Το «γκολ του αιώνα»!

Σύμφωνα με τον ηλεκτρονικό θησαυρό της Ελληνικής Γλώσσας που συγκροτήθηκε στο πανεπιστήμιο Ιρβάιν της Καλιφόρνια με δωρεά της καθηγήτριας ΜακΝτόναλντ, η αρχαία ελληνική γλώσσα διαθέτει 70 εκατομμύρια λέξεις.

Παρόλα αυτά, ούτε αυτές έχουν τη δυνατότητα να αποτυπώσουν πιστά το μεγαλείο μιας φάσης, η οποία θαρρείς γεννήθηκε από το γάμο της μαγείας με την έμπνευση. Φυσικά, η αναφορά γίνεται για το εκπληκτικό σλάλομ του Ντιέγκο Μαραντόνα στον προημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μεξικό το 1986, μεταξύ της Αργεντινής και της Αγγλίας.

Το ημερολόγιο δείχνει 22 Ιουνίου 1986. Αργεντινή και Αγγλία συγκρούονται σε έναν εξ ορισμού επεισοδιακό αγώνα. Πώς θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα, αφού τέσσερα χρόνια νωρίτερα είχε ξεσπάσει ο αιματηρός πόλεμος ανάμεσα στα δύο έθνη για τα νησιά Φόκλαντ;

Το ρολόι σημαδεύει το 51’. Ο Ντιεγκίτo πραγματοποιεί άλμα, προλαβαίνει την έξοδο του αντίπαλου γκολκίπερ Σίλτον και με το περίφημο «χέρι του Θεού», όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος, ανοίγει το σκορ.

Πολλοί περιμένουν να στάξουν… δηλητήριο για το «χρυσό παιδί» Ωστόσο, φρόντισε να βάλει τέλος στα αρνητικά σχόλια προτού καλά-καλά προλάβουν να ειπωθούν. Τέσσερα λεπτά αργότερα πήρε την μπάλα από τη σέντρα, ξεγλίστρησε σαν χέλι από έξι Άγγλους (Μπίρντσλεϊ, Ριντ, Μπούτσερ (δύο φορές), Φένγουικ και Σίλτον) και πέτυχε το ομορφότερο γκολ στα χρονικά των Μουντιάλ!



«Τον νιώθω σχεδόν να αναπνέει στον σβέρκο μου»
Ο Ντιεγκίτο αφηγείται στο βιβλίο του: «Το χέρι του Θεού»:

«Η φάση γεννιέται εδώ, στην πάσα του Ενρίκε. Η πάσα του Νέγρο είναι καθοριστική. Τι θα συνέβαινε αν έκανε λάθος μισό μέτρο; {…} Εγώ δεν θα έπαιρνα την μπάλα όπως την πήρα και δεν θα μπορούσα να κάνω στροφή όπως έκανα, ώστε να αποφύγω τον Μπίρντσλεϊ και τον καημένο τον Ριντ.

Με το που έκανα στροφή, άρχισε να μετράς, απέφυγα αυτούς τους δύο, αλλά και τον Χοτζ, που ήταν κοντά και δεν μάρκαρε κανέναν… Μπορείς να παρατηρήσεις πώς εγκαταλείπει ο Ριντ την προσπάθεια να με μαρκάρει.

{…} Τότε μου βγαίνει ο Μπούτσερ για πρώτη φορά. Εγώ κάνω μια προσποίηση προς τη γραμμή του άουτ και φεύγω προς τα αριστερά. Ο Άγγλος ολιγωρεί, μετά γυρίζει και αρχίζει να με κυνηγάει… Εγώ τον νιώθω από πίσω μου, στα δεξιά μου, σχεδόν να αναπνέει στο σβέρκο μου.



Κι επίσης βλέπω τον Βαλντάνο και τον Μπουρουτσάγκα να προωθούνται στην άλλη άκρη, στα αριστερά, και να ζητάνε πάσα, όμως δεν υπήρχε περίπτωση, δεν ήμουν τρελός να τους κάνω πάσα! Λες και την μπάλα την είχα φέρει εγώ από το σπίτι μου…

Τότε, μου βγαίνει ο Φένγουικ. Και εδώ θέλω να βγάλω το καπέλο μου στους Άγγλους. Κοιτάξτε, δεν είμαι σπουδαίος στις κολακείες, αλλά αν παίζαμε εναντίον μιας άλλης ομάδας, δε θα είχα βάλει ποτέ αυτό το γκολ, ποτέ! Θα με είχαν ανατρέψει πολύ πιο πριν, αλλά οι Άγγλοι είναι ευγενείς. Πρόσεξε πόσο ευγενής είναι ο Φένγουικ… Με χτύπησε με το χέρι, ναι, αλλά όχι στο πρόσωπο. Με χτύπησε στη μέση σαν να λίκνιζε ένα μωρό. Ούτε που το κατάλαβα με όλη αυτή τη φόρα και την ταχύτητα που είχα αναπτύξει… Γι’ αυτό λέω πως, αν ήταν εναντίον μιας άλλης ομάδας, ίσως σήμερα να μη βλέπαμε αυτό το γκολ.

{…} Ο Μπούτσερ με κλότσησε – δεν έχεις ιδέα πόσο πολύ με πόνεσε. Με κλότσησε χαμηλά, για να με κάνει να πέσω. Εγώ όμως είχα τέτοια ορμή ,που, με το που σούταρα, ούτε που μ’ ένοιαξε η κλοτσιά του Μπούτσερ.

{…} Η αλήθεια είναι ότι ο Σίλτον μου έδωσε ένα χεράκι. Το χειρότερό του λάθος είναι ότι δεν με έκλεισε καθόλου. Οπότε δεν χρειάστηκε να κάνω προσποίηση, έπρεπε απλώς να χτυπήσω την μπάλα…

{…} Σε αυτό το δεύτερο γκολ, άρχισα να πανηγυρίζω σαν τρελός. Δεν χρειάστηκε καν να κοιτάξω τον διαιτητή. Ήξερα τι είχα κάνει. Έτρεξα κατά μήκος της γραμμής του τέρματος και, όταν έφτασα στο κόρνερ, έπεσα πάνω στον Σαλβατόρε Καρμάντο. Με αγκάλιασε και τότε ήρθαν και όλοι οι άλλοι. {…} ‘’Τι γκολάρα έβαλες ρε π@@@@@, τι γκολάρα έβαλες’’ μου φώναζαν.

Όταν ήμουν με τον ρέφερι Μπιν Νασέρ στην Τυνησία, μου μίλησε και για το δεύτερο αυτό γκολ . Μου είπε:

‘’Κι αυτό το γκολ σ’ εμένα το χρωστάς, Ντιέγκο’’.

‘’Σ’ εσένα το χρωστάω γιατί;’’

‘’Γιατί θα μπορούσα να είχα σταματήσει τη φάση στην αρχή της, όταν οι συμπαίκτες σου ζήτησαν φάουλ. Κι έπειτα, όταν είχες ήδη αρχίσει να προωθείσαι, θα μπορούσα να είχα σφυρίξει φάουλ δύο, τρεις φορές, εντούτοις εσύ συνέχιζες, συνέχιζες, κι εγώ έτρεχα πίσω σου φωνάζοντας: ‘’Πλεονέκτημα, πλεονέκτημα ‘’».



«Ευχαριστώ Θεέ για τον Μαραντόνα!»
Εκ προοιμίου ο τρόπος επίτευξης του γκολ μοιάζει μυθικός. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να μην συνοδεύεται και από μια ανάλογη περιγραφή! Πράγματι, εκείνη του Βίκτορ Ούγκο Μοράλες, ηχεί σαν μελωδία στα αυτιά ακόμα και έπειτα από τόσες δεκαετίες.

«Δίνει πάσα στον Ντιέγκο. Ο Μαραντόνα έχει την μπάλα, τον μαρκάρουν δύο, ελέγχει την μπάλα ο Μαραντόνα. Η μεγαλοφυΐα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου προωθείται από δεξιά, προσπερνάει και τρίτο αντίπαλο και πάει να κάνει πάσα στον Μπουρουτσάγκα! Πάντα ο Μαραντόνα… Μεγαλοφυΐα! Μεγαλοφυΐα! Μεγαλοφυΐα! Γκοοοοοολ! Γκοοοοοολ! Θέλω να κλάψω! Θεέ μου! Ζήτω το ποδόσφαιρο! Γκολάρα! Ντιέγκοοο! Μαραντόοονα! Είναι να κλαις, συγχωρήστε με! Ο Μαραντόνα σε μια κούρσα που θα μείνει αξέχαστη, η καλύτερη φάση όλων των εποχών, κοσμικέ χαρταετέ, από ποιον πλανήτη ήρθες; Για ν’ αφήσεις πίσω σου τόσους Άγγλους, ώστε η χώρα να γίνει μια σφιχτή γροθιά και να ζητωκραυγάζει για την Αργεντινή… Αργεντινή 2, Αγγλία 0. Ντιε-γκολ, Ντιε-γκολ, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα! Ευχαριστώ, Θεέ, για το ποδόσφαιρο, για τον Μαραντόνα, γι’ αυτά τα δάκρυα, για το… Αργεντινή- Αγγλία 2-0!».

Όπως είχε πει κάποτε ο γυμναστής του Αργεντινού σταρ, Φερνάντο Σινιορίνι: «10,6 δευτερόλεπτα, 52 μέτρα, 44 βήματα, 12 αγγίγματα και γίνεσαι θρύλος. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στους οποίους δεν φτάνει όλη τους η ζωή για να δικαιολογήσουν ένα λεπτό της, υπάρχουν και αυτοί στους οποίους αρκούν 10,6 δευτερόλεπτα για να δικαιολογήσουν όλη τη ζωή τους. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι ένας από αυτούς».

Επιμέλεια: Παναγιώτης Ιωάννου