Ο μαγικός Ιλιάσοβα και η κακή βραδιά του Γιόνας

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Για να ξεπεράσει τον σκόπελο της Τουρκίας στο κρισιμότερο ματς του ομίλου η Εθνική, θα έπρεπε να παρουσιάσει σημαντική βελτίωση σε σχέση με τις δυο πρώτες αναμετρήσεις του ομίλου. Οι προσθήκες Φώτση-Σχορτσανίτη και η συνειδητοποίηση της αξίας που θα είχε η νίκη, μας γέμιζαν ελπίδες προς αυτή την κατεύθυνση. Όπως αποδείχθηκε, εις μάτην. Το νωθρό αγωνιστικό πρόσωπο που παρουσιάζει στο μουντομπάσκετ το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα διατηρήθηκε, με την διαφορά ότι του παρουσιάστηκαν και άλλα εμπόδια. Εντός και εκτός ομάδας. Πρώτο και σημαντικότερο, ο καταπληκτικός Ιλιάσοβα. Ο άσος των Μπακς δεν είχε αντίπαλο, η Εθνική δεν είχε τρόπο να τον αντιμετωπίσει και έκανε εξ’ αρχής μεγάλη ζημιά. Οι 26 πόντοι του μπήκαν εύκολα και σε σημεία καθοριστικά για την διατήρηση της ψυχραιμίας του συνόλου, αλλά πέραν από τα του οίκου μας, δεν έχουμε παρά να υποκλιθούμε στην αξία του. Ήταν πράγματι απολαυστικός.

Ίσως οφείλουμε να κάνουμε το ίδιο και για την συνολική παρουσία των γειτόνων μας, που είδαν…χαρά σε επίσημο ματς απέναντί μας μετά από τρεις δεκαετίας. Χαλάλι τους, γιατί στις εξέδρες παρέδωσαν μαθήματα πολιτισμού. Οι διεθνείς μας, μπήκαν συγκεντρωμένοι παρά την πίεση της έδρας, βρήκαν λύσεις κυρίως από μακρινή απόσταση και παρά τις κάποιες, αναμενόμενες, κόντρα αποφάσεις των διαιτητών, άντεξαν. Με μπροστάρη τον Μπουρούση, καλή κυκλοφορία της μπάλας, σωστό ρυθμό και έλεγχο των ριμπάουντ, κατάφερναν να «μπαλώσουν» τις τρύπες που υπήρχαν στην άμυνα και να διατηρούνται κοντά στο σκορ. Οι ελάχιστες βοήθειες που έδιναν στο σκορ οι Σπανούλης και Διαμαντίδης, προκαλούσαν ανησυχία. Όπως και οι κάκιστες περιστροφές στα μετόπισθεν και η σχεδόν…ανύπαρκτη αντιμετώπιση του πικ εν ρολ του αντιπάλου, όμως το -2 του ημιχρόνου άφηνε χαραμάδες αισιοδοξίας.

Όλα τα θετικά που παρουσιάσαμε στο πρώτο εικοσάλεπτο όμως έμειναν στα αποδυτήρια και παράλληλα υπερδιογκώθηκαν οι αδυναμίες μας, με αποτέλεσμα η τρίτη περίοδος, όπου και κρίθηκε ουσιαστικά ο αγώνας, να εξελιχθεί σε εφιάλτη. Εκτός από τα προγραφθέντα, στα προβλήματα που βοήθησαν τον αντίπαλο να πάρει μεγάλη διαφορά, προστέθηκαν τα αβίαστα λάθη, η απροσεξία στην τελική προσπάθεια, η αστοχία στα τρίποντα –δεν είναι δυνατόν να επιχειρούμε μονίμως περισσότερα τέτοια από ότι δίποντα-, αλλά και η αδυναμία να διασπάσουμε τις επιθετικές ζώνες άμυνας -επιτέλους ας βρούμε λύσεις- που εφήρμοζε ο Τάνιεβιτς. Ακόμα και στις περιπτώσεις που κάναμε drive’s, τα ψηλά κορμιά των Τούρκων έμοιαζαν αδιαπέραστα και μας φιλοδωρούσαν με μεγαλοπρεπής τάπες. Ο Σχορτσανίτης όταν έπαιρνε την μπάλα σωστά δημιουργούσε «ρήγματα», αλλά η απροσεξία του Καζλάουσκας να τον αποσύρει όταν συμπλήρωσε τρία φάουλ, με συνέπεια να χρεωθεί άμεσα το τέταρτο, τον έβγαλε ουσιαστικά εκτός αγώνα. Το ίδιο λάθος και μάλιστα στο ίδιο χρονικό σημείο έκανε ο Λιθουανός και με τον Ζήση, οπότε δικαιούμαστε να μιλάμε για «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού».

Και δυστυχώς για την ομάδα μας απόψε ο προπονητής είχε άσχημο βράδυ. Με σχεδόν μηδαμινό rotation και χρησιμοποίηση των Καϊμακόγλου, Πρίντεζη (θα ήταν καλή λύση για το μαρκάρισμα του Ιλιάσοβα) που κάτι θα μπορούσαν να προσφέρουν. Εμμονή στην χρησιμοποίηση του Σπανούλη στην θέση «1» με αποτέλεσμα να χάσει δυνάμεις και να μην πάρει σχεδόν καθόλου προσπάθειες στην επίθεση και έλλειψη ξεκούρασης στον φιλότιμο στην άμυνα, αλλά κακό στην επίθεση, Διαμαντίδη. Ο τελευταίος, έχει την ευχέρεια να παίζει και στις τρεις θέσεις των γκαρντ, αλλά μάλλον θα είναι χρησιμότερος ως οργανωτής του παιχνιδιού. Αυτή η έλλειψη βοήθειας από τον πάγκο, μεταφέρθηκε και στο παρκέ και η μέτρια μέχρι το 25΄ Εθνική, μετατράπηκε σε ασχημόπαπο ως το τέλος –με εξαίρεση ένα δίλεπτο όπου έγινε προσπάθεια ανάκαμψης- και η Τουρκία έκανε πάρτι. Έβγαλε ωραίες φάσεις στηριζόμενη στο πικ εν ρολ και την ψυχολογία που είχε στο μακρινό σουτ και πήρε μία σχετικά εύκολη και δίκαιη νίκη.

Η αποψινή ήττα δεν σηματοδοτεί το τέλος των ονείρων και των προσδοκιών που έχουμε ως ομάδα. Σίγουρα δυσκολεύει τα πράγματα, γιατί μπαίνουν στη μέση οι υπολογισμοί για το ποιος είναι προτιμότερος αντίπαλος στην συνέχεια και ευημερούν τα…κομπιουτεράκια. Όμως δεν είναι καταστροφή. Οι μεγάλες ομάδες –και τέτοια είναι η δική μας- σφυρηλατούνται και μέσα από κακές βραδιές και ήττες. Θα ήταν άλλωστε αφύσικο να πετύχουμε το «τρία στα τρία» με ανάλογα άσχημη εμφάνιση. Μόνο που τώρα τα περιθώρια έχουν στενέψει. Όλοι τους πρέπει να καταλάβουν ότι θα πρέπει να βγουν στο παρκέ, όλα όσα όμορφα έγιναν στα φιλικά και γέμισαν –κακώς για κάποιους υπερβολικούς, καλώς για τους πιο προσγειωμένους- με αισιοδοξία. Οι εμπειρίες και η αξία των παικτών, μπορεί να βοηθήσει στο να μπούμε ξανά στο σωστό μονοπάτι. Χρειαζόμαστε μία-δύο καλές εμφανίσεις για να μπούμε στα χιαστί ματς με καλύτερη ψυχολογία. Τα ματς με Ακτή Ελεφαντοστού και Ρωσία μας δίνουν την ευκαιρία. Όλα τα άλλα, μπορούν να έρθουν, ανεξάρτητα με το ποιος θα είναι ο αντίπαλος. Στο χέρι μας είναι να διορθώσουμε το λάθος. Έτσι κόουτς;

Υ.Γ. Στο ημίχρονο του αγώνα -τραγική η σύμπτωση της πτώσης της απόδοσής μας- έγινε γνωστή η θλιβερή είδηση του θανάτου του επί σειρά ετών προέδρου της ΕΟΚ, Ανδρέα Μιαούλη, μεγάλου και ακούραστου εργάτη του αθλήματος στην χώρα. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. Συλλυπητήρια στην οικογένειά του.

Υ.Γ.1 Απορίες από τον τρόπο παιχνιδιού μας, δημιουργούν, η έλλειψη πίεσης στην μπάλα για να τρέξουμε στον αιφνιδιασμό που τόσο μας πάει και η απουσία του Βασιλειάδη από την δωδεκάδα, από την στιγμή που τόσο πολύ μας αρέσουν τα τρίποντα...Και αν κάποιος ρωτήσει ποιός να έμενε έξω για να μπει στην αποστολή ο καλύτερος σουτέρ μας, ο προπονητής έχει απαντήσει ήδη μόνος του.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com