Τέλος ή επανεκκίνηση;

Πράξη τρίτη στους τελικούς της Basket League το βράδυ της Τετάρτης στο ΣΕΦ. Πράσινοι και κόκκινοι στο παρκέ του Φαληρικού γηπέδου στο έκτο ραντεβού τους για την φετινή αγωνιστική περίοδο. Στα προηγούμενα πέντε μπορεί οι νίκες να είναι τρεις για τους παίκτες του Αργύρη Πεδουλάκη και δύο για τους ερυθρόλευκους, αλλά η σημασία των μέχρι τώρα πράσινων νικών είναι σαφέστατα μεγαλύτερη.

Μια νίκη-τίτλος στον τελικό Κυπέλλου, μια νίκη-σπάσιμο έδρας στον πρώτο αγώνα της σειράς, ντουμπλάρισμα των νικών την περασμένη Κυριακή, σε μια παράδοση σχεδόν είκοσι ετών για τον Παναθηναϊκό σε τελικό πρωταθλήματος κόντρα στον αιώνιο αντίπαλο.

Το μεγάλο ερώτημα για την αυριανή μάχη έχει να κάνει, κυρίως, με την εικόνα των πρωταθλητών Ευρώπης. Και στα δύο πρώτα ματς ο Ολυμπιακός δεν εμφάνισε σε κανένα σημείο τις αρετές που τον οδήγησαν στην κορυφή της Ευρώπης για δεύτερη στη σειρά χρονιά. Χωρίς φαντασία στην επίθεση, χωρίς ηρεμία στο παιχνίδι του, με αμυντικά κενά μέσα στην ρακέτα δεν μπορείς να κερδίσεις έναν αντίπαλο που μοιάζει πιο αποφασισμένος και διψασμένος από εσένα.

Έναν αντίπαλο, που σε αντίθεση με σένα, φρόντισε να ενισχυθεί εκεί που πραγματικά πονούσε. Η προσθήκη των Κάρι και Γκουίν, κυρίως του πρώτου, έδωσαν στον Παναθηναϊκό την δυνατότητα να αυξήσει σημαντικά το ροτέισον του και να μπορέσει να καλύψει ειδικές αδυναμίες του που του στέρησαν την συμμετοχή του στο φετινό final- four, όπως το αξιόπιστο περιφερειακό σουτ και τα επιθετικά ριμπάουντ, τομείς στους οποίους ο Ράμελ Κάρι αποτελεί λίρα εκατό.

Δείτε μόνο πως αλλάζει με την παρουσία του την ροή του ματς στο ΟΑΚΑ στο οποίο εκτός από το σκοράρισμα βοήθησε και στα ριμπάουντ με οκτώ να καταγράφονται στην προσωπική του στατιστική.

Η νίκη αποτελεί μονόδρομο για την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα αύριο. Έχει την δυνατότητα ο Ολυμπιακός να γυρίσει τον διακόπτη και να επιστρέψει στην διεκδίκηση του τίτλου; Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται. Οι παράμετροι πολλοί. Πρώτον ο Ολυμπιακός των τελικών μοιάζει ξεζουμισμένος, χωρίς ενέργεια και πάθος, θυμίζοντας τον Παναθηναϊκό της περιόδου 2006-07 που μετά την επιτυχία της Αθήνας κατέβασε ταχύτητα και κινδύνεψε να χάσει τον τίτλο, τον οποίο και κατέκτησε λόγω της πληθώρας προσωπικοτήτων που είχε εκείνη η ομάδα, αλλά και λόγω του Ζέλικο που φρόντισε να βάζει συνεχώς προκλήσεις στους παίκτες του για να τους κρατά σε εγρήγορση.

Κάνοντας την σύγκριση του τότε με το τώρα η πλάστιγγα γέρνει αρνητικά προς το μέρος των ερυθρολεύκων. Δεύτερον οι ερυθρόλευκοι είναι η πρώτη φορά που βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο σε μια σειρά ή διοργάνωση όντας το αδιαφιλονίκητο φαβορί. Οι τεράστιες επιτυχίες τους πέρυσι και φέτος στηρίχθηκαν, σε πολύ μεγάλο βαθμό, στην έλλειψη άγχους και στην ταμπέλα του αουτσάιντερ που είχαν μέχρι τώρα. Στην Κωνσταντινούπολη ήταν η απόλυτη έκπληξη που κανείς δεν περίμενε, στους περυσινούς τελικούς της Α1 πήραν τα σκήπτρα από τον σχεδόν μόνιμο πρωταθλητή μετά από δεκαπέντε χρόνια, ενώ και φέτος στο Λονδίνο λίγοι τους έδιναν τύχη απέναντι στην ΤΣΣΚΑ και την Ρεάλ τις οποίες αμφότερες κατατρόπωσαν.

Έχουν τον τρόπο να διαχειριστούν τα νέα δεδομένα; Τρίτον και σημαντικότερο. Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα, σε μια συνέχεια της ομάδας του Ίβκοβιτς, με εξαίρεση τον μεγάλο αρχηγό της Βασίλη Σπανούλη, στηρίζεται στην ομαδική χημεία, στην αλληλοσυμπλήρωση των κενών της, στην αλληλουχία της συνολικής δουλειάς και όχι στις ατομικές αρετές των παικτών της. Όταν όλα αυτά απουσιάζουν βγαίνουν στην επιφάνεια οι ανορθογραφίες που έχουμε επισημάνει από το ξεκίνημα της σεζόν. Χωρίς σοβαρό ψηλό, ο φιλότιμος Χάινς δεν μπορεί να φθάνει πάντα, με σαφή αδυναμία στην αντιμετώπιση γρήγορων ψηλών του αντιπάλου, πολύ αργοί οι Πάουελ και Σερμαντίνι δεν μπορούν να ακολουθήσουν Λάσμε και Γκιστ, και με έλλειψη εναλλακτικών λύσεων στην περιφέρεια μετά και την περιπέτεια του Λο δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως φθάσαμε σε αυτό το 2-0 υπέρ των πρασίνων.

Ο φετινός Παναθηναϊκός χτίστηκε κατ' εικόνα και ομοίωση του Ολυμπιακού. Οι επιλογές παικτών έγιναν με σαφή στόχο να γίνουν το ανεστραμμένο είδωλο των αντιπάλων τους. Η επιλογή του Πεδουλάκη να πάρει τα ματς από την άμυνα του αποδεικνύεται μέχρι τώρα που μιλάμε σωστή. Με 51 και 52 πόντους δεν είναι δυνατόν να χάσεις από κανέναν. Ο Ολυμπιακός που πέτυχε 90 πόντους σε τρία δεκάλεπτα στον τελικό της Euroleague πέρασε μετά βίας τους εκατό σε δύο παιχνίδια κόντρα στους πράσινους. Με όπλο την γρανιτένια του άμυνα αναμένεται να παραταχθεί και αύριο στο ΣΕΦ ο Παναθηναϊκός. Αν οι πρωταθλητές Ευρώπης δεν βρουν λύση απέναντι στην συνδυασμένη άμυνα του Πεδουλάκη και εξακολουθούν να βλέπουν με το κιάλι την ρακέτα των πρασίνων τότε θα περάσουν ένα ακόμα δύσκολο βράδυ και θα τα περιμένουν σχεδόν όλα από τα μακρινά σουτ, που όμως από μόνα τους δεν μπορούν να σου δώσουν την νίκη.

Θα ήθελα να κλείσω με μια αναφορά στη διαιτησία, που τόση κουβέντα γίνεται τις τελευταίες μέρες με αφορμή το δεύτερο παιχνίδι της σειράς. Το καλάθι του Χάινς είναι κανονικό και έπρεπε να μετρήσει, ενώ και η τεχνική στον Άντιτς είναι αυστηρή. Πέρα από αυτά όμως ο κόουτς των Πειραιωτών και οι συνεργάτες μάλλον πρέπει να σκεφτούν περισσότερο πως το +2 έγινε μέσα σε λιγότερο από πέντε αγωνιστικά λεπτά - 9 για την ομάδα του, κάτι που για όποιον είδε το παιχνίδι οφείλεται στην έλλειψη καθαρού μυαλού σε πάγκο και παρκέ. Άστοχες επιλογές, σουτ μετά την πρώτη πάσα, κυρίως τρίποντα, και καμία βοήθεια από τον πάγκο για να αλλάξει η κατάσταση. Το μπάσκετ είναι άθλημα επαφών και τα σφυρίγματα αναπόφευκτα. Το σημαντικό είναι οι διαιτητές να σφυρίζουν με τον ίδιο τρόπο και στις δύο μεριές του παρκέ, κάτι που μέχρι τώρα κάνουν.