Ο-ο-οοο, όμορφη Θεσσαλονίκη...

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Πριν από τρεις εβδομάδες η ΕΡΤ και η συνάδελφος, Κατερίνα Αναστασοπούλου, είχε παρουσιάσει μία εκπληκτική συνέντευξη-αφιέρωμα στον μέγιστο Νίκο Γκάλη. Μας γύρισε χρόνια πίσω, αποκαλύπτοντας αρκετές άγνωστες πτυχές της καριέρας και του χαρακτήρα του. Εκτός από τον «Νικ» όμως, μας θύμισε και τις μεγάλες πιένες που γνώρισε ο Άρης και δευτερευόντως ο ΠΑΟΚ, από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, μέχρι τις αρχές εκείνης του ’90. Αλλάζουμε…κανάλι και πατάμε το κουμπί που λέει πλέι-οφ Α1 μπάσκετ, 2009-2010. Στην…υποενότητα «ημιτελική φάση», αντικρίζουμε τα ζευγάρια Παναθηναϊκός-Πανελλήνιος, Ολυμπιακός-Μαρούσι. Το κρόουλ στο πάνω μέρος της οθόνης, μας ενημερώνει ότι οι πάλαι ποτέ κραταιές δυνάμεις του αθλήματος, Άρης και ΠΑΟΚ αποκλείστηκαν από τα προημιτελικά. Το…κανάλι πλέον έχει κλείσει, και το φόντο στον δέκτη είναι μαύρο και άραχλο.

Προς λύπη των αληθινών φίλων του αθλήματος, που δεν μπορεί να μην θέλουν ισχυρές ή τουλάχιστον ανταγωνιστικές αυτές τις δύο ομάδες-τεράστια μεγέθη. Δυο οντότητες με μεγάλη ιστορία και κόσμο, που μπορεί να γεμίσουν δυο και τρεις φορές το «Αλεξάνδρειο» και την Πυλαία. Αντί γι’ αυτό, μελαγχολία και ερωτηματικά για το τι έφταιξε και πάλι το μπάσκετ της «μάνας» Θεσσαλονίκης, έμεινε εκ νέου έξω από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους και περιορίστηκε σε αυτούς των κομπάρσων. Στην τετράδα, βρίσκονται Πανελλήνιος και Μαρούσι, με μικρότερο μπάτζετ, οπαδούς που στο σύνολό τους δεν γεμίζουν ούτε…συρμό του μετρό, όμως έχουν, άλλα, βασικότερα, όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις στον αθλητισμό στοιχεία. Οργάνωση, όραμα, σωστές επιλογές μεράκι και συνέπεια, όσο και αν το Μαρούσι έκανε κάποια «νερά» φέτος σε αυτό τον τομέα.

Σίγουρα , οφείλουμε να βγάλουμε το καπέλο στις δυο προαναφερθείσες ομάδες. Ό,τι έχουν κατακτήσει δεν τους χαρίστηκε και το πήραν δίκαια. Εύλογα όμως, γεννιόνται ερωτηματικά. Τι έφταιξε και για μία ακόμη χρονιά, Άρης και ΠΑΟΚ δεν μπόρεσαν να πρωταγωνιστήσουν; Όσο και αν η 5η θέση και η έξοδος στην Ευρώπη για τον δικέφαλο μετά από τρία χρόνια, είναι ένα βήμα προς τα εμπρός, δεν μπορεί να λογίζεται ως επιτυχία, όταν έχουμε να κάνουμε με ένα τόσο μεγάλο μέγεθος. Η απάντηση στο σε τι διαφέρουν από το Μαρούσι και τον Πανελλήνιο, είναι εύκολη. Έλλειψη ανθρώπων με τεχνογνωσία, προγραμματισμό και επίγνωση για το ποιες ομάδες διοικούν. Είναι ανεξήγητο πως αυτές οι δυο λαοφιλείς ομάδες, δεν έχουν βρεθεί υπό τη σκέπη ενός επιχειρηματία που να αγαπάει το άθλημα και μην φείδεται χρημάτων και χρόνου να ασχοληθεί σωστά με το αντικείμενο.

Στον Άρη, οι μεταγραφές κάποιων παικτών που βρίσκονται στην δύση της καριέρας τους και παίρνουν μάλιστα παχυλές αμοιβές, σε συνδυασμό με την εμμονή της διοίκησης στον δις αποτυχημένο, Αντρέα Ματζόν, διέλυσαν κάθε ελπίδα ανάκαμψης. Ο Κατσικάρης, πέρασε και για πολλούς λόγους δεν ακούμπησε, ενώ ο Μπλατ ήταν αργά για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Η ελπίδα είναι συνυφασμένη τη νέα περίοδο με την παραμονή του, αλλά όπως είπε και ο ίδιος, «αν μείνω, θα αλλάξουν πολλά». Θα τον αφήσουν όμως να φτιάξει όπως αυτός θέλει το γλυκό; Στον ΠΑΟΚ, έγινε μία προσπάθεια να φτιαχτεί ένα καλύτερο σύνολο και σε μεγάλο βαθμό αυτό έγινε πράξη.

Οι παίκτες που ήρθαν (Παπαδόπουλος, Τζεζέφσκι, Ντρόμπνιακ) βοήθησαν, αλλά η εντύπωση που σου άφηνε η ομάδα στα περισσότερα παιχνίδια, είναι ότι μπορούσε να παίξει καλύτερα. Η διοίκηση πρωτοδικείου μίκρυνε αρκετά τα κόστη στις αρχές τις σεζόν, αλλά οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ούτε και σε αυτά ήταν απόλυτα συνεπής. Παρόλα αυτά αποφεύχθηκε το περυσινό φαινόμενο της αποχώρησης παικτών μεσούσης της περιόδου, που «μίκρυνε» αρκετά το πρεστίζ το συλλόγου. Για το αγωνιστικό «φρενάρισμα» της ομάδας, έχει αρκετές ευθύνες και ο Σούλης Μαρκόπουλος, που μετά το εξαιρετικό περυσινό πέρασμά του από το Μαρούσι, μάλλον είχε μία κακή προπονητικά σεζόν, κυρίως στον τρόπο που αξιοποίησε το ρόστερ.

Η σεζόν λοιπόν για την Θεσσαλονίκη τελείωσε αρχές Μαΐου, κάτι που τα παλαιά χρόνια θα έμοιαζε με ανέκδοτο. Ευχή όλων, είναι η κατάσταση να αλλάξει άμεσα και η πόλη να πάρει ξανά εκείνο το «πορτοκαλί» χρώμα που την έκανε πιο λαμπερή απ’ ότι από μόνη της είναι. Να γεμίσουν ξανά τα βράδια της, με μεγάλους αγώνες μπάσκετ, σε εγχώριο και ευρωπαϊκό επίπεδο και, γιατί όχι, όσο ρομαντικό και αν ακούγεται , να κοντράρει στα ίσια τα εκατομμύρια Ευρώ του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Θα πρέπει άπαντες να δουλέψουν σκληρά προς αυτή την κατεύθυνση. Η επιστροφή του Ηρακλή στην Α1, ας γίνει η αρχή της ανάκαμψης…

Υ.Γ. : Για τους αιώνιους και δη τον Ολυμπιακό που έχει μπροστά του πλέον την πρόκληση του Final Four της Ευρωλίγκας, έχουμε αρκετό χρόνο να τα πούμε μέχρι την Παρασκευή. Ο Παναθηναϊκός είναι σε φουλ φόρμα αυτή την περίοδο και αν διατηρήσει αυτούς τους ρυθμούς μέχρι τους τελικούς, το ενδεχόμενο να εκθρονιστεί και στον τελευταίο από τους τρείς στόχους του, θα συγκεντρώνει λίγες πιθανότητες.

Υ.Γ. 1: Ο Κολοσσός πραγματοποίησε μία ακόμη φοβερή σεζόν και σε καμία περίπτωση δεν χαλάει η καλή του εικόνα από το «sweep» του Αμαρουσίου. Αν στην Ρόδο συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο δουλειάς, ίσως να έρθουν και ακόμη καλύτερες μέρες.

Υ.Γ.2: Ο Πανιώνιος ήταν μακράν η μεγαλύτερη απογοήτευση της χρονιάς. Η επιλογή Μάρκοβιτς με είχε βρει από την αρχή αντίθετο, όμως υπάρχει και ελαφρυντικό, καθώς η ομάδα είχε πολλές ατυχίες με τραυματισμούς σημαντικών παικτών. Η ασυνέπεια στις πληρωμές ήταν η «κρέμα» της άνοστης φετινής τούρτας που έφτιαξαν στη Νέα Σμύρνη και οι αλητείες των οπαδών στο τελευταίο ματς με τον Παναθηναϊκό, το μπαγιάτικο…κερασάκι της.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com