Στα Μουντιάλ η βαριά φανέλα θα μετράει παντοτινά!

Ενα πράγμα δεν έχει αλλάξει στο ποδόσφαιρο εδώ και μισό αιώνα και δεν πρόκειται να αλλοιωθεί ποτέ απ' ό,τι δείχνουν τα πράγματα: η δύναμη της φανέλας!

Εχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω κάθε τέσσερα χρόνια που ξεκινάει το Μουντιάλ, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, το έγραψα ουκ ολίγες φορές και όμως υπάρχει ακόμη κόσμος που πιστεύει στα... θαύματα όταν έχουμε Παγκόσμια Κύπελλα!

Δεν υπήρξε ούτε ένας τελικός σε αυτά τα 84 χρόνια που oι φιναλίστ να μην ήταν προβλέψιμοι. Ομάδες με ιστορία και περγαμηνές, με τίτλους και δύναμη. Ή, σε κάποιες περιπτώσεις, η εκάστοτε διοργανώτρια χώρα!

Μονές εξαιρέσεις οι δύο «βασίλισσες χωρίς στέμμα», η Ουγγαρία του '54 και η Ολλανδία του '74, που στην εποχή τους ήταν όμως οι καλύτερες ομάδες με διαφορά. Η πρώτη ήταν αήττητη από το 1949, διέθετε τον Πούσκας, τον Χιντεγκούτι, τον Κόκτσις και τον Μπόζικ και είχε συντρίψει την Αγγλία 6-3 στο «Γουέμπλεϊ» και 7-1 στη Βουδαπέστη και δεν είχε αντίπαλο.

Η δεύτερη, το 1974 στη Γερμανία είχε ως βάση τον εκπληκτικό Αγιαξ του Κρόιφ, αλλά και τη Φέγενορντ του Φαν Χάνεγκεμ και παρ' ότι δεν είχε προϊστορία στα Μουντιάλ, ήταν (αν όχι το πρώτο) από τα φαβορί! Ποτέ άλλοτε δεν έφτασε στον τελικό ομάδα χωρίς ειδικό βάρος. Η Τσεχοσλοβακία, λένε κάποιοι, πώς πήγε τελικό το 1962; Η απάντηση είναι απλή. Ηταν εξαιρετική ομάδα με τον χαρισματικό Μάζοπουστ (νικητή της ίδιας χρονιάς της «Χρυσής Μπάλας») και με παρουσία στο παρελθόν σε τελικό, κόντρα στην Ιταλία το 1934, όπου προηγήθηκε και έχασε δύσκολα στην παράταση.

Σε κάθε διοργάνωση λοιπόν, υπάρχουν οι «Σταχτοπούτες». Ομάδες που αρχίζουν καλά, αφήνουν υποσχέσεις. Στον τελικό φτάνουν όμως, πάντα, τα ονόματα. Ποτέ η Χιλή, η Πολωνία, η Σενεγάλη, το Καμερούν, το Μεξικό, η Βουλγαρία, η Τουρκία, η Νότιος Κορέα, η Πορτογαλία, η Κολομβία.

Με ρωτούσαν πριν αρχίσει αυτό το Μουντιάλ συνάδελφοι στον αέρα του ΒΗΜΑ FM αν βλέπω τη Γαλλία ή την Αγγλία να έχουν τύχη. Απαντούσα κάθετα πως δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσουν ούτε στην τετράδα! Δεν θα έδινα τύχη ούτε στους Ολλανδούς, ομολογώ, αν δεν υπήρχε ο Λουίς φαν Χάαλ στον πάγκο τους και αν δεν είχαν αρχίσει με εκείνο το απίστευτο 5-1 επί των Ισπανών!

Επέμενα και επιμένω πως οι διοργανώσεις της ΦΙΦΑ είναι άλλο πράγμα από εκείνες της ΟΥΕΦΑ. Οπου στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα υπάρχει χώρος για να κάνουν την έκπληξη η Ελλάδα, η Δανία, η Τσεχία, η Τουρκία. Στα Μουντιάλ το προϊόν είναι εντελώς διαφορετικό! Ελεγα -καιρό πριν το Μουντιάλ- πως δεν ήταν ούτε η ώρα ούτε ο τόπος κατάλληλος για να μπορέσει να γίνει η έκπληξη.

Η γνώμη μου από καιρό γι' αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο -αυτοί που διαβάζετε συχνά τη «SportDay» θα το θυμάστε- είναι πως θα είχαμε τρεις απόλυτα προβλέψιμες ομάδες στην τετράδα, με Βραζιλία, Γερμανία και Αργεντινή και έτσι έγινε, μόνο που ειλικρινά περίμενα ένα λατινοαμερικανικό τελικό! Ομως η κατάρρευση της Βραζιλίας, χωρίς Νέιμαρ και ιδίως Τιάγκο Σίλβα, δεν μας ξαφνιάζει, ωστόσο το τελικό σκορ του 1-7 ήταν απίστευτο. Ομως αγωνιστικά οι δύο πιο σταθερές ομάδες από τα ανεξάρτητα ταμπλό που διαφαίνονταν από τη μέρα της κλήρωσης, κατάφεραν να επιπλεύσουν και να είναι στον τελικό!

Πότε στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων δεν είχαμε τελικό χωρίς μία εκ των τεσσάρων παραδοσιακών εθνικών ομάδων, ή την Ολλανδία. Μία από τις Βραζιλία, Γερμανία, Αργεντινή και Ιταλία είναι πάντα εκεί, από τον πρώτο τελικό το 1930 και οι «οράνιε» μπήκαν σφήνα το 2010, όταν απέναντί τους βρέθηκε η απόλυτη ομάδα της τελευταίας οκταετίας, η Ισπανία!

Φαβορί γι' αυτόν τον τελικό όλοι δίνουν τη Γερμανία. Εμένα η φτωχή μου πείρα των 35 επαγγελματικών μου χρόνων μου ψιθυρίζει να μην παρασύρομαι σε τελικούς και δη Μουντιάλ, από φαβορί και εμφανίσεις σε ημιτελικούς. Το τελευταίο παιχνίδι μιας κοπιαστικής σεζόν είναι ένα πολύ διαφορετικό ματς.

Η Αργεντινή έχει καλύτερες μονάδες και τον Λίο Μέσι. Η Γερμανία, που εντυπωσίασε στον ημιτελικό, δεν θέλει να μείνει ξανά με τα χειροκροτήματα που συνοδεύουν τον ηττημένο όπως τόσο συχνά έχει γίνει από το 1996 και μετά. Αν μη τι άλλο, αυτός ο 20ος τελικός του Μουντιάλ υπόσχεται να μας μείνει αξέχαστος...