Το μαύρο κουτί της Εθνικής

Μετά Χριστόν προφήτες δεν το παίζουμε… Ούτε εκτελεστικό απόσπασμα έχουμε διάθεση να στήσουμε. Η αποτυχία-γιατί αναμφίβολα περί τέτοιας πρόκειται-της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ σίγουρα μας πονά κι επειδή νοιαζόμαστε, ψάχνουμε κι εμείς να βρούμε τι φταίει. Το www.sport-fm.gr επιχειρεί να αναζητήσει τις αιτίες και να εντοπίσει τα λάθη που έγιναν.

-Επιλογή προπονητή: Δεν θα βάλουμε στη συζήτηση τα περί εθνικότητας. Όχι γιατί αν στον πάγκο της Εθνικής δεν βρισκόταν ο Τρινκιέρι, αλλά ο Ομπράντοβιτς, ο Ίβκοβιτς ή ο Μεσίνα, ουδείς θα μιλούσε περί Έλληνα προπονητή. Υπάρχουν καλοί και κακοί προπονητές, όχι Έλληνες ή ξένοι. Η επιλογή του Τρινκιέρι από την ομοσπονδία είναι συζητήσιμη κι έγινε ακόμη περισσότερο στην πορεία, ειδικά από τη στιγμή που Έλληνες προπονητές όπως ο Πεδουλάκης και ο Μπαρτζώκας πέτυχαν απόλυτα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό διαδεχόμενοι τους κορυφαίους «Ζοτς» και «Ντούντα». Η ένσταση που αφορά στην επιλογή Τρινκιέρι έχει να κάνει με το εξής: ο προπονητής που επελέγη είχε λιγότερες παραστάσεις από τους ίδιους τους παίκτες του.

-Σύνθεση ομάδας: Πολύς λόγος έγινε για τις επιλογές του Αντρέα Τρινκιέρι για τη δωδεκάδα. Για κάποιους ήταν λίγοι οι τρεις γκαρντ, για άλλους λίγοι οι δύο συν ένας σέντερ, για ορισμένους υπεράριθμοι οι φόργουορντ. Άλλοι ήθελαν μέσα Κατσίβελη, Βασιλειάδη, Βουγιούκα, Παππά, Γιάνκοβιτς… Η ουσία είναι, πάντως, πως από τις διαθέσιμες επιλογές παικτών ουδείς μπορεί να πει με σιγουριά πως αν ο τάδε ήταν στη θέση του δείνα η Εθνική θα είχε δεδομένα καλύτερη παρουσία. Παράλληλα, είναι έντονη η φημολογία πως ο Τρινκιέρι ήθελε να «κόψει» Φώτση και Μπουρούση από την Εθνική, αλλά τελικά συμβιβάστηκε αντιλαμβανόμενος τις αντιδράσεις που θα προκαλούσε μια τέτοια απόφαση. Στην ίδια ενότητα, της σύνθεσης τηςομάδας, μπορεί να ενταχθεί και το γεγονός ότι ο Ιταλός προπονητής παρότι είχε τρεις συνεργάτες, τον Δημήτρη Παπανικολάου, τον Γιώργο Λιμνιάτη και τον Ηλία Καντζούρη, έδειχνε να εμπιστεύεται μόνο τον τελευταίο με τους άλλους δύο να έχουν περιορισμένο ρόλο στο τεχνικό επιτελείο.

-Απουσίες: Απαριθμούσαμε πριν το τζάμπολ στο Ευρωμπάσκετ τις απουσίες των ανταγωνιστών μας και τις θεωρούσαμε έναν ακόμη λόγο που μπορούσαμε να πάμε μακριά. Όμως δεν υπολογίσαμε την αξία των δικών μας απόντων. Γιατί μπορεί την ιστορία να γράφουν οι παρόντες, αλλά αυτή της Εθνικής ίσως να μην ήταν τόσο σύντομη αν ήταν διαθέσιμοι οι Καλάθης, Κουφός, Μάντζαρης και Σχορτσανίτης.

-Ανισορροπία άμυνας κι επίθεσης: Ήταν πασιφανές, το παραδέχτηκε στο τέλος και ο Τρινκιέρι. Η Εθνική είχε πολύ ταλέντο στην επίθεση, αλλά όχι τα κατάλληλα εργαλεία για να είναι αποτελεσματική στην άμυνα. Έχασε από ποιοτικά κατώτερους αντιπάλους, με τρανότερο παράδειγμα τη Φινλανδία, γιατί υστερούσε σε ενέργεια. Οι αντίπαλοι έτρεχαν περισσότερο, πηδούσαν ψηλότερα, χτυπούσαν δυνατότερα. Και σε ένα τουρνουά που το physical game ήταν στα φόρτε του, με την ανοχή των διαιτητών που προφανώς έχουν τέτοια οδηγία, η δική μας ομάδα έμοιαζε ώρες-ώρες πολύ… soft.

-Τραυματισμοί: Ήταν στραβό το κλήμα, το’ φαγαν και οι τραυματισμοί. Η Εθνική κάθε άλλο παρά την απαραίτητη ρέντα για να προχωρήσει στο τουρνουά είχε. Ας αρχίσουμε από τους τραυματισμούς: ράγισμα Μπουρούση στα πλευρά, κάταγμα Καϊμακόγλου στη μύτη, πρόβλημα Σπανούλη στη μέση μόνο στη διάρκεια της προετοιμασίας. Και στη διάρκεια του τουρνουά διάστρεμμα ο Σπανούλης και νοκ άουτ Μαυροκεφαλίδης και Παπανικολάου. Αν συνεχιζόταν λίγες μέρες ακόμη η διοργάνωση, θα παίζαμε χωρίς αλλαγές.

-Κακές αποφάσεις: Η Εθνική πληγώθηκε στην πορεία της διοργάνωσης από κακές αποφάσεις. Η «βίαιη» επαναφορά του Σπανούλη στην ομάδα στο κομβικό ματς με τη Φινλανδία την αποσυντόνισε παρά την ενίσχυσε. Συζητήσιμο είναι και το κοουτσάρισμα του Αντρέα Τρινκιέρι. «Ξέχασε» τον Φώτση σε όλη την πρώτη φάση και τον θυμήθηκε στη δεύτερη δίχως όμως να αξιοποιήσει τα όπλα του. Στηρίχτηκε στον Περπέρογλου στην πρώτη φάση και δικαιώθηκε, αλλά τον… εξαφάνισε στη δεύτερη. Ξεκίνησε σε όλα τα ματς με τον Πρίντεζη, αλλά όταν έφευγε για τον πάγκο, σπανίως επέστρεφε. Μίκρυνε το rotation με την πάροδο των αγώνων, με αποτέλεσμα παίκτες που τράβηξαν κουπί να μοιάζουν στο τέλος ξεζουμισμένοι από δυνάμεις και καλές ιδέες.

-Ενός κακού… μύρια έπονται: Η τύχη δεν ήταν σύμμαχος της Εθνικής. Στην πρώτη φάση νίκησε… λάθος αντιπάλους και μπήκε με «μηδέν» στη δεύτερη, την ώρα που για παράδειγμα η Σερβία είχε επίσης τρεις νίκες, αλλά κουβάλησε μαζί της δύο από αυτές στη δεύτερη φάση. Επίσης βρήκε αντιπάλους παίκτες που (λόγω και της κακής της άμυνας) έκαναν τα καλύτερα ματς τους απέναντί της. Ο Πέτερι Κόπονεν των 13,1π. ανά αγώνα στο τουρνουά είχε απέναντι στην Εθνική 29π. Ο Μάρκο Μπελινέλι των 13,8π. είχε κόντρα στην Ελλάδα 23π. Ο Γκόραν Ντράγκιτς των 17π. με 5/26 τρίποντα μέχρι να αντιμετωπίσει την Εθνική, είχε 28π. με 3/5 τρίποντα εκείνη τη βραδιά…

-Υπερβολικές προσδοκίες: Μήπως τελικά δεν είμαστε τόσο καλοί όσο πιστεύουμε; Όχι, γιατί οι παίκτες μας αγωνίζονται και πρωταγωνιστούν στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Όμως αποδεικνύεται πως η συζήτηση περί μεταλλίου, που άρχισε από την ομοσπονδία, συνεχίστηκε από τον προπονητή και στην οποία μπήκαν και οι παίκτες, δεν έκανε καλό. Ο πήχης ανέβηκε ψηλά. Όχι ότι η Εθνική δεν μπορούσε να πηδήξει από πάνω του βάσει δυνατοτήτων, αλλά οι μεγάλες προσδοκίες έβαλαν βαρίδια στα πόδια και τελικώς η ελληνική ομάδα όχι μόνο έριξε τον πήχη, αλλά πήδηξε πολύ κάτω από αυτόν και δεν τον πλησίασε καν.

Προς γνώση και συμμόρφωση, λοιπόν… Η ιστορία για την Εθνική δεν σταματά εδώ. Υπάρχει μέλλον και μάλιστα λαμπρό, αν η αποτυχία για δεύτερη συνεχή χρονιά αξιοποιηθεί ως δίδαγμα.