Τα «ερυθρόλευκα» πρέπει για το…2-0

Όσο σημαντικό είναι το ότι ανεξαρτήτως εμφάνισης, θετικών και αρνητικών, ο Ολυμπιακός προηγείται με 1-0 στον δρόμο για το Final Four κόντρα στην Αναντολού Εφές, εξίσου σπουδαία είναι η νίκη αυτή να μην επιφέρει ευφορία και θριαμβολογία. Η σειρά με τους Τούρκους έχει πολύ δρόμο ακόμα και ο…επικίνδυνος τρόπος με τον οποίο έγινε το πρώτο βήμα, προδηλώνει από μόνος του τις παγίδες που καιροφυλακτούν. Το θετικό είναι ότι άπαντες αντιμετώπισαν το αποτέλεσμα, έχοντας καταλάβει ότι δεν έκαναν στο απόλυτο αυτά που μπορούν στο παρκέ. Και αυτό δείχνει υγεία και σωστή νοοτροπία.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Ο Ολυμπιακός χωρίς να εντυπωσιάσει –διόλου δεν θα πρέπει βέβαια να τον ενδιαφέρει αυτό στη παρούσα φάση-, κατάφερε να κάνει το 1/3 της δουλειάς, έχοντας ως μεγαλύτερο κέρδος το ότι έχει βρει πλέον πως πρέπει να δουλεύει στο παρκέ. Άσχετο αν δεν είναι σε θέση να το κάνει για μεγαλύτερο διάστημα, τέτοιο που να τον κάνει απόλυτο αφεντικό ενός αγώνα. Για δεύτερο συνεχόμενο βράδυ Ευρωλίγκας όμως, το πάθος, η ενέργεια και το…κυνήγι φαινομενικά χαμένων κατοχών, έδωσαν το κάτι παραπάνω. Σαν τον Πρίντεζη και τον Χάινς που τα έβαλαν με τα θηρία και «ξεκόλλησαν» για τα καλά το κάρο από τη λάσπη. Ο πρώτος με την πιο παραγωγική βραδιά της καριέρας του στην Ευρωλίγκα, διέλυσε όλα τα αμυντικά συστήματα του Μαχμούτι. Ο Αμερικανός, με μία ακόμα κατάθεση ψυχής, νίκησε πολλάκις ψηλότερους παίκτες και έβαζε…φωτιά στην κερκίδα με τους ηρωισμούς και το μεγαλείο του.

Ασφαλώς δεν ήταν μόνο αυτοί, αλλά όλοι οι υπόλοιποι μπορούν και καλύτερα. Και όσο και αν στον Λο και τον Παπανικολάου πιστώνονται η μυαλωμένη οργάνωση στο δεύτερο ημίχρονο και η εξαιρετική άμυνα πάνω στον Βούγιασιτς αντίστοιχα, οι «ερυθρόλευκοι» μπορούν να πάρουν περισσότερα επιθετικά και από τον Σπανούλη –μοίρασε όμως 8 ασίστ, μόχθησε στην άμυνα και πήρε 6 ριμπάουντ!- και από τους Άντιτς, Σλούκα και Περπέρογλου. Είναι δεδομένο ότι για να έρθει το 2-0 και ο δρόμος για την Αγγλία να ανοίξει διάπλατα, χρειάζονται και άλλοι μπροστάρηδες. Αν βρεθούν, τα πράγματα θα απλοποιηθούν. Διότι είναι εξαιρετικά δύσκολο η Εφές να…χτίσει και τρίτο ΣΕΦ δίπλα στο ήδη υπάρχον –το 1/19 τρίποντα μόνο σε οικοδομικές επιχειρήσεις παραπέμπει- ή να μην βγάλει «μπροστά» το ταλέντο των αστραφτερών πρωταγωνιστών της, Φάρμαρ, Βούγιασιτς, Σαβάνοβιτς.

Η λογική λέει πως ο δεύτερος προημιτελικός θα είναι πιο ποιοτικός και από τις δύο πλευρές και στην παρούσα φάση δεν είναι απόλυτα βέβαιο ότι αυτό βολεύει τον Ολυμπιακό. Εκτός αν, η περιφερειακή του άμυνα αποτρέψει εντελώς την υποδοχή της μπάλας από τους ψηλούς και η ενέργεια και η επιθετικότητα στην αντιμετώπιση του πικ εν ρολ διαρκέσει περισσότερο. Παράλληλα, οι «ερυθρόλευκοι» θα πρέπει να προσαρμοστούν καλύτερα στη «ζώνη» 2-3 του Μαχμούτι, κυκλοφορώντας καλύτερα την μπάλα για να βρουν ορθότερες λύσεις και κυρίως, περιορίζοντας τα μακρινά σουτ ως μέσο διάσπασής της. Έστω και ελάχιστα να ανέβει ο δείκτης επιτυχίας σε αυτά δύο, τρία βασικά κομμάτια του παιχνιδιού –χωρίς να λησμονούμε τις πολλές χαμένες βολές, αλλά και τον περιορισμό της δημιουργίας του Λούκας-, οι «ερυθρόλευκοι» είναι πιο ομάδα από τους τούρκους και διαθέτουν μέταλλο ικανό να τους οδηγήσει στον στόχο.

Υ.Γ. Για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι ο Κατσίβελης προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες για το χρονικό διάστημα που αγωνίζεται. Ο Μπαρτζώκας σωστά «θυσιάζει» την επιλογή του –Πέρκινς- και δείχνει ότι βάζει πάνω απ’ όλα το καλό της ομάδας. Ο Ολυμπιακός παίζει ένα κλικ παραπάνω το τελευταίο διάστημα και το μεγαλύτερο μερίδιο της αλλαγής, ανήκει στον κόουτς.

Υ.Γ1: Στη σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού, ο Κάιλ Χάινς έχει μπει στο κλειστό κλαμπ των ξένων παικτών που λατρεύτηκαν από τον κόσμο των «ερυθρόλευκων» και δικαίως. Ο τελευταίος που άκουσε τόσες φορές ρυθμικά το όνομά του από όλο το ΣΕΦ, ήταν ο Ντέιβιντ Ρίβερς…

Follow @ZervasNikolaos