Τζεντίλε: Με το μάτι να γυαλίζει

Το καλοκαίρι του 1998 ο Παναθηναϊκός ακόμα γιόρταζε το πρώτο του πρωτάθλημα μετά από 14 ολόκληρα χρόνια. Είχε ήδη κατακτήσει τον πρώτο του ευρωπαϊκό τίτλο αλλά η δυναστεία του ήταν ακόμα στην αρχή. Ο Ομπράντοβιτς ακόμα δεν είχε αναλάβει τα ηνία της ομάδας.

Γράφει ο Βάιος Τσούτσικας

Τον Δεκέμβρη του 2016 ο Παναθηναϊκός στέκει 5,5 χρόνια μακριά από την κορυφή της Ευρώπης. Μετρά δύο σερί χαμένα πρωταθλήματα από τον Ολυμπιακό και παλεύει για να επιστρέψει ξανά στο τοπ επίπεδο στο οποίο βρισκόταν πριν χωρίσουν οι δρόμοι της ομάδας με τον Ζοτς.

Τότε έβαλε το πράσινο «9» ο Φερντινάντο Τζεντίλε. Σήμερα τον ακολουθεί ο γιος του Αλεσάντρο. Λογικό κι επόμενο, λοιπόν, να αρχίσουν οι συγκρίσεις. Αγωνιστικά οι δύο τους δεν μπορούν να μπουν δίπλα – δίπλα.

Ο μπαμπάς ήταν πλέι μέικερ. Δεν τον ένοιαζε αν τελείωνε το παιχνίδι με μονοψήφιο αριθμό πόντων, ένιωθε ότι στην ιεραρχία της ομάδας ήταν κάτω από τους αστέρες εκείνης της εποχής (Ράτζα, Μποντίρογκα, Ρέμπρατσα) και αρκούνταν να παίρνει κάποιες από τις δύσκολες μπάλες.

Ο Αλεσάντρο έχει μάθει από τα 17 του χρόνια να είναι το επίκεντρο της ομάδας του. Είτε στις μικρές εθνικές Ιταλίας, είτε στην Μπενετόν (λιγότερο) είτε πολύ περισσότερο στο Μιλάνο αλλά και τη μεγάλη εθνική Ιταλίας. Είναι πιο ψηλός από τον μπαμπά, είναι «2» προς «3» και είναι σίγουρο πως – παρά το γεγονός ότι τελευταία δίνει αρκετά την μπάλα στους συμπαίκτες του – προτιμά να παίρνει αυτός τις περισσότερες βαριές μπάλες.

Ακόμα και την ίδια θέση να έπαιζαν όμως θα ήταν αδύνατο να συγκριθούν οι δύο τους. Έχει περάσει μια ολόκληρη γενιά από το ντεμπούτο του μπαμπά με τα πράσινα μέχρι τη μεταγραφή του γιου στην ίδια ομάδα. Το μπάσκετ έχει αλλάξει πολύ. Τόσο που κάνει εκείνες τις ομάδες, εκείνους τους παίκτες να μοιάζουν σαν να κινούνται σε ριπλέι.

Αυτό που σίγουρα αποτελεί στοιχείο που κληρονόμησε ο γιος από τον μπαμπά και αυτό που ζητεί ο Παναθηναϊκός να βγάλει ο νέος του παίκτης στο γήπεδο είναι η τρέλα και η ψυχή. Το πάθος και η διάθεση να δώσει στο γήπεδο κάτι παραπάνω από το 100%. Ο μπαμπάς το έκανε πολλές φορές. Με κορυφαία ανάμνηση να είναι εκείνες οι τρομερές εμφανίσεις του στο ιστορικό σπάσιμο έδρας του Ολυμπιακού στους τελικούς του 1999. Εμφανίσεις τις οποίες μνημόνευσε και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος στην αποκαλυπτική του συνέντευξη στους Βασίλη Βέργη και Σάββα Λιβάνιο.

Εξαιρετικός σουτέρ, παίκτης που έπαιζε πάντα στα κόκκινα και επένδυε μεγάλο μέρος του παιχνιδιού του στο μομέντουμ ο Νάντο. Παίκτης των μεγάλων αγώνων, παίκτης που λατρεύτηκε από την εξέδρα. Παίκτης που αγάπησε πολύ τον Παναθηναϊκό που ήταν και η μοναδική ομάδα που έπαιξε στο εξωτερικό. Γι’ αυτό κι έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να στείλει στο ΟΑΚΑ και τον γιο του. Ξέρει τι θα συναντήσει εδώ ο Αλεσάντρο, ξέρει πόση αγάπη θα εισπράξει αν βγάλει στο παρκέ εκείνα τα στοιχεία που του έχει έτσι κι αλλιώς κληροδοτήσει. Ξέρει ότι ο Αλεσάντρο είναι ιδανικός για τον Παναθηναϊκό. Και ο Παναθηναϊκός ιδανικός για τον Αλεσάντρο.