Απόδοση δημοσιογραφικής δικαιοσύνης

Τα βραβεία του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου, είναι ένας σημαντικός θεσμός. Δίνει την ευκαιρία στους καθημερινούς «κριτές» της επικαιρότητας να φιλτράρουν τη σκέψη τους και να αποφανθούν για το ποιος κατά τη γνώμη τους ήταν ο κορυφαίος για κάθε σεζόν. Μία γιορτή-σημαντική προσπάθεια του συνδέσμου, που θα έπρεπε να τυγχάνει μεγαλύτερης προβολής και στήριξης, όσο και αν η ανάδειξη των καλύτερων, μπορεί να βρουν αρκετούς διαφωνούντες ή να αφήνουν άλλους παραπονεμένους.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Κάποιες φορές στο παρελθόν, είτε ως παρατηρητής, είτε ως συμμετέχοντας, πλέον, στη διαδικασία της ψηφοφορίας, δεν είχα καταλάβει τον τρόπο που σκέφτονταν και τα κριτήρια με τα οποία επέλεγαν οι συνάδελφοι. Οι περισσότεροι ψήφιζαν με ποδοσφαιρικό συναίσθημα, την ώρα που σε ατομικό επίπεδο ή σε σπορ με μικρότερη αίγλη, οι επιτυχίες, ήταν συγκριτικά μεγαλύτερες. Ακόμα και όταν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες είχαν έρθει κάποια μετάλλια, ήταν πολύ πιο δύσκολες απ’ ότι των ακριβοπληρωμένων σταρ, που δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα με το που και αν θα προπονηθούν, πότε θα πάρουν τα χρήματα που δικαιούνται και διάφορα άλλα φαιδρά της ελληνικής πραγματικότητας.

Ήταν αδιανόητο το να αγνοείται επιδεικτικά η Εθνική ομάδα μπάσκετ που είναι σταθερά στην ελίτ του ευρωπαϊκού και Παγκόσμιου στερεώματος εδώ και 25 χρόνια, αλλά και με το πόση ευκολία δεν επιβραβεύαμε αθλητές σε σπορ που δεν έχουν υψηλό ενδιαφέρον, αλλά το επίτευγμά τους ήταν εντυπωσιακό. Τα βραβεία του ΠΣΑΤ, είναι μία μεγάλη ευκαιρία να βγουν στον «αφρό» περισσότερο όλοι όσοι φτάνουν στη κορυφή και -κακώς- δεν τυγχάνουν της πρέπουσας προβολής από τον Τύπο. Δεν θα πρέπει λοιπόν ποτέ να πάει χαμένη…

Σε αυτά του 2012 όμως, φρονώ ότι αποδόθηκε στο μέγιστο βαθμό δικαιοσύνη, παρόλο που οι νικητές, ούτε άγνωστοι είναι στο ευρύ κοινό, ούτε στερήθηκαν τις δάφνες. Η ανάδειξη της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού σε κορυφαία, αλλά και η τιμή που έγινε στον μεγάλο Ντούσαν Ίβκοβιτς από τους εκπροσώπους του Τύπου, ήταν η σωστή επιβράβευση και το επιστέγασμα του άθλου της Κωνσταντινούπολης. Ευρωπαϊκά τρόπαια η Ελλάδα έχει κατακτήσει πολλά στο άθλημα, το συγκεκριμένο όμως έχει άλλη αίγλη, για έναν σημαντικότερο από την ουσία του πράγματος λόγο. Οι «ερυθρόλευκοι», τα κατάφεραν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, με απίστευτο τρόπο, στηριζόμενοι σε πολλούς νέους Έλληνες παίκτες και στη συνεχόμενη και σκληρή δουλειά που έκαναν. Σε μία εποχή που η Ελλάδα διάγει μαύρες μέρες σε οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο, ο Ολυμπιακός απέδειξε πως στην ζωή τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, αρκεί να το θες και να το πιστεύεις.

Αναμφίβολα, άξιζε αυτή η τιμή σε όλο το τμήμα και το ελληνικό μπάσκετ γενικότερα, που συνεχίζει να βαδίζει σε αυτές τις αρχές και δεν αποκλείεται να αναγκάσει και στο μέλλον τους δημοσιογράφους να το ψηφήσουν ξανά. Όπως άξιζαν και όλες οι ειδικές βραβεύσεις που έγιναν χωρίς ψηφοφορία. Στους κορυφαίους αθλητές με αναπηρία, αλλά και η ανάδειξη του Σπύρου Γιαννιώτη σε κορυφαίο, για όλες τις συγκινητικές προσπάθειες που έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Αν ο μόχθος και το μεράκι όλων αυτών των αθλητών, γινόταν παράδειγμα και «πυξίδα» για τη χώρα, θα είχαμε ακολουθήσει έναν πιο ασφαλή δρόμο…απόδοσης δικαιοσύνης και στους άλλους, σημαντικότερους τομείς της ζωής μας.

Follow @ZervasNikolaos