Το αμερικανικό όνειρο και οι υποτροφίες που αλλάζουν… ζωές

Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και για περισσότερο από μια δεκαετία κάνει καριέρα προπονητή στις ΗΠΑ και όπως φαίνεται τα… πάει μια χαρά.

Ο λόγος για τον κυπριακής καταγωγής, Πέτρο Κυπριανού, από τα χέρια του οποίου πέρασαν αθλητές από όλο τον πλανήτη. Ο ίδιος έχει την τύχη να δουλεύει σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Ο Κυπριανού μίλησε στο site του ΣΕΓΑΣ, για τα όσα ζει στις ΗΠΑ, για τις συνθήκες στα πανεπιστήμια, για τους Έλληνες αθλητές και την Ελλάδα, για όλα όσα θα ήθελε να ξέρει ένα παιδί πριν πει το «ναι» στο μεγάλο όνειρο!

Αναλυτικά τα όσα είπε στο segas.gr

- Τι κάνει ένα παιδί με αθλητική υποτροφία σε ένα αμερικάνικο πανεπιστήμιο; Πως πρέπει να φτιάξει το πρόγραμμα του και ποια είναι η προτεραιότητα του;

«Καταρχήν το να δεχθεί ένας αθλητής υποτροφία και τελικά να έρθει στην Αμερική είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Στα 11 χρόνια που είμαι εδώ έχω δει πάνω από 20 αθλητές να μην γίνονται δεκτοί στο πανεπιστήμιο για διάφορους λόγους κυρίως ακαδημαϊκούς. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, αφού ο αθλητής πρέπει να δώσει δύο διαφορετικές εξετάσεις, ο φάκελος του πρέπει να αξιολογηθεί από το Πανεπιστήμιο, στο οποίο θα πρέπει να κάνει αίτηση, όπως και στο NCAA κι αν όλα πάνε καλά τότε θα πάρει το πράσινο φως. Το πρόγραμμα του κάθε αθλητή- μαθητή είναι φτιαγμένο με βάση την προπόνηση. Έχουμε συναδέλφους που έχουν το ρόλο των ακαδημαϊκών συμβούλων και δουλειά τους είναι να βάζουν τους αθλητές που είναι σε πρωινές ώρες από τις εννέα έως τη μία έτσι ώστε να έχουν ολόκληρη μέρα ελεύθερη για ξεκούραση και προπόνηση».

-Τι διευκολύνσεις έχει ένας αθλητής;

«Σε ένα πανεπιστήμιο σαν το δικό μας ένα από τα τοπ5 στο αθλητικό κομμάτι, υπάρχουν πολλές ευκολίες έτσι ώστε ο αθλητής να έχει την καλύτερη δυνατή βοήθεια, για να ανταπεξέρχεται στις προπονήσεις αλλά και στο ακαδημαϊκό κομμάτι. Έχουμε φυσιοθεραπευτές, γιατρούς, χειροπράκτες, ψυχολόγους, διατροφολόγος και ακαδημαϊκούς συμβούλους. Ο προπονητής πρέπει να είναι καλός στη δουλειά του για να παρέχει στον αθλητή σωστή, επιστημονική και επαγγελματική τεχνική υποστήριξη για να πετύχει το καλύτερο χωρίς δράμα, παράπονο, μιζέρια και θέματα που καθυστερούν την αθλητική ανάπτυξη του αθλητή. Με λίγα λόγια πέραν της σωστής δουλειάς που πρέπει να κάνουμε, είμαστε για τα παιδιά σαν δεύτερη οικογένεια, οι ψυχολόγοι τους και ό,τι άλλο τους κάνει να είναι χαρούμενοι, να περνάνε καλά και να αποδίδουν στο μέγιστο».

-Πως επιλέγονται τα παιδιά από όλο τον κόσμο, στα οποία δίνονται υποτροφίες;

«Η επιλογή γίνεται με βάση τις αθλητικές επιδόσεις και την δυνατότητα του παιδιού να ανταπεξέλθει στο ακαδημαϊκό κομμάτι (π.χ. το επίπεδο των αγγλικών του και η επιτυχία στις εξετάσεις SAT, ACT and TOEFL). Σε ένα πανεπιστήμιο όπως της Tζόρτζια, όπου το επίπεδο είναι πολύ υψηλό και η πίεση για επιτυχία μεγάλη, ο αθλητής πρέπει να είναι σε επίπεδα Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Εφήβων – Νεανίδων και στο μέλλον να μπει σε ολυμπιακές και Παγκόσμιες ομάδας. Εάν δείτε τα αποτελέσματα από την προηγούμενη χρονιά θα δείτε αθλητές από το γκρουπ μας οι οποίοι έκαναν 8.200 β. στο δέκαθλο, 17,20 μ. στο τριπλούν, 22.41 στα 200 μ. Γ, 4,60 μ. στο επί κοντώ Γ, οι οποίοι ήταν στο Παγκόσμιο της Μόσχας. Την περίοδο που δεν έχουμε σημαντικά πρωταθλήματα, ταξιδεύουμε σε όλο τον κόσμο και βλέπουμε αθλητές, μιλάμε με τους προπονητές τους και τις οικογένειες τους. Βέβαια όπως είπα και πριν είναι άλλο πράγμα ένα παιδί να δεχθεί την υποτροφία και άλλο τελικά να έρθει στο Πανεπιστήμιο».

-Το γεγονός ότι τα παιδιά λειτουργούν σε κοινότητα βοηθάει στην απόδοση τους;

«Και βέβαια παίζει σημαντικό ρόλο. Το ότι έχεις μια ρουτίνα, η οποία είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των δυνατοτήτων σου σαν αθλητής – μαθητής, η καλή ατμόσφαιρα και το θετικό περιβάλλον πάντα φέρνει καλά αποτελέσματα. Φυσικά πρέπει και ο προπονητής να ξέρει τι κάνει και να είναι σε θέση να ακούει και να βοηθάει τον αθλητή, πάντα με βάση το τι είναι καλύτερο για εκείνον και την ομάδα. Ένα ατομικό ρεκόρ σε Κολεγιακό Πρωτάθλημα κάνει τον αθλητή χαρούμενο και την ομάδα επιτυχημένη. Τα παιδιά εδώ είναι σαν επαγγελματίες, αφού μια υποτροφία είναι πάνω από $41000 το χρόνο»!

-Πόσο διαφέρει ο αθλητισμός στις ΗΠΑ με την Ελλάδα;

«Υπάρχουν μεγάλες διαφορές, απλώς κατά τη γνώμη μου και μετά από πολλά χρόνια εμπειρίας με Έλληνες στην Ελλάδα, Ευρωπαίους, Έλληνες και κυρίως Αμερικανούς στο Πανεπιστήμιο μπορώ να πω ότι η μεγαλύτερη διαφορά είναι στην οργάνωση, την προσπάθεια των ανθρώπων εδώ να γίνουν καλύτεροι χωρίς δράμα και παράπονα και το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου, οι διοικούντες δεν δέχονται δικαιολογίες για τίποτα έστω κι αν το πανεπιστήμιο δεν έχει λεφτά. Εγώ ξεκίνησα προπονητικά από το μηδέν, πριν από δέκα χρόνια σε ένα μικρό πανεπιστήμιο στη Νεμπράσκα, όπου είχα την Νατάσσα Κυβελίδου, η οποία κέρδισε τον τίτλο στο κολεγιακό πρωτάθλημα στο έπταθλο δίχως να έχουμε τίποτα. Ταξιδεύαμε κάθε μέρα δύο ώρες για να κάνουμε προπόνηση σε κλειστό, αφού έξω είχε -20 βαθμούς. Είναι το σύστημα τέτοιο που θες δεν θες, σταματάς να βρίσκεις δικαιολογίες και κάνεις τη δουλειά σου. Και δεν έχει να κάνει με εγκαταστάσεις και λεφτά, απλά η νοοτροπία σε αυτήν την χώρα είναι διαφορετική και πολύ παρεξηγημένη από κάποιους που τα βλέπουν από έξω. Μόνο άμα τη ζήσει κάποιος το καταλαβαίνει».

-Ένας Έλληνας αθλητής – τρια που δέχεται υποτροφία για αμερικανικό πανεπιστήμιο έχει κάποιο λόγο να μπει σε δίλημμα για το αν θα την χρησιμοποιήσει;

«Δεν είναι εύκολη απόφαση. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως η οικογένεια, ο προπονητής και γενικότερα τι θέλει ο αθλητής να κάνει στη ζωή του. Δεν είναι όλοι για την Αμερική. Κάποιοι μπορούν, κάποιοι όχι. Η Αμερική δεν είναι η Γη της Επαγγελίας για όλους. Πολλοί πήγαν καλύτερα μένοντας στην Ελλάδα. Όλα τα παιδιά που έφερα από Ελλάδα και Κύπρο και τελείωσαν τις σπουδές τους και έκαναν ατομικά ρεκόρ και μπήκαν εθνικές ομάδες. Το κοινό που έχουν όλοι τους είναι πως δεν σκέφτηκαν δεύτερη φορά, αν πρέπει ή όχι να έρθουν στην Αμερική».

-Πιστεύεις πως οι Έλληνες αθλητές που έρχονται στην Αμερική έχουν καλύτερη τύχη από αυτή που θα είχαν αν έμεναν Ελλάδα;

«Πιστεύω πως ναι, αφού το ζω καθημερινά. Έχουν την ευκαιρία να κάνουν την αθλητική τους ζωή καλύτερη. Τους προσφέρονται πολλά και αν μπορούν να αντεπεξέλθουν, μπορούν να κάνουν τεράστια πράγματα. Σημασία έχει να το δεχθούν με ωριμότητα, να δουλέψουν σκληρά και η επιτυχία θα έρθει. Θυμάμαι όταν ήμουν αθλητής πριν πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη δεν μπορούσαμε να πατήσουμε το χορτάρι, γιατί η ομάδα ποδοσφαίρου θα έκανε προπόνηση και θα τους το καταστρέφαμε! Εδώ ρίχνουμε 7κ. σφύρες σε χορτάρι τριών εκατομμυρίων δολαρίων και μετά έρχονται οι εργάτες κλείνουν τις τρύπες και η ζωή συνεχίζεται χωρίς δράμα»!

-Τα Αμερικανικά Πανεπιστήμια έχουν ως στόχο να βγάλουν παγκόσμιους πρωταθλητής και ολυμπιονίκες;

«Και βέβαια. Αν δεις το φετινό παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όλα σχεδόν τα μετάλλια της Αμερικής, τα πήραν αθλητές από κολεγιακά πρωταθλήματα. Η Ρόλινς στα 100 μ.εμπ., η Μπάρετ στο ύψος και πολλοί άλλοι είναι δικοί μας, όπως οι Χόφα, Φέργκισον και Μίλερ. Είναι το σύστημα τέτοιο, το οποίο ευνοεί μια τέτοια ανάπτυξη. Πάντα βέβαια εξαρτάται και από τον προπονητή πως θα ετοιμάσει τον αθλητή του για μια μεγάλη σεζόν. Για μένα οι σημαντικότερες διοργανώσεις είναι το Κολεγιακό πρωτάθλημα, το Παγκόσμιο και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Αθλητές μου όπως οι Levern Spencer (1.98 μ.) Ryan Grinnell (17.22 μ. Τριπλούν), Shakeema Welsch (14.31 μ. τριπλούν) και άλλοι, αυτό έχουν στο μυαλό τους και το μεταδίδουν σε αθλητές όπως η Γεωργία Στεφανίδη, που έχω φέτος στο γκρουπ, αλλά και παλαιότερα Έλληνες όπως η Καφούρου ο Διακονικόλας , ο Αρνος και η Κυβελίδου. Αυτοί οι Αθλητές πήγαν πολύ καλά και έμαθαν να αγωνίζονται χωρίς παράπονα και δικαιολογίες».

-Θα μπορούσε κάτι από αυτό που συμβαίνει εκεί να βρει εφαρμογή στον ελληνικό αθλητισμό;

«Το έχω προτείνει αρκετές φορές. Έχω δώσει ιδέες που νομίζω είναι εφικτές για τα ελληνικά δεδομένα αφού μια προσπάθεια σαν και αυτή πρέπει να ξεκινήσει από τα γυμνάσια. Δεν είναι δύσκολο απλά όπως λένε και εδώ...it’s all about efficiency!
Δεν ξέρω γιατί κανείς δεν ακούει. Οι Ελληνες είναι έξυπνος λαός, που έχει όρεξη για δουλειά, απλά θέλει καινούριες ιδέες και νέους ανθρώπους με κατάρτιση και ενέργεια να οργανώσουν το σύστημα. Υπάρχουν πολλοί καλοί αθλητές και προπονητές στην Ελλάδα. Ας τους βοηθήσουμε λοιπόν».