Χωρίς αμφιβολία η πιο θεαματική Μπάγερν στην ιστορία!

Το ποδόσφαιρο, χρόνια ολόκληρα, έχει κανόνες. Άγραφους μεν, απαράβατους δε. Όταν επιμένεις να τους αγνοείς, τιμωρείσαι.

Η Μπαρτσελόνα εδώ και ενάμιση χρόνο συνεχίζει να αγνοεί τα προφανή, δηλαδή το πώς να αμύνεσαι και πώς να μη δίνεις στον αντίπαλο «φθηνά γκολ».

Στην Πριμέρα Ντιβιζιόν, εκεί που παρά τα πομπώδη περί καλύτερου πρωταθλήματος στον κόσμο, η πικρή αλήθεια είναι πως ελάχιστες ομάδες μπορούν να τιμωρήσουν τους «μπλαουγκράνα» για τα εύκολα λάθη στα μετόπισθεν, αρκεί να ανεβάζεις λίγο ταχύτητα για να ξεφεύγεις.

Πέρυσι όμως στο Τσάμπιονς Λιγκ το πλήρωσε στα ματς με την Τσέλσι. Φέτος πήγε να την πατήσει με τη Μίλαν (θυμάστε το λάθος του Μασεράνο στη φάση του Νιάνγκ πριν από το δεύτερο γκολ του Μέσι;) και τελικά πλήρωσαν μαζεμένο το λογαριασμό στην Allianz Arena.

Από το 2002-2003 δεν είχε δεχτεί τόσα γκολ (59) σε μία χρονιά η Μπαρτσελόνα και φέτος έφτασε αυτό τον αριθμό πριν καν συμπληρωθεί η σεζόν.

Τι έγινε εκείνη τη χρονιά; Η Μπάρτσα βγήκε την τελευταία στιγμή με τα χίλια ζόρια στην Ευρώπη, έκτη και καταϊδρωμένη, αφού είχε σχεδόν συμβιβαστεί με την ιδέα πως θα έμενε εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων για πρώτη φορά στην ιστορία της!

Στην τρέχουσα σεζόν χαρίζοντας διαρκώς γκολ στους αντιπάλους, παρά τα πάμπολλα ρεκόρ στο πρωτάθλημα, αντιλαμβάνεσαι πως η επιστροφή σε ένα ματς που κυνηγάει το σκορ έρχεται ολοένα και πιο δύσκολα. Σε 53 συναντήσεις έχει μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα 59 φορές. Αδιανόητο μεν, αλλά όχι ανεξήγητο!

Χωρίς αναπληρωματικούς κεντρικούς αμυντικούς που να καλύπτουν οποιαδήποτε τιμωρία ή τραυματισμό, το πρόβλημα θα φαινόταν. Ο Αμπιντάλ, που κάλυπτε ως τρίτος σέντερ μπακ την κατάσταση ή που σαν αριστερός μπακ ήταν πιο αμυντικογενής από τον Αλμπα, είναι μεγάλη απώλεια.

Ο Μασεράνο έχει βαφτιστεί αμυντικός, ο Πικέ είναι σε κατήφορο από το 2011 και έπειτα και η ηγετική φυσιογνωμία του Πουγιόλ λείπει πάρα πολύ. Συμπληρώστε στο παζλ και την κάκιστη -εβδομάδες τώρα- κατάσταση στην οποία είναι ο Μπουσκέτς και έχετε την προφανή απάντηση.

Η ανεπάρκεια του Βαλντέζ καλυπτόταν πίσω από το γεγονός των λίγων φάσεων που οι πιο πολλές ομάδες έκαναν απέναντι στους Καταλανούς, λόγω του υπερβολικού ποσοστού κατοχής μπάλας που απολαμβάνουν οι «μπλαουγκράνα». Αυτό ήταν κάτι που δεν φαινόταν πλην όμως η πτώση της φόρμας, φανέρωσε όλες τις αδυναμίες μαζί.

Ξαφνικά, βέβαια, η Μπάρτσα δεν έγινε κακή ομάδα. Και θα επανέλθει σύντομα. Μπορεί όλα να δείχνουν πως τελείωσαν για φέτος, αλλά του χρόνου κάπου εκεί θα είναι πάλι. Ημιτελικά, προημιτελικά, στον τελικό. Ολα είναι κύκλος.

Όμως κάποιες αδυναμίες της, στις οποίες λειτουργούσε ως καμουφλάζ η εξωπραγματική απόδοση του Μέσι ή η πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας πιέζοντας τον αντίπαλο μέχρι να κάνει το λάθος, φανερώθηκαν ξαφνικά μαζί στα τελευταία ματς.

Το αποτέλεσμα ήταν να μοιάζει σαν να έγινε προβλέψιμη. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Προβλέψιμη ήταν πάντα, πλην όμως τη διαφορά τις άλλες φορές την έκανε η φρεσκάδα και η ψυχολογία ανωτερότητας. Αυτά που δεν υπήρχαν τώρα.

Η Μπάγερν αντίθετα, που στο πρώτο εικοσάλεπτο σεβάστηκε ίσως και λίγο υπερβολικά, το όνομα της αντιπάλου της, έβγαλε μετά το 1-0 πάνω στο χορτάρι όλες τις αρετές της. Η βαυαρική τετράγωνη λογική επιβάλλει σεβασμό, αλλά ποτέ δέος για τον αντίπαλο. Οι παίκτες της Μπάγερν ήταν 110% έτοιμοι να πολεμήσουν στο γήπεδο και η Μπάρτσα θα είχε τύχη μόνο αν οι δικοί της ακουμπούσαν τουλάχιστον το 75%.

Όταν όμως οι πιο πολλοί είναι πολύ παρακάτω και από τη βάση (Αλέξις Σάντσεζ, Πέδρο, Μπουσκέτς, Αλμπα, Αλβες) και με τον Πικέ και τον Μπάρτρα να αποτελούν αταίριαστο δίδυμο, δεν υπήρχε φως στο τούνελ. Θα πήγαιναν διαφορετικά όλα βέβαια αν ο Μέσι δεν έκανε το χειρότερο παιχνίδι του φέτος.

Μπλοκαρισμένος ανάμεσα στις συμπληγάδες του (κορυφαίου εξαριού αυτή την ώρα στην Ευρώπη) Χάβι Μαρτίνεθ και του Σβάινστάιγκερ ουσιαστικά άφησε την ομάδα του αβοήθητη. Ο Βιλανόβα έβλεπε την ομάδα του να βολοδέρνει, ο Βίγια και ο Φάμπρεγκας είχαν καεί στο ζέσταμα πλην όμως δεν κλήθηκαν σε βοήθεια των υπολοίπων όσο ακόμα το σκορ επέτρεπε να ελπίζουν!

Η Μπάρτσα κυκλοφορούσε την μπάλα καλά, όμως το έκανε ληθαργικά. Χωρίς ενέργεια, μηχανικά σχεδόν! Ακαπνη στο να πολεμήσει, έβλεπε τον Ντάντε και τον Μπόατενγκ να τρώνε σίδερα, τον Αλάμπα και τον Λαμ να ανεβοκατεβαίνουν στις πλευρές τους και τους Ριμπερί και Ρόμπεν να κάνουν και δουλειά χαμάλη εκτός από εκείνη του αρτίστα μόλις η ομάδα τους αμυνόταν!

Ο Γιουπ Χάινκες παίρνει τα εύσημα γιατί έχει χτίσει μία ομάδα στην οποία οι βεντέτες και τα εργαλεία συνυπάρχουν. Έδειξε επίσης πόσο καλά «διαβάζει» τα ματς, με την αλλαγή του Γκουστάβο αντί του Γκόμεζ την ώρα που περίμενε μετά το 2-0 την αντίδραση της Μπάρτσα από τον άξονα!

Κορυφαίος όλων ωστόσο στο γήπεδο ήταν ο Μίλερ. Ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του Raumdeuter που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει, αυτός που «διαβάζει» καλά τον κενό χώρο. Αυτό ακριβώς περικλείει την ποιότητα του παιχνιδιού του.

Εμφανίζεται από το πουθενά σε φάσεις σαν του πρώτου γκολ, ή όπως έκανε με τη Γιουβέντους και την Αρσεναλ στο Λονδίνο, ενώ καταφέρνει να δημιουργεί στους συμπαίκτες του ευκαιρίες.

Παρακολουθώ την Μπάγερν από το 1973, αλλά ειλικρινά δεν θα ήθελα να τοποθετηθώ στο αν είναι η καλύτερη όλων των εποχών. Ακόμη δεν έχει πάρει τους τίτλους εκείνης της φουρνιάς των 70's ούτε καν εκείνης του Χίτσφελντ στις αρχές του 21ου αιώνα.

Μπορώ όμως άφοβα να πω ότι είναι η πιο θεαματική Μπάγερν που έχω δει και επειδή το παιχνίδι της είναι πολύ ουσιαστικό, αυτό το τρόπαιο που της ξέφυγε το 2010 και πέρυσι, δεν αποκλείω να καταλήξει στο Μόναχο φέτος.

Όσο για την Μπαρτσελόνα, οι αυτόκλητοι υπερασπιστές της, βρήκαν το τρίτο γκολ που είναι πράγματι ξεκάθαρο φάουλ, ως αφορμή για δικαιολογίες. Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές αρνήθηκαν να το πράξουν. Οι μεγάλες ομάδες φαίνονται και (ιδίως άλλωστε) στις ήττες. Ακόμη πιο πολύ στις συντριβές. Σιωπούν και στωικά υπομένουν.