Τα λίγα λόγια «ζάχαρη» και τα καθόλου «μέλι»

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας


Μπορεί η ατάκα του τίτλου να παραπέμπει σε Γιάννη Ιωαννίδη, αλλά εξακολουθεί να είναι πάντα επίκαιρη, στον αθλητισμό, αλλά και γενικά σε όλους τους τομείς της ζωής. Ο «ξανθός» του ελληνικού μπάσκετ, έπειτα από μεγάλες νίκες, συνήθιζε να ξεστομίζει αυτά τα λόγια, για να ρίξει τους τόνους και να κρατάει σε εγρήγορση τους παίκτες του. «Καλύτερα να μην μιλάμε καθόλου, οι πράξεις μετρούν» έλεγε ο μεγάλος προπονητής και τις περισσότερες φορές πετύχαινε τον σκοπό του. Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με την προσπάθεια Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού για πρόκριση στο Final Four του Βερολίνου; Έχουν και μεγάλη μάλιστα. Προέκυψε από όλη τη διαδρομή τους φέτος μέχρι τα προημιτελικά, αλλά και από τα πεπραγμένα τους στα τρία πρώτα ματς της σειράς με Σιένα και Ρεάλ Μαδρίτης για την Ευρωλίγκα.

Ο Παναθηναϊκός, ξεκίνησε την σεζόν μάλλον νωθρά και οι εμφανίσεις του δεν έπειθαν όσους αδημονούσαν για γρήγορα αποτελέσματα σε ότι αφορά την αγωνιστική εικόνα της ομάδας. «Φέτος δεν πάμε πουθενά», άκουγα εμβρόντητος όταν οι «πράσινοι» αδυνατούσαν να βγάλουν στο παρκέ την λάμψη και την ωριμότητα των προηγούμενων χρόνων. Ο περυσινός αποκλεισμός από την Παρτιζάν είχε στοιχίσει αρκετά και οι ομολογουμένως κακές εμφανίσεις που έφεραν αρκετές φορές και τον Ομπράντοβιτς σε σημείο έκρηξης στα αποδυτήρια, είχαν αρχίσει να «πριονίζουν» τις ελπίδες για συμμετοχή στο Final Four και κατ’ επέκταση για το πέμπτο ευρωπαϊκό. Το μεγάλο «διπλό» στη Μάλαγα και η κατάκτηση του κυπέλλου κόντρα στον αιώνιο αντίπαλο, έφτιαξε πολύ το κλίμα και η ελπίδα επέστρεψε.

Εδώ αρχίζει να βρίσκει εφαρμογή η φράση του Ιωαννίδη. «Μηδέ προ του τέλους μακάριζε» λέω εγώ και στις καλές και στις άσχημες. Το «πράσινο» τρένο απώλεσε κατά 99,9% την πρώτη θέση της κανονικής περιόδου μετά την ήττα στο ΣΕΦ, πήγε να χάσει ένα αδιάφορο ματς από την Μάλαγα στο ΟΑΚΑ αν και βρέθηκε στο +22, ήρθε και η ήττα στην Ελλάδα από την Σιένα στον δεύτερο προημιτελικό και η γκρίνια επέστρεψε. Κάποιοι βιάστηκαν να αποκλείσουν τον Παναθηναϊκό, που όμως με την εμφάνιση της Τρίτης, έβαλε ξανά τα πράγματα στη θέση τους ή αν θέλετε έβαλε τα μισά γράμματα του ονόματός του στο εισιτήριο για το Βερολίνο. Κάπου εδώ η υπερβολή θα τελειώσει είπα μέσα μου. Φευ. «Ο ατσάλινος πρωταθλητής φώναξε παρών και πάει να σηκώσει την πέμπτη κούπα», γράφουν τα πρωτοσέλιδα. Κύριοι το σκορ ακόμα είναι 2-1 και οι Ιταλοί δεν θα παραδοθούν τόσο εύκολα. Ο δρόμος «άνοιξε» διάπλατα, όμως για να τσεκάρουν οι «πράσινοι» την πτήση, θα χρειαστεί να παραμείνουν σοβαροί, να παίξουν το ίδιο ή σχεδόν το ίδιο υποδειγματικά με το τρίτο παιχνίδι στην Τοσκάνη και γιατί όχι, να «καθαρίσουν» τη δουλειά επί ιταλικού εδάφους. Το σίγουρο είναι ότι μπορούν. Το πέμπτο ματς έστω και αν θα διεξαχθεί στην Αθήνα κρύβει πάντα παγίδες, άγχος και απρόβλεπτες καταστάσεις και καλό θα είναι ο Παναθηναϊκός να το αποφύγει.

Είναι καλός παίκτης ο Βούισιτς;


Ο κεντρικός τίτλος του κειμένου ταιριάζει «γάντι» και στον Ολυμπιακό. Από την αρχή της χρονιάς, η αμφισβήτηση στο πρόσωπο προπονητή, παικτών έδινε και έπαιρνε, με αποκορύφωμα τα περιπαικτικά σχόλια για δυο από τους μεγαλύτερους παίκτες που έχει αναδείξει το ευρωπαϊκό μπάσκετ, Βούισιτς και Παπαλουκά οι οποίοι ως είθισται δεν είχαν ξεκινήσει φορτσάτοι τη σεζόν, κάνοντας συντήρηση δυνάμεων ενόψει των δύσκολων και κρίσιμων αγώνων. Και τι δεν ακούστηκε για τον Κροάτη σέντερ. «Το παιδί με τα γυάλινα πόδια», «ο άνθρωπος που ήρθε να κολλήσει τα τελευταία ένσημα» και «μεγάλη μαγκιά της Μακάμπι που τον μοσχοπούλησε στα κορόιδα τους Αγγελόπουλους», ήταν μερικές από τις ατάκες που γράφονταν και ακούγονταν κατά κόρων.

Όσο για τον αρχηγό, κανείς δεν υπολόγισε ότι προερχόταν από εξάχρονη απουσία στην παγωμένη Μόσχα και χρειαζόταν ένα διάστημα προσαρμογής για δείξει και πάλι τα καλά του στοιχεία, ούτε ότι τα συνεχόμενα παιχνίδια χειμώνα-καλοκαίρι με την Εθνική αποτελούσαν τροχοπέδη στο να είναι σούπερ. Και οι δυο παίκτες, έχουν πάρει από το χέρι την ομάδα στα τελευταία κρίσιμα παιχνίδια πρωταθλήματος και Ευρώπης και άπαντες τους αποθεώνουν. Ελληνικό φαινόμενο. Ο δε Βούισιτς έλλειψε από τον τρίτο προημιτελικό με την Ρεάλ και η απουσία του φάνηκε δια γυμνού οφθαλμού. Κανείς δεν ζήτησε μια συγνώμη για τις προηγούμενες απαξιωτικές τοποθετήσεις, ενώ μην αμφιβάλετε ότι σε περίπτωση που ο Ολυμπιακός κατακτήσει κάποιον τίτλο, ο Γιαννάκης θα ξαναγίνει ο γνωστός σε όλους μας «δράκος» και ο μεγάλος προπονητής των επιτυχιών. Κάποιοι άλλοι δε, θα εύχονται ποτέ να μην είχαν πετάξει τις καρέκλες στα κεφάλια των παικτών, μετά τον χαμένο τελικό του κυπέλλου τον Φεβρουάριο. Και σε αυτή την περίπτωση καλό θα ήταν το «ταμείο» να γίνει στο τέλος.

Μια άποψη που βρίσκεται απόλυτη εφαρμογή και στον τρόπο που εξελίσσεται η σειρά Ολυμπιακού-Ρεάλ. Αρκετοί πίστεψαν ότι μετά το 2-0 του ΣΕΦ, όλα έχουν τελειώσει και ετοίμαζαν βαλίτσες για Γερμανία, όμως ακόμη έχουμε δρόμο. Δεν λέω ότι δεν θα χρειαστούν τα μπαγκάζια, αλλά γιατί να βιαζόμαστε; Δυστυχώς η νοοτροπία «έχουμε τελειώσει», πέρασε και στο μυαλό κάποιων παικτών του Ολυμπιακού, με αποτέλεσμα να καθυστερήσουν 20 λεπτά να μπουν στο παρκέ του Βισταλέγκρε. Η Ρεάλ δεν είναι καλύτερη της ελληνικής ομάδας, αλλά έχει την λάμψη των οκτώ ευρωπαϊκών τροπαίων που την καθοδηγεί στο να μην τα παρατήσει, μέχρι να τελειώσει όλη η βενζίνη της, ή αλλιώς όλες οι ελπίδες της.

Το ότι ο Ολυμπιακός πήγε να γυρίσει ένα παιχνίδι, χωρίς να έχει σε καλή κατάσταση σχεδόν κανέναν παίκτη και τον προπονητή, έχοντας χάσει και πάλι άπειρες βολές, έχοντας υποπέσει σε 19 λάθη και έχοντας χάσει 15 αμυντικά ριμπάουντ, αποτυπώνει πλήρως τη διαφορά δυναμικότητας του από τους Ισπανούς. Αν όμως πράξει το ίδιο και στο τέταρτο παιχνίδι και δώσει το δικαίωμα στην αντίπαλο να έρθει για έναν ακόμη γύρο στο ΣΕΦ την προσεχή Τετάρτη, το ψυχολογικό αβαντάζ θα έχει χαθεί πλήρως και ίσως να έχουμε τραγωδίες. Η χαρά από τη λύπη άλλωστε απέχει ελάχιστα. Κάτι ήξερε ο Ιωαννίδης δεν συμφωνείται;

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com