ΘΕΜΑ: Οδοιπορικό στην σεισμόπληκτη Ιταλία (pics+video)

Στις 24 Αυγούστου και ενώ η Ελλάδα βρισκόταν εν μέσω θέρους, κυριευμένη από την καλοκαιρινή ραστώνη, ο Εγκέλαδος χτύπησε την κεντρική Ιταλία ισοπεδώνοντας μία κωμόπολη και σκορπώντας τον θάνατο. Σχεδόν δύο μήνες μετά, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, η γη στην ίδια περιοχή άρχισε να δονείται και πάλι. Τρεις σεισμοί σε διάστημα λίγων μόλις ωρών, άφησαν τεράστιες πληγές σε αρκετές πόλεις και πολλά χωριά, οι οποίες παραμένουν ανοιχτές ακόμα και σήμερα, πέντε μήνες μετά. Το sport-fm.gr βρέθηκε στις σεισμόπληκτες περιοχές και σας μεταφέρει την εικόνα της κατάστασης.

Από τον Δημήτρη Λιαργκόβα

Στο πέρασμα των χρόνων ο άνθρωπος κατόρθωσε να εξελιχθεί ανακαλύπτοντας νέα πράγματα και «κυριαρχώντας» στη φύση, φέρνοντας τις συνθήκες στα μέτρα του με σκοπό να εξυπηρετεί τις ανάγκες του. Δημιούργησε τον τροχό, «επιβλήθηκε» της φωτιάς, «αιχμαλώτισε» τον αέρα, όρισε την θάλασσα. Το μοναδικό που στάθηκε αδύνατο να ελέγξει είναι η αντίδραση, το ξέσπασμα της φύσης.

Ο εγκέλαδος

Ο Εγκέλαδος στην ελληνική μυθολογία ήταν ο αρχηγός των Γιγάντων, γιος του Τάρταρου και της Γης, ο οποίος έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στην Γιγαντομαχία κατά την οποία φονεύθηκε.

Για τον θάνατό του υπάρχουν πολλές εκδοχές, με επικρατέστερη αυτή που αναφέρει πως τον σκότωσε η Αθηνά, η οποία αφού τον έτρεψε σε φυγή, έρριψε εναντίον του την Σικελία ή το όρος Αίτνα με το οποίο τον καταπλάκωσε. Ο Εγκέλαδος, κινούμενος και αναστενάζοντας ενίοτε στον τάφο του, προκαλεί εκρήξεις ηφαιστείων και σεισμούς.

Αποτελούσε κατά τους αρχαίους Έλληνες την ανθρωπόμορφη αντίληψη της έννοιας του Σεισμού και ιδιαίτερα του Ηφαιστειακού που έκανε τόσο πολύ τον ελλαδικό χώρο να υποφέρει. Συνέπεια της συγκεκριμένης αντίληψης ήταν να θεωρούνται παιδιά του οι Γοργόνες, η Σφίγγα, η Λερναία Ύδρα, ο Γηρυόνης, ο Κέρβερος και άλλα μυθικά τέρατα.

Ετυμολογικά η λέξη προέρχεται από το έγκειμαι (εν + κείμαι)+ λας, που σημαίνει εγκατεστημένος στα πετρώματα, αυτός που βρίσκεται στο στερεό φλοιό της γης.

Το πρώτο χτύπημα του σεισμού

Ο πρώτος σεισμός στην περιοχή της κεντρικής Ιταλίας συνέβη στις 24 Αυγούστου του 2016, ημέρα Τετάρτη, είχε ως επίκεντρο το Ακούμολι και ήρθε είκοσι σχεδόν χρόνια μετά από τον καταστροφικό σεισμό του 1997 (26 Σεπτεμβρίου) που είχε ισοπεδώσει πολλούς οικισμούς στα ίδια μέρη.

Το Αμάτριτσε λίγα δευτερόλεπτα αφού η γη έπαψε να δονείται δεν υπήρχε πλέον, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο δήμαρχός του. Ο απολογισμός οδυνηρός με τους νεκρούς να φτάνουν τους 290 μίας και το «ξέσπασμα» της γης τους έπιασε στον ύπνο, λίγες ώρες πριν ξημερώσει. Και άλλες γύρω πόλεις και χωριά επλήγησαν λιγότερο ή περισσότερο, η κατάσταση όμως στο Αμάτριτσε ήταν απελπιστική.



Ο εφιάλτης επιστρέφει

Το φαινόμενο εμφανίζεται ξανά δύο μήνες αργότερα. Αυτή τη φορά χτυπά τρεις φορές σε διάστημα λίγων ωρών. Το «θετικό» ήταν πως το κακό ξεκίνησε απογευματινές ώρες, με αποτέλεσμα ο κόσμος να μπορέσει να αντιδράσει, να τρέξει, να προφυλαχθεί και να μην θρηνήσουμε ξανά νεκρούς.



Λίγες ημέρες μετά, στις 30 Οκτωβρίου σημειώθηκε νέος μεγάλος σεισμός με επίκεντρο τη Νόρτσια (στην Ούμπρια πρωτεύουσα της οποίας είναι η Περούτζια). Αυτή τη φορά οι μεγαλύτερες ζημιές σημειώθηκαν στο Βίζο και στο Καμερίνο το οποίο φιλοξενεί έναν πολύ μεγάλο αριθμό φοιτητών. Σε αυτή την «φοιτητούπολη» επικεντρώθηκε η έρευνα, με προσπάθεια να αποτυπωθεί με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο η πραγματικότητα των όσων βίωσαν και συνεχίζουν να βιώνουν οι άνθρωποι εκεί. Γεγονότα και καταστάσεις που έμελλε να «σημαδέψουν» και να καθορίσουν τη ζωή τους, αν όχι για πάντα, σίγουρα για τα επόμενα χρόνια. Αυτοί όμως, στέλνοντας μήνυμα αξιοπρέπειας και ψυχικής δύναμης στέκονται όρθιοι, προσαρμόζονται και παλεύουν με κάθε τρόπο.





Καμερίνο

Το Καμερίνο βρίσκεται στην κεντρική Ιταλία, στον Νομό Marche (Μάρκε), σε υψόμετρο 700 μέτρων και έχει πληθυσμό επτά χιλιάδες κατοίκους. Κοντινότερη μεγάλη πόλη είναι η Ματσεράτα που απέχει 50 χιλιόμετρα, ενώ πρωτεύουσα του νομού είναι η Ανκόνα σε απόσταση εκατό χιλιομέτρων. Σαν μέρος είναι γεμάτο φοιτητές μιας και σε αυτό υπάρχουν έξι σχολές: Νομική, Φαρμακευτική, Πληροφορική, Χημικό, Βιολογικό και Αρχιτεκτονική, στις οποίες φοιτούν εννιά χιλιάδες σπουδαστές.

Όπως κάθε πόλη ή χωριό στην Ιταλία, έτσι και το Καμερίνο, έχει την παλιά πόλη η οποία περιβάλλεται από τείχη και την νέα που εκτείνεται έξω από αυτά. Μέσα στα τείχη υπήρχαν οι σχολές, η εμπορική ζώνη με πολλά μαγαζιά, ξενοδοχεία, γυμναστήριο και φυσικά σπίτια. Ο λόγος που χρησιμοποιείται Παρατατικός είναι διότι η παλιά πόλη αυτή τη στιγμή ουσιαστικά δεν υφίσταται! Όπως επίσης και η συνοικία του Βαλιτσέλε.



Η ώρα του κακού

Ήταν απόγευμα Τετάρτης, στις 26 Οκτωβρίου, όταν η γη άρχισε να τρέμει κάτω από τα πόδια των κατοίκων του Καμερίνο. Αρχικά ένα δυνατό βουητό που αμέσως μετατράπηκε σε εκκωφαντικό θόρυβο και ακολούθως το έδαφος άρχισε να τρέμει, κάνοντας τα σπίτια να πάλλονται σαν να είναι φτιαγμένα από χαρτί.

Ένα «κούνημα» με διάρκεια πολλών δευτερολέπτων που δημιούργησε τις πρώτες ρωγμές. Ήταν τόσο δυνατός ο σεισμός που όλοι πίστεψαν πως ήταν ο κύριος. Ισχύς πέντε κόμμα έξι βαθμών της κλίμακας ρίχτερ κούνησε το Καμερίνο, λίγο αργότερα όμως ήρθε ένας ακόμα δυνατότερος, εντάσεως έξι κόμμα ένα, ενώ ακολούθησε νέος τέσσερα κόμμα επτά, δείγμα τουλάχιστον πως το φαινόμενο εξασθενούσε.







Οι κάτοικοι άρχισαν την καταμέτρηση των ζημιών, προσπαθώντας αφενός να ξεπεράσουν το σοκ και αφετέρου να δημιουργήσουν ένα πλάνο αντιμετώπισης των προβλημάτων. Μάταια όμως! Τέσσερις ημέρες μετά, στις 30 Οκτωβρίου, το γεωδυναμικό ινστιτούτο κατέγραψε δόνηση έντασης 7,1 βαθμών(!), η οποία ανάγκασε χιλιάδες ανθρώπους να μείνουν άστεγοι, καθιστώντας το ιστορικό κέντρο εξ ολοκλήρου «κόκκινη ζώνη».





Η στιγμή του σεισμού όπως την κατέγραψε η κάμερα μίας παρέας κυνηγών στην εξοχή ενώ είχαν στήσει καρτέρι περιμένοντας το θήραμα.:



Από την πρώτη στιγμή και για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, μεγάλο μέρος των κατοίκων κοιμόταν σε υπνόσακους στο αμαξοστάσιο των λεωφορείων που εξυπηρετούν διαδρομές εκτός της πόλης, μέχρι να βρεθεί κάποιος άλλος χώρος.



Ο Μηνάς Χατζηαντωνιάδης, σπουδαστής της Φαρμακευτικής επί πτυχίο από τη Ρόδο, έζησε τον εφιάλτη και θυμάται τις στιγμές που ακολούθησαν του σεισμού. Έμενε εντός των τειχών της παλιάς πόλης και αναγκάστηκε να ξεσπιτωθεί: «Επέστρεψα από την Ελλάδα στις 21 Αυγούστου διότι είχα εργαστήριο και ο πρώτος σεισμός σεισμός έγινε στις 24. Ήταν ένα μεγάλο σοκ, ωστόσο αποφάσισα να μείνω και να μην επιστρέψω στην Ελλάδα. Δύο μήνες μετά ελάχιστα σκεφτόμασταν το περιστατικό. Στις 26 Οκτωβρίου θυμάμαι παρακολουθούσα τον αγώνα μπάσκετ του Παναθηναϊκού με τη Μπάμπεργκ για την Ευρωλίγκα. Απέμεναν 8,3 δευτερόλεπτα για την ολοκλήρωση της αναμέτρησης θυμάμαι. Ξαφνικά χαμός! Η γη αρχίζει να τρέμει, πέφτει ο γενικός διακόπτης του ρεύματος και μέσα στο σκοτάδι πετάχτηκα αμέσως έξω όπως και όλοι οι γείτονες. Ευτυχώς ήταν περίπου επτά το απόγευμα με καλό καιρό και ο κόσμος κυκλοφορούσε. Λιγότερο από μία ώρα μετά ξαναγίνεται μεγαλύτερος, επικρατεί ένα χάος με τις επικοινωνίες και ο κόσμος έτρεχε πανικόβλητος βρει φίλους και συγγενείς».



Όσον αφορά τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν στην πορεία: «Έγιναν πολλές καταστροφές. Εγώ ρίσκαρα και μπήκα στο σπίτι μου και πήρα προσωπικά αντικείμενα και κάποια πράγματα. Υπήρχαν παιδιά όμως που καλώς δεν τόλμησαν να μπουν, λίγο μετά τους το απαγόρεψαν οι αρχές και έμειναν έξω από το σπίτι τους χωρίς έγγραφα και χρήματα. Το να επιστρέψουμε στην Ελλάδα έστω για λίγο ήταν μονόδρομος. Συνεπώς έπρεπε να ταξιδέψουμε. Η στάση του προξενείου ήταν απαράδεκτη. Έγινε μία φυσική καταστροφή και δεν υπήρχε κανείς όχι να μας βοηθήσει αλλά και να μας καθοδηγήσει. Πλήρης αδιαφορία και εγκατάλειψη. Φαντάσου υπάρχουν πολλά παιδιά που τα πράγματά τους είναι ακόμα στα σπίτια τους και δεν μπορούν να τα πάρουν. Δεν ξέρω κιόλας αν θα τα πάρουν ποτέ».

Ενώ αναφέρθηκε και στο τώρα λέγοντας: «Αυτή τη στιγμή μένω σε άλλο σπίτι, οι δονήσεις συνεχίζονται αλλά κάνω υπομονή για να τελειώσω. Αρνητική εικόνα αποτελεί το γεγονός πως πολλοί καθηγητές αντί να δείχνουν κατανόηση και να αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες λόγω συνθηκών, θεωρώ λόγω του ότι αποφασίστηκε να μην καταβληθούν δίδακτρα τη φετινή χρονιά, είναι σε απάνθρωπο σημείο σκληροί και αυστηροί προκειμένου να μην μειωθεί ο αριθμός των σπουδαστών εφόσον περνώντας τα μαθήματα πάρουν πτυχίο πολλά παιδιά».

Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις

Ο Γιώργος έφυγε από τον φιλόξενο τόπο του, την Κρήτη, για να σπουδάσει στην Ιταλία επιλέγοντας το πανεπιστήμιο στο Καμερίνο. Σύντομα άρχισε να εργάζεται, λίγο καιρό μετά αφοσιώθηκε σε αυτό, τα χρόνια πέρασαν και έμεινε μόνιμα στην κωμόπολη. Παντρεύτηκε, δημιούργησε οικογένεια και μετά από χρόνια δουλειάς απέκτησε το δικό του μαγαζί. Την δική του ταβέρνα με το όνομα «Κνωσός».

Ο σεισμός του πήρε ότι «έχτισε» όλα αυτά τα χρόνια. Ο κυρ- Γιώργος ωστόσο δεν το βάζει κάτω όπως λέει, ακόμα και αν καθώς μιλάει τον πιάνουν τα κλάματα: «Δεν χάνω την πίστη μου, την δύναμή μου, το κουράγιο μου και την ελπίδα μου. Έχασα καινούριο μαγαζί και το σπίτι μου. Τώρα προσπαθούμε να επιβιώσουμε εδώ».



Πλέον έχει στήσει την επιχείρησή του σε μία σκηνή, σε χώρο που έχει παραχωρηθεί από τον δήμο ώστε η εμπορική ζώνη της παλιάς πόλης να λειτουργήσει και πάλι, προκειμένου οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων να εξασφαλίσουν τουλάχιστον τα προς το ζην.

«Με κρύα, με βροχές, με αέρα, με χιόνι. Εδώ ξυπνάμε και εδώ κοιμόμαστε. Φέτος το Ορθόδοξο Πάσχα συμπίπτει με το Καθολικό. Καλά να είμαστε θα βάλω αρνί να γυρίζει έξω από το μαγαζί και θα καλέσω όποιον επιθυμεί να γιορτάσουμε μαζί».



Το μαγαζί του κυρ- Γιώργου, η ελληνική ταβέρνα, στεγάζεται πλέον κάτω από μία τέντα. Όπως και τα μαγαζιά πολλών ιδιοκτητών που τα είδαν να χάνονται από τη μία μέρα στην άλλη.





«Χρειάζονται δεκαπέντε χρόνια εργασιών»!

Έναν θλιβερό απολογισμό των ζημιών και της κατάστασης που επικρατεί, επιχειρεί μιλώντας στο sport-fm ο δήμαρχος του Καμερίνο Τζιανλούκα Πάσκουι: «Το μέγεθος της καταστροφής είναι ασύλληπτο. Ολόκληρο το ιστορικό κέντρο έχει κηρυχθεί κόκκινη ζώνη» τα πρώτα λόγια του που δίνουν το στίγμα του προβλήματος.



Τα νούμερα αποτυπώνουν τις δυσκολίες που υπάρχουν: «Το Καμερίνο έχει επτά χιλιάδες μόνιμους κατοίκους και εννιά χιλιάδες φοιτητές. Συνολικά δηλαδή δεκαέξι χιλιάδες ανθρώπους εκ των οποίων οι 6.200 έμειναν άστεγοι! 1.600 τακτοποιήθηκαν σε ξενοδοχεία σε ολόκληρο τον Νομό ή στη Ρώμη, ενώ 530 άτομα ζουν σε κοντέινερ. Βέβαια το πρόβλημα συνεχίζει να είναι τεράστιο ακόμα και για αυτούς διότι το ξενοδοχείο ήταν μια προσωρινή λύση καθώς η φιλοξενία τους μπορεί να διαρκέσει μέχρι και τον Απρίλιο, αφού τον Μάιο ξεκινά η τουριστική περίοδος και τα δωμάτιο θα πρέπει να ελευθερωθούν. Στην παλιά πόλη υπήρχαν 220 μαγαζιά τα οποία έχασαν την έδρα τους. Μαγαζιά από τα οποία ζούσαν οικογένειες που καλούνται πλέον να βρουν τρόπο να τα βγάλουν πέρα».



Όσο για το τι μέλλει γενέσθαι ανέφερε: «Αυτή τη στιγμή το κέντρο έχει χωριστεί σε δέκα τομείς και ισάριθμοι μηχανικοί έχουν αναλάβει από έναν τομέα έκαστος. Το Φθινόπωρο φιλοδοξούμε να ανοίξει το κέντρο ώστε να είναι εφικτή η διέλευση αυτοκινήτων, για ψυχολογικούς κυρίως λόγους. Για να επανέλθουμε στην καθημερινότητα πριν τον σεισμό θα χρειαστούν δέκα με δεκαπέντε χρόνια».



Από την πρώτη στιγμή στην περιοχή βρέθηκαν ισχυρές δυνάμεις της πυροσβεστικής από ολόκληρη την χώρα. Κάθε ημέρα, με το πρώτο φως, ξεκινούν τις εργασίες αποκατάστασης των ζημιών οι οποίες ολοκληρώνονται λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Η πόλη έχει κηρυχθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, με την πρόσβαση στην παλιά πόλη να απαγορεύεται. Τα σπίτια και τα μαγαζιά εκεί έχουν εγκαταλειφθεί, με τους κατοίκους να μην έχουν τη δυνατότητα μέχρι και σήμερα να πάρουν κάτι από τα προσωπικά τους είδη. Γι'αυτό το λόγο σε πολλά σημεία υπάρχουν δυνάμεις του στρατού αλλά και του επίλεκτου σώματος της αστυνομίας, των carabinieri.







Όπως δήλωσε ο δήμαρχος του Καμερίνο, 530 άτομα μένουν αυτή τη στιγμή σε κοντέινερ, ήδη όμως γίνονται προσπάθειες αυτά να αντικατασταθούν το συντομότερο δυνατό από ξύλινα σπίτια.





Σε κοντέινερ επίσης φιλοξενούνται και οι υπηρεσίες όπως τράπεζες, το ταχυδρομείο αλλά και το φαρμακείο του δήμου.



Από τη στιγμή που το Καμερίνο αριθμεί επτά χιλιάδες μόνιμους κατοίκους με τους σπουδαστές των σχολών να είναι περισσότεροι, ποια είναι πλέον τα δεδομένα για μία πόλη που έχει πληγεί από τον σεισμό και βασίζει την οικονομία της στους φοιτητές; Ποια η δράση του πανεπιστημίου με δεδομένες τις υπάρχουσες συνθήκες;

Τα ερωτήματα απαντά μιλώντας στο sport-fm o πρύτανης του πανεπιστημίου του Καμερίνο Φλάβιο Κοραντίνι ο οποίος αρχικά θέλησε να ευχαριστήσει και να χαιρετήσει τους Έλληνες: «Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας. Είμαι ευτυχισμένος και περήφανος που είμαστε σε επαφή με μία τόσο σημαντική χώρα όπως η Ελλάδα από την οποία οι σχολές του Καμερίνο δέχονται πολλούς φοιτητές και πολλές φοιτήτριες κάθε χρόνο»



Για την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή δήλωσε : «Επανήλθαμε ως οντότητα, σαν πανεπιστήμιο μετά τον σεισμό, στην μετασεισμική περίοδο, τα μαθήματα άρχισαν εκ νέου μετά από τρεις εβδομάδες και λίγο καιρό πριν επανήλθαν και οι ορκωμοσίες για τους πτυχιούχους. Λειτουργούμε διαφορετικά σε σχέση με πριν τον Αύγουστο, αλλά λειτουργούμε. Τα μαθήματα γίνονται στις αίθουσες που έχουμε στη διάθεσή μας αλλά και μέσω live streaming. Η διαδικασία προχωρά καλά, πολλά παιδιά παρακολουθούν μέσω ίντερνετ και άλλοι δίνοντας το παρόν στις αίθουσες. Έχουμε βάλει λεωφορεία που επικοινωνούν με κάθε περιοχή του Νομού ώστε οι φοιτητές να μπορούν να έρχονται στις σχολές τους και εφόσον το επιθυμούν στο τέλος της ημέρας να επιστρέφουν σπίτι τους».

Για τα οικονομικά δεδομένα λόγω της κατάστασης και αν δέχτηκαν βοήθεια από κάπου ανέφερε: «Για την τρέχουσα πανεπιστημιακή χρονιά αποφασίστηκε οι φοιτητές να μην καταβάλουν πληρωμή στις σχολές τους, μέτρο το οποίο θα ισχύσει και για του χρόνου. 1500 από τους φοιτητές μας έμεναν στο κέντρο και έχασαν τη στέγη τους. Από αυτούς οι 300 φιλοξενούνται ήδη σε χώρο που δημιουργήθηκε εντός λίγων ημερών από το χτύπημα του Εγκέλαδου. Τα πανεπιστήμια του Τρέντο και του Μπολτσάνο μας προσέφεραν σημαντική βοήθεια με κρεβάτια και άλλα έπιπλα προκειμένου να εξοπλίσουμε τους ξενώνες». Ενώ για τις νέες εγκαταστάσεις που έχουν δημιουργηθεί τόνισε: «Οι σχολές φιλοξενούνται ήδη στις νέες εγκαταστάσεις οι οποίες ξεκίνησαν να δημιουργούνται μετά από ένα πλάνο που εκπονήθηκε έπειτα από τον καταστροφικό σεισμό του 97 με στόχο την μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια».

Για το αν όλη αυτή η προσπάθεια έχει αντίκρισμα από τους φοιτητές υποστήριξε: «Τα νέα κτίρια, η κατανόηση που υπάρχει με την κατάργηση της εισφοράς, τα δρομολόγια προς όλες τις περιοχές του Νομού και η δυνατότητα παρακολούθησης των μαθημάτων μέσω διαδικτύου, έχουν φέρει, παρά το γεγονός πως σε αυτά τα μέρη είχαμε μεγάλες καταστροφές πέντε μήνες πριν, 11% αύξηση στις εγγραφές γεγονός ιδιαιτέρως ενθαρρυντικό για το μέλλον».



Τέλος δεν παρέλειψε να πει δύο λόγια για την σπουδαία κίνηση του αρχηγού της Γιουβέντους και της εθνικής Ιταλίας Τζιανλουίτζι Μπουφόν να χαρίσει στο πανεπιστήμιο τη φανέλα του υπογεγραμμένη με μήνυμα συμπαράστασης: «Ο Μπουφόν είναι ένας πρωταθλητής που με την πράξη του απέδειξε πως εκτός από τα γήπεδα είναι και στη ζωή. Τον ευχαριστούμε για την δύναμη και στήριξη που μας δίνει».



Κεφάλαιο Αθλητισμός

Η ποδοσφαιρική ομάδα του Καμερίνο αγωνίζεται στον τρίτο όμιλο της πρώτης κατηγορίας του τοπικού πρωταθλήματος και βρίσκεται στην κορυφή μετά από 22 αγωνιστικές (σε σύνολο 30), με την πρώτη θέση να χαρίζει την άνοδο στην Serie D (τέταρτη εθνική κατηγορία).

Όπως μας περιγράφει ο Πάολο, παίκτης του Camerino, η πορεία της ομάδας κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα μικρό θαύμα: «Στην αρχή με τον σεισμό τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Πολλοί παίκτες της ομάδας έμειναν άστεγοι και φιλοξενούνταν σε περιοχές αρκετά χιλιόμετρα μακριά με αποτέλεσμα να μην μπορούν να συμμετάσχουν στις προπονήσεις. Με το πέρασμα του καιρού όμως η κατάσταση μας πείσμωσε και μας ένωσε περισσότερο. Αντιμετωπίσαμε μεγάλα προβλήματα και δεν είχαμε βοήθεια από κανέναν αλλά καταφέραμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του πρωταθλήματος βλέποντάς το σαν μία πρόκληση και ένα προσωπικό στοίχημα. Αρχικά είχαμε άσχημα αποτελέσματα, σιγά σιγά όμως πήραμε τα πάνω μας και τώρα είμαστε πρώτοι».

Ο Θοδωρής Λιάχανος είναι Έλληνας σπουδαστής επί πτυχίο στην σχολή της Φαρμακευτικής. Αγωνίζεται στην ομάδα μπάσκετ του Camerino και περιγράφει όσα ακολούθησαν του σεισμού και πως επηρέασαν το πρωτάθλημα: «Κάποιοι από τους συμπαίκτες μου έχασαν το σπίτι τους, άλλοι τρόμαξαν και επέστρεψαν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους και να έμεναν όμως πρωτάθλημα δεν υπήρχε. Η Ομοσπονδία αποφάσισε την προσωρινή παύση κάθε αγωνιστικής δράσης καθώς όλα τα κλειστά γήπεδα μπάσκετ έγιναν χώροι φιλοξενίας ανθρώπων που δεν είχαν που να μείνουν! Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε μέχρι τις αρχές Φεβρουαρίου όταν ξεκίνησε ο κόσμος να αποχωρεί και να πηγαίνει σε καταλύματα με την μετακίνηση να ολοκληρώνεται στα μέσα του μήνα και το πρωτάθλημα να ξεκινά. Πλέον ο φόβος δεν κυριαρχεί, οι περισσότεροι έχουν βρει μία λύση, ακόμα και προσωρινή και συμμετέχουν κανονικά στις δραστηριότητες της ομάδας».

Η «μουτζούρα»

Μοναδικό «μελανό» σημείο στην προσπάθεια αναστήλωσης της πόλης, κυριολεκτικά και μεταφορικά, είναι η προσπάθεια των «αετονύχηδων» να επωφεληθούν οικονομικά, ανεβάζοντας τις τιμές των ενοικίων. Σαφώς και σε μία ελεύθερη αγορά η τιμή διαμορφώνεται από τη ζήτηση, ωστόσο μία φυσική καταστροφή δεν είναι αποδεκτό να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης.

Όλοι για έναν

Αυτό που κάνει μεγαλύτερη εντύπωση σε όποιον ζήσει για κάποιο διάστημα, έστω και μικρό, στο Καμερίνο, είναι το «δέσιμο» που υπάρχει μεταξύ των κατοίκων. Δεν δημιουργήθηκε μετά τον σεισμό. Σίγουρα όμως γιγαντώθηκε.

Κάθε χρόνο τον Μάιο λαμβάνει χώρα η γιορτή «του σπαθιού», με τον εορτασμό του πολιούχου της πόλης του Αγίου Βενάδιου. Στην γιορτή συμμετέχουν όλοι, λαμβάνοντας μέρος στις εκδηλώσεις έμμεσα ή άμεσα. Για δέκα ημέρες γίνονται διάφορες εκδηλώσεις ενώ την τελευταία ημέρα αυτές κορυφώνονται με την παρέλαση. Όσοι παίρνουν μέρος είναι ντυμένοι με παραδοσιακές στολές εποχής που ράβονται κάθε χρόνο. Η επιτυχημένη διοργάνωση της γιορτής αποτελεί υπόθεση όλων. Όπως και η επόμενη μέρα μετά τον σεισμό.

Άνθρωποι που ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλο, που νοιάζονται. Η λέξη «κλειδί» αν ψάχνουμε για αυτή, είναι η αλληλεγγύη. Μία λέξη που δυστυχώς στην χώρα μας έχουμε ξεχάσει και παρά τις δυσκολίες που βιώνουμε αντί να γινόμαστε ένα, καθένας μας κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό ενδιαφερόμενος αποκλειστικά και μόνο για αυτόν.

Όσα δεινά και να συναντήσει ένας τόπος, όταν οι κάτοικοί του έχουν έντονο το αίσθημα του «εμείς», δεν θα λυγίσει, δεν θα πέσει από κανένα φυσικό φαινόμενο. Διότι όπως αναφέρει το σύνθημα της «μάχης» που δίνουν οι κάτοικοι στο Καμερίνο «Il futuro non crolla» («το μέλλον δεν καταρρέει»).

Τελικά στο πέρασμα των χρόνων, υπό προϋποθέσεις, ίσως ο άνθρωπος να μπορεί να «νικά»και τα φυσικά φαινόμενα!