Της αμύνης τα παιδιά!

Αν ένα πράγμα ξέρει να κάνει καλά η εθνική είναι να παίζει άμυνα και μάλιστα καλή. Όταν έμεινε με δέκα παίκτες λειτούργησε αυτόματα το ένστικτο της επιβίωσης.

Οι Ιάπωνες είχαν την κατοχή της μπάλας, αλλά η ομάδα μας άντεξε σε κάθε τους επίθεση. Γνώριμο το σκηνικό. Οι Ελληνες σε τέτοιες στιγμές δεν την πατάνε. Ο αντίπαλος έχει το πρόβλημα.

Ετσι γίναμε γνωστοί κι έτσι προχωράμε. Θα θέλαμε κάτι παραπάνω. Παραμένουμε χωρίς να σκοράρουμε στη διοργάνωση, αλλά παραμένουμε και στο κόλπο της πρόκρισης. Περνάμε με νίκη. Για την ώρα λοιπόν, ηρεμία ως την Τρίτη που παίζουμε κόντρα στην Ακτή του Ντρογκμπά.

Ψυχραιμία. Δεν γίναμε ομαδάρα. Τα είχαμε πει και μετά την Κολομβία που φάγαμε τριάρα. Ξέρουμε τι μπορεί και τι όχι αυτή η εθνική. Δεν ισοπεδώνουμε τίποτα. Θα θέλαμε να δούμε ποδόσφαιρο δημιουργίας, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Δεν θα μπορούσε να αλλάξει το παραμικρό μέσα σε λίγες μέρες. Βγήκε η ψυχή και το πάθος όταν μείναμε με δέκα. Είχαμε κάποιες φάσεις από προσωπικές ενέργειες και στημμένα, αλλά ως εκεί.

Οι Ιάπωνες δεν είχαν την φαντασία για να μας απειλήσουν. Από τη στιγμή που το παιχνίδι πήγε στα δικά μας χέρια, έστω και με παίκτη λιγότερο, ξέραμε καλά τι θα κάνουμε. Οσο για το ποιος έπρεπε να παίξει και ποιος όχι η κουβέντα είναι γνωστή. Οι επιλογές είναι περιορισμένες. Δεν θα αλλάξουμε το στυλ μας τέτοιες ώρες μήτε θα εμφανισθεί ως δια μαγείας παίκτες μέσα στο Μουντιάλ.

Η άμυνα μας έφερε εδώ που είμαστε, η άμυνα μας κρατάει ζωντανούς. Της άμυνας τα παιδιά τα κατάφεραν ξανά. Τουλάχιστον στο να μη χάσουμε. Για κάτι παραπάνω θα περιμένουμε το φινάλε κόντρα στους Αφρικάνους. Εκεί θα χρειασθεί κάτι περισσότερο από άμυνα υπό αντίξοες συνθήκες…

Μιχάλης Λεάνης