Τα ντέρμπι που μας λείπουν!

Υπάρχουν ντέρμπι και ντέρμπι! Άλλο είναι το Μπαρτσελόνα – Ρεάλ Μαδρίτης και άλλο το Ρέιντζερς – Σέλτικ. Άλλο το Μπόκα – Ρίβερ και άλλο το Ρόμα - Λάτσιο. Ναι, μεγάλα ματς, με διαφορετικές όμως ιδιαιτερότητες. Υπάρχουν και τα άλλα, τα πιο «μικρά» , τα λιγότερο εμπορικά, αλλά εξίσου (ίσως και περισσότερο) παθιασμένα.

Το Νιούκαστλ - Σάντερλαντ, ή το Τζένοα – Σαμπντόρια , δεν έχουν την… αίγλη του Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ – Λιβερπουλ και του Ίντερ – Μίλαν, αλλά ναι, είναι πιο ντέρμπι και από τα… ντέρμπι. Δεν είναι απλά δυνατό παιχνίδι, δεν είναι σημαντικό γιατί είναι κόντρα στο μεγάλο αντίπαλο, αλλά είναι η μητέρα των μαχών, ο υπέρ πάντων αγώνας. Το ματς που αν χαθεί, σίγουρα οι επόμενες μέρες για τους ηττημένους δεν θα είναι… ρόδινες!

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Επειδή την Κυριακή έχουμε Προοδευτική – Ιωνικός και ξύπνησαν μνήμες. Οι δύο ομάδες αντιπροσωπεύουν δύο γειτονιές που επί τις ουσίας δεν έχουν και πολλές διαφορές, αλλά έχουν τα ίδια προβλήματα, τα ίδια βιώματα, τις ίδιες αγωνίες! Γιατί υπάρχει αυτή η αντιπαλότητα; Μα επειδή γειτονεύουν. Αυτός είναι ο προφανής λόγος και πάνω σε αυτόν χτίστηκαν μετά οι μεγάλες… διχόνοιες. Όπως έχει συμβεί δηλαδή στα περισσότερα ντέρμπι, η αρχή του κακού ήταν ότι οι ομάδες… συνόρευαν!

Το Προοδευτική – Ιωνικός, έχει τη δική του κουλτούρα, το δικό του μοναδικό χρώμα. Δεν είναι απλά ένα μεγάλο τοπικό ντέρμπι. Είναι το ματς που κανέναν δεν αφήνει ασυγκίνητο! Ενώ όλοι ξέρουν ότι δεν θα παρακολουθήσουν… μπαλάρα, συνήθως οι ευκαιρίες μετριούνται στα δάχτυλα και τα γκολ σπανίζουν, δε γίνεται να μην θες να το δεις. Το πάθος ξεχειλίζει, οι προσωπικές μονομαχίες είναι κάτι παραπάνω από δυναμικές, οι ιστορίες που γράφονται είναι μοναδικές!

Τα γήπεδα τους βρίσκονται στην ίδια λεωφόρο (Λαμπράκη), η απόσταση που τα χωρίζει είναι λιγότερη από τέσσερα χιλιόμετρα αλλά η έχθρα ανάμεσα τους είναι τεράστια. Για αυτούς αποτελεί κάτι παραπάνω από έναν (έστω σημαντικό) αγώνα. Είναι ματς περηφάνιας, ματς ύπαρξης, είναι ΤΟ ματς.

Από αυτά αναδεικνύονται τοπικοί ήρωες, από αυτά τα παιδιά αγαπάνε τις ομάδες της περιοχής τους. Για αυτά ζουν και αναπνέουν πολύ καιρό πριν τη σέντρα όλοι όσοι «εμπλέκονται» με οποιοδήποτε τρόπο σε μια από τις δύο ομάδες. Είναι το σημείο αναφοράς τους, είναι το στίγμα τους!

Κι όμως αυτό το ματς, δεν είναι στο πρόγραμμα της Superleague, ούτε καν της Football League, αλλά σε αυτό της Γ’ Εθνικής. Σαφώς για αυτό ευθύνονται τα ίδια τα σωματεία, αλλά το ζητούμενο είναι άλλο. Πόσο διαφορετικό θα ήταν το πρωτάθλημα μας, αν είχε περισσότερα τέτοια ντέρμπι και πιο «πύρινες» έδρες;

Πόσο λείπει από τη Superleague το ντέρμπι Άρης – ΠΑΟΚ, το Ιωνικός – Προοδευτική, το Λάρισα – Ολυμπιακός Βόλου, το Παναχαϊκή – Καλαμάτα και αρκετά άλλα. Πόσο πιο δύσκολες θα ήταν οι… εξορμήσεις των ομάδων, όταν θα έπαιζαν εκτός έδρας σε γήπεδα όπως το «Γεντί Κουλέ» του ΟΦΗ, ή το «Κλεάνθης Βικελίδης» του Άρη; Σίγουρα θα μιλούσαμε για άλλο πρωτάθλημα.

Διότι κακά τα ψέματα, ανεξαρτήτου ομάδας, άλλο να παίζεις στο «Γεντί Κουλέ» και άλλο στο «Παγκρήτιο», άλλο να παίζεις στο… κλουβί της Προοδευτικής κι άλλο στο… αδιάφορο γήπεδο του Ακράτητου.