Τριάντα ένα χρόνια από το «μαύρο» Σάββατο του 1989

Είναι μερικές επέτειοι που δεν γιορτάζονται από κανέναν. Που αποτελούν ένα μόνιμο «αγκάθι» στην καρδιά, την ψυχή και τη μνήμη σου και που ο πόνος δεν απαλύνεται όσα χρόνια κι αν περάσουν, αλλά λειτουργούν ως οδηγός προς αποφυγή για το μέλλον…

Σήμερα συμπληρώνονται 31 χρόνια από την τραγωδία του Χίλσμπορο. Ήταν Σάββατο, 15 Απριλίου του 1989… Ο ημιτελικός Κυπέλλου ανάμεσα στη Νότιγχαμ και τη Λίβερπουλ συνδέθηκε μια για πάντα με το θάνατο 96 φιλάθλων στο γήπεδο της Σέφιλντ.



Αιτία της τραγωδίας; Η άφιξη των φιλάθλων της Λίβερπουλ κορυφώθηκε περίπου μία ώρα πριν από την έναρξη του αγώνα. Κάτι τα έργα στον δρόμο, κάτι οι έλεγχοι της αστυνομίας και πολλά πούλμαν έφτασαν καθυστερημένα. Η ώρα για τη σέντρα πλησίαζε και έξω βρίσκονταν 10.000 οπαδοί, οι οποίοι έπρεπε να μπουν στο γήπεδο από τρεις θύρες (περνώντας μόλις από επτά τουρνικέ). Η πρόταση για καθυστέρηση της έναρξης της αναμέτρησης –μόλις ολοκληρωνόταν η είσοδος των οπαδών– απορρίφθηκε. Στην εξέδρα ήδη υπήρχε συνωστισμός και τότε αποφασίστηκε από την αστυνομία, έστω και διστακτικά, να ανοίξουν οι πόρτες. Το κακό δεν άργησε να συμβεί. Η μάζα των χιλιάδων οπαδών οδηγήθηκε στην ασφυκτικά γεμάτη κερκίδα.

Τα πρώτα θύματα ήταν αυτοί που βρίσκονταν στις μπροστινές σειρές. Μη έχοντας χώρο, εγκλωβίστηκαν στα κάγκελα. Η κατάσταση πιο πίσω δεν ήταν καλύτερη. Ήταν τόσο στριμωγμένοι οι οπαδοί, που αρκετοί νεκροί παρέμεναν όρθιοι ανάμεσα στο πλήθος! Οι πιο τυχεροί βρήκαν διέξοδο στον αγωνιστικό χώρο ή στην πάνω εξέδρα.

Έξι λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα, ο τερματοφύλακας της Λίβερπουλ, Μπρους Γκρόμπελαρ, υποδεικνύει το πρόβλημα στον διαιτητή. Ο αγώνας διακόπτεται και οι παίκτες κατευθύνονται στα αποδυτήρια. Η επιχείρηση για τη διάσωση ξεκινά βασανιστικά αργά. Με τον φόβο ότι οι οπαδοί των «κόκκινων» μπορεί να στραφούν κατά των φίλων της Φόρεστ, η αστυνομία καθυστερεί να επιτρέψει τη διαφυγή στον αγωνιστικό χώρο. Όταν αυτό γίνεται, το τερέν γεμίζει με νεκρούς και τραυματίες. Την ίδια στιγμή στο Λίβερπουλ θέλουν να μάθουν τι απέγιναν τα αγαπημένα τους πρόσωπα που ταξίδεψαν στο Σέφιλντ. Κάποιοι με τα αυτοκίνητά τους αποφασίζουν να πάνε στον τόπο της τραγωδίας, ενώ κάποιοι άλλοι περιμένουν με αγωνία στον κεντρικό σταθμό τα τρένα που επιστρέφουν.

Στο Λίβερπουλ 96 άνθρωποι δεν θα γύριζαν ποτέ. Σύμφωνα με τον λόρδο Τέιλορ που ανέλαβε την έρευνα για λογαριασμό του Υπουργείου Εσωτερικών, οι ευθύνες για την τραγωδία βαρύνουν την αστυνομία που απέτυχε να ελέγξει την κατάσταση.

Αυτό το τραγικό γεγονός, που ήρθε τέσσερα χρόνια μετά το «Χέιζελ», άλλαξε οριστικά το αγγλικό ποδόσφαιρο. Η σημερινή εικόνα με τα υπερσύγχρονα γήπεδα, την απόλυτη ασφάλεια, τη συνύπαρξη των αντιπάλων είναι η κληρονομιά που άφησε η «διαθήκη» των 96 αδικοχαμένων ψυχών εκείνου του απογεύματος.



Πάντως στις 26 Απριλίου του 2017 ήρθε μια απόφαση που, βέβαια, δεν ξαναφέρνει πίσω όσους χάθηκαν, αλλά έστω και καθυστερημένα αποκαθιστά τη δικαιοσύνη. Μετά από διετή εξέταση της υπόθεσης το δικαστήριο έκρινε πως τα λάθη των αρχών «προκάλεσαν ή συνέβαλαν» στα όσα συνέβησαν και απέφεραν το θάνατο τόσων φιλάθλων κι όχι σε… μεθυσμένους χούλιγκαν, όπως είχε ισχυριστεί η κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ. Το σώμα του δικαστηρίου κλήθηκε να απαντήσει σε 14 ερωτήσεις για την τραγωδία και από τις απαντήσεις προέκυψε η απαλλαγή από πάσα ευθύνη των ίδιων των θυμάτων.

«Ευχαριστούμε» αναφωνούσαν με δάκρυα και χειροκροτήματα οι συγγενείς των 96 αδικοχαμένων μετά την ανακοίνωση της απόφασης. Δεν θα ξαναδούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, αλλά πλέον μπορούν αυτά να αναπαυθούν εν ειρήνη.