«Άτιμη» κληρωτίδα…

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Η κλήρωση του κυπέλλου μας παρέπεμψε για τα σπουδαία στις 6 Μαρτίου. Εκεί όπου εκτός απροόπτου θα βρεθούν για τέταρτη συνεχόμενη φορά αντιμέτωποι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, που ακόμα και ανέτοιμοι, δύσκολα θα αντιμετωπίσουν προβλήματα από Πανελλήνιο και Κολοσσό στα Προημιτελικά αντίστοιχα. Στα δε ημιτελικά, ακόμη και αν υπήρχε μία πιθανότητα αποκλεισμού «ερυθρόλευκων» και «πράσινων» από ΠΑΟΚ ή Ίκαρο Καλλιθέας και Άρη ή Μαρούσι (;), έχει εκμηδενιστεί με την θέσπιση διπλών αγώνων. Δυστυχώς, η κληρωτίδα δεν μας έκανε το…χατίρι. Ελαχιστοποίησε τις ελπίδες διάκρισης κάποιας μικρομεσαίας ομάδας από τον δεύτερο τη τάξει θεσμό και «ξύπνησε» και πάλι τις κακές μνήμες των τελευταίων τριών ετών.

Εκεί όπου ο τίτλος κρίνεται σε έναν τελικό με 1500 νοματαίους σε ένα πανέμορφο γήπεδο που μπορεί να φιλοξενήσει έξι φορές περισσότερους! Με άδειες κερκίδες για διαχωριστικές ζώνες, αστυνομία, ελέγχους, ανταλλαγή φωτοβολίδων, μάχες οπαδών με ΜΑΤ, σπασμένα καθίσματα, ειδικά σχέδια και κλειστούς δρόμους για την μετακίνηση 798 θερμόαιμων από την μία και άλλων τόσων από την άλλη στο γήπεδο. Μια εικόνα που δεν τιμά σε καμία περίπτωση το επίπεδο και το μέγεθος των ομάδων που αναμετρώνται, μας προβληματίζει και υπενθυμίζει σε όλους πόσο…πρωτόγονοι, όσο βαρύς και αν είναι ο χαρακτηρισμός, είμαστε σε όλους τους τομείς. Από την στιγμή που δεν μπορούμε να διοργανώσουμε έναν τελικό της προκοπής, πώς να έχουμε απαιτήσεις προόδου σε άλλα θέματα μεγαλύτερης σπουδαιότητας για την ποιότητα ζωής και την καθημερινότητά μας;

Οι ιθύνοντες και στην προκειμένη περίπτωση η ΕΟΚ σε συνεργασία με τις ομάδες αν καταφέρουν τελικά να προκριθούν και πάλι, έχουν την υποχρέωση ο τελικός –και όχι μόνο- να είναι γιορτή. Πέρυσι και πρόπερσι, το βόλεϊ είχε δείξει τον δρόμο με τους 5000 μαθητές και αθλητές των τμημάτων υποδομής στον δικό του τελικό «αιωνίων», αλλά η ΕΟΚ σφύριζε αδιάφορα και οι ΚΑΕ έδιναν τα εισιτήρια, χωρίς ιδιαίτερη προσοχή για το ποιοι θα τα παραλάβουν. Σκεπτόμενος όλα αυτά, θα προτιμούσα η κλήρωση να είχε βγάλει ντέρμπι στα ημιτελικά ή τα προημιτελικά. Ή τουλάχιστον το επίπεδο του αθλήματος στην χώρα να ήταν τέτοιο, ώστε να υπήρχαν ελπίδες έκπληξης. Δεν θα είχε ομορφότερο «χρώμα» ο θεσμός;

Όπως και να ‘χει, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, από την στιγμή που επέστρεψε στην προεδρία της ομοσπονδίας -όχι ότι έλλειπε ποτέ από τις αποφάσεις- έχει τεράστια ευκαιρία να αλλάξει αυτή την φαρσοκωμωδία. Να πάρει το ρίσκο, να…χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και να επιβάλει την διεξαγωγή ενός τελικού στον οποίο δεν θα χρειαστεί να γίνουμε μάρτυρες επεισοδίων και καταστάσεων που απαξιώνουν περισσότερο το προϊόν. Είναι ένα ακόμη θέμα, μετά από αυτό της διαιτησίας, που καλείται να αποδείξει ότι έχει την δύναμη, την θέληση και την διάθεση να προσφέρει ακόμα. Ο χρόνος θα δείξει. Μέχρι τον τελικό, υπάρχει χρόνος για προεργασία. Αίσθησή μου, είναι ότι θα τα καταφέρει και φέτος το σκηνικό θα είναι διαφορετικό.

Υ.Γ. Όσο περνάει ο καιρός, η μεγάλη επιστροφή στην...αγαπημένη φτάνει ακόμα πιο κοντά. Εκεί και αν θέλει προεργασία το πράγμα ώστε να μπορεί να έχει προοπτικές επιτυχίας και να είναι παραγωγική και αυτή η θητεία.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com