Ο Καλάθης τη βελόνα και ο «Ζοτς» την…κλωστή

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Πολλές φορές στα Final Four οι πρωταγωνιστές μπαίνουν στην άκρη και τον βασικό ρόλο ακόμα και σε κρίσιμες βραδιές, παίρνουν οι λεγόμενοι ρολίστες. Αυτοί που περιμένουν καρτερικά στα παρασκήνια για μία ευκαιρία, για να δείξουν ότι μπορούν και αυτοί να ενθουσιάσουν το κοινό. Ο Νικ Καλάθης, για περίπου ενάμιση χρόνο, ήταν στην αναμονή, «ψηνόταν», αμφισβητήθηκε και έδειχνε πως δεν μπορούσε να μετουσιώσει το ταλέντο του σε ωφέλιμη ενέργεια για την ομάδα του. Ο μεγάλος …σκηνοθέτης, Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς όμως, τον πίστεψε. Αρνήθηκε πεισματικά να πάρει έναν ακόμη παίκτη για τον συγκεκριμένο ρόλο και δούλεψε με θέρμη στο αμούστακο ελληνοαμερικανάκι, που εντέλει τον δικαιώνει. Η ιστορία θα γράψει ότι μέχρι τα μέσα Μαρτίου του 2011, το…σανίδι έμεινε σχεδόν απάτητο από τον Καλάθη, όμως πλέον το μέλλον του ανήκει ολοκληρωτικά.

Άρχισε, με προειδοποιητική βολή, να εξαργυρώνει την εμπιστοσύνη του προπονητή του στα προημιτελικά κόντρα στη Μπαρτσελόνα και στον κρίσιμο ημιτελικό του Final Four με την Σιένα, εκτός από κομβική συμβολή στη νίκη-πρόκριση, έδειξε για τα καλά πλέον ότι έγινε άνδρας. Με περίσσια ωριμότητα στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, μετατράπηκε σε εκτελεστής, δημιουργός και έδειξε να έχει την απαιτούμενη εξυπνάδα για να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό σε ασφαλή μονοπάτια νίκης. Για τους πιο ρομαντικούς…πήρε τη βελόνα και χρησιμοποίησε όσο άρτια χρειαζόταν την κλωστή που του έδωσε ο προπονητής του, για την ραφή του έκτου αστεριού στην φανέλα των «πράσινων». Μένει πλέον η σπουδαιότερη δουλειά, που είναι να αρχίσουν να περνάνε αυτά τα δύο υλικά πάνω από το τριφύλλι. Σε λιγότερο από 48 ώρες, θα ξέρουμε ποιοι θα αναλάβουν αυτόν τον ρόλο. Προς το παρών ο Παναθηναϊκός πανηγυρίζει και δίκαια.

Πήρε την πρόκριση για έναν ακόμη τελικό στην ένδοξη ευρωπαϊκή του ιστορία, χωρίς μάλιστα να έχει αποδώσει αυτά που μπορεί. Στοιχείο που τον κάνει να αισιοδοξεί ότι την Κυριακή, ανεξαρτήτου αντιπάλου, μπορεί να βάλει στο φουλ τις μηχανές και να σηκώσει ένα ακόμα τρόπαιο. Οι πρωταθλητές, έκαναν στο παρκέ του «Παλαού Σαν Ζόρντι» αυτά που έπρεπε για να μην την «πατήσουν» από μία ομάδα, άξια σεβασμού, αλλά κατώτερου διαμετρήματος, όταν απέναντί της έχει τον κορυφαίο σύλλογο στην Ευρώπη την τελευταία δεκαετία. Χρησιμοποίησε εκτός από την μεγάλη αξία του προπονητή του, το μυαλό, την καρδιά, την αποφασιστικότητα και την προσαρμοστικότητα που διαθέτει να γέρνει προς το μέρος του την πλάστιγγα. Ακόμα και όταν τα πόδια και τα χέρια δεν λειτουργούν απόλυτα σωστά, ή αν θέλετε όταν οι πρωτοκλασάτοι παίκτες του δεν βρίσκονται και στην καλύτερη κατάσταση.

Εξασφάλισε μία νίκη που ταλαντεύτηκε για περίπου δεκαέξι λεπτά, χάρη στο έξυπνο ξεκίνημα της Σιένα, που με την σκληρή άμυνά, ή καλύτερα το γνωστό εντός και εκτός ορίων ξύλο της, εγκλώβισε επιθετικά τους παίκτες του Ομπράντοβιτς και διόγκωσε το άγχος που είχε το φαβορί. Οι «πράσινοι» είχαν νεύρα, έκαναν λάθη λόγω έλλειψης καθαρού μυαλού, έχαναν το ένα αμυντικό ριμπάουντ μετά το άλλο και δέχονταν αρκετά καλάθια από τα μις-ματς που έβγαζε η «μοντεπάσκι». Ο Ζήσης ήταν σε καλή κατάσταση και οδηγούσε μαεστρικά, τα τρικ του Πιανιτζιάνι πάνω στον Διαμαντίδη δούλευαν εξαιρετικά και η Σιένα είχε φέρει για τα καλά στα μέτρα της το ματς. Σε αυτό το διάστημα οι ιταλοί είχαν την ευκαιρία να πάρουν μια αρκετά καλή διαφορά, αλλά την έχασαν. Η αστοχία, τα δικά τους λάθη, που άρχιζαν πλέον να αυξάνονται μόλις κατάλαβαν ότι «οδηγούσαν» την κούρσα και η ανεξήγητη κίνηση του προπονητή τους να βάλει στην εξίσωση τον ΜακΆλεμπ, την μπέρδεψαν και έτσι η ευκαιρία της πήγε χαμένη.

Ο Παναθηναϊκός, δεν έχασε την συγκέντρωσή του, «διάβασε» την άμυνα του αντιπάλου και κρατήθηκε κοντά στο σκορ στο κακό του διάστημα. Ήταν θέμα χρόνου ότι θα μιλούσε η ποιότητα και η ανωτερότητά του. Την ίδια ώρα, ο πρωταγωνιστής των προημιτελικών, Μάρκο Γιάριτς, πάλευε με το παρελθόν και την επιμονή του να…τιμωρήσει τον Ομπράντοβιτς και ήταν εκτός γηπέδου. Οι «πράσινοι» λόγω εμπειρίας κατάφεραν να βγάλουν εκτός αγώνα και τον Λαβρίνοβιτς με φάουλ, δεν «πλήρωσαν» την ολιγωρία τους στο αμυντικό ριμπάουντ και έφεραν τούμπα το ματς. Με καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας, συνεχή σπλιτ άουτ και ψάξιμο της καλής πάσας κοντά και μακριά από το καλάθι, οι λύσεις βρέθηκαν στην επίθεση και με μπροστάρηδες τους Καλάθη και Φώτση, το ημίχρονο έκλεισε με την ελληνική ομάδα προηγούμενη στο σκορ.

Η Σιένα είχε πλέον απορυθμιστεί και δεν μπορούσε να εκμεταλλευτεί ούτε τα λίγα απρόσεκτα διαστήματα που έδειξε με φειδωλότητα είναι η αλήθεια στη συνέχεια ο Παναθηναϊκός. Η άνοδος του Χέρστον, που από την στιγμή που εγκλωβίστηκε στη ζώνη με προσαρμογές του Ομπράντοβιτς και ο Καουκένας, δεν ήταν ικανή να φράξει τον δρόμο προς τον τελικό. Το τελευταίο χαρτί του Πιανιτζιάνι με το zone press, «κάηκε» άμεσα, αφού και σε αυτό το κομμάτι ο τεχνικός των «πράσινων» έμοιαζε έτοιμος από καιρό και είχε τις κατάλληλες απαντήσεις. Οι διάδρομοι προς το καλάθι του Παναθηναϊκού είχαν κλείσει για τα καλά, ο Μπατίστ έδινε τις λύσεις που χρειάζονταν, η Σιένα διεκδικούσε όσκαρ στο πως θα «χτίσει» ένα ακόμη «Παλαού Σαν Ζόρντι» με την αστοχία της και τα πανηγύρια είχαν αρχίσει για τα καλά στην εξέδρα. Ήταν η ώρα που έβγαινε στον αφρό το ταλέντο της ομάδας που προσπαθούσε να παίξει μπάσκετ, κόντρα στο «κατενάτσιο» των ιταλών.

Πλέον, ο δρόμος για το έκτο ευρωπαϊκό του Παναθηναϊκού είναι ορθάνοικτος. Την Κυριακή, θα χρειαστεί ακόμη καλύτερη εμφάνιση, αλλά η λογική λέει πως αυτή θα έλθει. Ίσως την μπαγκέτα να κρατήσουν κάποιοι άλλοι παίκτες στα χέρια τους, αλλά σημασία έχει να γίνει το επιθυμητό. Ίσως αυτή τη φορά ο Διαμαντίδης μαζί με τις εννέα ασίστ να φιλοδωρήσει την αντίπαλη άμυνα και με αρκετούς πόντους. Σίγουρα θα μπουν περισσότερο στο ματς οι Νίκολας και Σάτο. Τα σημάδια μόνο ενθαρρυντικά είναι. Όπως είπε πολύ εύστοχα και ο Ντέγιαν Τομάσεβιτς, όταν έχεις προπονητή τον Ομπράντοβιτς...όλα είναι πιο εύκολα.

Υ.Γ. Το σκηνικό θυμίζει αρκετά Αθήνα 2007. Τότε που ο Παναθηναϊκός εξόντωσε την Ταουγκρές στον ημιτελικό με την άμυνα του και αποκαθήλωσε την ΤΣΣΚΑ με εξαιρετική επίδοση στην επίθεση. Λέτε;

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com