Ναδάλ: «Δεν καιγόμουν να γίνω ο κορυφαίος, η νέα γενιά δεν έχει καταφέρει πολλά πράγματα»

Στο γεγονός πως ποτέ δεν καιγόταν να γίνει κορυφαίος, στάθηκε ο Ράφα Ναδάλ σε συνέντευξή του στην ισπανική Marca. Παράλληλα, ο «βασιλιάς του χώματος» έκανε λόγο και για τη νέα γενιά του τένις, ενώ μίλησε και για το αν σκέφτεται την απόσυρσή του, αλλά και για τη νέα χρονιά.

«Μεταξύ των τριών μας κανείς μας δεν θα ήταν τόσο ανταγωνιστικός, αν δεν είχαμε ο ένας το άλλον. Ο Φέντερερ, ο Τζόκοβιτς και πιέσαμε τους εαυτούς μας στα άκρα, για να βελτιωθούμε, να θέλουμε πάντα και περισσότερα.

Φυσικά θα ήθελα να είμαι εγώ ο καλύτερος, είμαι ανταγωνιστής, χωρίς αμφιβολία, αλλά για μένα δεν ήταν ποτέ εμμονή, ούτε θα είναι. Λοιπόν, μπορεί να είναι ψευδαίσθηση, αλλά καθόλου εμμονή» ήταν τα λόγια του κορυφαίου Ισπανού τενίστα σχετικά με τη σύγκριση με τους Φέντερερ και Τζόκοβιτς.

Διαβάστε αποσπάσματα από τη συνέντευξή του:

Για το ξεκίνημα της χρονιάς, μέχρι τον τραυματισμό στα πλευρά:

«Το πρώτο σκέλος της σεζόν ήταν συναρπαστικό και συναισθηματικό, γιατί προερχόμουν από πέντε δύσκολους μήνες και το πόδι δεν ήταν καλά. Επίσης, κατά τη διάρκεια του τουρνουά στο στο Άμπου Ντάμπι κόλλησα τον ιό και πέρασα δέκα ημέρες σε καραντίνα.

Όταν ταξίδεψα στην Αυστραλία, μόλις δύο μέρες μετά την ανάρρωσή μου, δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να πάω. Μετά άρχισα να παίζω καλά, αλλά δεν φανταζόμουν τι επρόκειτο να συμβεί στη συνέχεια στη Μελβούρνη, με έναν από τους πιο συναρπαστικούς τελικούς που έχω παίξει (ο Ναδάλ από το 0-2 πέτυχε την ανατροπή απέναντι στον Μεντβέντεφ).

Μέχρι το Indian Wells είχα 20 νίκες στη σειρά, αλλά στον ημιτελικό κόντρα στον Αλκαράθ, έσπασα το πλευρό μου. Στα αποδυτήρια μετά βίας μπορούσα να αναπνεύσω, αλλά αποφάσισα να παίξω τον τελικό, γιατί μου είπαν ότι μάλλον ήταν μυϊκός σπασμός. Προφανώς, αν μάθαινα ότι έχω σπάσει τα πλευρά, δεν θα έπαιζα. Από εκεί και πέρα ??η χρονιά ήταν πολύ δύσκολη».


Για τη 14η κατάκτηση του Rolland Garros:

«Ήταν έναν μάλλον κάτι απροσδόκητο, γιατί μια εβδομάδα πριν είχα φύγει από τη Ρώμη με κουτσαίνοντας. Αυτή είναι η αλήθεια. Είναι ξεκάθαρο ότι αν οι γιατροί δεν είχαν βρει τη λύση να με ανακουφίσουν από τον πόνο, δεν θα είχα καταφέρει να κερδίσω το Ρολάν Γκαρός.

Πήγα στο Παρίσι με κακή προετοιμασία, αλλά είχα αυτοπεποίθηση μετά τη νίκη στην Αυστραλία και την ημέρα που έπρεπε να παίξω πολύ καλά, στον προημιτελικό κόντρα στον Τζόκοβιτς, το έκανα. Ήμουν ρεαλιστής, ο ημιτελικός κόντρα στον Ζβέρεφ ήταν πολύ δύσκολος, οτιδήποτε θα μπορούσε να είχε συμβεί, αλλά ο καημένος έσπασε τον αστράγαλό του».

Για το Wimbledon:

«Μετά τη νίκη στο Ρολάν Γκαρός σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να αποσυρθώ αν δεν έβρισκα λύση για το πόδι μου, γιατί δεν μπορούσα να συνεχίσω με αυτούς τους χρόνιους πόνους. Όμως η νέα θεραπεία λειτούργησε και σε ψυχικό επίπεδο ήμουν πολύ πιο άνετα.

Στην πραγματικότητα, από τον δεύτερο τίτλο μου το 2010 δεν είχα παίξει τόσο καλά στο Λονδίνο. Ήθελα να προσπαθήσω να το ξανακερδίσω. Όμως ήρθε ο τραυματισμός στην κοιλιακή χώρα (ο Ναδάλ αποσύρθηκε πριν από τον ημιτελικό με τον Κύργιο) και από εκεί και πέρα ??η χρονιά ήταν καταστροφική.

Έπαιζα τένις με πολλά αντιφλεγμονώδη, σκέφτηκα ότι έπρεπε να σταματήσω το τένις, γιατί είχα χάσει τη ζωτικότητά μου. Μετά γεννήθηκε ο γιος μου, οπότε ήταν δύσκολο να φτάσω στο τελευταίο στάδιο της σεζόν με τη βέλτιστη προετοιμασία».

Για το αν έχει κουραστεί από τη σύγκριση με τους Φέντερερ, Τζόκοβιτς και ποιος είναι ο κορυφαίος:

«Όχι, δεν βαριέμαι, νομίζω ότι είναι καλό για την προώθηση του τένις, ο τρόπος με τον οποίο καταλαβαίνω αυτή τη συζήτηση δεν έχει αλλάξει με τα χρόνια. Θα υπάρξει ένας που θα είναι ο καλύτερος, γιατί ο καθένας έχει τα επιχειρήματά του, πέρα από τα αντικειμενικά δεδομένα.

Τελικά αυτό που έχει σημασία είναι ότι και ο Φέντερερ και ο Τζόκοβιτς ή εγώ έχουμε κάνει πολύ περισσότερα από όσα είχαμε ονειρευτεί. Δεν μου αρέσει να μιλάω για αυτά τα πράγματα, αλλά με αριθμούς έχουμε πετύχει πράγματα που δεν έχουν ξαναγίνει στο άθλημά μας, οπότε και οι τρεις μας θα μείνουμε στην ιστορία του τένις.

Μεταξύ των τριών μας κανείς μας δεν θα ήταν τόσο ανταγωνιστικός, αν δεν είχαμε ο ένας το άλλον. Ο Φέντερερ, ο Τζόκοβιτς και πιέσαμε τους εαυτούς μας στα άκρα, για να βελτιωθούμε, να θέλουμε πάντα και περισσότερα.

Φυσικά θα ήθελα να είμαι εγώ ο καλύτερος, είμαι ανταγωνιστής, χωρίς αμφιβολία, αλλά για μένα δεν ήταν ποτέ εμμονή, ούτε θα είναι. Λοιπόν, μπορεί να είναι ψευδαίσθηση, αλλά καθόλου εμμονή.

Στο τέλος λέω πάντα το ίδιο πράγμα και μπορώ μόνο να ευχαριστήσω τη ζωή για όλα όσα με έκανε να ζήσω τόσα χρόνια, όχι μόνο ως τενίστας, γιατί μπόρεσα να ζήσω πολλά πράγματα που δεν θα τα ονειρευόμουν όταν ήμουν μικρός».

Για το πότε σκέφτεται να αποσυρθεί:

«Δεν το σκέφτομαι, γιατί δεν είμαι από αυτούς που προσπαθούν να μαντέψουν, να προβλέψουν ή να προετοιμάσουν το μέλλον, επειδή τα πράγματα αλλάζουν πολύ γρήγορα. Ξέρω ότι αυτή η στιγμή είναι πιο κοντά από πέρυσι, χωρίς αμφιβολία και πριν από δύο χρόνια. Αυτή είναι καθαρή λογική. Αλλά τελικά είναι κάτι που όταν πρέπει να γίνει, θα γίνει. Θα ήθελα να είναι σε γήπεδο τένις».

Για τη νέα γενιά:

«Ο Αλκαράθ είναι πολύ ιδιαίτερος παίκτης, είναι πολύ γρήγορος, έχει πολύ δυνατά χτυπήματα, εξαιρετική κίνηση και μπακχάντ, πιστεύω πως θα αφήσει εποχή

Λέω επίσης με απόλυτη ταπεινοφροσύνη, ότι όταν εμφανίστηκαν ο Ζβέρεφ, ο Μεντβέντεφ ή ο Τσιτσιπάς, εγώ, ο Φέντερερ και ο Τζόκοβιτς ήμασταν ακόμα σε πολύ υψηλό επίπεδο και για χρόνια κέρδισαν ελάχιστα.

Η νέα γενιά έχει περισσότερες ευκαιρίες από ό,τι είχαν άλλοι αντίπαλοι εκείνη την εποχή, επειδή τώρα, πέρα ??μετά την αποχώρηση του Ρότζερ, ο Νόβακ και εγώ παίζουμε σε όλο και λιγότερα τουρνουά.

Οι νέοι παίκτες, εκτός από πολύ καλοί, είναι ικανοί να οραματιστούν τη νίκη με τρόπο που δεν μπορούσαν οι προηγούμενοι και αυτό τους βοηθάει πολύ να βελτιωθούν ως τενίστες.».