκη τους το τρόπαιο που τους έλλειπε, ανέβασαν το πρεστίζ και την υπερηφάνεια του συλλόγου, διέδωσαν το όνομά του και εκτός Ευρώπης και απεκόμισαν μία ακόμα σημαντική εμπειρία. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει ότι πρωταθλητής των δύο Ηπείρων για το 2013 ήταν ο Ολυμπιακός. Λίγο θα ασχοληθεί με το ποια ήταν η αντίπαλος. Μέχρι εδώ όλα καλά. Μένει να δούμε κατά πόσο θα επηρεάσει στη συνέχεια της σεζόν αυτό το ταξίδι, με δεδομένο ότι ακολουθεί ντέρμπι –πρόωρη τελευταία ευκαιρία για πρωτιά στην κανονική περίοδο- με τον Παναθηναϊκό και τα πρώτα παιχνίδια της Ευρωλίγκας.

Η… παγίδα του πνευματικού και σωματικού –με δεδομένο του ότι υπήρχε και Ευρωμπάσκετ- αποπροσανατολισμού, είναι εμφανής, αφού είναι εκ των ων ουκ άνευ ότι θα βοήθαγε περισσότερο στην ρεαλιστική ουσία του πράγματος, μία δεκαήμερη δυνατή προετοιμασία και δύο-τρία φιλικά με… κανονικούς αντιπάλους. Φυσικά, η τιμή και η πρόκληση της συμμετοχής σε μία τέτοια διοργάνωση είναι μεγάλη και ορθώς ο Ολυμπιακός την… ακολούθησε. Όμως, Μπαρτζώκας και τεχνικό τιμ, καλούνται να κάνουν για μία ακόμα φορά σωστό φορμάρισμα με οκτώ νέους παίκτες στην εξίσωση, έχοντας σημαντικά παιχνίδια με το «καλημέρα». Θα τα καταφέρουν;

Follow @ZervasNikolaos