Το έπος της Πορτογαλίας γράφτηκε στα… ισπανικά

Οι κορυφαίες αθλητικές ιστορίες γράφονται φυσικά από νίκες. Και είναι λογικό αναπολώντας το έπος του 2004 να έρχονται πρώτα στο μυαλό οι δύο θρίαμβοι επί της Πορτογαλίας, το γκολ πρόκρισης του Δέλλα στον ημιτελικό με την Τσεχία ή η κεφαλιά-κανονιά του Χαριστέα απέναντι στη Γαλλία. Ακόμη και η ήττα από τη Ρωσία έμεινε χαραγμένη στη μνήμη αφού ήταν η πιο γλυκιά της ζωής μας. Κι όμως, μάλλον η ισοπαλία απέναντι στην πανίσχυρη Ισπανία και ό,τι είχε προηγηθεί έναν χρόνο νωρίτερα απέναντι στην ίδια αντίπαλο πρέπει να εκλαμβάνονται ως κομβικά σημεία στην πλοκή του παραμυθιού που ζήσαμε όλοι 15 χρόνια πριν…



«Βρε λες;»

Ιούνιος 2003 και το κλίμα στην Εθνική δεν απείχε, δα, και πολύ από την τωρινή κατάσταση της ομάδας. Η προσπάθεια πρόκρισης σε μια ακόμη μεγάλη διοργάνωση έμοιαζε να έχει στραβώσει από νωρίς, αφού οι ήττες από την Ισπανία στη Λεωφόρο (0-2) και την Ουκρανία στο Κίεβο (2-0) μετέτρεπαν το έργο σε… Mission Impossible. Ο Ότο Ρεχάγκελ είχε αρχίσει ήδη να «τρώγεται» εκ των έσω και η μοίρα του έμοιαζε προδιαγεγραμμένη. Από την κακή πρώτη εντύπωση της πεντάρας από τη Φινλανδία (5-1) ή την ήττα από την Κύπρο (1-2) στα φιλικά, μέχρι τη ρήξη του με τον Γεωργάτο ή την επιμονή του να μην καλεί Ζήκο και Στολτίδη, ο Γερμανός όδευε στη μηχανή του κιμά που λεγόταν ελληνικός πάγκος. Οι όχι και τόσο πειστικές νίκες επί Αρμενίας (2-0) και Βορείου Ιρλανδίας (0-2) δεν άλλαζαν τίποτα επί της ουσίας, αφού ο στόχος δεν ήταν να μη βγεις… τελευταίος στο γκρουπ, αλλά πρώτος ή έστω δεύτερος για να πας στα μπαράζ. Όλα αυτά όμως μέχρι τη βραδιά της 7ης Ιουνίου…



Η Εθνική φαινόταν στα μάτια των πολλών να πηγαίνει στη Σαραγόσα για το αναπόφευκτο. Άλλωστε οι πέντε ήττες και μια ισοπαλία μέχρι τότε απέναντι στην πανίσχυρη Ισπανία, αλλά και η εικόνα στον όμιλο, όπου η ομάδα του Ινιάκι Σάεθ μετρούσε 10 βαθμούς (μοναδική απώλεια το 2-2 στην Ουκρανία) δεν άφηναν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Κι όμως, ο Ότο Ρεχάγκελ παρέταξε μια θαρραλέα ενδεκάδα, με Τσιάρτα, Γιαννακόπουλο, Βρύζα και Χαριστέα σε ισπανικό έδαφος παρακαλώ, και η Εθνική κοίταξε στα μάτια το θηρίο. Η υπεροχή των γηπεδούχων ήταν φλύαρη και ανούσια, η γαλανόλευκη οχύρωση έμοιαζε με σκηνές από τα προσεχώς και όλοι αναφωνήσαμε «βρες λες;», όταν ο Γιαννακόπουλος με δεξιά οβίδα στην αριστερή γωνία του Κασίγιας άνοιγε το σκορ στο 44’ βουβαίνοντας το «Ρομαρέδα». Όσοι περίμεναν ομοβροντίες και πολιορκίες στην επανάληψη διαψεύστηκαν παταγωδώς. Με πολύ λιγότερη πίεση από ό,τι θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος φίλος της, αλλά και απειλώντας σε μια-δυο περιπτώσεις με δεύτερο γκολ, η Εθνική κράτησε σφιχτά μέχρι τέλους το διπλό. Για όποιον τυχόν δεν αντιλήφθηκε το μέγεθος του επιτεύγματος, η Ισπανία δεν έχασε σε εντός έδρας επίσημο ματς από τότε για 15 χρόνια και τέσσερις μήνες, μέχρι να το κάνει τον Οκτώβρη του 2018 η Αγγλία για το Nations League (2-3).



Η μοίρα της Εθνικής μόλις είχε αλλάξει κι αυτό φάνηκε ακόμη πιο γλαφυρά, όταν τέσσερις μέρες μετά ο Χαριστέας χάριζε στο 86’ χρυσή νίκη επί της Ουκρανίας (1-0) και ταυτόχρονα η Ισπανία πετούσε δύο βαθμούς στο Μπέλφαστ (0-0). Η Εθνική ήταν πλέον πρώτη και απλώς έπρεπε να κερδίσει στην Αρμενία αλλά και τους Βορειοϊρλανδούς στη Λεωφόρο για να κλείσει ως πρώτη, απευθείας και χωρίς τα ψυχοφθόρα μπαράζ, θέση για την Πορτογαλία. Και το έκανε με τον αγαπημένο της τρόπο, δύο «φτωχά» πλην υπεραρκετά 1-0 που έμοιαζαν με trailer για όσα θα έπονταν λίγους μήνες μετά στα τελικά…

Αφού δεν χάσαμε από αυτούς, δεν το χάναμε από κανέναν…

Πέρασαν 375 μέρες από εκείνη τη βραδιά στο «Ρομαρέδα» για να ανταμώσουν ξανά Ελλάδα και Ισπανία, αλλά υπό διαφορετικούς όρους. Η Εθνική πια δεν ήταν το πρόβατο επί σφαγή, αλλά η ομάδα που κέρδισε τους Πορτογάλους στην πρεμιέρα του Euro και η «φούρια ρόχα» δεν ήταν πλέον η αλαζονική παρέα του 2003 που πίστευε πως θα κάνει προπόνηση, αλλά μια διψασμένη για εκδίκηση απέναντι στους θρασείς Έλληνες ομάδα.



Ένα από τα σπάνια λάθη της γαλανόλευκης άμυνας έδωσαν την ευκαιρία σε Ραούλ και Μοριέντες να κρύψουν την μπάλα για να την εμφανίσει ο τελευταίος στα δίχτυα του Νικοπολίδη στο 28’. Αρκετοί φοβήθηκαν ανώμαλη προσγείωση, αλλά η Εθνική δεν μάσησε… Ο Ρεχάγκελ έδωσε το σύνθημα από τον πάγκο ενισχύοντας την επίθεση με Νικολαΐδη και Τσιάρτα στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου και μετά από τις προειδοποιητικές βολές του Ζαγοράκη ήρθε η απάντηση στους Ισπανούς. Στο 66’ ο El Mago σήκωσε το κεφάλι, σαν να βάζει να πιεί νερό (όπως δήλωσε και ο ίδιος κάποιους μήνες μετά) έβγαλε μπαλιά-διαβήτη στον Χαριστέα κι αυτός με το καλύτερο κοντρόλ της καριέρας του νίκησε τον Κασίγιας κι άρχισε την προσωπική του συλλογή «σκαλπ» μεγαθηρίων στο Euro 2004.



Οι Ισπανοί αντεπιτέθηκαν με όλη τους την ορμή. Ο Φύσσας αδυνατούσε μοναχός του να αναχαιτίσει τις επελάσεις του ασταμάτητου Χοακίν με τον Γιώργο Χελάκη να φωνάζει στα μικρόφωνα του ΣΠΟΡ FM «κάποιος να βοηθήσει τον Τάκη». Ο βομβαρδισμός συνεχίστηκε, ο Δέλλας, ο Καψής, ο Κατσουράνης και τα άλλα παιδιά έκοβαν και απομάκρυναν με αυτοθυσία και η Εθνική κρατούσε καλά τις Θερμοπύλες μέχρι το τριπλό σφύριγμα του… Λούμπος Μίχελ να ηχήσει σαν κελάιδισμα στα αυτιά όλων ημών. Το 1-1 έφερνε την Ελλάδα με το ενάμιση πόδι, ίσως ακόμη και με ήττα (όπως και τελικά συνέβη λίγες μέρες μετά από τη Ρωσία) στα προημιτελικά. Την ίδια ώρα, η υπεροπτική Ισπανία παίζοντας για δύο αποτελέσματα στον ιβηρικό τελικό πρόκρισης έχανε με 1-0 από την οικοδέσποινα Πορτογαλία και τα μάζευε για το ταξίδι της επιστροφής…



Μέσα σε πέντε μέρες νιώσαμε ως ελληνικό ποδόσφαιρο όσα δεν είχαμε ζήσει σε όλη μας την ιστορία. Πού να ξέραμε ότι ήταν μόνο η αρχή…