Ο Φέντερερ είναι ιδέα, είναι το τένις...

Λένε πως η δόξα είναι για τους νικητές. Πως τα... φώτα είναι πάνω τους. Πως ο ηττημένος στο τέλος της ημέρας είναι ένα «τίποτα». Μπορεί να ισχύει, σίγουρα ισχύει. Όχι όμως παντού, γιατί ο Ρότζερ Φέντερερ όπως είναι μια κατηγορία μόνος του στο τένις, είναι και η εξαίρεση αυτού του κανόνα.

Γράφει ο Αποστόλης Σπυρόπουλος

Δεν χρειάζεται να είσαι Φεντερικός για να τον αποθεώσεις. Δεν χρειάζεται να είσαι οπαδός του Ελβετού για να πεις το προφανές. Πως δεν είναι ένας απλός τενίστας που κατακτά τίτλους. Είναι Ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία του αθλήματος, όπως την γνωρίζουμε τώρα.

Είναι ο άνθρωπος που αν ειδικά είσαι νεότερος σε ηλικία σε έβαλε σίγουρα να στηθείς μπροστά στην τηλεόραση και να... αναρωτηθείς με τον εαυτό σου «πόσο ωραίο είναι αυτό το άθλημα». Η αλήθεια είναι πως ο «βασιλιάς» το κάνει πολύ πιο ωραίο, η αλήθεια είναι πως αυτός ο άνθρωπος (ναι, των 17 grand slam και των 302 εβδομάδων στο No1)... είναι το τένις (το παραδέχονται άλλωστε και οι αντίπαλοί του).

Δεν είναι μόνο τα ρεκόρ του ρε παιδιά, δεν είναι οι τίτλοι, δεν είναι τίποτα απ’ αυτά. Είναι που θα δεις έναν αγώνα του και θα σε γεμίσει. Που βλέπεις έναν 33χρονο (σε ένα μήνα) που γνωρίζει πως έχει μπει στη... Δύση της καριέρας του (γιατί πάνω απ’ όλα ο νους είναι υγιέστατος), αλλά είναι εκεί. Για να κάνει αυτό που αγαπάει, για να προσφέρει κάποιες ακόμα μαγικές στιγμές. Ας μην γελιόμαστε, τα «γηρατειά» έχουν κάνει την εμφάνισή τους στον Ελβετό, φαίνεται πως δεν είναι ο Φέντερερ του παρελθόντος, αλλά τι σημαίνει αυτό;

Είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που τον... καλούν να αποσυρθεί επειδή «δεν μπορεί άλλο» ή επειδή γνωρίζει κάποιες αναπάντεχες ήττες; Αθλητισμός είναι... Δηλαδή, είδε κανείς τον Φέντερερ στο χθεσινό τελικό του Wimbledon να μην μπορεί; Υπάρχει κάποιος που μπορεί να φανταστεί το τένις δίχως αυτόν; Ακόμα και Ναδαλικός να είσαι ή Τζοκοβιτσικός, οφείλεις να το ομολογήσεις πως όταν έρθει η ριμάδα η μέρα και μάθεις πως ο King Roger αποφάσισε να αποσυρθεί, ένα... κενό αέρος θα το νιώσεις μέσα σου.

Γιατί είπαμε αυτός είναι το τένις. Αυτός είναι που όταν χάνει, αναγκάζει ένα ολόκληρο στάδιο να του χαρίζει standing ovation, που κερδίζει ακόμα περισσότερους θαυμαστές στις ήττες, που δεν είναι απλά αθλητής, είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος (μορφωμένος, με φιλανθρωπίες). Που ξέρει να αναγνωρίζει το μεγαλείο των άλλων και ξέρει πολύ καλά ποτέ θα βάλει τελεία στην τεράστια καριέρα του.

Αφήστε λοιπόν να την βάλει αυτός. Όποτε θελήσει. Το κέρδισε αυτό το... δικαίωμα. Μέχρι τότε ας τον απολαύσουμε όσο ακόμα τον έχουμε. Στις χαρές και στις λύπες.