Χάραλντ Σουμάχερ: Ο «χασάπης» της Σεβίλλης

Μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως το σκληρότερο φάουλ στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Ήταν 8 Ιουλίου 1982. Το αίσθημα μιας απροσδιόριστης προσμονής πλανάται πάνω από το «Σάντσεζ Πιθουάν» της Σεβίλλης.

Εξάλλου το διακύβευμα είναι τεράστιο. Γερμανία και Γαλλία έχουν φτάσει ένα βήμα πριν από το τέλος του δρόμου και μονομαχούν με έπαθλο ένα εισιτήριο στον μεγάλο τελικό του Μουντιάλ της Ισπανίας.

Γράφει ο Παναγιώτης Ιωάννου

Στο 17’ ο Ντέρβαλ διανύει λίγα μέτρα με την μπάλα στο χώρο της μεσαίας γραμμής και τροφοδοτεί τον Φίσερ. Αυτός κοντρολάρει, όμως ο Ετί στην έξοδό του κάνει ασταθή επέμβαση και δεν καταφέρνει να μπλοκάρει την μπάλα. Ο Λιτμπάρσκι δεν συγχωρεί το λάθος και βρίσκεται στο κατάλληλο σημείο για να πετύχει το 1-0.

Ωστόσο, οι «τρικολόρ» θα βρουν απάντηση. 26’. Ο Φέρστερ κρατάει παρατεταμένα τον Ροστό στη μεγάλη περιοχή και ο διαιτητής καταλογίζει δίχως δισταγμό την «εσχάτη των ποινών». Ο Πλατινί θα αναλάβει την εκτέλεση και θα ισοφαρίσει από την άσπρη βούλα.

Το παιχνίδι παραμένει στο 1-1 και στο 50’ o προπονητής των «τρικολόρ», Μισέλ Ινταλγκό, αποφασίζει να ρίξει στη μάχη τον Πατρίκ Μπατιστόν προκειμένου να αντικαταστήσει τον τραυματία Ζεγκινί.

«Θυμάμαι την εικόνα του Σουμάχερ, όταν ακόμη καθόμουν στον πάγκο των αναπληρωματικών», τόνισε ο Μπατιστόν. «Σκέφτηκα πως συμπεριφερόταν αρκετά αλαζονικά και το επεσήμανα στους υπόλοιπους».

«Νόμιζα ότι ήταν νεκρός»

Επτά λεπτά μετά έμελλε να γίνει η φάση που θα άλλαζε τα πάντα. Ο Πλατινί εντοπίζει ένα κενό στην καρδιά της άμυνας των «πάντσερ» και με μια μπαλιά χειρουργικής ακρίβειας βγάζει σε θέση βολής τον Μπατιστόν.

Ο Γερμανός πορτιέρο ξεχύνεται στη μεγάλη περιοχή και τρέχει για να προλάβει να αποκρούσει το σουτ. Εκείνη την στιγμή δεν μοιάζει με άνθρωπο, μα με μανιασμένη υπερταχεία τρένου που ουδείς μπορεί να βάλει χαλινάρι. Ο άσος της Σεντ Ετιέν προλαβαίνει την έξοδο του Σουμάχερ και «τσιμπάει» την μπάλα. Έτσι, μοιραία ο τελευταίος τον προσπερνάει και πέφτει με το γοφό του στο πρόσωπο του Γάλλου οπισθοφύλακα.

Ο χρόνος ξαφνικά παγώνει και 63.000 φίλαθλοι στις κερκίδες παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα. Ο Μπατιστόν κείτεται στο έδαφος χωρίς τις αισθήσεις του. Ο Πλατινί ήταν ο πρώτος από τους συμπαίκτες του που έσπευσε να του κρατήσει το χέρι. «Νόμιζα ότι ήταν νεκρός. Δεν κουνιόταν και ήταν πολύ χλωμός», εξομολογείται χρόνια αργότερα με σπασμένη τρεμάμενη φωνή.



«Θα του πληρώσω τα σφραγίσματα»

Άμεσα δίνεται σήμα και το ιατρικό επιτελείο εισέρχεται στον αγωνιστικό χώρο. Ύστερα από διακοπή οκτώ περίπου λεπτών αποχωρεί εκτός αγωνιστικού χώρου, ξαπλωμένος σε φορείο και με την παροχή μάσκας οξυγόνου.



Την ίδια στιγμή, ο Σουμάχερ περιμένει την επανέναρξη του παιχνιδιού μασώντας εκνευρισμένος μια τσίχλα, ενώ κάνει κόλπα με την μπάλα μερικά μέτρα μακριά.

Στην αντίπερα όχθη, το θύμα μεταφέρεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Μάλιστα, όταν έπειτα από το τέλος του παιχνιδιού ένας δημοσιογράφος ενημέρωσε τον Σουμάχερ για την κατάστασή του εκείνος απάντησε ξεδιάντροπα «θα του πληρώσω τα σφραγίσματα».

Τελικά την επομένη ο Μπατιστόν έλαβε εξιτήριο με τραγικό απολογισμό: τρία σπασμένα δόντια, σπασμένα πλευρά και βλάβη στον αυχενικό σπόνδυλο.

Επιπλέον, τσουνάμι οργής προκάλεσε ότι ο διαιτητής της συνάντησης, Τσαρλς Κόρβερ, δεν έβγαλε από το τσεπάκι του την κόκκινη κάρτα ούτε καν καταλόγισε την παράβαση του φάουλ. Αντ’ αυτού, αρκέστηκε στο να δώσει εντολή να συνεχιστεί κανονικά η αναμέτρηση.

Ο ίδιος, χρόνια αργότερα, θέλοντας να δικαιολογήσει το λάθος του είχε δηλώσει στην εφημερίδα «Equipe». «Δυστυχώς δεν είδα τη σύγκρουση, επειδή παρακολουθούσα την πορεία της μπάλας. Πίστευα πως θα μπει γκολ. Αμέσως ρώτησα τον επόπτη αν την είδε, ωστόσο εκείνος μου επεσήμανε ότι κατά την γνώμη του δεν υπήρχε πρόθεση. Έτσι δεν μπορούσα να κάνω κάτι».

Για την ιστορία το παιχνίδι οδηγήθηκε σε παράταση (3-3) και στη «ρώσικη ρουλέτα» των πέναλτι θριαμβευτές αναδείχθηκαν οι Δυτικογερμανοί με σκορ 5-4. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που χρειάστηκε η διαδικασία των πέναλτι σε ημιτελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Casus Beli

Οι θυελλώδεις αντιδράσεις δημιούργησαν πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί πολεμικό κλίμα ανάμεσα στις δύο χώρες. Μικρό χρονικό διάστημα έπειτα από τον περιβόητο ημιτελικό ο Μπατιστόν δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από συγγενικό πρόσωπο του Σουμάχερ, που τον ενημέρωσε ότι ο γκολκίπερ και η οικογένεια του δεχόταν απειλές για την ζωή του. «Ήταν ένα γεγονός που δεν στιγμάτισε μόνο εμένα, στοίχειωσε και εκείνον», υπογράμμισε ο Γάλλος αμυντικός.

Πράγματι την παραπάνω διαπίστωση ενισχύουν τα λόγια του υπαίτιου. Ο θύτης, ύστερα από μια σειρά εσφαλμένων ενεργειών πέρα από το φάουλ βρέθηκε παγιδευμένος σε μια στενωπό, που δεν διακρινόταν στον ορίζοντα παράθυρο διαφυγής, ή έστω μια αχτίδα αισιοδοξίας.

«Ένιωσα για πρώτη φόρα στη ζωή μου δειλός. Μετανιώνω που δεν πήγα στο νοσοκομείο να μάθω νέα για την υγεία του». Δεν είναι ότι δεν νοιάστηκα, επιμένει. «Ενδόμυχα φοβόμουν ότι ήταν σοβαρά τραυματισμένος, ίσως βυθισμένος σε κώμα».

Η δημόσια κατακραυγή για την απαράδεκτη στάση που τήρησε στο τραγικό συμβάν αποτυπώθηκε εύγλωττα σε δημοσκόπηση που διενεργήθηκε για τον Τύπο εκείνη την περίοδο. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα «νίκησε» τον Αδόλφο Χίτλερ και αναδείχθηκε ο μεγαλύτερος εχθρός της Γαλλίας.

Ο Γερμανός Καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ απέστειλε τηλεγράφημα στον πρόεδρο Φρανσουά Μιτεράν και οι δύο τους προχώρησαν σε κοινή δήλωση για να εξευμενίσουν τα οξυμμένα πνεύματα.

«Δεν είχα εισπράξει ποτέ μου τόσο μίσος. Ένιωθα πως θα αποτελούσα την αφορμή για τον επόμενο πόλεμο», περιγράφει ο Γερμανός. Σίγουρα δεν φανταζόταν πού θα οδηγούσε μια κίνηση, η οποία μετέπειτα του απέφερε το προσωνύμιο «Ο χασάπης της Σεβίλλης».

Ακόμη και δύο χρόνια μετά τον Απρίλιο του 1984, όταν οι «μπλε» υποδέχθηκαν τα «πάντσερ» για ένα φιλικό στο στάδιο του Στρασβούργου η υποδοχή που του επεφύλασσαν κάθε άλλο παρά θερμή μπορεί να χαρακτηριστεί. Η διήγησή του είναι ενδεικτική:

«Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις φυλούσαν το γήπεδο, διαφορετικά δεν θα έβγαινα ζωντανός…»

Ο ίδιος ο Μπατιστόν είχε υπογραμμίσει μεταγενέστερα: «Αυτό το οποίο γνωρίζω είναι πως ο Σουμάχερ ήταν κάποιος που ήθελε να κερδίσει με κάθε κόστος και εκείνο το βράδυ ξεπέρασε τα όρια».

Εντούτοις, το 2012 σε μια προσπάθεια να αμβλύνει τις αλγεινές εντυπώσεις και να κλείσει μια για πάντα αυτό το θλιβερό κεφάλαιο, τόνισε: «Τον έχω συγχωρήσει. Με την πάροδο του χρόνου συνειδητοποιώ ότι οι άνθρωποι τον συνέδεσαν για πάντα με αυτό, αλλά είναι κάτι, που έχει πλέον τελειώσει».