Το μέλλον είναι εδώ

Πρώτη συμμετοχή, πρώτη νίκη για την Εθνική μας ομάδα των Νέων στο Παγκόσμιο Κύπελλο που διεξάγεται στην γειτονική Τουρκία. Οι παίκτες του Κώστα Τσάνα στο παρθενικό ματς για ελληνική Εθνική ομάδα σε αυτό το θεσμό κατάφεραν να επικρατήσουν του αντίστοιχου αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος του Μεξικό με 2-1. Οι αντίπαλοι μας μάλιστα, θεωρούνται από τους γνώστες του τουρνουά, ως ένα από τα φαβορί για τον τίτλο. Η αλήθεια είναι πως για όποιον είχε την ευκαιρία να δει το παιχνίδι, χωρίς τηλεοπτική κάλυψη από κάποιο κανάλι, το Μεξικό από τη μέση και μπροστά είναι γεμάτο με ποιότητα.

Διαθέτει επίσης έναν αρκετά καλό τερματοφύλακα, ο οποίος νικήθηκε στο τέλος από την εκπληκτική ενέργεια του Δημήτρη Κολοβού. Η Εθνική μας ομάδα έδωσε χώρο και κατοχή στους Μεξικανούς και προσπαθούσε να φανεί απειλητική μέσω των αντεπιθέσεων, όπου χάρη στην ταχύτητα των Κολοβού και Γιαννιώτα έφθανε με αξιώσεις στα αντίπαλα καρέ. Πολύ καλή παρουσία για το σύνολο των ποδοσφαιριστών που χρησιμοποίησε χθες ο Βοιωτός τεχνικός. Εκτός από τον σκόρερ του νικητήριου γκολ μεγάλη εμφάνιση πραγματοποίησε και ο Στέφανος Καπίνο, ο οποίος ελάχιστα πριν το 1-2 της Εθνικής μας αποσόβησε το 2-1 για το Μεξικό αποκρούοντας ένα εκπληκτικό τετ-α τετ μέσα στην μικρή του περιοχή.

Δεν ξέρω αν τα παιδιά θα καταφέρουν να προκριθούν στην επόμενη φάση ή πόσο ψηλά μπορούν να φθάσουν στην διοργάνωση. Άλλωστε και οι υπόλοιποι αντίπαλοι στο γκρουπ μόνο αμελητέα ποσότητα δεν είναι. Οι Αφρικανοί του Μάλι, που σε αυτές τις ηλικίες σωματοδομικά είναι σαν την μύγα μες στο γάλα και οι εκπρόσωποι της Λατινικής Αμερικής Παραγουάη με το υψηλό επίπεδο τεχνικής κατάρτισης όπως φάνηκε και στην χθεσινή αναμέτρηση τους. Το ισόπαλο αποτέλεσμα βολεύει την ομάδα μας που με το καλημέρα έπιασε κορυφή.

Το πιο ευχάριστο είναι το γεγονός πως υπάρχει μια φουρνιά ποδοσφαιριστών που έρχεται να καλύψει επάξια τα κενά, που φυσιολογικά θα δημιουργηθούν με την αποχώρηση κάποιων από την αντίστοιχη των Ανδρών, και μάλιστα σε θέσεις που παραδοσιακά το ελληνικό ποδόσφαιρο παρουσιάζει φαινόμενα λειψανδρίας. Μιλάμε δηλαδή για παίκτες με δημιουργικά χαρακτηριστικά, με εκτελεστική ικανότητα και όχι μόνο αμυντικογενείς που βρίσκονται συνήθως σε αφθονία. Το πιο σημαντικό πάντως είναι να αντιληφθεί το σύνολο του ποδοσφαίρου στη χώρα μας, από τις ομάδες μέχρι την ομοσπονδία, την ακριβή διάσταση των επιτυχιών σε αυτές τις ηλικίες. Ποιο είναι αυτό; Ότι ακόμα και κατάκτηση τίτλου να υπάρξει δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια καλή προοπτική για ορισμένα παιδιά που βρίσκονται στον προθάλαμο της μεγάλης Εθνικής. Και το αναφέρω αυτό διότι στο παρελθόν έχουμε γίνει μάρτυρες " καψίματος" παικτών με σκοπό μια πρόσκαιρη επιτυχία σε τέτοιο επίπεδο με κίνδυνο ένα πραγματικά μεγάλο ταλέντο να χαθεί για το άθλημα.

Πρέπει οι ιθύνοντες του αθλήματος στη χώρα να αντιληφθούν εγκαίρως τις παραμέτρους της επιτυχίας αυτών των παιδιών. Δυστυχώς η φουρνιά αυτή δεν ξεπήδησε μέσα από κάποιο οργανωμένο σχέδιο και πλάνο μιας πολιτείας, που μετά την κολοσσιαία επιτυχία του 2004, όφειλε να σκύψει πάνω στην νέα γενιά, φτιάχνοντας σωστές υποδομές άθλησης και πρωταθλητισμού, αλλά αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης που μαστίζει, όπως όλη την ελληνική κοινωνία, και το ποδόσφαιρο. Μια κρίση που ώθησε τις ομάδες να επενδύσουν σε νέα παιδιά, σε γηγενείς παίκτες αφού δεν είχαν πια την δυνατότητα δαπανηρών μεταγραφών.

Έτσι δόθηκε η ευκαιρία σε αρκετά από αυτά να παίξουν ρόλο στους συλλόγους, να ανδρωθούν μέσα από τις δυσκολίες και να αποκτήσουν αρκετές, για τα δεδομένα της ηλικίας τους, εμπειρίες. Δεν είναι άλλωστε, μακριά οι εποχές όπου αμφιβόλου ποιότητας ξένοι ποδοσφαιριστές κατέκλυζαν τις ομάδες στερώντας επί της ουσίας την παρουσία από αυτά τα παιδιά στον ήλιο του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Βέβαια για να τα λέμε όλα με το όνομα τους, στην Ελλάδα περάσαμε στο άλλο άκρο, όπου αρκεί σε πολλές περιπτώσεις να είσαι νεαρός και με δελτίο ποδοσφαιριστή για να παίξεις ακόμα και σε ομάδα Superleague ανεξαρτήτως ταλέντου. Η υπερβολή είναι ίδιον του λάου μας. Η σωστή πρακτική, όπως σε όλα τα πράγματα έτσι και εδώ, βρίσκεται κάπου στη μέση. Ναι στους ταλαντούχους Έλληνες που θα πλαισιωθούν με καλούς ξένους και θα μπορέσουν να ανέβουν επίπεδο.

Άρα επιβάλλεται από την ομοσπονδία πλέον η χάραξη πολιτικής αξιοποίησης του νέου δυναμικού. Η επιτυχία της Πορτογαλίας πριν από σχεδόν μια δεκαετία, αλλά και η συνέχεια που αυτή είχε με την Εθνική μας ομάδα παρούσα σε όλα τα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού έκτοτε, με εξαίρεση το Μουντιάλ της Γερμανίας το 2006, και η τωρινή προοπτική που δίνουν οι παίκτες του Κώστα Τσάνα, μπορούν να δείξουν το δρόμο για το μέλλον. Αντί να αναλώνονται σε αστείες υποθέσεις να φτιάξουν υποδομές, να βελτιώσουν τις υπάρχουσες εγκαταστάσεις, να φροντίσουν να επιμορφώσουν τους προπονητές των υποδομών στους συλλόγους ανά την επικράτεια και κυρίως να αντιληφθούν επιτέλους ότι ο μεγάλος πρωταγωνιστής, πέρα από το ίδιο το άθλημα, είναι ο αθλητής και όχι ο παράγοντας που περιφέρεται από γραφείο σε γραφείο ψάχνοντας καρέκλα για να επιβεβαιώσει την ματαιοδοξία του.

Η μεγάλη παρακαταθήκη που μας άφησε το πέρασμα του μόνου συμπαθούς, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, Γερμανού από τον πάγκο της μεγάλης Εθνικής μας ήταν ότι κατάφερε να βάλει τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση. Μέχρι να έρθει ο Ρεχάγκελ ο πρόεδρος της ομοσπονδίας ήταν πιο σημαντικός από το ίδιο το ποδόσφαιρο. Ας μην το χάσουμε αυτό θα είναι κρίμα. Καλή συνέχεια στα παιδιά, είναι ήδη επιτυχημένα ότι και αν κάνουν στη συνέχεια.