Τότε που όλα ήταν καλύτερα ή μήπως απλά έτσι θυμόμαστε;

H συμπεριφορά της μάζας η οποία συναντάται στα σπορ κι ειδικότερα στο ποδόσφαιρο, αποτυπώθηκε πριν από τρεις και πλέον δεκαετίες εξαιρετικά στο βιβλίο-επιτομή για το προφίλ του οπαδού «Η φυλή του ποδοσφαίρου» γραμμένο μοναδικά από τον Ντέσμοντ Μόρις, κοινωνιολόγο και πολύ φίλαθλο. Ο Μόρις υποστήριζε πως το παιχνίδι αποτελεί από μόνο του ένα ανεξήγητο φαινόμενο. Κι είχε δίκιο. Κανείς δεν μπορεί να δώσει πειστική εξήγηση τι είναι αυτό που μπορεί να μας καθηλώσει σχεδόν δύο ώρες αν κι εκ των προτέρων γνωρίζεις πως αυτό που θα δεις πολλές φορές δεν θα αξίζει τον κόπο; Και μην προλάβει κάποιος να μιλήσει για τη λογική του οπαδού γιατί υπάρχουν ματς, ιδίως τα ντέρμπι τα οποία συνήθως τα βλέπουν όλοι!

Πόσες φορές δεν έχουμε κάνει όλοι μας κουβέντα για το πόσο πεσμένο είναι το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος; Υπάρχει ένας Ολυμπιακός πολύ πιο μπροστά από τους υπόλοιπους που έχει κάνει και καλά ματς στην Ευρώπη και προκρίθηκε στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, ένας ΠΑΟΚ που παρά την έλλειψη σαφέστατης αγωνιστικής ταυτότητας πέρασε στο Γιουρόπα Λιγκ στα νοκ άουτ κι έπειτα ο Ατρόμητος ο οποίος παίζει ωραία μπάλα και ο Παναθηναϊκός που παρά τα οικονομικά του προβλήματα έχει μία ποδοσφαιρική λογική χάρη στον Γιάννη Αναστασίου και τη δουλειά με προοπτική που κάνει ο Νίκος Νταμπίζας. Υστερα υπάρχει χάος. Και όμως ακόμη και έτσι, με τα πολλά προβλήματα το ελληνικό πρωτάθλημα μάς αποσπά κάποιες ώρες από τη ζωή μας κάθε Σαββατοκύριακο γιατί έτσι μάθαμε από παιδιά κι η συνήθεια είναι δεύτερη φύσις!

Οι συγκρίσεις γίνονται φυσικά πάντα με το παρελθόν κι επειδή φιλτράρονται μέσα από τη φυσιολογική νοσταλγία που μόνιμα συνοδεύει τις αναπολήσεις, όλα τα παλιά ωραιοποιούνται!

Και όμως, το θέαμα στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ καλό! Σας ξαφνιάζει; Σωστά, γιατί υπερβάλλω! Φυσικά και υπήρξε εξαιρετικό κατά καιρούς, αλλά ο Τύπος της εποχής φαίνεται πως δεν αντιλαμβανόταν την ίδια εικόνα που με απόσταση έχουμε όλοι εμείς που έτυχε να τα ζήσουμε παλιότερα! Στα τέλη της δεκαετίας του '60, υπάρχουν κείμενα με υπογραφές κολοσσών της ελληνικής δημοσιογραφίας όπως του Γιάννη Βανδώρου στην «ΟΜΑΔΑ» που αποκαλούσαν αυτό που έβλεπαν στα ελληνικά γήπεδα «θλιβερή καρικατούρα του εξωτερικού». Στη δεκαετία του '70 οι συγκρίσεις γίνονταν με τα ματς του εξωτερικού που έδειχνε η τηλεόραση και κείμενο του 1974 από τον Βαγγέλη Φουντουκίδη στο καλύτερο περιοδικό της εποχής «ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ» υποστήριζε πως η τεχνική των δικών μας αστέρων ήταν σαφέστατα κατώτερη αυτής των ξένων! Και μιλάμε για μία εποχή που στην Ελλάδα έπαιζαν ο Δεληκάρης, ο Δομάζος, ο Παπαϊωάνου, ο Κούδας, ο Μαύρος, ο Ελευθεράκης, ο Χάιτας, ο Κρητικόπουλος, ο Αϊδινίου, ο Δαβουρλής!

Στη δεκαετία του '80 οποιοσδήποτε σταρ (ο Σαραβάκος, ο Αναστόπουλος, ο Μητρόπουλος, ο Βλάχος, ο Αποστολάκης) είχε άλλο πρόβλημα να αντιμετωπίσει: τη σύγκριση με τα ιερά τέρατα του παρελθόντος! Αυτούς δηλαδή που την προηγούμενη δεκαετία δεν μπορούσαν να πλησιάσουν τους ξένους! Φαύλος κύκλος. Τη δεκαετία του '90 είχαμε τα σχόλια για παίκτες όπως ο Τσιάρτας, ο Ζαγοράκης, ο Αλεξανδρής, ο Νικολαΐδης, ο Μαχλάς, ο Νταμπίζας, ο Γιαννακόπουλος ότι δεν είναι ικανοί για μεγάλα πραγματα, ενώ ειδικά στον Παναθηναϊκό οι Γκουμομπασινάδες κι ο Καραγκούνης από λέξεις του... σατανά έγιναν παραδείγματα για αναφορά και πρωταθλητές Ευρώπης. Εβλεπα πριν από λίγες μέρες ένα θέμα στο περιοδικό «ACTIVE» του 2003 που μιλούσε για την Ελλάδα της... κρίσης και το κακό θέαμα που υπήρχε στο πρωτάθλημα! Τώρα αν ήταν κακό ένα πρωτάθλημα που ήταν γεμάτο από παίκτες που πήραν το EURΟ ή διακρίνονταν ακόμη και στα ευρωπαϊκά Κύπελλα, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!

Τι σημαίνουν λοιπόν όλα αυτά. Πως αν και τώρα η μπάλα που βλέπουμε είναι πολύ κακή, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει τις συνήθειες. Φυσικά τώρα εδώ και μία πενταετία έχουμε κανονική κρίση κι όχι σαν εκείνη που ευφάνταστα έβλεπε ο αρθρογράφος το 2003, πλην όμως ποιος ξέρει πώς θα θυμόμαστε ποδοσφαιρικά αυτή την εποχή σε δέκα ή είκοσι χρόνια; Άλλωστε η Εθνική μας ομάδα πια έχει γίνει αναπόσπαστο μέλος του κλαμπ των ομάδων που προκρίνονται σερί σε μεγάλα τουρνουά και ίσως αυτό να συνεχιστεί. Μπορεί ωστόσο κάποια στιγμή να διακοπεί, με αποτέλεσμα οι μελλοντικές αναφορές να είναι με νοσταλγικό τόνο σχετικά με την «ηρωική εποχή μας», που ο Καραγκούνης κι ο Κατσουράνης έδιναν τις πάσες και ο Μήτρογλου με τον Σαλπιγγίδη και τον Σαμαρά σκόραραν, στέλνοντάς μας στο Μουντιάλ ή στο EURO! Κι αυτό γιατί τις εξιστορήσεις τις υπαγορεύει το μνημονικό μας και αφορούν μία εποχή που ήμασταν νεότεροι. Σε κάθε εποχή, για κάθε άνθρωπο, αυτός είναι απαράβατος κανόνας και δεν μπορεί κανείς με λογικοφανή και καθαρά υποκειμενικά κριτήρια να εξηγήσει ανθρώπινες συμπεριφορές!