Μπάσκετ δεν είναι μόνο οι «αιώνιοι»

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Από το βράδυ της Πέμπτης και έπειτα, ολόκληρη η μπασκετική και όχι μόνο Ελλάδα, έχει αρχίσει να αναλύει τις πιθανότητες του να δούμε μετά από 14 χρόνια ημιτελικό Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού στο Final Four της Ευρωλίγκας. Οι πλειονότητα των φιλάθλων ψάχνει εισιτήρια για Βερολίνο, ρωτάει πληροφορίες για την Γερμανία και μαζεύει χρήματα για την «αιώνια» εξόρμηση στην γερμανική πρωτεύουσα. Κάποιοι πο ψύχραιμοι όπως ο υπογράφων, περιμένουν τα προημιτελικά και συνιστούν ψυχραιμία γιατί στον αθλητισμό η πολύ σιγουριά βλάπτει και πολλές φορές επιφέρει καταστροφικά αποτελέσματα. Όπως και να έχει πάντως, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός μονωπολούν το ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια, ελέω των υπέρογκων χρηματικών ποσών που έχουν δαπανήσει οι ιδιοκτήτες τους αλλά και της πολύ μεγάλης αξίας ομάδες που έχουν δημιουργήσει. Σωστά όλα αυτά.

Το πρωτάθλημα, δυστυχώς, είναι δυο «ταχυτήτων» και αν εξαιρέσει κανείς τον Πανελλήνιο, το Μαρούσι, τον Άρη και τον Πανιώνιο, καμία άλλη ομάδα δεν μπορεί να προβάλει σθεναρή αντίσταση στους «αιώνιους». Η διαφορά των μεγεθών σε οικονομικό επίπεδο είναι χαώδης και κανείς δε μπορεί να είναι αισιόδοξος ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να αλλάξει άμεσα. Ιδιαίτερα στις μέρες μας που το ρευστό δεν κινείται όπως παλιά και η έλλειψη χρημάτων σε πολλούς παράγοντες έχει επηρεάσει τα δέοντα, όχι μόνο τον αθλητισμό αλλά και όλους τους άλλους τομείς της ζωής μας. Το ερώτημα που γεννάται είναι τι μπορεί και αν μπορεί να γίνει κάτι που θα διαφοροποιήσει τις ισορροπίες και θα δώσει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο πρωτάθλημα της Α1. Ένα δημοσιογραφικό κείμενο 600-700 λέξεων δεν μπορεί να δώσει τη λύση, αφού η κουβέντα που «ανοίγουμε» είναι μεγάλη.

Μπορεί όμως να διατυπωθούν κάποιες σκέψεις, που χρήζουν συζήτησης και προβληματίζουν. Μιλώντας με αρκετούς παίκτες που αγωνίζονται σε ομάδες χαμηλότερου βεληνεκούς, διαπιστώνει κανείς ότι οι περισσότεροι είναι απλήρωτοι και κάθε καλοκαίρι, γεμίζουν από υποσχέσεις για χρήματα που είναι γραμμένα στο χιόνι. Το παράδειγμα του ΠΑΟΚ είναι πρόσφατο, ενώ παρόμοια προβλήματα ασυνέπειας των διοικήσεων αντιμετωπίζουν και οι υπόλοιπες έξι-επτά ομάδες. Και αυτό δεν οφείλεται στην …κρίση, γιατί αυτή συνήθεια έχει γίνει λατρεία στους «παράγοντες» εδώ και χρόνια. Οι αθλητές πέφουν θύματα των εξαγγελιών της…προεδράρας και έπειτα από δυο μήνες δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα στο σπίτι που έχουν νοικιάσει αν παίζουν σε επαρχιακή ομάδα. Το παραπάνω γεγονός είναι αληθές και δεν έχει ίχνος υπερβολής. Μετά τα χρέη, ακολουθούν οι προσφυγές, τα δικαστήρια και στις περισσότερες περιπτώσεις τα οφειλόμενα δεν δίνονται ποτέ.

Δεν μπαίνω στη διαδικασία να αναφέρω τι συμβαίνει στις μικρότερες κατηγορίες, όπου ακόμη και οι ομάδες που προπορεύονται στην βαθμολογία έχουν παίκτες που παίζουν χωρίς ευρώ στην τσέπη, παρόλο που τα συμβόλαια αναγράφουν μη μηδενικά νούμερα. Ο ΠΣΑΚ καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες το τελευταίο διάστημα για την ασφάλιση των παικτών αλλά και την εξασφάλιση των δεδουλευμένων, όμως ακόμη και εκεί έχει βρει αρκετά εμπόδια από κρατικούς και όχι μόνο φορείς. Όσο η Πολιτεία και οι αρμοδιοι εμπλεκόμενοι φορείς του αθλήματος αφήνουν ανενόχλητο και χωρίς κανέναν έλεγχο τον κάθε περαστικό να αγοράζει ΚΑΕ για να «ξεπλύνει» χρήματα και να εξυπηρετήσει άλλων ειδών δικά του συμφέροντα, αυτό θα συνεχίσει να υπάρχει και είναι λυπηρό. Κανείς δεν έχει ασχοληθεί ενδελεχώς με αυτό το θέμα και αναφέρομαι και στο συνάφι μας, που ώρες-ώρες μοιάζει εκστασιασμένο μόνο από την λάμψη των εκατομμυρίων Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού.

Το δεύτερο σκέλος του ζητήματος, αφορά την έλλειψη εμπιστοσύνης που υπάρχει στις ομάδες για το ελληνικό στοιχείο αλλά και τους νεαρούς σε ηλικία παίκτες,. Παρακολουθόντας χθες το All Star game, διαπίστωσα ότι ο νικητής του διαγωνισμού τριπόντων (Καραδολάμης) είναι χωρίς ομάδα, αφού η ΑΕΛ ποτέ δεν πίστεψε στο ταλέντο του και δεν επένδυσε σε αυτόν. Η χρυσή Εθνική ομάδα των εφήβων στον Πύργο το καλοκαίρι, είχε στη σύνθεσή της «διαμάντια» τα οποία όμως δεν αγωνίζονται σχεδόν ποτέ στις ομάδες τους, ακόμα και αν αυτές παίζουν στην Α2! Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα, όμως θα αποφύγω την ονοματολογία. Αλλά ερωτώ: Δεν είναι προτιμότερο να δίνονται ευκαιρίες στα ελληνόπουλα, απ’ το να παίζει ο κάθε μέτριος έως κακός παικτικά κοινοτικός; Ο οποίος αποκλείεται να «δεθεί» με την ομάδα συναισθηματικά, ούτε θα «ματώσει» για την φανέλα.

Η επαρχία «διψάει» για μπάσκετ και αυτό φάνηκε την Κυριακή στην Ξάνθη. Πως όμως οι κερκίδες αυτού του κλειστού θα γεμίσουν ξανά; Αν η ομάδα της πόλης κάποια στιγμή προβιβαστεί στην μεγάλη κατηγορία θα έχει στο ρόστερ της έξι τουλάχιστον ξένους και οι Έλληνες θα παίζουν 5-10 λεπτά για να δίνουν «ανάσες». Αποτέλεσμα αυτού, η εγκατάλειψη της ομάδας από το κοινό και μακροχρόνια έλλειψη ταλέντων για τις Εθνικές ομάδες. Επί προσθέτως, απώλεια σημαντικών παικτών που ίσως να είχαν τα φόντα να φτάσουν ψηλότερα. Τα θέματα αυτά θα πρέπει να εξεταστούν σοβαρά και μεγάλη προσοχή άμεσα. Αλλά πώς να γίνει αυτό, όταν οι ιθύνοντες των ομάδων έχουν άλλα στο νου τους και όχι την ανάπτυξη του σπορ; Μπάσκετ και αθλητισμός γενικότερα, δεν είναι μόνο η λάμψη κύριοι. Ας δούμε και λίγο πιο κάτω. Αν δεν το πράξουμε, ίσως όλοι μας να βρεθουμε κάποια στιγμή στον πάτο.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com