Ο επιτυχημένος Καζλάουσκας και τα λάθη του

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Το να βρίσκουμε λάθη σε έναν επιτυχημένο εργαζόμενο μοιάζει οξύμωρο. Όμως δεν είναι. Ακόμα και οι καλοί κάνουν λάθη. Αρκεί να έχουν την προσωπικότητα και την καθαρότητα στη σκέψη για να τα διορθώνουν. Αυτό, τους κάνει ακόμη καλύτερους και τους ανοίγει διάπλατα νέους δρόμους προς την επιτυχία και την καταξίωση. Η πορεία της Εθνικής στην Πολωνία, άρα και ο Καζλάουσκας, κρίνεται επιτυχημένη, αφού με βάση τα προβλήματα και την λειψανδρία, ο φαινομενικά μακρινός στόχος του μεταλλίου, έγινε πράξη. Όλοι μας αποθεώσαμε, χειροκροτήσαμε, συγκινηθήκαμε και θα παραμείνουμε ευγνώμονες σε αυτή την Εθνική. Αγωνιστικά όμως, έγιναν λάθη τα οποία καλό θα ήταν να επισημανθούν, γιατί εχθρός του καλού είναι το καλύτερο.

Έχουμε άλλωστε μπροστά μας την πρόκληση του Παγκοσμίου πρωταθλήματος της Τουρκίας και το ελληνικό μπάσκετ έχει μάθει να... μαγειρεύει πριν πεινάσει. Ο επόμενος στόχος είναι πάντα πιο γλυκός, γι’ αυτό και οι επιτυχίες διαδέχονται η μια την άλλη. Τώρα που τα πανηγύρια από την μεγάλη επιτυχία σιγά-σιγά κοπάζουν, είναι μια καλή ευκαιρία για έναν απολογισμό στα πεπραγμένα του ομοσπονδιακού τεχνικού. Την ημέρα που η Εθνική συγκεντρώθηκε για την προετοιμασία, έγραφα πως ο μοναδικός που έχει δικαίωμα να παραπονιέται για τις απουσίες των Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Τσαρτσαρή και Βασιλόπουλου, είναι ο προπονητής. Επίσης απέδιδα τα εύσημα για την συμπεριφορά του και τον τρόπο που χειρίστηκε αυτή την κρίση, αφού συνέχισε να κρατά ψηλά τον πήχη και να κάνει λόγο για μετάλλιο. Δούλεψε πολύ και δικαιώθηκε, αφού ο χαλκός κόσμησε τα στήθη των παικτών μας.

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν έγιναν και λάθη. Σκεφτείτε πόσα είχε ακούσει ο απόλυτα επιτυχημένος ως παίκτης και προπονητής, προκάτοχός του Παναγιώτης Γιαννάκης και κάντε τις συγκρίσεις. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, πίστευα και πιστεύω ότι ο Καζλάουσκας ήταν μια εξαιρετική επιλογή για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Παράλληλα τα όσα έγιναν μπορεί και να αποδοθούν στο ότι είχε να αντιμετωπίσει μια εντελώς νέα κατάσταση. Είμαι σίγουρος ότι ο Λιθουανός θα δει πολύ βίντεο για να διαπιστώσει αν κάτι δεν πήγε καλά ή θα μπορούσε να γίνει καλύτερα για να πάρουμε περισσότερα πράγματα από αυτή την ομάδα. Ποιές είναι όμως οι απορίες που δημιουργήθηκαν και μπορεί να αποδειχθούν εξαιρετικά χρήσιμες για να έχουμε καλύτερη συνέχεια;

Η πρώτη, αφορά το γιατί από τα μέσα του τουρνουά και μετά, δεν δόθηκε χρόνος συμμετοχής έστω και για λίγα λεπτά σε παίκτες που θα μπορούσαν να ξεκουράσουν τα «βαριά χαρτιά» μας, με αποτέλεσμα αυτά να μένουν από δυνάμεις σε ημιτελικό και μικρό τελικό. Σπανούλης και Ζήσης θα μπορούσαν να βοηθηθούν περισσότερο από τον Καλάθη που νομίζω ότι πήρε αρκετά καλό βαθμό στην διοργάνωση. Άλλωστε από την στιγμή που χρησιμοποιήσαμε αυτό το Ευρωμπάσκετ και ως προ-παιδευτική περίοδο, καλό θα ήταν να «ψηθούν» ακόμη περισσότερο οι μικροί, ακόμα και αν η πιθανότητα σφάλματος μεγάλωνε με ότι αυτό συνεπάγετε.

Ευτυχώς ο Νικ, πήρε αναγκαστικά αρκετά λεπτά στον ημιτελικό αφού ο Σπανούλης ήταν σκασμένος και αυτόματα ο μικρός κέρδισε περισσότερο χρόνο στο ματς με την Σλοβενία. Εκεί ο νεαρός του Παναθηναϊκού αποδείχθηκε καθοριστικός . Καλό θα ήταν επίσης ο Σπανούλης να μην έχει συνέχεια ρόλο πλέι-μέικερ αφού για την ίδια ακριβώς δουλειά υπήρχε και ο Ζήσης που έπαιζε διαρκώς στο «2». Ένα ακόμα ερώτημα, είναι γιατί έπρεπε να μείνει στον πάγκο ο Μπουρούσης στο δεύτερο ημίχρονο με την Γερμανία. Ο διεθνής σέντερ μέχρι εκείνο το σημείο ήταν εξαιρετικός όμως από το επόμενο παιχνίδι είχε βγει εκτός ρυθμού. Ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, αφού η ήττα από την Ρωσία θα είχε αποφευχθεί και όλο το τουρνουά θα είχε εξελιχθεί διαφορετικά στα χιαστί παιχνίδια.

Ένα άλλο θέμα που προξένησε εντύπωση, είναι η επιλογή να μην γίνει φάουλ στα ματς με την Τουρκία και την Σλοβενία και ενώ ακόμη και εύστοχοι να ήταν οι αντίπαλοι είχαμε χρόνο να αντιδράσουμε. Και τις δυο φορές δεχθήκαμε καλάθι (Τούργκογλου, Λάκοβιτς), ευτυχώς όχι καταστροφικό. Μήπως υπήρχε έλλειψη εμπιστοσύνης στις επιθετικές ικανότητες της ομάδας; Αν είναι απλά φιλοσοφία η εντολή για καλή άμυνα, πάω πάσο. Τέλος, εκτός από το αμυντικό ριμπάουντ που βελτιώθηκε σε σημαντικό βαθμό μέσα στο τουρνουά, εμφανίσαμε μεγάλη αδυναμία στην αντιμετώπιση των πικ εν ρολ του αντιπάλου, αλλά και στην άμυνα στο χαμηλό ποστ, πράγμα ανεξήγητο, αφού παίζαμε συνήθως με ψηλά σχήματα, ελλείψει και λύσεων στην περιφέρεια.

Οι Γλυνιαδάκης, Κουφός και Καϊμακόγλου, θα μπορούσαν άνετα να πάρουν και άλλο χρόνο και να παίξουν τον ρόλο του αμυντικού «ταλιμπάν» στις δυο αυτές διαφορετικές συνθήκες παιχνιδιού του αντιπάλου. Όσο για την επίθεση, αρκετές φορές, παρατηρήθηκε το γεγονός ότι δεν εκμεταλλευτήκαμε -μάλλον δεν ήμασταν σε θέση- τα μις ματς (παιχνίδι με κοντύτερο αμυνόμενο). Κατανοώ απόλυτα, πως για όλα τα παραπάνω μειονεκτήματα υπάρχει και μια καλή αγωνιστική δικαιολογία, όμως δεν παύουν να αποτελούν ανορθογραφίες στο παιχνίδι μας. Με την προσθήκη κάποιων -ή και όλων- εκ των τεσσάρων φετινών απόντων, αλλά και την εμπειρία που πήραν οι φετινοί χάλκινοι δώδεκα, μπορεί και πρέπει να βελτιωθούν με γνώμονα το καλύτερο τα επόμενα χρόνια.

Κλείνοντας και επειδή τα γραπτά μένουν, έχω να διατυπώσω ένα παράπονο προς τον προπονητή αλλά και αρκετούς από τους παίκτες. Υπάρχουν κύριοι κάποιοι που σας πίστευαν από την πρώτη μέρα. Και παράλληλα κράτησαν το στόμα και τις δημοσιογραφικές τους πένες ανενεργές όταν ήρθαν οι πρώτες ήττες και φαίνονταν τα πρώτα προβλήματα. Είναι άκομψο να εμφανίζεστε σίγουροι ότι κανείς δεν «στοιχημάτιζε» σε σας. Είπαμε, τα γραπτά μένουν. Όπως και τα σημάδια της αγωνίας στον οργανισμό, με αυτά που περάσαμε στα τελευταία λεπτά των αγώνων με Τουρκία και Σλοβενία. Σας αγαπάμε πολύ περισσότερο απ’ ότι νομίζετε... μπαγάσες. Ραντεβού στην Κωνσταντινούπολη.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com