Οι απώλειες, τα κέρδη και το μέλλον του Ολυμπιακού

Όταν μία σεζόν τελειώνει, η ομάδα που συγκεντρώνει πάνω της τα φώτα του ενδιαφέροντος για το τι μέλει γενέσθαι είναι αυτή που έχει αποτύχει. Ο Παναθηναϊκός, έχει αρκετά θέματα να λύσει με τα συμβόλαια κομβικών παικτών που εκπνέουν, αλλά και με το αν οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι έχουν την διάθεση να συνεχίσουν με τον ίδιο ζήλο -ζήτημα που προέκυψε κατόπιν δικών τους δηλώσεων-, όμως μοιραία το μεγάλο ερωτηματικό είναι ο Ολυμπιακός. Αυτός που με τους Αγγελόπουλους στο τιμόνι για έβδομη χρονιά, έκλεισε τη σεζόν με μοναδικό τίτλο το κύπελλο, που δεν γεμίζει «κανενός» το μάτι, μια και οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες και δικαίως.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Στην αρχή της χρονιάς, η παρουσία του Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο πιο συγκρατημένος και προσεκτικός τρόπος που κινήθηκε η ομάδα, η σούπερ μεταγραφή του Σπανούλη και η αποδυνάμωση του Παναθηναϊκού, έδειχναν πως θα αποφευχθούν τα λάθη του παρελθόντος. Με δεδομένο ότι αρκετές δόσεις -όχι όμως όλες- από την κακή νοοτροπία κάποιων παικτών, αποτέλεσαν παρελθόν, το νερό έμοιαζε να έχει μπει στο αυλάκι, όμως στην πορεία βρήκε εμπόδια. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή, κάνοντας απολογισμό για τις απώλειες και τα κέρδη της χρονιάς σε συνδυασμό με τα λάθη που έγιναν και το τι πρέπει κατά τη γνώμη μας να διορθωθεί το προσεχές καλοκαίρι.

Τα λάθη στον σχεδιασμό και τη διαχείριση

Όταν ανέλαβε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, το ρόστερ σχεδιάστηκε με τον Κλέιζα αντί του ανεπαρκή Νίλσεν που τελικά πήρε θέση σε αυτό και τον Σάτο που κατέληξε τελικά στον Παναθηναϊκό. Όμως, επιλογή του Ντούντα ήταν να πορευτεί στο «4» με τον Αυστραλό και στο «3» με τους «άγουρους» Παπανικολάου και Κέσελ. Ο πρώτος πάντως, συγκαταλέγεται στα κέρδη της σεζόν, γιατί πήρε ουσιαστικές εικόνες μεγάλων αγώνων και αν συνεχίσει να δουλεύει θα αποδειχθεί κομβικός στο μέλλον. Ο Γκόρντον αποδείχθηκε η πιο συμφέρουσα μεταγραφή, παρότι η επιλογή λοιδορήθηκε από πολλούς. Πραγματικό παλικάρι στα δύσκολα, με αυταπάρνηση, τρόπο σκέψης και ήθος σπάνια για αμερικανό. Για τον Σπανούλη, είναι περιττό να σχολιάσουμε το μέγεθος της προσθήκης, όμως για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, υπήρξε τεράστια επιμονή στο να παίζει σε τριάδα με τον Τεόντοσιτς και τον Παπαλουκά και μάλιστα με τον τελευταίο να παίζει στα 34 ως σμολ φόργουορντ! Αυτόματα, γύρναγες μπούμερανγκ την δύναμη που σου έδινε στην περιφέρεια η παρουσία των τριών αυτών παικτών στη δωδεκάδα.

Το στοίχημα της συνύπαρξης Τεόντοσιτς-Σπανούλη χάθηκε από νωρίς, η απόδοσή τους ήταν με σκαμπανεβάσματα με τον Σέρβο γκαρντ να κάνει ίσως την χειρότερή του χρονιά αγωνιστικά, αλλά το χειρότερο, και σε θέματα νοοτροπίας. Παράλληλα, σε πολλά κρίσιμα παιχνίδια (π.χ. Σιένα), υπήρξε εμφανής αδυναμία στην κατάστρωση εναλλακτικού πλάνου σε άμυνα και επίθεση, ή αλλιώς εγωιστική επιμονή στο αρχικό, όταν τα πράγματα σκούραιναν. Σε αυτό, την μεγαλύτερη ευθύνη την έχει ο προπονητής, που πήρε και χαμηλό βαθμό στο rotation, κατά την διάρκεια των τελικών με τον Παναθηναϊκό. Όπως και να ‘χει, η νέα σεζόν ορθώς θα βρει τον Ντούσαν Ίβκοβιτς στον πάγκο και με την προϋπόθεση ότι και εκείνος θα αναθεωρήσει κάποιες απόψεις παρά δεδομένο της αξίας και της ώριμης ηλικίας του, μόνο προς το καλύτερο μπορεί να βαδίσει η ομάδα.

Ο κορυφαίος Γιάννης, τα συμβόλαια και το μειωμένο μπάτζετ

Ο Γιάννης Μπουρούσης μετά από μία περίεργη σεζόν, έκλεισε με θετικό πρόσημο στους τελικούς και έδειξε πόσο πολύτιμος είναι για την ομάδα. Δεν ξέρω ποια είναι η πρόθεση της διοίκησης για το συμβόλαιό του που λήγει σε ένα χρόνο, όμως απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι λειτουργεί ως πραγματικός αρχηγός, που δεν κρύβεται στα δύσκολα, παίζει τραυματίας και βγαίνει μπροστά. Ο Μαυροκεφαλίδης ήταν φανερά βελτιωμένος και πρώτη φορά θετικός στα κρίσιμα, αλλά για να είναι ακόμη καλύτερος -αν ανανεώσει- χρειάζεται ένα «4αρι» με μεγαλύτερη προσωπικότητα μπροστά του. Ο Χαλπερίν έδωσε ότι μπορούσε και φάνηκε πόσο λάθος ήταν η διαχείρισή του τα δύο προηγούμενα χρόνια. Υπό προϋποθέσεις, δηλαδή να δεχθεί μεγάλη μείωση αποδοχών, δεν θα ήταν πρόβλημα για το νέο ρόστερ, εφόσον αποκτηθεί, επιτέλους, ακόμα ένα δυαροτριάρι με αξιόπιστο σουτ.

Πελεκάνος και Γλυνιαδάκης όποτε χρησιμοποιήθηκαν ήταν θετικοί, αλλά μάλλον δεν «χωράνε» στη νέα ομάδα και δεν θα ανανεώσουν, ο Έρτσεγκ που έμεινε τυχαία δεν ανταποκρίθηκε, ενώ ο Πρίντεζης δεν μπορεί να κριθεί σοβαρά με μόλις ένα μήνα παρουσίας. Σε σχέση με τους αμφιβόλου ποιότητας κοινοτικούς πάντως, το λέει περισσότερο η καρδούλα του. Όσο για τους Νεστέροβιτς-Βασιλόπουλο, ήταν οι μεγάλοι άτυχοι, καθώς η παρουσία τους θα άλλαζε άρδην τις ισορροπίες. Ιδιαίτερα ο πρώτος ήταν η «κολώνα» της φροντ-λάιν και η ουσιαστικότερη ίσως δικαιολογία της αποτυχίας στους τελικούς. Το αν θα ανανεώσουν θα εξαρτηθεί σε μεγάλος μέρος από την διάθεση της διοίκησης, αλλά και το κατά πόσο εκτιμάται ότι θα τους επηρεάσουν στη συνέχεια οι σοβαροί τραυματισμοί που έχουν υποστεί.

Στο αφορά τη μείωση του μπάτζετ που έχει προαναγγελθεί δεν χρειάζεται να προκαλέσει απογοήτευση, διότι με τα συμβόλαια που δεν θα ανανεωθούν, εξοικονομούνται αρκετά χρήματα, ενώ η αγορά φέτος θα είναι πιο «ανοικτή» και φθηνότερη για παίκτες ικανούς και αντάξιους της ομάδας. Αρκεί να γίνουν οι σωστές επιλογές, με γνώμονα όχι μόνο τις δυνατότητες του παίκτη, αλλά και την προσωπικότητά του. Θα πρέπει όσοι αποκτηθούν, να έχουν την ικανότητα και τα κότσια να σηκώσουν το βάρος των προηγούμενων αποτυχιών και να μην «λυγίσουν» στα δύσκολα. Αρκετοί από τους υπάρχοντες καλώς ή κακώς έχουν την ταμπέλα του ηττοπαθή, οπότε θα ήταν ωφέλιμο για όσους μείνουν, να υπάρξει και η ανάλογη ψυχολογική στήριξη, εφόσον η ομάδα πιστεύει σε αυτούς.

Κεφάλαιο Παπαλουκάς

Το διαφαινόμενο τέλος της καριέρας του Παπαλουκά στον Ολυμπιακό, δεν είχε ευτυχή κατάληξη. Τουναντίον, η μοίρα έπαιξε ένα ακόμη περίεργο παιχνίδι στον τέταρτο τελικό στον αρχηγό, που δεν απέδωσε, όχι μόνο για αγωνιστικούς λόγους, τα αναμενόμενα αυτά τα τρία χρόνια. Όπως όλα δείχνουν, φεύγει ως αποτυχημένος και έχοντας το μεγαλύτερο μερίδιο των ευθυνών στα μάτια του κόσμου, που τον έκρινε, δεν ξέρω σωστά ή λάθος, με βάσει τα μηδενικά του συμβολαίού του. Ίσως αν οι φίλαθλοι ήξεραν τις σπαρταριστές ιστορίες που συνοδεύουν τον παίκτη, την άρνηση που έδειξε και τις θυσίες που έκανε τρείς φορές στο να πάει στον «αιώνιο» για χάρη της μεγάλης του αγάπης, να άλλαζαν γνώμη. Όμως η ιστορία έτσι και αλλιώς δεν είχε ευτυχές τέλος και αυτό είναι που, καλώς ή κακώς μένει.

Παρόλο που η συγκομιδή των τίτλων αυτή τη τριετία ήταν στείρα, ο Παπαλουκάς παραμένει μεγάλο μέγεθος ως παίκτης και σε καμία περίπτωση δεν διαγράφεται η μεγάλη καριέρα που έκανε όλα αυτά τα χρόνια σε συλλόγους και Εθνική ομάδα. Στην περίπτωσή του, το ιστορικό: «όταν θέλεις πάρα πολύ κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις» του Πάολο Κοέλιο, καταρρέει σαν χάρτινος πύργος.

Φάκελος διοίκηση

Για κάτι που ξεχωρίζει αναμφίβολα ο Παναθηναϊκός σε σχέση με τον Ολυμπιακό και την προσπάθειά του να επιστρέψει στην κορυφή, είναι η διοικητική συνοχή και η οργάνωση που παρουσιάζει σε όλους τους τομείς. Ο αδελφοί Αγγελόπουλοι, έχουν καταβάλει εξωπραγματικές προσπάθειες σε οικονομικό και προσωπικό επίπεδο, έχουν μάθει από τα λάθη τους -θυμηθείτε πόσα χρόνια και αποτυχίες χρειάστηκαν οι Γιαννακόπουλοι για να ανατρέψουν την κατάσταση- όμως καλό είναι να θωρακίσουν ακόμη περισσότερο το οικοδόμημα και να στελεχώσουν με νέα πρόσωπα την ΚΑΕ. Προπαντός, θα πρέπει να μην απογοητευτούν από την έντονη κριτική που τους ασκείται και να κλείσουν τα αυτιά τους σε όσους κραυγάζουν για τις αποτυχίες.

Είχαν κάνει σκέψεις αποχώρησης μετά τα τραγικά συμβάντα στον περυσινό τέταρτο τελικό, αλλά αν κάποια στιγμή υλοποιήσουν αυτή τη σκέψη, θα έχουν ηττηθεί και θα αφήσουν την προσπάθειά τους στη μέση. Η κίνησή τους να επισκεφθούν προσωπικά τον Γιώργο Βασιλακόπουλο μετά τον δεύτερο τελικό, με αφορμή την διαιτησία, μόνο ως θετική μπορεί να χαρακτηριστεί. Γενικότερα πάντως, όταν κάτι αποτυγχάνει αρκετές φορές, καλό είναι να αλλάζει και σε επίπεδο διοίκησης. Το σίγουρό είναι πως για τον Ολυμπιακό, θα είναι ένα ακόμη δύσκολο καλοκαίρι μεγάλων αποφάσεων…

Υ.Γ.: Σύμφωνα με απόλυτα έγκυρες πληροφορίες , ο πρώτος παίκτης που προτάθηκε εν μέσω των τελικών μάλιστα, είναι ο Τσακ Είντσον, που έμεινε ελεύθερος από την Μακάμπι Τελ Αβίβ. Ο Αμερικανός πρώτος σκόρερ του Final Four της Βαρκελώνης είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικός, ξεχωρίζει για πολλά πράγματα που κάνει μέσα στο παρκέ (σκοράρισμα, ασίστ, άμυνα, ριμπάουντ, οργάνωση παιχνιδιού) και αξιώνει περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ το χρόνο για να υπογράψει! Νομίζω ότι ο Ολυμπιακός έπρεπε να τον είχε αποκτήσει ήδη…

Υ.Γ.1: Ο Ολυμπιακός έκλεισε έναν κύκλο είκοσι χρόνων στο ιστορικό και παράλληλα μαρτυρικό τα τελευταία χρόνια, ΣΕΦ. Η μετακόμιση στο κλειστό του ελληνικού πάντως, μόνο κέρδη θα επιφέρει στο τμήμα και ίσως θα έπρεπε να γίνει νωρίτερα.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com