ΘΕΜΑ: Το σχέδιο… ενθρόνισης της «Βασίλισσας» και οι σωστές βάσεις του

Η ΑΕΚ ξεκίνησε τις επίσημες υποχρεώσεις της πριν από λίγες ώρες και όλα συνηγορούν πως φέτος θα βάλει ένα ακόμα λιθαράκι στο «χτίσιμο» μιας ομάδας που επιστρέφει για τα καλά σε τοπ επίπεδο. Το πλέον σημαντικό όμως είναι πως οι ιθύνοντες της δείχνουν να μαθαίνουν από τα λάθη του -πρόσφατου, μην το ξεχνάμε- παρελθόντος και να αφήνουν πίσω την εφιαλτική τριετία 2011-14.

Γράφει ο Γιώργος Πετρίδης

Δεν έχουν περάσει παρά μόνο 4 χρόνια από την εποχή που η «Βασίλισσα» αγωνιζόταν στα παρκέ της Β’ Εθνικής και ζοριζόταν για να πάρει την άνοδο για την Α2. Εκείνη η εποχή για τους περισσότερους φίλους της ομάδας μοιάζει ως ένα κακό ψέμα, ένα κεφάλαιο που θέλουν να διαγράψουν από τη μνήμη τους. Από το 2014 που ανέλαβε ο Μάκης Αγγελόπουλος, φρόντισε να «αναστήσει» τον πρώτο σύλλογο που κατέκτησε ευρωπαϊκό τίτλο στο μπάσκετ και να τον επαναφέρει στον ίσιο δρόμο. Προφανώς και αυτό το μονοπάτι δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα, ωστόσο οι κινήσεις του από τότε δείχνουν ότι επιθυμεί να θρέψει ένα γερό «οργανισμό». Ένα οικοδόμημα με γερά θεμέλια και σωστές βάσεις. Και δεν αργεί η ώρα που θα την κάνει Βασίλισσα ξανά, που θα την «ενθρονίσει».



Ας πάμε στο σήμερα όμως και να επιχειρήσουμε μια καταγραφή των δεδομένων για το ρόστερ της Ένωσης, που είναι και το πληρέστερο επί εποχής Αγγελόπουλου. Μετά το πέρας των περσινών αγωνιστικών υποχρεώσεων της ομάδας, το πρώτο μέλημα του τεχνικού επιτελείου ήταν να επιχειρηθεί ένα ξεσκαρτάρισμα στο ρόστερ με κύριο σκοπό να πέσει ο -μεγάλος, είναι η αλήθεια- μέσος όρος ηλικίας του και να «ανανεωθεί». Θυμάμαι τον Ιούνιο στη συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει στον Sport-FM ο Σωτήρης Μανωλόπουλος, την άποψη που εξέφρασε, αλλά και την επιμονή του, στο ότι η ΑΕΚ χρειάζεται έναν ελληνικό κορμό για τα επόμενα χρόνια.

Δεν είναι τυχαίο ότι η τελευταία «μεγάλη» ΑΕΚ, εκείνη στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000, στηρίχθηκε πρωτίστως στα ελληνόπουλα, όπως ο Χατζής, ο Κακιούζης, ο Ζήσης, ο Ντικούδης, ο Μπουρούσης. Ακόμα και ο Μπαρλάς αν θέλετε, παρότι στάθηκε άτυχος με τους τραυματισμούς και δεν έκανε ποτέ την καριέρα που περιμέναμε. Το φετινό καλοκαίρι λοιπόν επιχειρήθηκε ένα ακόμα «παιδομάζωμα» ταλαντούχων παικτών. Λόγου χάρη, ο Ρογκαβόπουλος αποτελεί ό,τι καλύτερο υπάρχει στις ηλικίες «16-17». Συν τοις άλλοις, προτιμήθηκε να πάρουν περισσότερο χρόνο και να αναβαθμιστούν παιδιά σαν τον Μωραΐτη και τον Τσαλμπούρη παρά να αποκτηθούν άλλοι, πιο έμπειροι αν θέλετε, στις θέσεις τους. Και όταν λέμε «περισσότερο χρόνο» δεν εννοούμε να παίξουν 2-3 λεπτά στο φινάλε αγώνων που έχουν κριθεί…

Κατά τα λοιπά, το μότο των Ολυμπιακών Αγώνων «Citius, Altius, Fortius» (σ.σ. πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά) βρίσκει πλήρη εφαρμογή στα σχέδια και τον προγραμματισμό του κόουτς σε σχέση με την περσινή περίοδο, αν σκιαγραφήσουμε τις προσθήκες που ήθελε και εντέλει έκανε, αν και το μπάτζετ παραμένει στα ίδια επίπεδα με πέρσι. Βέβαια και ο ίδιος χρειάζεται τη στήριξη και την υπομονή του κόσμου, ενώ έχει μπροστά του μια δύσκολη απόφαση, αφού θα πρέπει να «κόψει» έναν ξένο από τις εγχώριες διοργανώσεις. Ας τα πάρουμε με τη σειρά...



Στον «άσο», ο Μάικ Γκριν είναι ό,τι ακριβώς που έψαχνε ο Μανωλόπουλος. Ένας πολύ «επιθετικός» point guard, ο οποίος θα δώσει αυτό το κάτι παραπάνω που δεν είχε ο συμπαθέστατος και σταθερότατος πέρσι, αλλά ταλαιπωρημένος γενικότερα, Ρόκο-Λένι Ούκιτς. Πίσω του ο Βασίλης Ξανθόπουλος, που έρχεται από πολύ καλή -προσωπική- σεζόν με τον Άρη, ουσιαστικά αντικαθιστά τον ΜακΓκραθ, θα «παρέχει» μεγαλύτερη ηρεμία σε σχέση με τον «τρελό» Αμερικανοϊρλανδό και δεν πιάνει θέση ξένου. Τρίτη λύση εδώ ο Μωραΐτης, ένα μεγάλο project της ΑΕΚ και του ελληνικού μπάσκετ, που καλείται να ξεδιπλώσει δείγματα του -αδιαμφισβήτητου- ταλέντου του. Μην ξεχνάμε ότι η θέση του play-maker είναι η πλέον νευραλγική και την προηγούμενη τριετία η Ένωση ταλαιπωρήθηκε αρκετά από τα «πήγαινε-έλα» παικτών, αλλά κυρίως από τη δυσκολία της κόντρα σε αθλητικούς και πιεστικούς αντιπάλους (π.χ. Μονακό).



Στο «2», με το «οπλοπολυβόλο» Μάνι Χάρις, που θα αργήσει κάπως να ενσωματωθεί και ίσως να μπει στο… κλίμα, και τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη, ο οποίος έχει αποκτήσει αυτοπεποίθηση και ψυχολογία μετά από την κλήση στην Εθνική, η ομάδα είναι καλυμμένη στο μέγιστο βαθμό. Εδώ θα «κατεβαίνει» και ο Κέλσεϊ Μπάρλοου, που θα προσφέρει πολλά με το all-around παιχνίδι του και μαζί με τους Μπάτζα Σι και Έντιν Άτιτς συνθέτουν την τριάδα των σμολ-φόργουορντ. Συν τους νεαρούς Ρογκαβόπουλο, Αγραβάνη. Ο Γάλλος πηδάει στο… Θεό και θα εκπέμπει περίσσια ενέργεια σε άμυνα και επίθεση. Από την άλλη, ο Βόσνιος είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί, καθώς διαθέτει όλα τα εχέγγυα να κάνει αξιόλογη καριέρα, αν και ίσως «θυσιαστεί» στις εγχώριες διοργανώσεις (ως 7ος ξένος).



Στις θέσεις των ψηλών, στο «4» συγκεκριμένα, θα πάρει χρόνο συμμετοχής -λόγω της αθλητικότητάς του- και ο Σι. Εκεί δεσπόζουν φυσικά ο αρχηγός Ντούσαν Σάκοτα και ο Ντελρόι Τζέιμς, δύο διαφορετικού τύπου παίκτες, που όμως -μοιάζουν να- αλληλοσυμπληρώνονται: ο πρώτος «σκοτώνει» τις αντίπαλες άμυνες με το σουτ του, ο δεύτερος είναι πολύ πιο «σκληρός» από τον Μαυροκεφαλίδη π.χ. και θα συνδράμει πολύ στις «βρώμικες» δουλειές. Ως τρίτη λύση ο Καμπερίδης, ο οποίος επέστρεψε από το δανεισμό του και θέλει να αποδείξει πράγματα.



Τέλος, στους σέντερ η κατάσταση θυμίζει πολύ την περσινή σεζόν. Ο Τσινέμελου Ελόνου, από τη στιγμή που δεν βρέθηκε κάτι καλύτερο, είναι ο ιδανικός για τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας, την οποία γνωρίζει καλά πλέον. Αρκεί να παρουσιάσει μεγαλύτερη συγκέντρωση, να αποφεύγει τα εύκολα φάουλ και τα αβίαστα λάθη. Ο Μαυροειδής ξέρει να φθείρει τους αντίπαλους ψηλούς και κοντά στο καλάθι είναι… μανούλα. Όσο για τον Τσαλμπούρη, θεωρούμε ότι πλέον ήρθε η ώρα να επιβεβαιώσει πως πρόκειται για ένα μοντέρνο «πεντάρι», που θα κάνει θραύση τα επόμενα χρόνια, αν και χρειάζεται λίγο περισσότερο μυϊκή δύναμη.

Για να κλείσουμε, το… μπαλάκι πλέον περνάει στον κόσμο της ΑΕΚ, με την ομάδα να δείχνει στα φιλικά και στο πρώτο επίσημο ματς (για περίπου 30 λεπτά) με το Ρέθυμνο μια άκρως ενθαρρυντική και ελπιδοφόρα εικόνα. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια σεζόν που σηματοδοτεί το «ιωβηλαίο» του έπους του 1968 και θα περιλαμβάνει πολλές ιδιαίτερες στιγμές και δράσεις από την ΚΑΕ. Να μια ακόμα καλή ευκαιρία για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι.



Πέραν τούτου, η προσπάθεια που καταβάλλει ο Μάκης Αγγελόπουλος χρήζει στήριξης από τους φιλάθλους. Τους κάλεσε κοντά του και ο ίδιος άλλωστε στην πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε στην «Ώρα των Σπορ». Προφανώς και γνωρίζουμε όλοι ότι οι εποχές είναι δύσκολες και τα λεφτά δεν… περισσεύουν σε κανέναν, ωστόσο με τις προσφορές και τις τιμές που υπάρχουν στα εισιτήρια, το γήπεδο αποτελεί μια καλή «απόδραση», μια καλή διασκέδαση. Και αργά ή γρήγορα η «Βασίλισσα» θα αποκτήσει το δικό της… παλάτι για να στεγάσει τα όνειρα και τις επιτυχίες της.