«Πράσινο» ή «κόκκινο»; Τώρα αρχίζουν όλα…

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Τώρα μάλιστα. Μπορούμε να φτιάξουμε βαλίτσες. Τώρα το ποτήρι άρχιζει να γεμίζει με σαμπάνια, αφού οι κόποι μιας χρονιάς μετουσιώνονται κατά μεγάλο ποσοστό σε επιτυχία. Τώρα μπορούμε να πανηγυρίσουμε, για λίγο όμως. Γιατί τα καλύτερα έρχονται. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός μας έδωσαν τη χαρά να εκπροσωπηθεί η χώρα μας για τρίτη φορά σε Final Four Ευρωλίγκας με δυο ομάδες και πρώτη μετά από δεκατέσσερα χρόνια και την ισπανική Σαραγόσα. Σαν πολλά δεν ήταν δε νομίζετε; Γη της επαγγελίας για τους δυο «αιώνιους» πλέον είναι το Βερολίνο, αλλά και τους χιλιάδες φίλους τους που ψάχνουν από το βράδυ της Πέμπτης εισιτήρια και πτήσεις. Η φετινή εργατική πρωτομαγιά θα είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Όλη η Ελλάδα εκτός του να μαζεύει λουλούδια και να διαδηλώνει για τα…πονεμένα εργασιακά της δικαιώματα, θα ασχολείται και με τον μεγάλο «εμφύλιο» ημιτελικό, «πράσινων» και «κόκκινων».

Το μέγεθος της επιτυχίας και των δυο τεράστιο, όπως και η προσμονή για το μεγάλο αυτό ραντεβού στο πανέμορφο κλειστό του Βερολίνου. Με καθαρή σκέψη αφού πέρασαν αρκετές ώρες αφότου οι κόρνες της γραμματείας σε «Βισταλέγκρε» και Τοσκάνη χτύπησαν για τελευταία φορά, μπορούμε να κάνουμε μερικές επισημάνσεις για τη μέχρι τώρα πορεία και των δυο και τι σημαίνει ξεχωριστά αυτή η πρόκριση. Για προγνωστικά ψάξτε αλλού. Με 26 ημέρες να απομένουν, τα αγωνιστικά δεδομένα μπορεί να αλλάξουν, παραπάνω από μια φορές. Οι τραυματισμοί και η ψυχολογία στα σπορ παίζουν μεγάλο ρόλο και όποιος τολμήσει να μιλήσει με σιγουριά για ένα ματς που όπως έχει αποδείξει η ιστορία είναι καθαρά θέμα μέρας θα είναι αφελής. Όσο για τις ατυχίες ενός χτυπήματος, θεωρώ ότι οι παίκτες θα είναι αρκετά προσεκτικοί τις επόμενες ημέρες και εύχομαι οι δυο αντίπαλοι να πάνε στην Γερμανία χωρίς ελλείψεις.

Ο Παναθηναϊκός, μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια όχι μόνο σε προκρίσεις για Final Four εννέα τον αριθμό πλέον, αλλά και με τέσσερις «αστραφτερές» κούπες. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν μειώνει το φετινό κατόρθωμά του, αφού εκτός των άλλων η ομάδα πέρασε από πολλά κύμματα αμφισβήτησης στην αρχή της σεζόν, όταν δεν μπορούσε να βγάλει στο παρκέ «φρεσκάδα» και ιδέες του παρελθόντος. Ο κορεσμός, ήταν μια λέξη που ακούστηκε πολλάκις, όμως αυτά δεν ισχύουν. Αρκεί να δει κανείς το πώς πανηγύρισαν παίκτες και προπονητής την πρόκριση στα αποδυτήρια της Σιένα μετά το τέλος του αγώνα της Πέμπτης. Επί προσθέτως, οι «πράσινοι» κατάφεραν να πάρουν επιβλητικά το εισιτήριο για το Βερολίνο, νικώντας την πρωταθλήτρια Ιταλίας δυο φορές μέσα στο «κάστρο» της, που ήταν απόρθητο για πενήντα και πλέον αγώνες πρωταθλήματος και Ευρωλίγκας.

Στο στρατόπεδο των φετινών κυπελλούχων Ελλάδος πλέον σκέφτονται τους τρόπους με τους οποίους θα προσθέσουν το πέμπτο αστέρι στη φανέλα και με εμφανίσεις όπως αυτές σε Σιένα και Μάλαγα έχουν αρκετές πιθανότητες. Η νοοτροπία νικητή υπάρχει, το αμάλγαμα από τα προηγούμενα χρόνια δείχνει να γιγαντώνεται, οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι στηρίζουν σταθερά και με μεγάλη επιτυχία το «οικοδόμημα», το ρόστερ είναι πολύ καλό, μα πάνω απ’ όλα, η ομάδα έχει στην άκρη του πάγκου τον καλύτερο προπονητή στην Ευρώπη. Ο Ομπράντοβιτς έχει «φάει» με το κουτάλι τα Final Four και έχει στο σπίτι του τόσα ευρωπαϊκά τρόπαια, που από μόνος του αποτελεί ένα αβαντάζ για τον Παναθηναϊκό έναντι των άλλων τριών ομάδων της παρέας.

Για τον Ολυμπιακό, η πρόκριση μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια αποτελεί από μόνη της τεράστια επιτυχία και ένα ακόμα βήμα προς την επιστροφή στην καταξίωση. Μια ομάδα που τα τελευταία τρία χρόνια χρημτοδοτείται αδρά από τους αδελφούς Αγγελόπουλους, δείχνει ότι επέστρεψε για τα καλά στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Εκεί που της αξίζει δηλαδή. Η πέμπτη συνολικά συμμετοχή στους κορυφαίους τέσσερις της Ευρώπης, αποτελεί μια μεγάλη δικαίωση για τους ιδιοκτήτες της ΚΑΕ, που μακάρι όμοιούς τους να είχαμε και σε πέντε-έξι ακόμα ομάδες της Ελλάδας. Το εισιτήριο για το Βερολίνο, αποτελεί μεγάλη επιβεβαίωση και για τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Ο «δράκος» που τόσο πολύ αμφισβητείται θα συμμετάσχει για πρώτη φορά ως προπονητής σε τέτοια διοργάνωση και ευελπιστεί να έχει την ίδια τύχη που είχε στα περισσότερα τουρνουά της Εθνικής ομάδας.

Φυσικά, το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας ανήκει στους παίκτες. Όλοι τους έδωσαν το καλύτερο για να μπορέσει η ομάδα να κάνει αυτό το βήμα παραπανω. Οι Παπαλουκάς και Βούισιτς ξέρουν καλά πως θα «οδηγήσουν» τους υπόλοιπους στα γνώριμα γι' αυτούς μονοπάτια των Final Four, αφού οι συμπαίκτες τους τα κατάφεραν για πρώτη φορά στην καριέρα τους. Έλληνες όπως Βασιλόπουλος, Μπουρούσης, Πρίντεζης, Σχορτσιανίτης και Πελεκάνος, θα πάρουν πολύτιμες εικόνες καριέρας, που θα χρησιμεύσουν και αργότερα σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Η «δίψα», το πάθος και η προσμονή τους για το «ιερο» δισκοπότηρο, ίσως παίξουν μεγάλο ρόλο στα ματς των τελικών. Ίσως βέβαια η έλλειψη εμπειρίας να τους «γονατίσει». Χρόνο για αναλύσεις σε αγωνιστικό επίπεδο έχουμε άπλετο. Προς το παρών, μπορούμε να απολαύσουμε το νέκταρ της συμμετοχής των δυο ομάδων μας στα τελικά. Μέρα με τη μέρα, η αγωνία θα κορυφώνεται και πιστέψτε με, τώρα αρχίζουν όλα!

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com