Χριστοφιδέλης: «Τυχερός για όσα έχω ζήσει. Μόνο κέρδη από τη συμμετοχή μας στο Ευρωπαϊκό»

Η αγάπη του για το βόλεϊ είναι τεράστια αφού ολοκληρώνοντας την εντυπωσιακή αθλητική του καριέρα ως αθλητής εγκαινιάζει εκείνη της προπονητικής. Πρώτος σταθμός η Ανόρθωση. Πριν όμως ανοίξει αυτό το καινούριο κεφάλαιο στη ζωή του, ο Κώστας Χριστοφιδέλης γυρίζει το χρόνο πίσω, θυμάται το πρώτο του πρωτάθλημα και το υποτιθέμενο ντόπινγκ που επηρέασε την πορεία του.

Ο αθλητής των 11 Πρωταθλημάτων, 9 Κυπέλλων, 2 Ευρωπαϊκών και 144ων συμμετοχών στην Εθνική ομάδα μας λέει ότι: «φεύγω γεμάτος και τυχερός. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Αν δεν είχε γίνει η ιστορία με το υποτιθέμενο ντόπινγκ, ίσως να μην είχα ασχοληθεί με την προπονητική και να είχα σταματήσει νωρίτερα το βόλεϊ». Το 2010 σε ένα αντιντόπινγκ κοντρόλ βρέθηκε θετικός, λόγω αυξημένης τιμής σε μια ορμόνη, η οποία οφειλόταν σε οικογενειακό σύνδρομο.

Ο προπονητής πλέον, Κώστας Χριστοφιδέλης μίλησε στο sport-fm.gr εκτός από αυτό το περιστατικό, για την αθλητική του καριέρα, τα μελλοντικά του σχέδια, το κομμάτι της προπονητικής, την ελληνική πετοσφαίριση και την Εθνική ομάδα.

«Θέλω να δουλέψω σε υψηλό επίπεδο. Το θέμα της προπονητικής στην Ελλάδα είναι χόμπι»



Πλέον αλλάξατε σελίδα και τη νέα σεζόν θα προπονείται την Ανόρθωση. Σε τι επίπεδο βρίσκεται το κυπριακό βόλεϊ και γιατί επιλέξατε ομάδα εκτός Ελλάδας;

Η Ανόρθωση είναι ο Ολυμπιακός της Κύπρου, αναφορικά με την οργάνωση και ίσως ένα βήμα παραπάνω στις υποδομές, γιατί έχουν γήπεδο μόνο για βόλεϊ. Πολύ σημαντικό ρόλο για μένα παίζουν οι συνθήκες για να προπονήσω μια ομάδα. Εδώ στην Ελλάδα δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω λόγω συνθηκών, αλλά οι ομάδες που με ήθελαν ήταν πολλές.

Η Ανόρθωση για εμένα είναι πρόκληση, γιατί είναι μια ομάδα ιστορική. Μπορεί εδώ να μην ασχολούμαστε με το κυπριακό πρωτάθλημα, αλλά έχει μικρύνει πολύ η ψαλίδα. Αφενός λόγω της κρίσης εδώ έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα, αν εξαιρέσεις τον Ολυμπιακό και λίγο τον ΠΑΟΚ, οι άλλες ομάδες λειτουργούν ερασιτεχνικά και αφετέρου υπάρχει άνοδος στην Κύπρο. Οπότε και εγώ θέλω να προσαρμοστώ στην καινούρια μου ιδιότητα, να μπορέσω να βρω τα πατήματά μου, να κάνω τα λάθη μου και να μάθω μέσα από αυτά. Οποιαδήποτε αλλαγή γίνεται στη ζωή χρειάζεται ένα μεταβατικό στάδιο και μια πρακτική εξάσκηση, ούτως ώστε να μπορείς να νιώθεις σίγουρος για τον εαυτό σου, για τη δουλειά σου και από εκεί και πέρα βάζεις τον επόμενο στόχο.

Επίσης, το θέμα της προπονητικής στην Ελλάδα είναι χόμπι, ειδικά στο άθλημά μας. Προπονητές στην Α1 κάνουν δεύτερη δουλειά, δεν είναι προτεραιότητά τους το βόλεϊ. Λίγοι είναι αυτοί που την ασκούν επαγγελματικά. Για αυτό θέλησα να φύγω από την Ελλάδα για να μπορώ να δουλέψω όπως θέλω, να δω αν μου αρέσει, αν μου ταιριάζει και να μάθω από τα λάθη μου. Εδώ δεν μπορείς να κάνεις λάθη, από την πρώτη μέρα σε ένα περιβάλλον που είναι εντελώς αντιεπαγγελματικό εσύ πρέπει να είσαι επαγγελματίας. Ήταν η καλύτερη επιλογή και ήμουν πολύ τυχερός που μου ήρθε αυτή η πρόταση. Δεν αναφέρομαι στο οικονομικό, άλλωστε σε κάθε αρχή δεν είναι αυτό προτεραιότητα.

Γιατί δεν παραμείνατε στην ομάδα του Ολυμπιακού ως προπονητής και τι ηλικίες θέλετε να προπονείται;

Δεν υπήρχε τέτοια πρόθεση ούτε από τη μεριά μου, ούτε από τη δική τους, ύστερα από συζητήσεις που είχαμε κάνει μέσα στη σεζόν. Ο προπονητής έχει ένα team που το στηρίζει και πολύ καλά κάνει κατά την άποψή μου. Από την άλλη όπως είπα, κάθε άνθρωπος που βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο πρέπει να του δίνεται ο χρόνος να προσαρμοστεί. Ακόμα και στις αναπτυξιακές ηλικίες με κομψό τρόπο τους απάντησα αρνητικά.

Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να δουλέψω στο αντρικό σε υψηλό επίπεδο και παράλληλα να έχω και ηλικίες κάτω των 18, ώστε να προσπαθήσω να τους εκπαιδεύσω για να είναι έτοιμοι όταν ενταχθούν στην αντρική ομάδα. Αυτό εδώ στην Ελλάδα δεν μπορεί να συμβεί γιατί δεν έχουμε γήπεδα, δεν έχουμε ώρες. Οπότε το να πω στον Ολυμπιακό ότι πρέπει να μειώσουμε τα παιδιά για να μπορέσουμε να έχουμε τις κατάλληλες ώρες προπόνησης, δεν γίνεται. Έπειτα, ο Ολυμπιακός δεν έχει τη φιλοσοφία ότι θα βασιστεί στις ακαδημίες για να βγάλει παιδιά, καθώς αγοράζει επειδή έχει την οικονομική δυνατότητα. Είναι επιλογή του σωματείου και είναι απολύτως αποδεκτή. Επομένως, δεν υπήρχε έδαφος να κάνω αυτό που θέλω.

«Νιώθω γεμάτος, τυχερός και ευλογημένος για όσα έχω ζήσει. Μετάνιωσα μονάχα που δεν έπαιξα στο ιταλικό πρωτάθλημα»

Μετά από 19 χρόνια στον Ολυμπιακό δεν έχετε μια απλή σχέση με τον σύλλογο. Ποια είναι τα συναισθήματά σας για αυτή την ομάδα, αλλά και τι γεύση σάς αφήνει το τέλος της αθλητικής σας καριέρας;

Φεύγω γεμάτος και νιώθω ευλογημένος. Έχω ζήσει τα πάντα. Δεν έχω κανένα παράπονο. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν φανταζόμουν ότι θα ζήσω όλα αυτά. Ο Ολυμπιακός ήταν το μεγαλύτερο μέρος της αθλητικής μου καριέρας. Πραγματικά νιώθω πολύ τυχερός που είχα τη δυνατότητα να παίξω σε αυτό το σύλλογο για δύο λόγους. Πάντα πρωταγωνιστούσε, ακόμα και όταν δεν είχε ομάδα να παίρνει τίτλους, τα επίπεδα οργάνωσης και διοίκησης ήταν πολύ υψηλά και δεύτερον έζησα στιγμές που ήταν χρυσές για το ελληνικό βόλεϊ. Δεν αναφέρομαι μόνο στις οικονομικές απολαβές, που δεν είναι αμελητέο κομμάτι, αλλά στις επιτυχίες. Η κληρονομιά μας είναι ότι παίξαμε σε πολύ μεγάλες διοργανώσεις με τεράστιους συναθλητές. Νιώθω διπλά τυχερός που μου δόθηκε η ευκαιρία να το ζήσω στην καριέρα μου.

Αν σας ζητούσα να φέρνατε ένα παιχνίδι στο μυαλό σας ποιο θα ήταν αυτό;

Το πρώτο μου πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό το 1997-1998 στην Ορεστιάδα. Ήταν οι συνθήκες τέτοιες και ήμουν και ενθουσιασμένος από τους συναθλητές μου. Παίζαμε εναντίον μιας ιστορικής ομάδας, της Ορεστιάδας, σε έναν 5ο τελικό, που είχε 3000 κόσμο, ενώ το γήπεδο ήταν χωρητικότητας 700 θέσεων.

Από τα παιχνίδια της Εθνικής, η Ολυμπιάδα μου άρεσε πάρα πολύ. Ήταν η μοναδική φορά που η Εθνική ομάδα βόλεϊ μετείχε σε Ολυμπιακούς. Να φανταστείς δεν ήθελα να πάω, γιατί είχα θέματα τραυματισμών και τότε υπήρχαν και κάποιες διαμάχες μεταξύ των αθλητών. Πάλευαν όλοι να μπουν στην Εθνική ομάδα.

Για κάποια επιλογή σας έχετε μετανιώσει; Θα ανταλλάσσατε κάποιο τίτλο με ένα Ολυμπιακό μετάλλιο ή με νίκη επί της Αμερικής στην Αθήνα το 2004;

Ποτέ. Τίποτα δεν θα αντάλλαζα. Έχω ζήσει τα πάντα, καλές, κακές στιγμές και αυτές με έχουν κάνει ό,τι είμαι. Πραγματικά νιώθω πολύ τυχερός. Μαθαίνουμε από τις επιλογές που κάνουμε. Το μόνο πράγμα που μετάνιωσα είναι ότι δεν εκμεταλλεύτηκα τις προτάσεις που είχα από το ιταλικό πρωτάθλημα για να παίξω εκεί. Δεν πήγα όμως, γιατί οι συνθήκες εδώ ήταν πάρα πολύ καλές. Ο Ολυμπιακός πρωταγωνιστούσε, παίζαμε τελικούς Champions League, μονίμως σε Final 4, το πρωτάθλημα ήταν πολύ δυνατό και τα συμβόλαια ήταν πολύ μεγάλα. Όμως, δεν σου κρύβω ότι το μετάνιωσα. Το έχω βάλει στόχο να περάσω ως προπονητής από το ιταλικό πρωτάθλημα και θα το κάνω. Πότε δεν ξέρω, γιατί είναι ένας κλειστός χώρος, καθώς είναι εντελώς διαφορετικό το επίπεδο.

«Όταν έμεινα ένα χρόνο λόγω του "ντόπινγκ", κατάλαβα πόσο πολύ αγαπάω το βόλεϊ»

Το 2009 ξεκινήσατε να αγωνίζεστε στον Παναθηναϊκό, αλλά δεν μπορέσατε να τελειώσετε εκεί τη σεζόν λόγω του υποτιθέμενου ντόπινγκ. Πόσο σας έφθειρε;

Πάρα πολύ, εκεί άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το θέμα δεν είναι αν σε κατηγορούν, γιατί εγώ ήξερα ότι δεν είχα πάρει τίποτα. Οι ίδιοι οι άνθρωποι μου έλεγαν ότι σε πιστεύουμε και κοίταξε την υγεία σου. Το ζήτημα ήταν ότι μου έλεγαν για να βρεθεί αυτή η ορμόνη στο σώμα σου ή έχεις πάρει αναβολικά ή έχεις καρκίνο. Καταλαβαίνεις τι σοκ έπαθα. Έκανα 24 μαγνητικές σε ένα μήνα. Το κύριο μέλημα μου ήταν να δω ότι δεν έχω κάτι. Τιμωρήθηκα για ένα χρόνο και έμεινα εκτός. Προπονήσεις έκανα, αλλά δεν πήγαινα στις αποστολές με την ομάδα. Μου έλεγαν ότι ίσως έχω... το διάολο και πήγαινα να κάνω προπόνηση. Δεν με απασχολούσε καθόλου το θέμα της ορμόνης, γιατί ήξερα ότι δεν έχω πάρει. Δεν μου είχαν δώσει, δεν είμαστε παιδάκια, γιατί στο βόλεϊ δεν υπάρχουν αυτά. Δεν υπάρχει το ντόπινγκ στο βόλεϊ, δηλαδή δεν βοηθάει.

Επίσης θετικό ήταν ότι όλη αυτή η διαδικασία που πέρασα και το γεγονός ότι έμεινα εντελώς μόνος μου, με βοήθησε ακόμα περισσότερο και μπόρεσα και βρήκα τη σωστή λύση. Έψαχνα στο ίντερνετ να βρω γιατρούς που είναι υπεύθυνοι και μέσα στην ατυχία μου έπεσα πάνω στον καλύτερο, ο οποίος ήταν και συνεργάτης της WADA. Πήγα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Φινλανδίας, έκανα εξετάσεις, έστελνα δείγματα από τους δικούς μου ανθρώπους και τελικά είδαν ότι πρόκειται για οικογενειακό σύνδρομο, αφού το έχουν και ο πατέρας μου και ο αδερφός μου. Δεν εγκυμονεί κανένα κίνδυνο.

Τελικά πήγα στον Άρειο Πάγο, κινήθηκα νομικά και περιμένω να εκδικαστεί η υπόθεση.

Πριν το συμβάν, σκεφτόμουν να σταματήσω το βόλεϊ. Με το που έμεινα ένα χρόνο εκτός, κατάλαβα πόσο πολύ μου λείπει και πόσο πολύ το αγαπάω. Οπότε να ξέρεις όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Αν δεν μου συνέβαινε αυτό, δε γνωρίζω αν θα είχα ασχοληθεί με την προπονητική.

«Μόνο να κερδίσουμε έχουμε από τη συμμετοχή μας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Η Εθνική έχει απαξιωθεί τα τελευταία χρόνια»

Η Εθνική θα συμμετάσχει το Σεπτέμβριο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ύστερα από 10 χρόνια απουσίας. Τι μπορούμε να περιμένουμε;



Είναι ευτύχημα αυτή η διοργάνωση για την Εθνική. Μετά την πρόκριση δίναμε συγχαρητήρια στους αθλητές και μας έλεγαν: «εντάξει ποιους κερδίσαμε»; Το θέμα δεν είναι ποιους κερδίζεις, αλλά ποιους θα αντιμετωπίσεις. Εκεί είναι η επιτυχία και μόνο θετικά έχουμε να αποκομίσουμε από τη συμμετοχή μας. Δεν έχει καμία σημασία το αποτέλεσμα, αλλά το πώς θα το αντιμετωπίσουμε και τι εμφάνιση θα κάνουμε. Χωρίς όμως να την κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Το ζήτημα είναι σιγά σιγά να μπορέσουμε να βρεθούμε στο ίδιο επίπεδο με τις ομάδες που είναι πολύ προηγμένες, όχι να τις κοντράρουμε, αλλά να τις έχουμε σαν παραστάσεις κοντά μας.

Τι είναι αυτό που έλειπε από την Εθνική τα τελευταία χρόνια;

Η Εθνική τα τελευταία χρόνια έχει απαξιωθεί εντελώς, από τους παράγοντες, από τις εκάστοτε διοικήσεις, από τους ίδιους τους αθλητές. Πλέον δεν αποτελεί κίνητρο για τον αθλητή. Δεν θα συγκρίνω εποχές, να πω εμείς κάναμε αυτό, γιατί τότε και εμείς πληρωνόμασταν καλά για να πάμε στην Εθνική, τώρα τα παιδιά δεν παίρνουν τίποτα. Είναι εντελώς διαφορετικές εποχές. Πλέον έχουν μια σεζόν που τα συμβόλαια είναι τραγικά και περιμένουν να τελειώσουν τις υποχρεώσεις τους με τα σωματεία για να πάνε να δουλέψουν το καλοκαίρι. Έχει επηρεάσει πολύ και η κρίση, αλλά τα έχουμε θυσιάσει όλα στο βωμό της.

Μετά, πολλοί λένε πως δεν υπάρχουν αθλητές. Αθλητές υπάρχουν, απλά στο άθλημά μας δεν είναι το πρόβλημα οι αθλητές, αλλά οι προπονητές και οι παράγοντες. Υπάρχουν προπονητές, οι οποίοι είναι και αυτοί εγκλωβισμένοι στα προβλήματα της καθημερινότητας. Πώς θα μπορέσει ένας προπονητής να δουλέψει όταν δεν έχει γήπεδο; Ενώ έχουμε πολύ καλούς προπονητές, ειδικά στα αναπτυξιακά. Πώς θα μπορέσει να αξιολογηθεί η δουλειά τους; Άρα, δεν υπάρχει το έδαφος για να φανεί ο προπονητής. Και αυτοί που έχουν απαιτήσεις μένουν στα αζήτητα, γιατί θα υπάρχουν και αυτοί που δεν θα τους νοιάζει η προπονητική, αλλά θα θέλουν να παίρνουν το μισθό τους.

«Έχουμε γεμίσει από διεκπεραιωτές σε όλους τους ρόλους. Λείπει πολύ το μάρκετινγκ και οι νέοι άνθρωποι»



Πώς βλέπετε τη νέα σεζόν στο πρωτάθλημα;

Ποιο πρωτάθλημα; Είμαι σίγουρος ότι θα γίνει όπως γίνεται, αλλά έχουμε γεμίσει από διεκπεραιωτές προπονητές και παίκτες, δηλαδή να προπονήσουν-προπονηθούν και να φύγουν. Η Λίγκα από τη μεριά της δεν ενδιαφέρεται πώς θα γίνει το πρωτάθλημα, αρκεί να γίνει. Δεν την ενδιαφέρει αν χρωστάνε στους αθλητές, αρκεί οι ομάδες να πάρουν πιστοποιητικό συμμετοχής και να μπουν στο πρωτάθλημα. Γενικά έχουμε γεμίσει από διεκπεραιωτές σε όλους τους ρόλους και δυστυχώς πηγαίνει το άθλημα προς τα πίσω. Όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης και οι συνθήκες έχουν επηρεάσει όλη αυτή την αρνητική κατάσταση που επικρατεί. Αλλά όσο καθόμαστε πάνω στη δικαιολογία της κρίσης και δεν κάνουμε κάτι για αυτό, δεν νομίζω να έχουμε καμία τύχη.

Γενικά το βόλεϊ είναι άθλημα που συμπαρασύρεται, και ως ένα βαθμό είναι κάπως λογικό, από τα άλλα αθλήματα. Αν μπορούσε να γίνει λίγο πιο ανεξάρτητο βρίσκοντας δικούς του πόρους, αυτό θα ήταν ιδανικό. Όμως, ευχολόγια όλοι μπορούμε να κάνουμε, το θέμα είναι στις πράξεις να δώσουμε κάποιες ιδέες, ούτως ώστε να δούμε αν μπορούν να εφαρμοστούν. Λείπει πολύ το μάρκετινγκ από τον εξωαγωνιστικό χώρο του βόλεϊ. Πρέπει να πλαισιωθεί από νέους ανθρώπους, οι οποίοι θα έχουν όρεξη για δουλειά. Γιατί καλοί, φιλότιμοι όλοι αυτοί οι παλιοί, αλλά υπάρχει ένα κορεσμός, μία κούραση, τα οποία είναι λογικά. Εγώ θεωρώ ότι πρέπει να επενδύσει το βόλεϊ και πάνω σε αυτό το κομμάτι για να μπορέσει να αποκτήσει μια «ανεξαρτησία».

Πότε πιστεύετε ότι θα αρχίσει η άνοδος για την ελληνική πετοσφαίριση;

Θα χρειαστεί πολύς χρόνος και δεν ξέρω αν θα φτάσουμε στο επίπεδο που ήμασταν. Όμως, δεν πρέπει να είναι αυτός ο σκοπός, να φτάσουμε εκεί. Είναι λανθασμένη κίνηση να συγκρίνουμε εποχές και αθλητές, γιατί είναι εντελώς διαφορετικά τα τωρινά δεδομένα. Το πιο δύσκολο επάγγελμα είναι αυτό του μαθητή. Στην εφηβική μου ηλικία κάναμε προπόνηση τουλάχιστον 10 ώρες τη βδομάδα, πλέον γίνονται περίπου οι μισές, γιατί τα παιδιά έχουν άλλες υποχρεώσεις. Εμείς ήμασταν μόνο στο γήπεδο, δεν είχαμε κάτι άλλο.

Αυτό που θα πρέπει να κοιτάξουμε ως άθλημα είναι να μπορέσουμε να έρθουμε στο ίδιο επίπεδο με χώρες όπως Γαλλία, Πολωνία, Ιταλία, ούτως ώστε να μπούμε στη διαδικασία συνύπαρξης. Τώρα δεν ζούμε στο ίδιο αθλητικό περιβάλλον. Είναι πολλοί παράγοντες που συντελούν στο να έχουμε αυτά τα αποτελέσματα. Η οργάνωση, η νοοτροπία, οι συνθήκες.

Έπειτα, στοχεύουμε στο αποτέλεσμα από μικρές ηλικίες, γεγονός που δεν συμβαίνει στο εξωτερικό. Πρέπει να στοχεύσουμε στη διαδικασία. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι πώς θα κερδίσουμε και όχι πώς θα μάθουμε στο παιδί σωστά το κάθε άθλημα. Μας νοιάζει να καρφώσει δυνατά, άσχετα αν έχει λανθασμένη τεχνική.

Ο ΠΑΣΑΠ (Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμειβόμενων Πετοσφαιριστών), διοργάνωσε πριν λίγο καιρό προπονητικά camp, σε ένα από τα οποία συμμετείχατε ως προπονητής. Τι εμπειρίες αποκομίσατε;

Ήταν ένα camp για αθλητές που είναι ανενεργοί. Το ελληνικό πρωτάθλημα για πολλές ομάδες τελειώνει τέλος Μαρτίου και ξεκινάει πάλι το Σεπτέμβρη, άρα υπάρχει ένα εξάμηνο χωρίς αθλητική δραστηριότητα. Έτσι, διοργάνωσε περίπου ένα μήνα προπονήσεων για αθλητές που θέλουν να προπονηθούν και δεν βρίσκουν ομάδες και γήπεδα. Ήταν μια πολύ καλή ενέργεια και πολύ ευχάριστη εμπειρία να προπονήσω παιδιά χωρίς καμία πίεση του αποτελέσματος και του χρονικού περιθωρίου.

Από τη μία το ευχαριστήθηκα και από την άλλη είδα τη δίψα των αθλητών και την όρεξή τους να μάθουν. Αυτό που λείπει στον Έλληνα αθλητή είναι να νιώσει την ασφάλεια, τη σιγουριά από τον προπονητή, δηλαδή ότι ασχολείται σοβαρά μαζί του. Πρέπει να τον πείσεις, να τον κερδίσεις για να μπορέσει να παίξει και να ακολουθήσει τις οδηγίες σου. Αν αυτό δεν το καταφέρεις, τότε δεν θα έχεις κανένα αποτέλεσμα. Είδα ότι έχει απήχηση αυτό που ζητάω από τους αθλητές και είδα και τα αποτελέσματα της δουλειάς, έστω και αν κάναμε 20 προπονήσεις. Μακάρι να συνεχιστεί, να καθιερωθεί και του χρόνου να γίνει ακόμα καλύτερο. Ως συνδικαλιστικό όργανο, ο ΠΑΣΑΠ καλό είναι να κάνει ό,τι μπορεί για να τους βοηθά.

Ολοκληρώνοντας τη συζήτησή μας ζητήσαμε να μας πει τρεις λέξεις που τον χαρακτηρίζουν απαντώντας αμέσως: «τυχερός, ήρεμος και μαχητής». Στην ερώτηση μάλιστα ποια είναι αυτή η φωτογραφία που τον αντιπροσωπεύει και ποιους ανθρώπους θα ήθελε να απεικονίζει, ανέφερε: «προφανώς την οικογένειά μου και τους ανθρώπους, που συνετέλεσαν στους τίτλους. Τόσο στην προσωπική μου ζωή όσο και την επαγγελματική. Αυτή θα ήταν η φωτογραφία μου. Ούτε ομάδες, ούτε σήματα. Οι άνθρωποι. Αυτό σκέφτηκα να το κάνω κάποια στιγμή. Έχω κάνει μια φωτογράφηση για να ευχαριστήσω γενικά τον κόσμο που με βοήθησε».

Επιμέλεια: Φωτεινή Κρεμαστιώτη