Τεντόγλου στο sport-fm.gr: «Είμαι πολύ ανεβασμένος, μετάλλιο στο Τόκιο»

Από το παρκούρ στους δρόμους των Γρεβενών στο πρώτο σκαλί του βάθρου σε Βερολίνο, Γλασκώβη, Γκέλβε και ακόμη ένα σωρό πόλεις του κόσμου να περιμένουν στη λίστα.

Ο Μίλτος Τεντόγλου έχει κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης στο άλμα εις μήκος και μάλιστα τρείς φορές, σε μια ηλικία που άλλοι δεν θα μπορούσαν καν να φανταστούν.

Ο μόλις 21χρονος αθλητής του Γιώργου Πομάσκι είναι γεννημένος άλτης, κάτι που κατάλαβε ο ίδιος πέντε χρόνια πριν, όταν μεταπήδησε από το παρκούρ στο μήκος και άρχισε να διαπρέπει στο διεθνή στίβο.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο το ερχόμενο καλοκαίρι θα είναι η μεγαλύτερη διοργάνωση στην οποία θα δώσει το παρών εφέτος, μιλώντας – μεταξύ άλλων – για τους στόχους του στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός.

Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Μίλτος Τεντόγλου στον Διονύση Αργυρό

Η πρώτη σου αθλητική ενασχόληση ήρθε σε μικρή ηλικία, όχι όμως από το στίβο και το άλμα εις μήκος. Ξεκίνησες με παρκούρ. Πώς προέκυψε αυτό και πώς κατέληξες στο άλμα;

«Μου άρεσε από μικρός να δοκιμάζω πράγματα. Εκτός από παρκούρ έκανα και ποδήλατο, skateboard, rollers και γενικά τα έχω δοκιμάσει όλα. Το παρκούρ μου άρεσε πάρα πολύ γιατί έχει να κάνει με το σώμα σου και μπορείς να κάνεις όπου θες, ακόμα και στο σπίτι μπορείς να εξασκηθείς. Τότε ήταν η περίοδος που το παρκούρ έμπαινε στη μόδα και φαινόταν πολύ εντυπωσιακό. Ήμασταν μια παρέα, βλέπαμε βίντεο στο YouTube με κάποια κόλπα και προσπαθούσαμε να τα κάνουμε και εμείς, περνούσαμε καλά».

Ποιους παρακολουθούσες δηλαδή και σου άρεσαν;

«Στην αρχή μου άρεσε ο Ράιαν Ντουλ, αθλητής της Ρεντ Μπουλ, είχε πολύ καθαρές κινήσεις και τον έβλεπα συνέχεια. Επίσης μου αρέσει πολύ ο Δημήτρης Κυρσανίδης με τον οποίο είμαστε και φίλοι».



Το 2015 βελτιώνοντας το πανελλήνιο ρεκόρ παίδων με 7,65μ. και ανεβάζοντας το στα 7,69μ. προκρίθηκες στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα παίδων του Κάλι της Κολομβίας. Εκεί, ο Αρμένιος άλτης Ρόμπερτ Εμιγιάν είχε δηλώσει πως αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να σπάσει το ρεκόρ του, αυτός είσαι εσύ. Πώς είναι για έναν 17χρονο αθλητή να ακούει κάτι τέτοιο από τον κάτοχο του ευρωπαϊκού ρεκόρ για 32 χρόνια;

«Στην αρχή δεν πίστευα ότι είχε πει κάτι τέτοιο για εμένα. Γιατί να το πει κιόλας, άλλοι αθλητές πηδούσαν στα 8μ. τότε. Ο λόγος που το είπε ήταν μάλλον επειδή είδε ότι ήμουν νέος (έκανα στίβο δύο χρόνια τότε), πίστεψε ότι έχω πολλά να δώσω ακόμα και απλά ήμουν αδούλευτος. Τον έχω γνωρίσει κιόλας και τον βλέπω πολλές φορές από κοντά και πάντα μου λέει καλά λόγια, μου αρέσει πολύ και το στυλ του στο άλμα. Ένιωσα πολύ ωραία που το είπε αυτό για εμένα».

Το 2018 τα αλλεπάλληλα ατομικά σου ρεκόρ βρίσκουν αντίκρισμα. Χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Βερολίνο με το ασύλληπτο άλμα στα 8,25μ. Παράλληλα γίνεσαι ο νεότερος Έλληνας αθλητής που κατακτά χρυσό μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Σε “βαραίνει” ο τίτλος του πιο επιτυχημένου άλτη στην Ελλάδα σε αυτή την ηλικία, ή σου δίνει ακόμη περισσότερο κίνητρο;

«Δεν με “βαραίνει” τόσο. Δεν έχω γενικά πρόβλημα άγχους ή ευθύνης. Μόνο κίνητρο θα έλεγα ότι μου δίνει να συνεχίσω να προσπαθώ και μου αρέσει αυτό, γιατί είμαι μικρός και έχω καταφέρει πολλά και μεγαλώνοντας να προσπαθήσω για ακόμη περισσότερα. Τότε στο Βερολίνο δεν ένιωσα καθόλου άγχος ή πίεση. Ήμουν ώριμος σε αυτόν τον αγώνα ως προς την συμπεριφορά μου, γιατί κατάφερα να αντιδράσω όταν ο αγώνας δεν μου ξεκίνησε καλά και το βελτίωσα στις τελευταίες προσπάθειες. Εκεί νομίζω έδειξα μια ωριμότητα που άρεσε τόσο σε εμένα όσο και στον κόσμο από ότι φαίνεται».



Λίγο πριν την πρώτη σου πρόκριση σε Ολυμπιακούς Αγώνες (Ριο,2016) έφυγες από την γενέτειρα σου, τα Γρεβενά, προκειμένου να προπονηθείς δίπλα στον Γιώργο Πομάσκι στην Αθήνα. Αρχικά, πώς είναι αυτή η συνεργασία;

«Με τον Γιώργο έχουμε πολύ καλή σχέση. Είμαστε σαν φίλοι, σαν πατέρας και γιός. Αν και οι φήμες λένε ότι είναι αυστηρός γενικά, μαζί μου είναι πολύ ήρεμος, κάνουμε πλάκα, συζητάμε και περνάμε ωραία στην προπόνηση».

Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη πρόκληση της έως τότε καριέρας σου. Σου ήταν δύσκολο να φύγεις από το σπίτι σου;

«Όχι, η αλήθεια είναι ότι μου ήταν πολύ εύκολο. Ήθελα να έρθω στην Αθήνα και στον Γιώργο Πομάσκι και ήταν εύκολο να πάρω την απόφαση να το κάνω».

Βρισκόμαστε στην τελική ευθεία πριν από τους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο. Θα είναι η δεύτερη συμμετοχή σου σε Ολυμπιάδα, έπειτα από το Ριο το 2016. Αρχικά πώς βίωσες την εμπειρία της συμμετοχής στη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση σε μια τόσο νεαρή ηλικία;

«Εκείνη τη χρονιά είχα βγει πρώτος στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα στην κατηγορία μου και ήμουν ικανοποιημένος με αυτό, μου αρκούσε. Πήγα στο Ριο με το σκεπτικό απλά να κάνω τον αγώνα μου, να δω πως είναι και να ευχαριστηθώ την εμπειρία. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες απαιτούν απίστευτη ετοιμότητα τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά. Εγώ ήμουν μικρός κιόλας τότε και δεν ήμουν έτοιμος να κυνηγήσω κάτι. Έμαθα όμως πως είναι και τώρα για το Τόκιο θα ξέρω πως να κινηθώ, πως θα είναι το Ολυμπιακό χωριό για παράδειγμα και πως να είμαι μέσα στον αγώνα. Πήγα πιο πολύ για την εμπειρία».



Φέτος λοιπόν είσαι πολύ πιο έμπειρος. Πιστεύεις ότι είσαι ανάμεσα στα φαβορί για το χρυσό στην κατηγορία σου;

«Δεν νιώθω πως είμαι φαβορί για το χρυσό. Πιστεύω όμως ότι είμαι από τα άτομα που μπορούν να διεκδικήσουν ένα μετάλλιο στο Τόκιο, οι οποίοι είμαστε 5-6 άτομα στον κόσμο. Σε όσους αγώνες πάω στο εξωτερικό είμαι πάντα μέσα στην πεντάδα. Πρέπει να είμαι έτοιμος και να κάνω το καλύτερο που μπορώ και τότε το μετάλλιο θα έρθει. Είναι στο χέρι μου. Για το χρυσό δε ξέρω, μπορεί σε αυτό τον αγώνα να είναι η μέρα μου, γιατί όχι. Στόχος είναι το μετάλλιο πάντως».

Ποια είναι η άποψη σου για το επίπεδο του ελληνικού στίβου;

«Θεωρώ πως στον ελληνικό στίβο έχουμε μεγάλη ποιότητα σε αθλητές αλλά δεν έχουμε ποσότητα. Υπάρχουν πολύ καλοί αθλητές αλλά είμαστε λίγοι σχετικά. Είναι βέβαια και αυτοί που είναι καλοί αλλά δεν επιλέγουν να ασχοληθούν παραπάνω, λόγω σπουδών κλπ. Είναι λίγοι αυτοί που συνεχίζουν και καταφέρνουν να έχουν διακρίσεις. Είμαστε ένας λαός που το έχει πολύ με την ταχυδύναμη. Είμαστε καλοί στα άλματα και στις ταχύτητες.

Οι συνθήκες που επικρατούν στον ελληνικό αθλητισμό από άποψη υποδομών είναι λίγο πολύ γνωστές. Συνεπώς ένας χορηγός είναι απαραίτητος για τους αθλητές που στοχεύουν στο κάτι παραπάνω. Πόσο σημαντικός είναι στην δική σου περίπτωση ο χορηγός σου και πόσο σε έχει βοηθήσει;

«Αρχικά είναι πολύ δύσκολο να βρεις χορηγία, ειδικά στην Ελλάδα, γιατί πρέπει να είσαι πάρα πολύ καλός. Η πρώτη μου χορηγία ήταν με την Adidas στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2016, η οποία μου παρείχε απλά ρουχισμό. Είχα παράλληλα και μια βοήθεια από κάποιους τοπικούς παράγοντες στα Γρεβενά οι οποίοι με βοηθούσαν με μικρά ποσά, κάποια ζευγάρια παπούτσια. Ξεκίνησα δύσκολα αλλά όταν ήρθα στην Αθήνα και άρχισα τις επιτυχίες ήταν πιο εύκολο να προσεγγίσω χορηγούς όπως τη Stoiximan που ήταν από τους πρώτους μου όταν ήρθα στην Αθήνα και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Επίσης είχα και τη στήριξη της Lanes που μου παρείχε συμπληρώματα. Οποιαδήποτε χορηγία είναι μεγάλη βοήθεια για όλους τους αθλητές, είτε μικρούς είτε μεγάλους».



Πιστεύεις ότι έχει την προβολή που θα έπρεπε από τα Μ.Μ.Ε. ο κλασσικός αθλητισμός;

«Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει τόσο μεγάλη προβολή. Αλλά πιστεύω πως δε το ζητάει και ο κόσμος, προτιμούν τα ομαδικά αθλήματα οι περισσότεροι όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Δεν θεωρώ ότι είναι κακό όμως, αρέσουν αυτά πιο πολύ στον κόσμο γιατί ίσως είναι πιο διασκεδαστικό το να βλέπεις έναν αγώνα ποδοσφαίρου παρά να βλέπεις έναν που τρέχει. Από κει και πέρα ανεβαίνει η προβολή του στίβου περισσότερο στα Πανελλήνια, Πανευρωπαϊκά κλπ. που πάντα τα δείχνουν. Δεν έχουμε συνέχεια αγώνες κιόλας, όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ που έχουν από δύο αγώνες κάθε εβδομάδα. Εμείς έχουμε ένα Πανελλήνιο κλειστού, ένα ανοιχτού που θα το δείξει και άλλους ένα-δύο αγώνες».

Συνεπώς, πώς εκλαμβάνεις το γεγονός ότι δεν δείχνεται τόσο αυτό το σπορ;

«Δεν συμφωνώ με αυτό γιατί θεωρώ πως τα αγωνίσματα που κάνουμε εμείς στα άλματα για παράδειγμα, είναι πολύ εντυπωσιακά. Όποιος έχει πάει να δει από κοντά έναν καλό αγώνα μήκους θα του αρέσει 100%, είμαι σίγουρος. Τα άλματα είναι πάρα πολύ εντυπωσιακά. Ειδικά το άλμα εις μήκος. Θα ήθελα γενικά να φαίνεται πιο πολύ».

Ποια θεωρείς πως είναι η σημαντικότερη επιτυχία σου στην έως τώρα καριέρα σου αλλά και ποια στη ζωή σου;

«Στην καριέρα μου είναι το Ευρωπαϊκό κλειστού που έχω κερδίσει στη Γλασκώβη επειδή είχα μια πολύ καλή επίδοση και πάλι εκεί είχα επιστρέψει στις τελευταίες προσπάθειες. Θεωρώ πως ήταν μια πολύ μεγάλη στιγμή μου. Στην ζωή μου, ίσως το ότι ήρθα στην Αθήνα μόνος μου, ήταν μια σημαντική απόφαση και άξιζε, ήταν η καλύτερη επιλογή μου».



Μια στιγμή που σημαίνει πολλά για εσένα και δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

«Μου έχει μείνει έντονα το πρώτο Παγκόσμιο που είχα πάει, και τα λόγια του Εμιγιάν που λέγαμε πριν. Ήταν και ο πρώτος μου μεγάλος αγώνας, θυμάμαι ακριβώς αυτό το συναίσθημα. Θυμάμαι ότι ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που είχα άγχος γιατί σχεδόν ποτέ δεν αγχώνομαι. Απλά τότε εκεί στην Κολομβία, ήταν όλοι πολύ καλοί και ήταν πολύ ψηλά ο πήχης. Ήταν από τα καλύτερα Παγκόσμια πρωταθλήματα παίδων που έχουν γίνει ποτέ, βλέπαμε άλματα 8μ. από πιτσιρικάδες. Θυμάμαι κιόλας που πάντα μου άρεσε να είμαι στα μετάλλια και είχα βγει πέμπτος και δεν πήρα μετάλλιο εκεί, ίσως να μπορούσα, δεν ήμουν ευχαριστημένος με την πέμπτη θέση. Αλλά το σκέφτομαι τώρα και λέω ότι μια χαρά ήταν και η πέμπτη θέση, ήμουν και μικρός. Πλέον κερδίζω τα άτομα που με είχαν κερδίσει τότε».

Ποια είναι τα πρότυπα σου στον αθλητισμό αλλά και γενικότερα;

«Μου αρέσει πάρα πολύ ο Ιβάν Πεντρόσο, είναι Κουβανός του μήκους, έχει φοβερή τεχνική. Τον έχω γνωρίσει και από κοντά. Είναι από τους αθλητές που έχουν πολλά κότσια, δηλαδή έχανε τον αγώνα μέχρι την τελευταία προσπάθεια και στην τελευταία προσπάθεια κέρδιζε. Το έχει κάνει πάρα πολλές φορές και μάλιστα σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Θέλει κότσια και αντρίλα για να κάνεις κάτι τέτοιο. Επίσης μου αρέσει η αθλήτρια του ύψους Μαρία Λασίτσκενε επειδή είναι φοβερή αθλήτρια αλλά και το στυλ της, το ότι είναι πάντα σοβαρή και δεν δείχνει εύκολα τα συναισθήματα της, μπορεί δηλαδή να κάνει ένα ρεκόρ σε έναν αγώνα και να μην αντιδράσει καν. Δεν είναι εκφραστική και μου αρέσει αυτό, το βρίσκω ωραίο».

Τι θα συμβούλευες κάποιον που ξεκινά τώρα το στίβο;

«Θα συμβούλευα κάποιον που ξεκινάει το στίβο να δοκιμάζει πράγματα στην προπόνηση αλλά και σε θέματα διατροφής, να διαβάζει και να μαθαίνει για το αγώνισμα του, να βλέπει δηλαδή βίντεο για παράδειγμα. Επίσης, να μη τα παρατάει στις δυσκολίες που προκύπτουν, να προσπαθεί να βρει λύσεις πάντα. Το σύνηθες δίλημμα είναι πως να το συνδυάζει με το σχολείο, να σκεφτεί σοβαρά αν του αρέσει ο αθλητισμός και αν πιστεύει ότι αξίζει να τα κάνει και τα δύο. Εγώ δεν είχα κιόλας και πολλές συμβουλές στο ξεκίνημα, προσπάθησα μόνος μου, άρα καλό θα είναι να πιέζει μόνος του τον εαυτό του, αυτό έκανα και εγώ».



Πιστεύεις ότι παίζει σημαντικό ρόλο η ψυχολογία για έναν αθλητή;

Όταν ήμουν μικρός πίστευα πολύ στην ψυχολογία, ότι πρέπει να έχεις καλή ψυχολογία για να πετύχεις στους αγώνες και να μην έχεις πράγματα να σε κρατούν πίσω. Όμως, είχα έρθει εδώ σε ένα προπονητικό camp μαζί με τον τότε προπονητή μου, τα χρόνια που έμενα στα Γρεβενά ακόμα. Ήταν εκεί και ο Γιώργος Πομάσκι (τότε δεν τον ήξερα) και μας είχε πιάσει όσα παιδιά είχαμε πάει και μας μιλούσε. Σε κάποια στιγμή μας ρωτάει “Τι πιστεύετε ότι χρειάζεται ένας αθλητής για να πετύχει” και σηκώνω το χέρι και δεν απαντάω, απλά του δείχνω το μυαλό με τα χέρια μου. Εκείνος μου απάντησε “Αν είναι έτσι, μπορώ και εγώ να πηδήξω 8μ.”. Με προβλημάτισε αυτή η απάντηση και μετά μου εξήγησε ότι δεν παίζει ρόλο μόνο η ευφυΐα και ο ψυχισμός σου αλλά κυρίως το πόσο έχεις δουλέψει και πόσο προετοιμασμένος είσαι σωματικά και τεχνικά. Πλέον το παρατηρώ σε εμένα, αν είσαι καλά προετοιμασμένος για έναν αγώνα και η προετοιμασία κυλάει καλά, θα πας στον αγώνα και θα κάνεις αυτό που ξέρεις να κάνεις καλά, όπως και αν νιώθεις. Τα συναισθήματα δεν παίζουν ρόλο σε έναν αγώνα. Πρέπει πρώτα να κάνεις και μετά να ονειρεύεσαι».

Είναι εύκολο να συνδυάσεις την ερωτική ζωή με αυτό το επίπεδο στο οποίο βρίσκεσαι τώρα στον αθλητισμό; Έχεις τώρα κάποια σχέση;

«Αυτή την περίοδο δεν έχω σχέση, αλλά είχα για τρία χρόνια. Δεν είχα κάποιο πρόβλημα, έδειχνε κατανόηση στο πρόγραμμα μου η κοπέλα που ήμασταν μαζί, επειδή είχε ασχοληθεί και εκείνη με τον αθλητισμό. Δεν την έβλεπα πολύ συχνά η αλήθεια είναι, αλλά δεν είχαμε πρόβλημα σε αυτό».



Αν δεν επέλεγες το άλμα θα παρέμενες στο παρκούρ ή υπάρχει κάτι άλλο που σε ενδιαφέρει;

«Δεν νομίζω να συνέχιζα με παρκούρ γιατί χτυπούσα συνέχεια και είχα κάνει μια εγχείρηση στο γόνατο από τις πρώτες πτώσεις. Θεωρώ κιόλας ότι δεν έχω το σωστό σωματότυπο για παρκούρ γιατί ψήλωσα αρκετά γιατί αν είσαι πιο ψηλός είναι δύσκολο, όπως και στην ενόργανη. Νιώθω όμως ότι θα έβρισκα κάτι άλλο να κάνω, δεν μου έρχεται κάποιο άλλο άθλημα στο μυαλό τώρα αλλά σίγουρα θα έκανα κάτι δημιουργικό. Μου αρέσει να παίζει μουσική, να ζωγραφίζω και γενικά έχω αρκετά ταλέντα πιστεύω όποτε θα διάλεγα κάτι που θα ήμουν εξίσου καλός».

Τι περιλαμβάνει η καθημερινότητα ενός αθλητή τέτοιου επιπέδου;

«Η καθημερινότητα μας είναι δύσκολη. Εγώ κάνω διπλές προπονήσεις. Ξυπνάω το πρωί και πάω προπόνηση, επιστρέφω για φαγητό και ύπνο και ξανά πάω για προπόνηση. Το μόνο ρεπό μου είναι την Κυριακή και η πιο ανάλαφρη μέρα είναι το Σάββατο που έχω μόνο μια προπόνηση. Το Σάββατο βέβαια όλο και κάτι θα κάνω, θα βγω με τους φίλους μου. Την Κυριακή δεν βγαίνω καθόλου, κάθομαι σπίτι να ξεκουραστώ».

Τι προτιμάς να κάνεις στον ελεύθερο σου χρόνο;

«Μου αρέσει να παίζω μουσική, μπάσο συγκεκριμένα και να ζωγραφίζω. Παίζω επίσης παιχνίδια στον υπολογιστή. Το “The Legend of Zelda” μου αρέσει πολύ, το “Sekiro” επίσης είναι πολύ ωραίο. Μου αρέσουν τα MOBA παιχνίδια γενικά, τύπου “League of Legends” που είναι το πιο γνωστό».

Ο πρωταθλητισμός προϋποθέτει θυσίες. Οι δικές σου ποιες είναι;

«Οι θυσίες που κάνω εγώ είναι οι θυσίες που κάνει ένας μέσος άνθρωπος που δουλεύει 8ωρο κάθε μέρα. Μπορεί να μη δουλεύω 8 ώρες, κάνω 5 ώρες τη μέρα προπόνηση και είναι πολύ κουραστικό. Υπάρχει λίγος χρόνος ενδιάμεσα από την πρωινή και την απογευματινή προπόνηση. Είναι σαν μια δουλειά αυτό που κάνω η οποία κουράζει πολύ».



Έχει αλλάξει κάτι στους δικούς ανθρώπους έπειτα από την αυξημένη αναγνωσιμότητα σου τα τελευταία χρόνια;

«Ούτε για εμένα ούτε για τους φίλους μου έχει αλλάξει τίποτα επειδή έχω παραμείνει ίδιος. Για παράδειγμα αν τύχει να έρθει η συζήτηση στον αθλητισμό και σε εμένα ενώ έχουμε βγει, κόβω την κουβέντα, δε θέλω να μιλάμε για αυτό. Όταν βγαίνουμε έξω θέλω να μιλάμε για άλλα πράγματα. Δεν αλλάζει τίποτα για εμένα ούτε στις επιτυχίες που έρχονται, είμαι ακριβώς το ίδιο άτομο, θα με συγχαρούν οι φίλοι μου και μέχρι εκεί».

Θα ασχολούσουν επαγγελματικά με κάτι πέρα από τον αθλητισμό;

«Παλιά ήθελα να γίνω γραφίστας αλλά δεν είχα ασχοληθεί αρκετά και όταν άρχισα το στίβο παράτησα όλα τα άλλα, αλλά αυτό μου άρεσε πολύ και ακόμα μου αρέσει. Έχω περάσει στο Καποδιστριακό στο τμήμα Πληροφορικής αλλά δεν υπάρχει χρόνος για τη σχολή, μου αρέσει πολύ σαν κλάδος όμως. Είναι δύσκολη σχολή αλλά δεν μπορώ να το συνδυάσω τουλάχιστον για την ώρα, αλλά θα ήθελα να την τελειώσω».

Πώς εξελίσσεται η προετοιμασία για το Τόκιο;

«Έχω ξεκινήσει πολύ καλά φέτος την προετοιμασία μου και έχω κάνει ρεκόρ σε όλες τις ασκήσεις, ακόμα και σε αυτές του τριπλούν. Είμαι πολύ ανεβασμένος σε ταχύτητα, σε αλτικότητα ακόμα και στα βάρη. Θεωρώ ότι θα είμαι πολύ καλά στο Τόκιο, ακόμα και από το κλειστό που ξεκινάω τώρα αγώνες θα έχω καλές επιδόσεις».

Οι επόμενοι αγωνιστικοί σου στόχοι;

«Θα ξεκινήσω 31 Ιανουαρίου με ένα meeting στην Γερμανία, 5 Φεβρουαρίου θα πάω στην Τσεχία σε άλλο ένα meeting και το τελευταίο meeting θα είναι 21 Φεβρουαρίου στη Μαδρίτη που είναι μια σειρά από πολύ καλούς αγώνες. Εδώ θα αγωνιστώ μόνο στο Πανελλήνιο στο Σ.Ε.Φ. το οποίο είναι 28 και 29 Φεβρουαρίου και μετά θα πάω στο Παγκόσμιο κλειστού το Μάρτιο στην Κίνα. Όταν γυρίσω ξεκινάει η προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και σε αυτό το πλαίσιο θα δώσω κάποιους αγώνες εδώ από τον Μάιο και στο Diamond League μετά».