Φορτισμένος ο Μεντβέντεφ: «Το παιδί σταμάτησε να ονειρεύεται, το παιδί θα παίζει για τον εαυτό του»

Μέσα σε έντονη συγκινησιακή φόρτιση μίλησε ο Ντανίλ Μεντβέντεφ στη συνέντευξη Τύπου μετά την ήττα του από τον Ράφα Ναδάλ στον τελικό του αυστραλιανού open.

Ο Ρώσος διηγήθηκε μια μακροσκελή τοποθέτηση όλη την πορεία του μέχρι το σημερινό παιχνίδι, καταλήγοντας πως δεν είναι σίγουρος αν θα μπορεί να συνεχίσει να αγωνίζεται με τον ίδιο τρόπο.

Επιπλέον, επιτέθηκε στο κοινό της Μελβούρνης, που τον αποδοκίμασε.
Αναλυτικά, όσα είπε:

«Η ιστορία ενός νεαρού παιδιού που ονειρεύτηκε να κάνει μεγάλα πράγματα στο τένις. Όταν έπιασα τη ρακέτα, ήμουν έξι χρονών. Ο χρόνος κυλάει γρήγορα. Όταν ήμουν 12 έπαιζα σε τουρνουά στη Ρωσία και, φυσικά, έβλεπα τα Grand Slam στην τηλεόραση, μεγάλους αστέρες να παίζουν, οπαδούς να υποστηρίζουν. Ονειρεύεσαι να είσαι εκεί.

Άρχισα να παίζω σε κάποια τουρνουά στην Ευρώπη. Θυμάμαι να παίζω στους Ολυμπιακούς Αγώνες νέων. Έφτασα στον τελικό. Ήταν ωραία. Είχαμε ένα κεντρικό γήπεδο, ήταν στην Τουρκία. Θα έλεγα ότι υπήρχαν χιλιάδες οπαδοί, δύο χιλιάδες. Ήταν φανταστικά να είσαι εκεί. Ήταν από τις στιγμές που ονειρεύεσαι, το υψηλότερο επίπεδο.

Το επόμενο βήμα για κάθε junior είναι να παίξει στο junior Grand Slam. Εκεί μπορείς να δεις τα πλεονεκτήματα. Στο US Open μπορείς να φας στο εστιατόριο μαζί τους. Μικρά πράγματα σαν αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται να σε υποστηρίξουν ακόμα και αν δεν ξέρουν ποιος είσαι. Υπέροχες στιγμές.

Εκείνη είναι η στιγμή που λες “wow, θέλω να είμαι στα grand slam, να παίζω μπροστά στους καλύτερους ανθρώπους του κόσμου”.

Θυμάμαι όταν πήγα στο US Open είδα τον Τζον Ίσνερ να περνάει. Σκεφτόμουν “wow, είναι τεράστιος, μοιάζει μεγαλύτερος από ό,τι είναι στην τηλεόραση”. Ωραίες στιγμές.

Στη συνέχεια πολλά τουρνουά, στην προσπάθεια να ανέβεις επίπεδο. Αρχίζεις να παίζεις σε μεγαλύτερα τουρνουά. Υπάρχουν κάποιες στιγμές στην καριέρα μου που νόμιζα ότι αυτό το παιδί αμφισβητούσε το αν έπρεπε να συνεχίσει να ονειρεύεται αυτά τα μεγάλα πράγματα ή όχι.

Θυμάμαι μια… Έχασα πολύ σκληρά ματς δύο φορές στο Roland Garros. Για την ηλικία μου ήμουν γύρω στο νούμερο 5, αν θυμάμαι καλά, που δεν ήταν κακό. Ειδικά όταν πρόκειται για μια τεράστια γενιά, όπως μπορείτε να δείτε τώρα, με αρκετούς top-10 παίκτες. Έχασα από τον Μπέντζαμην Μπόντζι, ο οποίος είναι στο top-100 τώρα. Υπήρχε ένας Ρώσος δημοσιογράφος στην αίθουσα. Σκεφτόμουν «Αλήθεια;». Είναι Grand Slam. Ήμουν κοντά στο να μπω στο top50, πολύ νέος. Σκεφτόμουν ότι είναι έκπληξη. Νομίζω ότι ο δημοσιογράφος ήταν Ρώσος και μιλούσαμε για πέντε λεπτά. Μου αρέσει να μιλάω με δημοσιογράφους.

Θυμάμαι μια σκληρή ήττα από τον Πιέρ Ιγ Ερμπέρ. Τρομερό ματς. Έπαιξε φανταστικά. Μου αρέσουν αυτά τα παιχνίδια, για αυτό μου αρέσει το τένις. Ήμουν κοντά στο Top10. Πάλι για την ηλικία μου ήμουν στο top3, μαζί με τον Ζβέρεφ και τον Τιμ, ο οποίος όμως είναι λίγο μεγαλύτερος.
Ήρθα στη συνέντευξη. Ήμουν λίγο αναστατωμένος με τους οπαδούς και όλα. Είναι αστείο γιατί ήθελα να είμαι σύντομος και να απαντήσω με δύο λέξεις. Υπήρχε ένας δημοσιογράφος, νομίζω Ιταλός. Με ρώτησε κάτι και απάντησα με δύο λέξεις. Καμία άλλη ερώτηση. Ήταν κάποιοι Ρώσοι, που με ρώτησαν κάποια πράγματα. Ξανά, ένα παιδί θα αμφισβητούσα αν θα έπρεπε να συνεχίσει να ονειρεύεται.

Δεν θέλω να εξηγήσω γιατί, αλλά σήμερα κατά τη διάρκεια του ματς κατάλαβα ότι θα παίξω τένις –είναι αστείο. Μιλούσα για τους δημοσιογράφος, αλλά αλήθεια μου αρέσει να σας μιλάω, νομίζω μπορείτε να το δείτε. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Μιλάω για τις στιγμές που το παιδί σταμάτησε να ονειρεύεται και σήμερα ήταν μια από αυτές. Δεν θα σας πω γιατί.

Από δω και πέρα θα παίζω για τον εαυτό μου, την οικογένειά μου, για να προσφέρω στην οικογένειά μου. Για τους ανθρώπους που πιστεύουν σε μένα και φυσικά για όλους τους Ρώσους, γιατί νιώθω μεγάλη υποστήριξη.

Θα το πω έτσι: «Αν υπάρχει ένα τουρνουά σε σκληρή επιφάνεια στη Μόσχα, πριν το Roland Garros ή το Wimbledon, θα πάω εκεί, ακόμα και αν χάσω το Wimbledon ή το Roland Garros. Το παιδί σταμάτησε να ονειρεύεται. Το παιδί θα παίξει για τον εαυτό του. Αυτό είναι. Αυτή είναι η ιστορία μου. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.

Σε ερώτηση για το αν τον ενόχλησε το κοινό της Μελβούρνης απάντησε: «Δεν θα απαντήσω, συγγνώμη. Θα σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα. Πριν τα σερβίς του Ράφα, ακόμα και στο πέμπτο σετ, αν ακουγόταν μια φωνή -που θα με εξέπληττε- να φωνάζει “Πάμε Ντανίλ”. Αμέσως θα ακουγόταν πολλοί να του λένε “σσσσσσς, σσσσς, σσσς”. Αυτόν τον ήχο. Πριν το σερβίς μου δεν άκουγα τίποτα. Είναι απογοητευτικό. Είναι ασέβεια. Δεν ξέρω αν μετά από 30 χρόνια θα ήθελα να παίζω τένις. Εξαρτάται από τους ανθρώπους γύρω μου, τι θα μου πουν, πώς θα συνεχίσουμε. Πάλι, το παιδί που ονειρευόταν δεν το κάνει μετά από σήμερα. Θα είναι πιο δύσκολο να συνεχίσω το τένις όταν είναι έτσι».

Για το αν το ένοιωθε το ίδιο και παλιότερα: ««Υπήρξαν στιγμές στην καριέρα μου που ένιωσα ότι μπορώ να ενσωματωθώ. Ξέχασα να προσθέσω στην ιστορία για το παιδί. Όταν ξεκίνησα να ανεβαίνω, στο top20, top30, άρχισα να παίζω με τον Ρότζερ, τον Νόβακ, τον Ράφα. Παίξαμε κάποια σκληρά παιχνίδια, δεν τους έχω νικήσει ακόμα. Υπήρξαν συζητήσεις, ότι η επόμενη γενιά πρέπει να είναι καλύτερη. Υπήρχαν άνθρωποι που έλεγαν ότι θέλουμε η επόμενη γενιά να είναι πιο δυνατή. Με εμψύχωναν. Σκεφτόμουν ότι πρέπει να προσπαθήσουμε σκληρά. Τώρα σκέφτομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι έλεγαν ψέματα, γιατί κάθε φορά που μπαίνω στο γήπεδο σε αυτά τα μεγάλα παιχνίδια, δεν βλέπω πολλούς που θέλουν να νικήσω. Είναι κάτι που έχει συσσωρευτεί, αλλά σήμερα ήταν η κορυφή του παγόβουνου».