Θυμάσαι τότε στο «πειρατικό»;

Θα μπορούσαμε να μιζεριάσουμε.

Να σκεφτούμε πόσο ονειρεμένα έμοιαζαν όλα εκείνες τις μέρες στην Ελλάδα. Τι (δεν) άλλαξε από τότε στο ποδόσφαιρο και τη ζωή μας. Ξέρετε κάτι όμως; Δεν θα το κάνουμε!

Γιατί στο sport-fm.gr αρνούμαστε να δούμε το ποτήρι μισο-άδειο. Το παίρνουμε, το γεμίζουμε και πίνουμε στην υγειά των παιδιών που μας έβγαλαν στους δρόμους το 2004!

Και αντί για… μνημόσυνα, γιορτάζουμε τα 9α γενέθλια της κούπας που ένωσε -περισσότερο ίσως από οτιδήποτε άλλο- αυτή τη χώρα! Χωρίς μελαγχολίες, χωρίς κουνήματα του κεφαλιού τύπου «περασμένα μεγαλεία», αλλά με ωραίες αναμνήσεις.

Από εννέα δικούς μας ανθρώπους που -είτε ανεβασμένοι στο «πειρατικό», είτε στις… πολεμίστρες της ενημέρωσης στη Δαβάκη- έζησαν και μας μετέφεραν τη μεγαλύτερη βραδιά του ελληνικού ποδοσφαίρου…

Στην φτωχογειτονιά, μ’ ένα παιδάκι αγκαλιά!..
Γιώργος Χελάκης
Μεγάλη αγωνία εκείνη τη μέρα. Ο Μιχάλης, ο Βάιος, η Χριστίνα κι η Σάντυ, με εισιτήρια που βρέθηκαν την τελευταία στιγμή, ξεκίνησαν από την Αθήνα για τη Λισσαβόνα. Πίστευα ότι δεν θα προφτάσουν. Το αεροπλάνο που θα τους έφερνε στην… Μαδρίτη κι από εκεί θα ταξίδευαν με Ι.Χ αυτοκίνητο. Πρόλαβαν στο τσακ.

Μετά το ματς καθυστερήσαμε πολύ κι αποφασίσαμε να το κόψουμε ποδαρόδρομο. Περνούσαμε μέσα από μια φτωχογειτονιά όταν στην πόρτα ενός σπιτιού αντίκρισα τον Ρουί Κόστα. Το μεγάλο αστέρι της Πορτογαλίας κρατούσε στην αγκαλιά του ένα πιτσιρίκι. Ναι, στη φτωχογειτονιά με ένα παιδάκι λίγες ώρες μετά τον τελικό…

Σιγά μην περάσουμε...
Γιώργος Μαζιάς
Για μια εβδομάδα πήγαμε στην Πορτογαλία, ένα μήνα καθίσαμε. Ποια Εθνική; Έτσι λέγαμε. Καλά ήταν που φτάσαμε ως τα τελικά. Ωραίο ταξιδάκι, αλλά ως εδώ. Στον αέρα με ρωτάγανε τι λένε οι ξένοι την Ελλάδα. Τι να λένε; Για πλάκα μας είχαν. Για τελευταίους και με τεσσάρες μας προορίζαν. Μετά τη νίκη στην πρεμιέρα με την Πορτογαλία κάπως ταρακουνήθηκαν, αλλά οι Ισπανοί που μας αντιμετώπιζαν μετά, γνωστοί αλαζόνες, έκαναν πλάνα για θρίαμβο. Τους το κόλλησε ο Χαριστέας και τους σχόλασε νωρίς. Βρε, λες; Μπα. Τελευταίο ματς με τη Ρωσία κάτι θα γίνει και αποκλειστούμε. Με στείλανε να λέω τι γίνεται στο Ισπανία-Πορτογαλία. Από μόνιτορ έβλεπα τι γινόταν στο Αλγκάρβε. Άκουγα Χελάκη από τα ακουστικά και μου έφευγε η ψυχή κάθε φορά που έκαναν επίθεση οι Ρώσοι. Πάλι καλά. Περάσαμε.

Ως εδώ, όμως. Βέβαια, τρέχαμε να αλλάξουμε τα εισιτήρια μιας και τα είχαμε κανονίσει με αποκλεισμό από τον όμιλο για την εθνική. Με τη Γαλλία όμως τέλος. Αντε, να γυρίσουμε σπίτι να πάμε και διακοπές. Στο γκολ του Χαριστέα τσιμπιόμασταν. Αλλά και πάλι. Μπα. Δεν γίνεται. Θα το γυρίσουν οι Γάλλοι. Δεν το γύρισαν ποτέ. Άντε τρέχα πάλι να αλλάζεις εισιτήρια. Μακριά από την Αθήνα δεν είχαμε και μεγάλη επαφή με το τι γινόταν πίσω και τον χαλασμό που προκαλούσε το «πειρατικό». Μετά πάλι γκρίνια. Κρίμα, φτάσαμε ως εδώ και θα μείνουμε εκτός τελικού. Καλύτεροι οι Τσέχοι. Σφύριζε η μπάλα μέσα στην περιοχή του Νικοπολίδη. Κάναμε το σταυρό μας κάθε φορά που έκαναν επίθεση. Παράταση. Μπα, θα το φάμε εδώ. Στο φινάλε του πρώτου μέρους το γνωστό κόρνερ. Ο κόουτς Χελάκης είναι λίγο πιο ψηλά. Τον ακούς να ουρλιάζει. Γκολ και φύγαμε για τελικό. Ναι, καλά κόουτς. Σιγά μη μπει. Μπήκε. Τέζα οι Τσέχοι. Αργυρό γκολ και αντίο. Φεύγουμε για τη μεικτή ζώνη ενώ έξω γίνεται χαμός. Με πλησιάζουν ξένοι συνάδελφοι. Μπράβο, θαύμα, απίθανο και όλα τα γνωστά. Είχαν κουφαθεί όλοι τους. Η Ελλάδα στον τελικό. Εμείς το αντιμετωπίζαμε λες και ήταν ένα φιλικό τουρνουά. Δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε τι είχε συμβεί. Λίγο μετά η ίδια διαδικασία. Αλλαγή εισιτηρίων και ρούχων. Τελικός. Ναι, αλλά εδώ δεν γλιτώνουμε. Σιγά μην ξανακερδίσουμε την Πορτογαλία μέσα στην έδρα της. Καλά ήταν ως εδώ. Καλά περάσαμε, είδαμε όλες τις πόλεις της Πορτογαλίας, καλά (δεν) φάγαμε, άντε να πέσουμε ενδόξως και να γυρίσουμε σπίτι. Πάνε και οι διακοπές, αλλά χαλάλι. Τελικό Euro πήγαμε. Είχε κι άλλο θαύμα η ιστορία.

Το πήραμε! Οι Πορτογάλοι ξίνιζαν τα μούτρα τους. Αντιποδόσφαιρο παίξατε, μας έλεγαν, Δεν πειράζει, ξύδι τους απαντούσαμε. Η Ευρώπη είχε μείνει άφωνη. Το πιο γλυκό παραμύθι της ζωής. Παραμύθι; Όχι, δα. Από εκείνη τη μέρα μάθαμε για τα καλά. Για την ακρίβεια το θυμηθήκαμε ξανά μετά τον άθλο του 1987. Η Ελλάδα μπορεί τα πάντα. Ποτέ μην ξαναπείς ποτέ!

Ακόμη τσιμπιόμαστε
Εύη Μάνου
«Μάτια μου, εγώ δεν ξέρω αλλά τη Δευτέρα θα είμαι στο γραφείο» έλεγε το βράδυ της παραμονής του προημιτελικού με τη Γαλλία στη Λισσαβώνα, ο Γιώργος Χελάκης σε ένα από τα …άπειρα συμπόσια τις μέρες της παραμονής μας στην Πορτογαλία. «Καλά» του απαντάω. «Και το άλλο σαββατοκύριακο πάλι εδώ θα είμαστε και θα ετοιμαζόμαστε για τον τελικό» συμπλήρωσα εμπιστευόμενη μόνο τη διαίσθηση μου.

Όταν πια ο Ζαγοράκης «έσκισε» τους Γάλλους σαν…σαρδέλες και ο Χαριστέας πέτυχε το γκολ, η ερωτοάπαντηση μας «ρε λες;» στο ερώτημα αν η Ελλάδα μπορεί να πάρει το Κύπελλο άρχισε να μετατρέπεται σε βεβαιότητα ότι «ναι μπορεί».

Δεν ήταν οι εμφανίσεις της εθνικής αυτές που φούντωναν την πίστη μας, αλλά κάτι άλλο πολύ πιο μυστήριο, πιο κοντά στην σφαίρα του ανεξήγητου. Ζώντας την προσπάθεια της εθνικής από την πρώτη μέρα στο Πόρτο, αρχίσαμε να πιστεύουμε πως οι θεοί του ποδοσφαίρου είχαν αποφασίσει και το όνομα της Ελλάδας είχε ήδη χαραχθεί στο τρόπαιο.

Με όλα αυτά στο μυαλό, ο τελικός της 4ης Ιουλίου έμοιαζε περισσότερο με τυπική διαδικασία και το μόνο που θα μαθαίναμε θα ήταν ο τρόπος με τον οποίο θα νικούσε τους Πορτογάλους η ομάδα του Οτο Ρεχάγκελ.

Την παραμονή της πρεμιέρας, ένας Πορτογάλος σερβιτόρος στο Πόρτο θέλησε να μας πικάρει σχετικά με το αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα. «Θα χάσετε» ελεγε και εμείς αρκεστήκαμε στο να χαμογελάσουμε! Οχι τόσο από ευγένεια, αλλά μάλλον από αμηχανία. Ειλικρινά δεν ξέραμε τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε. Ωστόσο, ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος επέμενε «Το καλύτερο ξεκίνημα που θα μπορούσαμε να έχουμε. Πρώτο ματς με το διοργανωτή. Αυτοί έχουν το άγχος».

Όταν 22 μέρες αργότερα, ένας άλλος σερβιτόρος έσπευσε να μας πει «Κερδίσατε στην πρεμιέρα, όχι όμως και στον τελικό», χαμογελάσαμε και πάλι! Αυτή τη φορά ωστόσο ήμασταν πιο σίγουροι για την αναμέτρηση που ακολουθούσε. Όλη η πόλη όπου και αν στεκόσουν, όπου και αν περπατούσες ένοιωθες πως είχε εποικηθεί από τους Έλληνες οπαδούς!

Ίσως η πιο εμπνευσμένη ατάκα του Χελακη στον τελικό να παραμένει εκείνο το «στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, τη Λισσαβώνα, όλα είναι μπλε». Λένε πως η σκέψη μετακινεί και βουνά συνεπώς εκείνη η αυθόρμητη «μπλε» λαοθάλασσα που ετοιμαζόταν στο «Ντα Λουζ» να πανηγυρίσει στο κόρνερ του Μπασινά συντονιζόμενη με εκατομμύρια άλλους που έβλεπαν από κάθε γωνία της γης έκανε το θαύμα της! Ο Άγγελος Χαριστεας πήρε τη κεφαλιά και με το που ακούμπησε η μπάλα στα δίχτυα ούτε ένας από εμάς δεν σκέφτηκε πως αυτό το 1-0 μπορούσε να γυρίσει!

Την ώρα της απονομής έπιασα τον εαυτό μου να δακρύζει! Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης 2004. Το λες ακόμη και σήμερα - εννέα χρόνια μετά- και τσιμπιέσαι να δεις αν έγινε πραγματικά.

Καμία αμφιβολία για τη νίκη
Κώστας Μιαούλης
Ήμουν από τους ελάχιστους που έμειναν πίσω, την ημέρα του τελικού, μιας και –σχεδόν- οι πάντες είχαν φύγει για τη Λισσαβόνα. Αμφιβολία για την έκβαση του παιχνιδιού, δεν είχα την παραμικρή. Αφού η Εθνική είχε επιβιώσει από τον 90λεπτο καταιγισμό στον ημιτελικό με την Τσεχία και είχαμε πάρει την πρόκριση με το πρώτο και τελευταίο «ασημένιο» γκολ του Δέλλα, δεν θα μπορούσαμε να χάσουμε. Η 4η Ιουλίου ήταν το φινάλε ενός πολύ όμορφα κοπιαστικού μήνα με τον όγκο της δουλειάς που έπρεπε να βγαίνει για το ραδιόφωνο και το σάιτ. Η στιγμή του γκολ, αλλά και το φινάλε του αγώνα είναι στιγμές που θα μείνουν για πάντοτε χαραγμένες στη μνήμη.

Η σκηνή: Φινάλε αγώνα, κι από τη μεγάλη ταράτσα του σταθμού στον 4ο όροφο η θέα από τα άπειρα «αλεξίπτωτα» που φώτιζαν τον ουρανό . Η ελληνική ομάδα Πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Από τη Δαβάκη στη... Λισαβόνα
Σταύρος Χονδροθύμιος
Ακόμα θυμάμαι την στιγμή που έμαθα ότι θα πήγαινα στον αγώνα. Ενώ κάνω εκπομπή, μαθαίνω πως αργά το βράδυ θα πρέπει να είμαι και πάλι στη Δαβάκη, για να φύγουμε, να πάμε στο αεροδρόμιο! Όλος ο ενθουσιασμός μας χάθηκε, όταν ο πράκτορας μας ενημέρωσε ότι το τσάρτερ μας… δεν θα πετάξει!

Τελικά… πτήση στις 4:20 για Άμστερνταμ, από εκεί άλλη πτήση για Μαδρίτη και μετά οδικώς με νοικιασμένα αυτοκίνητα μέχρι την πρωτεύουσα της Πορτογαλίας, δύο ώρες πριν το παιχνίδι και μετά από 16 ώρες ταξιδιού!

Ο Χελάκης έτρεχε στην κεντρική πλατεία να μας αγκαλιάσει, σαν να έβρισκε μετά από χρόνια τη χαμένη του οικογένεια! Το μάτι των Ελλήνων παικτών γυάλιζε! Το γαλανόλευκο κομμάτι της εξέδρας, δεν σίγησε στιγμή! Ώσπου κερδίζουμε κόρνερ και οι παίκτες είναι μαζεμένοι στην εστία μπροστά μου και αναλογίστηκα ότι τώρα ήταν ευκαιρία να βιντεοσκοπήσω τη φάση!

Με το που σηκώνω την κάμερα, ο Χαριστέας στέλνει την μπάλα στα δίχτυα, εμένα αγκαλιά με πολύ κόσμο και την κάμερα μου να ποδοπατείται από οπαδούς που πανηγύριζαν!

Οι τελευταίοι άνθρωποι που έφυγαν εκείνο το βράδυ από το γήπεδο, ήμασταν εμείς, οι … ΣΠΟΡ FM – ίτες,. Τα φώτα είχαν κλείσει και οι άνθρωποι του γηπέδου μας έδειχναν την έξοδο. Ποιος θα κούναγε όμως τον Χελάκη από τη θέση του; Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι βγαίνοντας μετά και αναζητώντας ταξί, πετύχαμε τον… Ρουί Κόστα σε ένα σοκάκι και μας έδινε συγχαρητήρια!

«Τεράστια χαρά, αξέχαστη εμπειρία»
Τάσος Νικολόπουλος
Ρε πως περνάει ο καιρός… Πάνε εννιά χρόνια από τότε που το σηκώσαμε στο «Ντα Λουζ». Τι μήνας κι εκείνος του Euro… Και στις 4 Ιουλίου 2004, έγινε το απίστευτο. Γιατί ρε μεγάλε, θα πει κάποιος, τα άλλα που είχε κάνει μέχρι τότε το «πειρατικό», τα πιστεύαμε; Έλα ντε, αλλά η ιστορία έγραψε: Πρωταθλήτρια Ευρώπης η Ελλάδα.

Το «ήμουν κι εγώ εκεί» έχω να το λέω κι εγώ. Πέταξα για Λισσαβόνα λόγω καθυστέρησης το απόγευμα της ημέρας του τελικού και χωρίς εξασφαλισμένο εισιτήριο, μετά βίας άκουσα τους εθνικούς ύμνους των ομάδων, καθώς έτρεχα κυριολεκτικά για να προλάβω τη σέντρα (μπήκα στο γήπεδο στο 02:56) και λίγο έξω από τη θύρα, κόντεψα να χάσω το εισιτήριο, που παρέλαβα με την προσγείωση στο αεροδρόμιο.

Τελικά, μπήκα. Τα δάκρυα χαράς και συγκίνησης στο γκολ του Χαριστέα και στο σφύριγμα της λήξης, οι αγκαλιές με τους διπλανούς, που ήταν άγνωστοι, αλλά ταυτόχρονα δικοί μου άνθρωποι, είναι στιγμές που δεν περιγράφονται στο χαρτί. Το ταξίδι ξεκίνησε με τις χειρότερες προϋποθέσεις, αλλά στο τέλος, αποζημιώθηκα και με το παραπάνω. Μια από τις μεγαλύτερες χαρές και μια εμπειρία αξέχαστη…

Μια σιγουριά την είχαμε
Σωτήρης Ταμπάκος
Το κλίμα ήταν γιορτινό στην έδρα του ΣΠΟΡ FM, στην Καλλιθέα. Από νωρίς. Θύμιζε κάτι από Λισαβόνα. Ο μισός σταθμός είχε εγκατασταθεί στην Πορτογαλία και περιέγραφε εικόνες, στιγμές και σκηνές, αξέχαστες. Και οι υπόλοιποι, μεταξύ των οποίων και ο ομιλών, κράτησαν τη θέση τους, στους 94,6 για να μεταφέρουν την αισιοδοξία, την πίστη, τις ωραίες εικόνες από το «Ντα Λουζ».

Ναι μεν μπορεί να ακούγεται τραβηγμένο και υπερβολικό, αλλά μια σιγουριά την είχαμε πριν από το ματς. «Εδώ που έφτασε η Εθνική δεν γίνεται να το χάσει. Θα το σηκώσουμε μέσα στο σπίτι τους» και άλλα πολλά κυριάρχησαν στα μεταξύ μας «πηγαδάκια». Στη διάρκεια του τελικού, στα πρόσωπα όλων, αποτυπωνόταν η αγωνία, η ένταση, η προσμονή γι’ αυτό που θα ακολουθούσε.

Ο Άγγελος Μπασινάς εκτελεί το κόρνερ από δεξιά και ο Άγγελος Χαριστέας με κεφαλιά στέλνει στα ουράνια τους πάντες και κάνει τον ΣΠΟΡ FM άνω-κάτω! Όλοι τρελαμένοι και κανείς στη θέση του! Το τι ακολούθησε είναι γνωστό. Η Εθνική ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης! Εννιά χρόνια μετά και ακόμα δεν μπορούν να το ξεπεράσουν οι Πορτογάλοι…

Έτσι απλά
Διονύσης Καππάτος
Ναι. Έχω ξεχάσει ονόματα. Έχω ξεχάσει ημερομηνίες. Σιγά που κι εγώ δεν θα είχα ξεχάσει γενέθλια και επετείους στη ζωή μου (αν και λόγω της γκρίνιας το μετάνιωσα).

Προς στιγμήν φοβήθηκα ότι θα είχα ξεχάσει και τι έκανα την ημέρα του τελικού.

Μην γελιέστε και μην πιστέψετε όποιον πει πως δούλευε την στιγμή του αγώνα. Οι μόνοι πού δούλευαν στον σταθμό εκείνη την στιγμή πρέπει να ήταν ο. Χελάκης που έκανε την περιγραφή, η Τασία που ήταν στην παραγωγή και πιθανότατα ο Ρομπόλης που έγραφε για το σάιτ.

Όλοι οι άλλοι βλέπαμε το παιχνίδι σαν οπαδοί. Καθισμένοι στις ίδιες καρέκλες. Με τα ίδια ρούχα, αυτά που φορούσαμε και στο πρώτο ματς με την Πορτογαλία για το γούρι!

Η δουλειά άρχισε μετά! Από την στιγμή που ο Ζαγοράκης το σήκωσε!

Το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος έβγαινε από την Πορτογαλία στην οποία είχε μετακομίσει τουλάχιστον ο μισός σταθμός!

Έτσι εμείς από την Αθήνα έπρεπε να μεταφέρουμε το πανηγυρικό κλίμα από όλη τη χώρα και να προετοιμάσουμε την επόμενη ημέρα.

Εκτός αυτών θυμάμαι πως άρχισα να μπαίνω σε όλες τις ιστοσελίδες για να έχουμε μια εντύπωση για το τι γράφουν οι «άλλοι» για εμάς και κάποια στιγμή αργότερα αφού είχαν ηρεμήσει λίγο τα πράγματα να προσπαθώ να φτιάξω το δελτίο για να το βρει ο Τάσος το επόμενο πρωί.

Έτσι απλά. Σαν μια ημέρα στο γραφείο! Έχοντας όμως ζήσει την στιγμή που ποτέ δεν ονειρευόμουν όταν πατούσα για πρώτη φορά το πόδι μου στο ΚΑΡ.

Και ας μην πάρω ρεπό ποτέ
Χρήστος Ρομπόλης
Ξέρετε αυτό που λένε πως πραγματικά μεγάλες στιγμές είναι αυτές που όταν συμβαίνουν εσύ θυμάσαι ακριβώς πού ήσουν και τι έκανες; Ε, στην περίπτωσή μας απλώς δεν γίνεται να το ξεχάσουμε. Η κατάκτηση του Euro 2004 μάς βρήκε επί τω έργω. Από το πρωί στο γραφείο, που είχε αδειάσει αφού ο μισός σταθμός είχε μεταναστεύσει στη Λισαβόνα, υπήρχε μία ανεξήγητη σιγουριά πως το σύνθημα όλων εκείνων των ημερών θα γινόταν πράξη και το «τιμημένο» δικό μας. Κι ας παίζαμε εκτός έδρας, κι ας μην ήμασταν το φαβορί, κι ας διψούσαν οι αντίπαλοι για ρεβάνς μετά την ήττα της πρεμιέρας. Το γκολ του Χαριστέα δεν πανηγυρίστηκε τόσο όσο του Δέλλα στον ημιτελικό. Μάλλον γιατί ακόμη αναρωτιόμασταν αν είμαστε ξύπνιοι ή ονειρευόμαστε. Στο τελικό σφύριγμα γίναμε όλοι ένα κουβάρι μέχρι να μας προσγειώσει η φωνή των αφεντικών στην πραγματικότητα: «Δουλειά τώρα!». Να ήταν έτσι κάθε μέρα στη δουλειά κι ας μην καθόμουνα ποτέ.