Και οι «Θεοί» έχουν κουσούρια

Είναι στην ανθρώπινη φύση να ψάχνει κουσούρια στους άλλους. Από μια στραβοπινελιά σε έναν πίνακα του Πικάσο και ένα φάλτσο στην ερμηνεία της Μαρίας Κάλλας, μέχρι πιο «πεζά» πράγματα, όπως μια ρυτίδα στο τέλειο πρόσωπο της Αντζελίνα Τζολί ή λίγη κυτταρίτιδα στο αψεγάδιαστο κορμί της Ιρίνα Σάικ.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Οι ατέλειες αυτές, πραγματικές ή μόνο στο μυαλό μας, κάνουν τους πραγματικά σπουδαίους να μοιάζουν (αλλά σπανίως να είναι) περισσότερο θνητοί, προσιτοί κι όχι κάτι άπιαστο και «θείο». Το «αφού δεν μπορώ να γίνω σαν κι εσένα, θα σε υποβιβάσω στο δικό μου επίπεδο» ή απλώς «όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια» είναι αγαπημένο σπορ. Ειδικά στην Ελλάδα, τη χώρα που αποκαθήλωσε εθνικούς ήρωες, από τον Κολοκοτρώνη μέχρι τον… Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Ζαγοράκη και τον Καραγκούνη.

Εμείς αναλαμβάνοντας το ρόλο του ζηλόφθονα, κομπλεξικού και αβάσιμα ματαιόδοξου τύπου, είπαμε να… αποδομήσουμε (λέμε τώρα) το μύθο των κορυφαίων σύγχρονων ποδοσφαιριστών. Κι επειδή έχετε διαβάσει χιλιάδες διθυραμβικά αφιερώματα, άρθρα και σχόλια γι’ αυτούς, ήρθε η ώρα να διαβάσετε και κάποια ελαττώματά τους, μικρά ή μεγάλα, που-μεταξύ μας-όλοι τα βλέπουμε, αλλά-πάλι μεταξύ μας-ουδόλως μειώνουν την αξία, την καριέρα και την υστεροφημία τους.

Μέσι, keep walking: Η ποιότητά του δεν συγκρίνεται με κανενός άλλου. Η ποδοσφαιρική του ευφυΐα επίσης. Όμως ο «Λέο», ειδικά τα τελευταία χρόνια, μοιάζει να περπατά περισσότερο παρά να τρέχει στο γήπεδο. Η καταμέτρηση των χιλιομέτρων στους αγώνες του Champions League συχνά τον βγάζει... προτελευταίο, πάνω μόνο από τον τερματοφύλακά του. Μαρκάρει με τα μάτια και δεν σπριντάρει παρά μόνο όταν είναι απολύτως αναγκαίο. Λογικό, σε ένα βαθμό, για έναν παίκτη που αγωνίζεται αδιάκοπα όλο το χρόνο και μένει εκτός μόνο όταν είναι τραυματίας. Είναι εμφανές πως όλη η Μπαρτσελόνα παίζει για να τον «εξυπηρετεί», έστω κι αν είναι ιερόσυλο ότι το σύνολο απέδιδε καλύτερα στο περίπου δίμηνο που απουσίαζε λόγω τραυματισμού στην αρχή της σεζόν. Πάντως, ακόμη κι έτσι, στο… περπατητό, παραμένει ο καλύτερος στον κόσμο.


Κριστιάνο, εγώ σούπερ σταρ: Τον αγαπάς ή τον μισείς, δεν μπορείς να παραβλέψεις την αξία του. «Παντρεύει» αθλητικά προσόντα δεκαθλητή με ταλέντο που περίσσευε για να διαπρέψει στα δύο κορυφαία πρωταθλήματα του κόσμου και να γίνει ηγέτης μεγαθηρίων όπως η Μαν. Γιουνάιτεντ και η Ρεάλ, ενώ εσχάτως αποστόμωσε όσους του χρέωναν πως ήταν παρών-απών από τα μεγάλα παιχνίδια. Όλα αυτά θα μπορούσε να τα κάνει σε πολλαπλάσιο βαθμό, αν δεν αγαπούσε υπερβολικά τον εαυτό του. Οι συμπαίκτες του φαντάζουν συχνά για τον ίδιο αναγκαίο κακό ή τουλάχιστον «μέσο» για να προβληθεί εκείνος. Όλα του, από τους πανηγυρισμούς του μέχρι τον τρόπο που στήνεται για να εκτελέσει φάουλ, μοιάζουν με… πόζες. Σαν κι αυτές που ανεβάζει καθημερινά στο Instagram, συχνά χωρίς περιττά ρούχα και στην έπαυλή του ή κοντά σε κάποιο πανάκριβο αυτοκίνητο. Πάντως οι 15 ασίστ που έχει μοιράσει φέτος δεν είναι λίγες για ένα τόσο μεγάλο «εγώ».


Ζλάταν, ο άφαντος: Τεράστιας κλάσης ποδοσφαιριστής, αναμφίβολα ο πιο προικισμένος σε περίπου δίμετρη συσκευασία που πάτησε ποτέ τον πλανήτη γη. Ο Ιμπραΐμοβιτς συγκεράζει τη ραθυμία του Μέσι και την εγωπάθεια του Κριστιάνο σε έναν μεγάλο βαθμό, αλλά το ακόμη πιο μεγάλο του μείον (και ταυτόχρονα μεγάλο του μαράζι) είναι άλλο: ενώ έχει κατακτήσει όλους τους εγχώριους τίτλους σε Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία και Ολλανδία, δεν έχει σταθεί ΠΟΤΕ στο ύψος του στο κορυφαίο επίπεδο του Champions League. Οι (πολλές) ομάδες που υπηρέτησε, αν και είχαν προδιαγραφές για τον κορυφαίο ευρωπαϊκό τίτλο, εμφανίζονταν πάντα κατώτερες των περιστάσεων την κρίσιμη στιγμή. Όπως και ο ίδιος.


Η τελευταία έξοδος, Μάνουελ Νόιερ: Είναι ίσως ο μόνος που μπορεί να μπει στη ζυγαριά με τον Τζίτζι Μπουφόν και να αποτελέσει ισόβαρο. Θεόρατος, σκεπάζει το τέρμα με τα χέρια και το σώμα του, κρύβει το φως από τους αντίπαλους επιθετικούς, διαβάζει σωστά το παιχνίδι, καθοδηγεί την άμυνα, παίζει και με τα πόδια άμα λάχει. Ο Νόιερ τα έχει ΟΛΑ, εκτός όμως από κάτι: το μέτρο στις εξόδους του. Αν και πολλές τέτοιες πρωτοβουλίες έχουν σώσει πολλάκις τις ομάδες του, αρκετές είναι οι φορές που τις έχουν εκθέσει, αφού βγαίνει σαν να’ ναι… Σαββατόβραδο. Πάντως οι πρώτες περιπτώσεις είναι περισσότερες από τις δεύτερες.


Νεϊμάρ, πολλή φαντασία, λίγη ουσία: Ο πιο φαντεζί ποδοσφαιριστής στη μετα-Ροναλντίνιο εποχή. Με τις ντρίμπλες του μπορεί να ξεσηκώσει την εξέδρα, να προσπεράσει κάθε αντίπαλο και ταυτόχρονα να εκνευρίσει τον καθέναν. Τόσο τους αντιπάλους του, που τον θεωρούν ασεβή, αλλά συχνά και τους συμπαίκτες του που περιμένουν μάταια μια πάσα. Κακά τα ψέματα, όση φαντασία διαθέτει το παιχνίδι του Νεϊμάρ, τόση ουσία τού λείπει πολύ συχνά. Τα επιφωνήματα στην κερκίδα μοιάζουν να τον ηδονίζουν περισσότερο από τις νίκες. Ελαφρυντικό, το νεαρό της ηλικίας του (24), αφού-δεν μπορεί-θα «πήξει» κάποια στιγμή το μυαλό του.


Ο γυάλινος Ρόμπεν: Είναι ξεκάθαρα ο κορυφαίος ακραίος της εποχής του. Το άστρο του έχει λάμψει σε ομάδες όπως η Τσέλσι, η Ρεάλ και πλέον η Μπάγερν, ενώ λίγο έλειψε να οδηγήσει την Ολλανδία στην κορυφή του κόσμου. Οι κούρσες από τα δεξιά και τα φοβερά τελειώματα με το αριστερό έχουν πατενταριστεί, αλλά όχι και… αντιμετωπιστεί από τους αντιπάλους. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι στη συζήτηση για τον κορυφαίο, αλλά… Το μεγάλο «αλλά» έχει να κάνει με τους τραυματισμούς του. Η ευπάθεια αυτή κόβει τη φόρα στον ίδιο και τις ομάδες του και τη στιγμή που άλλοι σούπερ σταρ αποδεικνύονται βιονικοί, εκείνος περνά συχνά περισσότερο καιρό στη λίστα τραυματιών και στις θεραπείες παρά στο γήπεδο.


Μίλερ, ο αντιτουριστικός: Οι αριθμοί του μπορούν να μπουν στην ίδια συζήτηση με τις επιδόσεις Μέσι, Ρονάλντο και λοιπών… Αποτελεί τον άνθρωπο-«κλειδί» για την Μπάγερν και την εθνική Γερμανίας, με καθοριστικό ρόλο και γκολ ή ασίστ σε όλες τις μεγάλες τους επιτυχίες. Όμως ο Τόμας Μίλερ δεν έχει καταξιωθεί στη συνείδησή μας ως κλάση ανάλογου βεληνεκούς με τα κατορθώματά του. Η εμμονή του στην ουσία και η αποφυγή κάθε περιττής ενέργειας (Γερμανός γαρ) σε συνδυασμό με τη μόνιμη απορία για το ποια διάολο είναι τελικά η πραγματική του θέση (είναι μέσος, είναι περιφερειακός επιθετικός, είναι σέντερ φορ;) και την όχι και τόσο συμπαθή του φυσιογνωμία έχουν στερήσει πόντους στον υπερπολύτιμο παίκτη την αναγνώριση που θα του άξιζε.


Πικέ-Ράμος, οι ζοχαδιασμένοι: Σε μια εποχή που οι σπουδαίοι αμυντικοί είναι δυσεύρετοι, οι δυο τους είναι αναμφίβολα μεταξύ των κορυφαίων, με 2-3 ακόμη. Ηγούνται της άμυνας των κορυφαίων ομάδων του πλανήτη ξεχωριστά και μαζί της εθνικής Ισπανίας. Εξαιρετικοί στον αέρα και στο έδαφος, ικανοί να βγάζουν την ομάδα μπροστά και συχνότατα να σκοράρουν. Τι τους λείπει; Η ηρεμία! Τσακώνονται με τους αντιπάλους, με τους διαιτητές, με τα media, μεταξύ τους… Αν είχαν το μυαλό τους περισσότερο στην μπάλα και λιγότερο στα «γύρω-γύρω» θα ήταν σίγουρα ακόμη καλύτεροι.


Ινιέστα, η (παρα)ήρεμη δύναμη: Είναι το άλλο άκρο από τους προηγούμενους. Μπορεί να «καίγεται» το σύμπαν, να διακυβεύονται Champions League, Μουντιάλ και πρωταθλήματα, μπορεί να τσακώνονται οι τριγύρω του ή να βρίζουν διαιτητή και αντιπάλους, αλλά αυτός εκεί, ατάραχος. Η ηρεμία του είναι παροιμιώδης, στα όρια του… εκνευριστικού κι αν ο φίλαθλος (ή μάλλον ο οπαδός) θέλει λίγο πάθος και τσαμπουκά για να ταυτιστεί, δεν θα το βρει στον Ινιέστα. Αν, πάντως, ψάχνετε για γαμπρό για την αδελφή σας, καλύτερο παιδί δεν θα βρείτε.