Τόσο καιρό ψάχναμε τον… Σκίμπε;

Το καλό πράγμα αργεί να γίνει, λέει ο θυμόσοφος λαός μας, αλλά στην επιλογή του Μίκαελ Σκίμπε για τον πάγκο της Εθνικής μας, δεν ξέρω αν το γνωμικό αυτό θα επιβεβαιωθεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ΕΠΟ πράγματι άργησε, αλλά αμφιβάλω αν ο Γερμανός είναι ο… μεσσίας που αναζητούσε τόσο καιρό.

Γράφει ο Σταύρος Χονδροθύμιος

Είναι γνωστό ότι η ομοσπονδία καθυστέρησε χαρακτηριστικά να επιλέξει τεχνικό, έχασε γενικότερα τον έλεγχο τους τελευταίους μήνες, είχε λανθασμένες επιλογές και ευθύνεται εν πολλοίς για την αγωνιστική πτώση της ομάδας, αλλά για αυτά τα ζητήματα σχεδόν έχουν όλα γραφτεί. Αυτό που θέλω να σταθώ, είναι η επιμονή για Γερμανό προπονητή. Δεν μπορώ να κατανοήσω αυτήν την… εμμονή!

Δεν λέω, ο Ρεχάγκελ ήταν σαφώς ο πλέον επιτυχημένος τεχνικός που πέρασε από την Εθνική μας, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οποιοσδήποτε Γερμανός θα τα καταφέρει εξίσου καλά. Επιπλέον και ο Σάντος ήταν εξαιρετικά επιτυχημένος, οπότε με αυτή τη λογική, γιατί δεν στρέψαμε το βλέμμα μας και προς την πορτογαλική σχολή, η οποία μάλιστα τα τελευταία χρόνια είναι στα… πάνω της και με πολλούς εκπροσώπους της να είναι σε υψηλό επίπεδο;

Το επιχείρημα ότι το πρωτεύον σε αυτό το χρονικό σημείο για την ομάδας μας, είναι η πειθαρχία, κάτι για τι οποίο φημιζόταν ο «Βασιλιάς Ότο», δε σημαίνει κάτι. Διότι και ο νυν τεχνικός της Πορτογαλίας, δεν υστέρησε σε αυτόν τον τομέα. Άρα για ποιον ακριβώς λόγο επιθυμούσαμε διακαώς αποκλειστικά Γερμανό προπονητή, μπορεί να μας ενημερώσει κάποιος;

Όσον αφορά στη συγκεκριμένη επιλογή, το ζύγι μάλλον γέρνει στην αρνητική πλευρά. Ο Σκίμπε ναι μεν είναι προπονητής με εμπειρία, σοβαρός, φυσικά Γερμανός (αφού ΜΟΝΟ Γερμανό ήθελε η ΕΠΟ) και όνομα που δεν είναι άγνωστο, αλλά…

Στην άλλη πλευρά πρέπει να αναλογιστεί κάποιος την καθοδική πορεία που είχε τα τελευταία χρόνια. Μα είναι δυνατόν να μην έχουν λάβει υπόψη τους τα εξαιρετικά αποτυχημένα περάσματα του Σκίμπε από τους πάγκους μεγάλων αλλά και μικρότερων συλλόγων και τις απανωτές αποτυχίες του; Από το 2008 και έπειτα η καριέρα του πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Μετά από την Ντόρτμουντ και την Εθνική Γερμανίας (βοηθός προπονητή), βρέθηκε στον πάγκο της Λεβερκούζεν, όπου απολύθηκε πριν από επτά χρόνια, γιατί δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στην Ευρώπη. Στην πορεία, μετέτρεψε το Γερμανία – Τουρκία σε… Παγκράτι – Κολιάτσου. Αναλαμβάνει την Γαλατασαράι και απολύεται το Φεβρουάριο. Ο πάγκος της Άιντραχτ ήταν η επόμενη θέση του, από την οποία απομακρύνθηκε στο τέλος της δεύτερης σεζόν μετά τον υποβιβασμό της ομάδας.

Επόμενος σταθμός η Εσκισεχίρσπορ, για να αποχωρήσει τον Δεκέμβριο της ίδια χρονιάς και στη συνέχεια για να αναλάβει τη Χέρτα. Από την ομάδα του Βερολίνου απολύθηκε σε χρόνο ρεκόρ, ύστερα από πέντε παιχνίδια, καθώς σημείωσε πέντε ήττες! Η φιλόξενη Τουρκία τον υποδέχθηκε ξανά με την Καραμπούκσπορ να του προσφέρει συμβόλαιο 1+1 χρόνια. Ούτε εκεί… μακροημέρευσε, κούνησε νωρίς μαντήλι, μόλις το Νοέμβριο. Κάθε προσπάθεια του σε τουρκική ομάδα ολοκληρωνόταν όλο και νωρίτερα! Η Μεσόγειος μάλλον δεν ταιριάζει στον Σκίμπε...

Στη πορεία δούλεψε στην Γκρασχόπερς και τον Ιανουάριο του 2015 επέστρεψε στην Εσκίσεχιρσπορ και τώρα βρίσκεται προ των πυλών της Εθνικής μας. Η εμφανώς καθοδική του πορεία μάλλον επιβεβαιώνει τη φράση του Βάρναλη «που ‘σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος», παρά το γνωμικό που αναφέρθηκε στην αρχή, ότι το καλό πράγμα αργεί να γίνει.

Μακάρι ο Γερμανός προπονητής να αναγεννηθεί και παράλληλα να αναγεννήσει την Εθνική μας, όμως μετά από τόσο καιρό που έψαχνε η ΕΠΟ τον… εκλεκτό, αυτήν ήταν η ιδανική λύση που βρήκε; Τόσο καιρό ψάχναμε τον Σκίμπε ή κάποιον σαν κι αυτόν; Αλλά ξέχασα, αυτός πληροί τις προϋποθέσεις, αφού και είναι Γερμανός και δέχεται για συνεργάτη του τον Τσάνα, αφού μόνο αυτά –όπως αποδεικνύεται- ήταν τα κριτήρια!