Παπαδημητρίου: «Δε θα άλλαζα κάτι στη ζωή μου»

Ένας άνθρωπος που δεν εφησυχάζεται και προσπαθεί συνεχώς να διευρύνει τόσο τους ορίζοντες του, όσο και να ασχολείται με νέα πράγματα.

Έχει σπουδάσει στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Ρεθύμνου, ενώ είναι κάτοχος μάστερ στη Διαχείριση Περιβάλλοντος της σχολής Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Η αθλητική του καριέρα στο βόλεϊ ξεκίνησε σε μικρή ηλικία στον τόπο καταγωγής του, την Αμαλιάδα και ολοκληρώθηκε στη Γαλλία, έχοντας μάλιστα αγωνιστεί από δύο χρονιές σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.

Ο Αχιλλέας Παπαδημητρίου ζει μόνιμα πλέον στη Ναντ, όντας οικογενειάρχης και έχοντας αποσυρθεί από την ενεργό δράση εδώ και δύο χρόνια. Η επιστροφή του στην Ελλάδα δεν περνάει σα σκέψη από το μυαλό του, ούτε μάλιστα και η ενασχόλησή του με προπονητική, αφού ο κύκλος του αθλητισμού έχει ολοκληρωθεί για αυτόν και πλέον ασχολείται κυρίως, με το delicatessen που διαθέτει.

Ποιο ήταν το ερέθισμα για να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο άθλημα;

Από μικρός ασχολούμουν με το αθλητισμό, κάνοντας πολλά αθλήματα και το βόλεϊ ήταν το τελευταίο χρονικά στο οποίο δραστηριοποιήθηκα. Το αγάπησα αμέσως, χωρίς να ξέρω το γιατί, αργότερα το έμαθα. Μου άρεσε πολύ που δεν είχε επαφή και έπρεπε να χρησιμοποιήσεις το μυαλό σου και την ψυχολογία σου. Παρόλο που κάποιες κινήσεις με τον καιρό αυτοματοποιούνται, έχει μια φιλοσοφία ομαδική και σε αυτό το άθλημα πρέπει ένας αθλητής να επιβληθεί στον τομέα της σκέψης και της ψυχολογίας. Έπαιζαν και κάποιοι φίλοι μου βόλεϊ, είδα με τον καιρό ότι είχα κάποιο ταλέντο, μου το έλεγαν και οι άλλοι δηλαδή και έτσι μου δόθηκαν περισσότερα κίνητρα. Στην αρχή δεν το συνειδητοποίησα, αργότερα κατάλαβα ότι έπρεπε να ασχοληθώ πιο σοβαρά. Στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ υπάρχει μεγαλύτερος ανταγωνισμός και είναι πολύ πιο δύσκολο να διακριθεί κάποιος.

Πόσο εύκολο είναι για έναν αθλητή να πηγαίνει από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό και το αντίστροφο;

Δεν είναι εύκολη απόφαση σίγουρα, εγώ το σκεφτόμουν πολύ καιρό, αλλά θα έπρεπε να είναι, γιατί μιλάμε για αθλητισμό. Ακόμα και να το δούμε επαγγελματικά, που δεν το βλέπω ποτέ έτσι, λαμβάνοντας δηλαδή υπόψιν όλους του παράγοντες, όχι μόνο το οικονομικό. Επίσης, μην ξεχνάμε πως δεν αποφασίζει μόνος του ο αθλητής, αλλά υπάρχουν από πίσω πόσοι άλλοι λόγοι που δεν μαθαίνονται. Έτσι, δεν θα έπρεπε να καταδικάζουμε τόσο εύκολα έναν αθλητή, ούτε μια ομάδα.

Η συνδρομή της οικογένειας Γιαννακόπουλου στο χώρο του ελληνικού βόλεϊ.

Καταρχάς, θέλω να συλλυπηθώ την οικογένεια Γιαννακόπουλου για την απώλεια της. Ο Θανάσης είχε ξεκινήσει να ασχολείται με το αντρικό βόλεϊ λίγο πριν πάω (2009) και βοήθησε πολύ την ομάδα, όμως μετά προέκυψαν κάποια προβλήματα και αποχώρησε. Βέβαια, ανέκαθεν είχε μεγάλη δράση στη γυναικεία ομάδα. Τώρα είναι αρωγός ο κύριος Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Ποιο παιχνίδι θα ήθελες να επαναλάβεις;

Τους τελικούς στο Τροκαντερό το 2009 και το 2010, ανεξαρτήτως ομάδας γιατί πραγματικά ήταν μια γιορτή του βόλεϊ. Ήμουν τυχερός που το έζησα. Σε εθνικό επίπεδο θα ήθελα να ξαναζήσω τη νίκη μας επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης Ισπανίας, το 2009 στην Τουρκία.

Θα αντάλλαζες έναν τίτλο που έχεις κατακτήσει με ένα μετάλλιο της Εθνικής;

Όχι, δεν θα το άλλαζα γιατί κάθε στιγμή είναι μοναδική, επομένως δε θα διαφοροποιούσα ούτε τις καλές ούτε τις κακές στιγμές. Και οι άσχημες στιγμές και οι ήττες γίνονται για κάποιο λόγο ή καλύτερα γιατί δημιουργήσαμε τις συνθήκες για να συμβούν και μέσα από αυτές πάντα κερδίζουμε. Αν είχα βέβαια τη δυνατότητα να προσπαθήσω ξανά για κάτι θα το έκανα, αλλά δεν θα ήθελα να αλλάξω τίποτα στη ζωή μου.

Πόσο εύκολο ήταν να διαλέξεις το εξωτερικό και πώς το αποφάσισες;

Ήταν πολύ εύκολη η απόφαση, καθώς από μικρή ηλικία ήθελα να πάω στο εξωτερικό. Από το διάστημα που έπαιζα στο Παγκράτι με ενδιέφερε, αλλά όταν αγωνιζόμουν στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό δεν ασχολήθηκα. Επιθυμούσα να πάω κάπου που τίποτα δε θα ήταν δεδομένο και να προκαλέσω και τον εαυτό μου παίζοντας σε ένα πρωτάθλημα σαν το γαλλικό, που είναι από τα καλύτερα σε θέμα λίμπερο και άμυνας. Εκεί πρέπει από την αρχή να είσαι καλός και να το αποδεικνύεις καθημερινά, γιατί δεν έχεις δικαιολογία, όπως στην Ελλάδα που σε γνωρίζουν. Οπότε ήταν πρόκληση.

Πώς ήταν η προσαρμογή σου;

Ήταν πολύ εύκολη, πολύ πιο εύκολη από ότι περίμενα. Υπήρχε ένας μεγάλος κύκλος ανθρώπων γύρω από την ομάδα που σε υποδέχονται τουλάχιστον εδώ στη Γαλλία, αλλά και στην Ευρώπη. Συνεργάστηκα με πάρα πολύ καλούς ανθρώπους και δεν είχα κανένα πρόβλημα στις ομάδες που αγωνίστηκα. Μου ταιριάζει ο τρόπος και η κουλτούρα της χώρας, για αυτό εξάλλου έμεινα.

Ποια είναι η βασικότερη διαφορά αυτών των δύο χωρών;

Είναι πιο σημαντικός ο άνθρωπος στη Γαλλία. Δίνουν προτεραιότητα σε κάποιες αξίες και ιδανικά που δεν δίνουμε στην Ελλάδα και ως κράτος και ως κοινωνία. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά η οποία μετά έχει πάρα πολλές προεκτάσεις.

Η επιστροφή στην Ελλάδα είναι στα άμεσα σχέδια σου;

Είναι δύσκολο προς το παρόν, δεν το σκέφτομαι. Δυστυχώς, δεν έρχομαι όσο συχνά θα ήθελα και όσο εργάζομαι και τα παιδιά μου πηγαίνουν σχολείο είναι πολύ δύσκολη η επιστροφή. Όμως, εύχομαι να έρθουν κάποια στιγμή οι συνθήκες, που όσοι έχουν φύγει και επιθυμούν να γυρίσουν να το καταφέρουν. Δεν αναγκάστηκα να φύγω, ήταν εύκολο όπως είπα, σκέφτηκα και την οικογένειά μου και που θα ήταν καλύτερα σε 10 χρόνια. Μπορεί και πάλι να ερχόμουν στη Γαλλία αν δεν είχα την οικογένεια.

Τι συμβουλή θα έδινες σε ένα νέο άνθρωπο που θέλει να φύγει από την Ελλάδα;

Πρέπει να κάνουμε πράγματα που μας χαροποιούν και μας γεμίζουν σαν ανθρώπους, όσο βέβαια είναι εφικτό. Δεν γίνεται πάντα να συνδυάζεις και την ευχαρίστηση και την καριέρα, όμως αν σε κάποιο τομέα δεν καλύπτεσαι από η χώρα, γνώμη μου είναι να φεύγεις. Όλα αυτά βέβαια να γίνονται με σεβασμό στον εαυτό μας και τους γύρω μας. Παράλληλα όμως, πρέπει να μείνουν και άνθρωποι που είναι αξιόλογοι.

Νοσταλγείς τις μέρες που ήσουν αθλητής;

Δεν μου λείπει το βόλεϊ, καθώς έφυγα γεμάτος από αυτό. Αν μου έλειπε θα είχα συνεχίσει. Είχα πρόταση αφότου σταμάτησα, αλλά ήταν μια συνειδητή απόφαση. Αποσύρθηκα από την ενεργό δράση όποτε ήθελα εγώ, χωρίς να αναγκαστώ. Μου αρκεί να πηγαίνω και να βλέπω παιχνίδια, είμαι και μέλος σε ένα business club της Ναντ που διοργανώνει event γύρω από την επιχειρηματικότητα και τον αθλητισμό. Π.χ. after work cocktail μετά τον αγώνα ή παρουσιάσεις για το πως συνδέεται επιχειρηματικότητα και αθλητισμός. Βέβαια σε αυτό βοηθά ο δήμος και η νομαρχία.

Πώς είναι να είσαι παντρεμένος με μια γυναίκα που ήταν και αυτή αθλήτρια βόλεϊ;

Δεν είναι δύσκολο να ζεις μαζί με έναν άνθρωπο που ήσασταν στο ίδιο άθλημα. Αρκεί βέβαια και αυτό το λέω γενικά, οι άνθρωποι να μην ασχολούνται μόνο με ένα αντικείμενο, αλλά να έχουν διαφορετικά ενδιαφέροντα. Σίγουρα, το θετικό είναι πως όταν βρισκόσουν σε άσχημη μέρα μπορούσε να σε βοηθήσει και να σε παρηγορήσει, γιατί γνώριζε από το χώρο. Άλλωστε και οι φίλοι που έχω από το άθλημα ασχολούνται και αυτοί με διαφορετικές δραστηριότητες, γεγονός που είναι σημαντικό, γιατί με βοήθησαν ψυχολογικά, τόσο κατά τη διάρκεια της καριέρας μου, όσο και μετά, όπου το μετά είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι.

Ποια ήταν τα συναισθήματα σου όταν άναβες το βωμό της αρχαίας Ίλιδας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες;

Από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Είναι πραγματικά απίστευτο, μοναδικό συναίσθημα, που δεν μπορώ να το περιγράψω. Η τελετή αφής γίνεται στην Ολυμπία και ύστερα ανάβει ο βωμός στην αρχαία Ίλιδα, το μέρος που έχω γεννηθεί και η περιοχή όπου εμπνεύστηκε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι αθλητές προετοιμάζονταν στην Ίλιδα και μέσω ενός μονοπατιού, το οποίο υπάρχει ακόμα και σήμερα και ενδείκνυται για πεζοπορία, μετέβαιναν στην Ολυμπία. Η περιοχή διαθέτει μουσείο, αρχαιολογικό χώρο, αρχαίο θέατρο, που αξίζει κάποιος να τα επισκεφθεί.

Το σχόλιο σου για το πρωτάθλημα της Volley League και γιατί πλέον το ευρωπαϊκό βόλεϊ είναι τόσο ανώτερο από το ελληνικό;

Ενημερώνομαι για τα αποτελέσματα και πιστεύω πως έχει ανέβει ο ανταγωνισμός, όχι το επίπεδο. Ο Ολυμπιακός και πέρσι και φέτος έχει καλή ομάδα, αλλά νομίζω πως και ακόμα καλύτερους ξένους παίκτες να έπαιρνε δεν θα τον βοηθούσε, λόγω του ότι το πρωτάθλημα δεν διαθέτει παιχνίδια με πίεση, στοιχείο που είναι πολύ σημαντικό για τους ευρωπαϊκού αγώνες. Τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν 4-5 τέτοιες ομάδες και οι υπόλοιπες ήταν πολύ καλές. Μπορεί ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, ο Ηρακλής, ο ΠΑΟΚ να κέρδιζαν, αλλά το επιτύγχαναν δύσκολα. Δυστυχώς, το επίπεδο έχει πέσει πολύ, και δεν βοηθά τις ελληνικές ομάδες να είναι ανταγωνιστικές στην Ευρώπη. Πέρα από τα χαμηλά μπάτζετ, πλέον δεν υπάρχουν τόσοι πολλοί και τόσο καλοί παίκτες, ενώ κάποιοι αγωνίζονται και στο εξωτερικό.

Τα λιγότερα χρήματα είναι ο μείζων παράγοντας για την κατάσταση του βόλεϊ;

Παίζουν ρόλο και τα χρήματα, αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι επιμέρους παράμετροι. Είναι οι υποδομές, η κουλτούρα μας, η οργάνωση, δηλαδή η λειτουργία των ομοσπονδιών, των υπουργείων και του κράτους. Το βόλει έχει κοινό και ασχολείται πάρα πολύς κόσμος, ενώ παράλληλα μεγάλος αριθμός παιδιών το αγαπά. Υπάρχουν πολλές ακαδημίες που κάνουν καλή προσπάθεια, αλλά συνολικά δεν υπάρχουν υποδομές. Λέγοντας υποδομές δεν εννοώ μόνο τις εγκαταστάσεις και τα άτομα τα οποία ασχολούνται, αλλά το εκπαιδευτικό σύστημα, τους γιατρούς, την οικογένεια. Η οικογένεια, η οποία και στην Ελλάδα και στη Γαλλία αλλά και σε άλλες χώρες, θέλει να επεμβαίνει κάνοντας μεγάλο κακό.

Ποια είναι η εκτίμησή σου για τους αγώνες του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, όπου θα συμμετέχει η Εθνική μας ομάδα πετοσφαίρισης, το Σεπτέμβρη;

Είναι δύσκολο να προκριθούμε καθώς βρισκόμαστε σε έναν όμιλο με Ιταλία, Γαλλία, Βουλγαρία, Ρουμανία και Πορτογαλία. Δεν είναι απίθανο βέβαια, μπορεί να προκριθούμε ως τέταρτοι, αλλά μέχρι τότε δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα βρίσκονται, ούτε οι διεθνείς μας, ούτε οι υπόλοιπες ομάδες. Θα έχουμε 3 πολύ δύσκολα παιχνίδια, όμως τα άλλα 2 είναι στα μέτρα μας.

Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, θετικός, ήρεμος και άνθρωπος που βάζει στόχους προσπαθώντας να τους υλοποιήσει, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του. Πάντα σεβόμενος βέβαια, κάποιες αρχές, όπως η φιλία. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πετύχεις κάτι, αλλά σημασία έχει και το μέσο. “Πάντα θέλουμε παραπάνω πράγματα, αλλά δεν είναι εφικτό. Πρέπει να σκεφτόμαστε ότι μπορεί να είχαμε και λιγότερα. Είμαι άνθρωπος που θέλει περισσότερα και προσπαθεί για αυτά, αλλά αν δεν γίνει δεν πειράζει. Σημασία έχει να προσπαθείς.”

Επιμέλεια: Φωτεινή Κρεμαστιώτη