Τίτο, μας άφησες νωρίς...

Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά… Κάπως έτσι συνέβη και με τον Τίτο Βιλανόβα. Γιατί όταν ήρθε η ευκαιρία που χρόνια περίμενε, δεν πρόλαβε να τη χαρεί.

Σήμερα κλείνουν δύο χρόνια από τότε που «έφυγε» από τη ζωή ο άνθρωπος που, όπως λένε και στην Καταλονία, δεν είχε το χρόνο για να μεγαλουργήσει όπως πραγματικά μπορούσε.

Ήταν 25 Απριλίου του 2014, όταν η είδηση του θανάτου του, μετά από άνιση μάχη με τον καρκίνο στην παρωτίδα για περίπου δυόμισι χρόνια, σκόρπισε τη θλίψη σε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό κόσμο.

Δεν ήταν ακριβώς κεραυνός εν αιθρία. Το πρόβλημα είχε αρχικά εντοπιστεί στις 22 Νοεμβρίου του 2011, αλλά δεν εμπόδισε την Μπαρτσελόνα να του εμπιστευτεί τη θέση του πρώτου προπονητή λίγους μήνες μετά. Έμελε να διαδεχτεί τον άνθρωπο που τον πήρε από την άσημη Τεράσα για να τον κάνει βοηθό του στη δεύτερη ομάδα της «Μπάρτσα» το 2007 και ένα χρόνο μετά στην πρώτη ομάδα, τον Πεπ Γκουαρντιόλα…



Οι συγκρίσεις μαζί του θα ήταν ούτως ή άλλως άδικες. Όμως ο Τίτο στάθηκε στο ύψος του και στην πρώτη του σεζόν οδήγησε τους «μπλαουγκράνα» στην κατάκτηση του πρωταθλήματος (2013). Έστω κι αν ο ίδιος ήδη από τα μέσα της χρονιάς ανέβαινε το δικό του Γολγοθά.

Από τα τέλη του 2012 ακολουθούσε χημειοθεραπεία και ακτινοβολίες για να νικήσει την καταραμένη αρρώστια, απέχοντας για περίπου ενάμιση μήνα από το «καθήκον» κι αφήνοντας στο πόδι του τον Τζόρντι Ρόουρα. Επέστρεψε το Μάρτιο, αποθεώθηκε ως νικητής στη μεγάλη του μάχη, πανηγύρισε το πρωτάθλημα, αλλά δεν ήταν γραφτό του. Ο εφιάλτης του επέστρεψε και η επιβίωσή του από αυτόν απαιτούσε θεραπείες που δεν μπορούσαν να συνδυαστούν με την προπονητική. Η αναγκαστική του παραίτηση ήταν ο πρώτος του θάνατος. Η εικόνα του «έφθινε» μέρα με τη μέρα και το μοιραίο δεν άργησε να έρθει…

Ήταν μόλις 45 ετών κι άφηνε πίσω του τη σύζυγό του Μόντσε και τα δύο τους παιδιά, τον Αντριά και την Καρλότα. Η μνήμη του στην οικογένεια της Μπαρτσελόνα θα είναι αιώνια. Όχι για αυτά που (δεν) πρόλαβε να πετύχει, αλλά για όσα μπορούσε να προσφέρει και δεν του το επέτρεψε η μοίρα…