Θύμα επικοινωνιακής πολιτικής;

Είναι μεγάλη υπόθεση τελικά η επικοινωνική πολιτική. Οπως αναφέρει και η γνωστή λαϊκή ρήση, άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει. Οταν δε, έχει να κάνει με ανυπόμονο και δύσκολο κοινό, τότε το βάρος που πρέπει να πέσει στην επικοινωνία είναι πολύ μεγαλύτερο και έτσι πρέπει να γίνεται με τις μεταγραφές. Υπάρχουν αμέτρητες μετακινήσεις ποδοσφαιριστών που «χαντακώθηκαν» λόγω λανθασμένου χειρισμού και άσχημης παρουσίασης.

Τώρα που ολοκληρώθηκε η ένταξη του Ματίας Μπιάρσμιρ στον Παναθηναϊκό, ας εξετάσουμε λίγο την περίπτωσή του επικοινωνιακά. Αν από τους «πράσινους» δεν έβγαινε προς τα έξω, ότι θα αποκτήσουν κεντρικό αμυντικό παγκόσμιας κλάσης, κολόνα στα μετόπισθεν, ηγέτη πασίγνωστο στους απανταχού φίλους του αθλήματος και όλα αυτά τα… πιασιάρικα, τότε νομίζω ότι άπαντες θα ήταν ευχαριστημένοι με τη μεταγραφή του νεάρου Σουηδού. Διότι ο 23χρόνος αρχηγός της Εθνικής Ελπίδων της Σουηδίας, έχει όλα τα εχέγγυα για να αποτελέσει βασικό στέλεχος της αμυντικής γραμμής του τριφυλλιού.

Η αλήθεια είναι ότι δεν τον έχουμε παρακολουθήσει πολύ, όμως όπως αναφέρουν όσοι τον γνωρίζουν ποδοσφαιρικά, μιλούν για ένα πολύ καλό παίκτη. Εναν ποδοσφαιριστή που όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, δεν έχει μειονεκτήματα (πέραν της απειρίας του), που μπορεί να μεταβιβάσει καλά την μπάλα – κάτι που ζητάει ο Τεν Κατέ – , που διαβάζει τις φάσεις, ψηλό κορμί (1.86), διεθνής, αναμφίβολα σοβαρός επαγγελματίας (όπως σχεδόν όλοι οι συμπατριώτες του) και με ηγετικές ικανότητες, τέτοιες που όσοι τον ξέρουν, θεωρούν ότι πιθανόν να είναι ο επόμενοις αρχηγός του Παναθηναϊκού. Αν λοιπόν, οι φίλοι των «πράσινων» διάβαζαν όλα τα παραπάνω στοιχεία τον Απρίλη, χωρίς να έχουν μάθει το όνομα του ποδοσφαιριστή, θα ήθελαν να αποκτήσει η ομάδα τους αυτόν τον παίκτη; Οι περισσότεροι θα απαντούσαν θετικά.

Γιατί όμως οι φίλοι της ομάδας δεν υποδέχτηκαν με ενθουσιαμό αυτήν τη μεταγραφή; Αφενός γιατί δεν κόστισε πολλά και αφετέρου διότι, σαφώς το όνομα Μπιάσμιρ, χάνει στη ζυγαριά όταν έχει απέναντι του ονόματα σαν κι αυτό του Μαρτσένα, του Μέλμπεργκ, του Φαν Μπούιτεν, του Κολοτσίνι. Ας τα πάρουμε όμως αναλυτικά. Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι αν το συμβόλαιο του Μπιάρσμιρ, δεν ολοκληρωνόταν στο τέλος του 2009 με την Γκέτεμποργκ, ο παίκτης θα κόστιζε τουλάχιστον 2 - 2,5 εκατομμύρια Ευρώ;

Αλλά τον οπαδό στη χώρα μας, τον ενδιαφέρει να τα «σπρώχνει» ο πρόεδρος και να μην είναι «τζαμπατζής», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η πιο ακριβή μεταγραφή θα είναι και η πιο αποδοτική στο γήπεδο. Η… μαγκία όμως φίλοι μου, δεν είναι να τα «σκας» και μάλιστα χοντρά για να παίρνεις παίκτες πολύ πιο ακριβά από την πραγματική τους αξία, για να μας κάνουν την τιμή να αγωνιστούν στο πρωτάθλημά μας, αλλά να βρίσκεις παίκτες που δεν χρειάζονται μια περιουσία για να προσφέρουν τα μέγιστα.

Οσο για τη ζυγαριά που αναφέρθηκε παραπάνω, ναι, έχουν δίκιο οι οπαδοί, γιατί ένα γνωστό όνομα θα τους «φτιάξει», αλλά δεν παίζει μπάλα το… ονοματεπώνυμο. Να τους θυμίσω μόνο τον «αστέρα» Φλάβιο Κονσεισάο και τον παγκοσμίως άγνωστο Σιμάο. Αμφότεροι αμυντικά χαφ, ο ένας διεθνής Βραζιλιάνος, γνωστός ανά την υφήλιο, και ο άλλος άσημος πιτσιρικάς από τη Μοζαμβίκη. Ποιον θα προτιμούσαν να έχουν στην ομάδα τους;

Για να καταλήξω, πόσο διαφορετική αντιμετώπιση θα είχε η περίπτωση του 23χρόνου αμυντικού, αν από τα ΜΜΕ δεν παρουσιαζόταν σαν εναλλακτική λύση; Το όλο πακέτο του Σουηδού, είναι πακέτο 11δάτου παίκτη στον Παναθηναϊκό, όμως έτσι όπως έρχεται, μάλλον απαξιώνεται η περίπτωσή του. Ισως βέβαια να μην αποδειχτεί και ικανός να γίνει ο νέος ηέτης της άμυνας των «πράσινων», όμως δεν είναι άδικο εκ των προτέρων να αντιμετωπίζεται ως παίκτης μικρότερης αξίας από αυτή που πραγματικά διαθέτει;

Και αυτό είναι αποτέλεσμα των προσδοκιών που τρέφουν στους οπαδούς, οι παράγοντες, οι μάνατζερ, τα ΜΜΕ. Αν για παράδειγμα, ο φίλαθλος έχει «ψηθεί» ότι η ομάδα του θα αποκτήσει τον Ντρογκμπά και τελικά αποκτήσει τον Οουεν, πιθανότατα θα «ξενερώσει». Αν όμως περιμένει τον… Αγνωστόπουλο (ή δεν περιμένει κανέναν) και του έρθει ο Οουεν, τότε θα τρελαθεί από τη χαρά του…! Α ρε τι σου είναι η επικοινωνιακή πολιτική τελικά…