Στέφανος Δημητριάδης στο sportfm.gr: «Ανατριχιάζω όταν σκέφτομαι την κούρσα με τον Φελπς στο Ρίο»

Ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες κολυμβητές, ο Στέφανος Δημητριάδης, μίλησε στο sportfm.gr για την αθλητική του καριέρα, το ξεκίνημά του, τις ατελείωτες ώρες προπόνησης, τα όνειρά του αλλά και για το συναίσθημα να κολυμπάς σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Επίσης, ανέλυσε τους λόγους που οι χορηγοί στα ατομικά αθλήματα είναι τόσο σημαντικοί, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας κολυμβητής στην Ελλάδα του 2018.

Συνέντευξη στους Νικολέττα Γκαρέτσου και Δημοσθένη Καραμούζα:


Πώς ξεκίνησε η πορεία σου στο χώρο της κολύμβησης; Τελικά αληθεύει ότι όλα ξεκίνησαν από πισίνες ξενοδοχείων;

«Κατά βάση ναι, ισχύει το γεγονός ότι όλα ξεκίνησαν από πισίνες ξενοδοχείων. Από μικρός είχα επαφή με θάλασσα, πισίνα και ήμουν συνηθισμένος στο υγρό στοιχείο. Αργότερα οι γονείς μου με πήγαν στην πισίνα του Φαλήρου για να μάθω να κολυμπώ πιο σωστά και με τεχνική κι έτσι άρχισαν όλα. Μέρα με τη μέρα αγαπούσα όλο και περισσότερο το άθλημα και συνέχισα με επιμονή για να φτάσω μέχρι το σήμερα».

Έχει περάσει από το μυαλό σου να δοκιμάσεις τη θάλασσα αγωνιστικά;

«H θάλασσα είναι ένα κομμάτι που έχει αναπτυχθεί από τον Σπύρο Γιαννιώτη και μετά. Σιγά σιγά εμφανίστηκαν και άλλοι καλοί αθλητές. Όσοι όμως από εκείνους ξεκίνησαν από πισίνα, συνήθως μένουν εκεί. Είναι άλλο το συναίσθημα, άλλο το θέαμα. Στην πισίνα όλα γίνονται πιο γρήγορα, με ένταση και αυτό δελεάζει περισσότερο τόσο τους αθλητές, όσο και τους θεατές. Αντίθετα στη θάλασσα το αγώνισμα έχει διάρκεια, αν σκεφτεί κανείς ότι η μικρότερη απόσταση σε αγώνα είναι τα 5 χιλιόμετρα. Οπότε προσωπικά η πισίνα και το αγωνιστικό κολύμπι είναι αυτό που θέλω. Θα είμαι πάντα παρών σε διοργανώσεις ανοιχτής θάλασσας, αλλά όχι για να το κυνηγάω αγωνιστικά».

Ακούγεται ότι το κολύμπι είναι από τα πιο σκληρά σπορ για έναν νεαρό αθλητή. Κατά πόσο ισχύει αυτό και εσύ συγκεκριμένα τι πρόγραμμα είχες στα πρώτα χρόνια του πρωταθλητισμού;

«Έτσι ακριβώς είναι. Το κολύμπι είναι ένα πολύ σκληρό άθλημα που απαιτεί πολλές ώρες προπόνησης καθημερινά. Προπόνηση μέσα στην πισίνα αλλά και στο γυμναστήριο. Είναι ένα σπορ που απαιτεί τεχνική, έκρηξη και ταχύτητα, οπότε οι ώρες προπόνησης είναι αναγκαία πολλές. Η επαφή με το νερό δε, αυξάνει τις απαιτήσεις. Εγώ από μικρός κολυμπούσα πρωί και απόγευμα, ενώ στο ενδιάμεσο είχα σχολείο. Η μέρα μου ξεκινούσε στις 5 και τελείωνε στις 10 τη νύχτα που επέστρεφα σπίτι μου, χωρίς καμία υπερβολή. Είναι όμως κάτι που έκανα με αγάπη και δεν μετανιώνω ούτε λεπτό».

Έχεις πάρει το πτυχίο σου στη διατροφολογία και τώρα κάνεις το μεταπτυχιακό σου. Πόσο δύσκολο είναι στην Ελλάδα ένας επαγγελματίας αθλητής να συνδυάσει τις σπουδές με το άθλημα που αγαπάει;

«Με βάση την προσωπική μου εμπειρία και τη σχολή που τελείωσα, το Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, πέρασα μια πολύ δύσκολη και απαιτητική περίοδο. Επέλεξα να προσπαθώ και για τους δύο μου στόχους, τους πανεπιστημιακούς και τους αγωνιστικούς. Μερικές μέρες ήμουν καλύτερος στα μαθήματα, άλλες στην πισίνα. Πέρασα πολύ έντονη καθημερινότητα και στρες. Θεωρώ ότι σημαντικό ρόλο παίζει η δυσκολία της σχολής, όμως κακά τα ψέματα, το σύστημα στην Ελλάδα δεν βοηθάει έναν νέο να συνδυάσει και τα δύο. Ένα παιδί που έχει ανάγκη να εργαστεί από μικρό δεν γίνεται να τα κάνει όλα, αν δεν υπάρχει και βοήθεια από το σπίτι τότε γίνεται ακατόρθωτο».

Πότε ήταν η στιγμή που κατάλαβες ότι θα φτάσεις ψηλά; Οι στόχοι υπήρχαν από όταν ήσουν μικρός;

«Όταν ένας νέος αρχίζει να κολυμπάει και το αγαπάει, τότε θέτει κάποιους μικρούς στόχους, όπως το να ανέβει σε βάθρο, να ρίξει τους χρόνους, αργότερα να μπει στην Εθνική. Αυτοί οι στόχοι σε κάνουν να βελτιώνεσαι και να μένεις προσηλωμένος. Έτσι έκανα και εγώ, άρχισα να πετυχαίνω σιγά σιγά. Δεν ήμουν πάντα από τους καλύτερους και αυτό για μένα ήταν κίνητρο μια μέρα να γίνω ο καλύτερος. Όταν λοιπόν μπήκε στο τραπέζι το όριο των Ολυμπιακών Αγώνων, στο οποίο ήμουν πολύ κοντά, τότε για μένα ο τεράστιος στόχος τέθηκε και ήταν η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς, η οποία πραγματοποιήθηκε ήδη δυο φορές. Συνεχίζω λοιπόν να κυνηγάω τους στόχους μου».



Φάληρο, Πανιώνιος και από το 2009 Ολυμπιακός. Τι είναι αυτό που σε κρατάει μέχρι και σήμερα στους ερυθρόλευκους;

«Η μετάβαση από τον Πανιώνιο στον Ολυμπιακό ήταν για σταθμός στην καριέρα μου. Είναι ένας σύλλογος με πολλά πρωταθλήματα, ο οποίος στηρίζει τους αθλητές του. Μέσα από τον Ολυμπιακό βρήκα βοήθεια στην εύρεση χορηγών, έγινε η καθημερινότητα μου πιο εύκολη. Υπάρχει ενίσχυση και βοήθεια. Για μένα είναι μονόδρομος να βρίσκομαι σε μία μεγάλη ομάδα, η οποία να μου παρέχει στήριξη».

Κεφάλαιο Ολυμπιακοί Αγώνες. Πώς είναι να αγωνίζεσαι για τη σημαία; Και πόσο δύσκολη άραγε είναι η διαδρομή σε ένα άθλημα ατομικό όπως το κολύμπι, για να φτάσει ένας αθλητής σε αυτό το «όνειρο» που λέγεται Ολυμπιακοί Αγώνες;

«O απώτερος στόχος κάθε αθλητή είναι η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μια εμπειρία μοναδική και ξεχωριστή. Για να πετύχει όμως ο αθλητής να φτάσει εκεί χρειάζεται τρομερή προσπάθεια. Στο κολύμπι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, γιατί σε μια κούρσα και το παραμικρό μπορεί να φέρει την ήττα. Χρειάζεται πολύ προσήλωση έτσι ώστε στη μία ευκαιρία που έχεις στον αγώνα, να έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η δουλειά που απαιτείται είναι καθημερινή, εκτός από προπόνηση χρειάζεται στήριξη από οικογένεια και φίλους, αλλά και από την ομάδα. Επίσης, στην Ελλάδα, έτσι όπως έχουν τα πράγματα,οι αθλητές των ατομικών σπορ για να χαράξουν το δρόμο προς την Ολυμπιάδα χρειάζονται και οικονομική στήριξη, χορηγούς»!

Τι είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει στην Ελλάδα έτσι ώστε να γίνουν καλύτερες οι συνθήκες για όσους είναι ήδη αθλητές κολύμβησης, αλλά και για να τραβήξει το σπορ περισσότερο κόσμο;

«Αυτό που πρέπει ξεκάθαρα να αλλάξει είναι η προβολή του αθλήματος. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Αυστραλία, η κολύμβηση εκεί θεωρείται εθνικό σπορ. Αν δείτε εκεί αγώνες, οι διοργανώσεις είναι πολύ μεγάλες, γεμάτες χορηγούς. Το άθλημα έχει αναπτυχθεί και έτσι οι αθλητές έχουν υποστήριξη. Στην Ελλάδα σε αγώνες κολύμβησης, οι κερκίδες είναι άδειες, ο κόσμος δεν έρχεται, διότι το άθλημα δεν έχει προβολή. Τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν, γιατί στο κολύμπι η Ελλάδα έχει πολλές διακρίσεις και πιθανόν να έρθουν και άλλες».

Αν έρθει μια μεγάλη διάκριση, ας πούμε σε Ολυμπιακούς Αγώνες, πιστεύεις ότι θα αλλάξουν τα πράγματα και θα διαδοθεί το άθλημα στην Ελλάδα, θα πάρει την προβολή που του αξίζει;

«Μπορεί ενδεχομένως. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα αλλάξουν ριζικά τα πράγματα. Πρέπει από τους παράγοντες που ελέγχουν όλο αυτό το κομμάτι να αλλάξει η διαχείριση. Σίγουρα μια μεγάλη επιτυχία τραβάει τον κόσμο, όπως είχε γίνει και στην ενόργανη, που το άθλημα έγινε πιο γνωστό μετά από τις επιτυχίες του Πετρούνια, αλλά αυτό δεν είναι μονόδρομος, δεν αρκούν οι επιτυχίες, χρειάζεται και η προβολή. Πρέπει να αναφέρω ότι τον τελευταίο καιρό ανεβαίνει πολύ το τρίαθλο και οι διοργανώσεις του. Αυτό είναι πολύ θετικό, διότι έτσι αναπτύσσεται μέσα από αυτό και η κολύμβηση».

Στις αρχές Οκτωβρίου θα συμμετέχεις στο «Spetses Marathon» για τρίτη φορά, ενώ ήδη έχεις πάρει μέρος σε «Spetsathlon» και πρόσφατα στο «Swim Around Spetses». Τι είναι αυτό που κάνει αυτές τις διοργανώσεις και το συγκεκριμένο νησί τόσο ξεχωριστά;

«Επιλέγω αυτούς τους αγώνες, διότι καταρχάς οι Σπέτσες είναι ένας μοναδικός προορισμός, γι' αυτό και το νησί τραβάει πάρα πολύ κόσμο. Από 'κει και πέρα η διοργάνωση είναι πολύ καλά δομημένη, έχει γίνει σωστή δουλειά. Μα πάνω από όλα τα 3 χιλιόμετρα που θα κολυμπήσω και φέτος είναι μια διαδρομή υπέροχη. Φεύγεις από την Κόστα και κολυμπάς για Σπέτσες, βλέπεις τον προορισμό ευθεία μπροστά και κολυμπάς για να φτάσεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Συνήθως η ανοιχτή θάλασσα γίνεται σε πίστες και κολυμπάς γύρω γύρω. Το κλίμα σε αυτές τις διοργανώσεις είναι τέλειο, ερασιτέχνες κολυμπάνε μαζί με επαγγελματίες, είναι μια γιορτή. Το «Swim Αround Spetses», που κολύμπησα τον προηγούμενο μήνα ήταν επίσης μια πολύ ευχάριστη εμπειρία, διότι πάνω από όλα είχε καλό σκοπό. Κολυμπήσαμε το γύρο των Σπετσών, ήταν απόλαυση και αποσκοπούσε σε κάτι καλό».



Όταν συμμετέχεις σε τέτοιες διοργανώσεις, όπως το «Spetses Marathon» το βλέπεις ανταγωνιστικά ή συμμετέχεις για να διασκεδάσεις;

«Εγώ συγκεκριμένα το βλέπω σαν τρόπο διασκέδασης, να ξεφύγω από τη ρουτίνα της πισίνας, να κολυμπήσω στην θάλασσα και να «κοντραριστώ» με άλλους αθλητές. Σε τέτοιες διοργανώσεις συμμετέχω για να το απολαύσω και να περάσω όμορφα με τους συναθλητές μου. Οι αγωνιστικοί μου στόχοι είναι στην πισίνα».

Ένας ταλαντούχος νέος για να αυξήσει τις πιθανότητες του να πετύχει πρέπει να ξεκινήσει από συγκεκριμένες ακαδημίες;

«Αρχικά για να πετύχει ένας νέος καλό είναι να ξεκινήσει όσο το δυνατόν νωρίτερα. Από κει και πέρα σημαντικό είναι να έχει την καθοδήγηση ενός σωστού προπονητή, είτε σε ακαδημία, είτε όχι, έτσι ώστε να μάθει να κολυμπάει καλά».

Έχεις συμμετάσχει δυο φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, σε Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα, σε Πανεπιστημιάδα, σε Στρατιωτικό Πρωτάθλημα, σε Μεσογειακούς και Βαλκανικούς αγώνες. Τι άλλο έχεις θέσει ως στόχο;

«Ταβάνι στον πρωταθλητισμό δεν υπάρχει. Ακόμα και ο Φελπς πάντα έβρισκε να θέτει νέους στόχους σε κάθε σεζόν. Οπότε για μένα, οι στόχοι είναι πολλοί. Θέλω να συμμετάσχω σε μια ακόμα Ολυμπιάδα και στο Παγκόσμιο που θα γίνει το καλοκαίρι του 2019. Από 'κει και πέρα ο τελικός σε ένα Παγκόσμιο ή σε μια Ολυμπιάδα είναι όνειρο, είναι σαν μετάλλιο σε κάποιο άλλο άθλημα. Αν το κατάφερνα θα ήταν στόχος που θα εκπληρωνόταν. Βέβαια για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται ένας χορηγός, ειδικά στην ηλικία μου, ώστε να έχω την απαραίτητη στήριξη. Εδώ θα ήθελα να αναφέρω και το πρόγραμμα του κύριου Καπράλου «Υιοθετήστε έναν αθλητή» για τον δρόμο προς το Τόκιο. Μέσω αυτού του προγράμματος ιδιώτες ή μεγάλες επιχειρήσεις επιλέγουν έναν αθλητή για να τον στηρίξουν ώστε να εκπληρώσει το όνειρο για να φτάσει στην Ολυμπιάδα».



Άρα για σένα το ιδανικό σενάριο είναι να βρεθεί αυτός ο χορηγός, ώστε να σε βοηθήσει στον δρόμο για το Τόκυο;

«Σίγουρα! Όχι μόνο για μένα, αλλά για κάθε αθλητή ατομικού αθλήματος. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να στηρίξουν τους αθλητές. Η προσπάθεια μόνο του αθλητή δεν αρκεί, αν δεν υπάρχει οικονομική βοήθεια, περιορίζονται οι πιθανότητες επιτυχίας».

Ένας «επαγγελματίας» κολυμβητής στην Ελλάδα μπορεί να ζήσει μόνο από αυτό;

«Ξεκάθαρα όχι! Τα σωματεία μεν κάνουν ότι μπορούν για να ενισχύσουν τους αθλητές, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί παρά για να καλύψει τα απολύτως απαραίτητα. Τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα από ότι ενδεχομένως φαντάζεται ο περισσότερος κόσμος. Οι επιτυχίες που έρχονται είναι αποτέλεσμα της δικής μας προσπάθειας και επιμονής και μόνο».

Πως κατέληξες στην πεταλούδα;

«Στην κολύμβηση ισχύει ότι δεν επιλέγεις εσύ το αγώνισμα, αλλά σε επιλέγει αυτό. Σίγουρα ο καθένας έχει τις δικές του προτιμήσεις, αλλά το που τελικά καταλήγει είναι αποτέλεσμα τόσο της προπόνησης, όσο και του τι ταιριάζει στο σωματότυπο και στην τεχνική του. Εκεί που βλέπει ότι έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες διάκρισης, εκεί θα εστιάσει. Έτσι κι εγώ δοκίμασα διάφορα αγωνίσματα, κάποια εκ των οποίων μου άρεσαν περισσότερο και στην εφηβεία κατέληξα στην πεταλούδα, ενώ στην πορεία είδα σε ποια μέτρα έχω τις καλύτερες επιδόσεις, αφού δοκίμασα τα 50, όπου και πέτυχα το πανελλήνιο ρεκόρ αντρών, τα 100 και τα 200, για να καταλήξω στα τελευταία, όπου και έχω τις μεγαλύτερές μου διακρίσεις».

Αναλογιζόμενοι τις εκπληκτικές επιδόσεις που σημειώνονται στο υψηλότερο επίπεδο από αθλητές όπως οι Αμερικανοί, αναρωτιόμαστε, η χρήση απαγορευμένων ουσιών πόσο διαδεδομένη είναι στο χώρο της παγκόσμιας κολύμβησης; Στην Ελλάδα αντίστοιχα τι επικρατεί;

«Δυστυχώς στο χώρο της κολύμβησης έχουν υπάρξει αρκετές περιπτώσεις αθλητών που έκαναν χρήση τέτοιων ουσιών. Σε καμία περίπτωση δε θέλω να πω πως μια μεγάλη επιτυχία δεν μπορεί να έρθει χωρίς τη χρήση αναβολικών. Απλά επειδή η φύση και οι δυσκολίες του αθλήματος είναι τέτοιες, πρέπει να διαθέτεις τα κατάλληλα μέσα, προκειμένου να διακριθείς. Στην Αμερική για παράδειγμα, όπου το επίπεδο είναι κορυφαίο, οι αθλητές μπαίνουν στις πισίνες από πολύ μικρές ηλικίες, στη συνέχεια μαθαίνουν στο κολέγιο να προπονούνται και να σπουδάζουν ταυτόχρονα. Οι προπονητές είναι άριστα καταρτισμένοι και αφοσιωμένοι στο αντικείμενό τους. Μιλάμε για ένα ολόκληρο σύστημα το οποίο είναι σχεδιασμένο να παράγει αθλητές, όχι μόνο στην κολύμβηση, αλλά γενικότερα. Το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας κατά τη γνώμη μου, οφείλεται σε αυτό. Το κομμάτι του ντόπινγκ σίγουρα αποτελεί ένα πολύ μεγάλο και σοβαρό ζήτημα , που απασχολεί πάρα πολλά αθλήματα. Δυστυχώς και στη χώρα μας κατά το παρελθόν είχαμε κάποια τέτοια κρούσματα, τα οποία φυσικά καταδικάστηκαν από όλους. Το θέμα είναι ότι δεν μπορεί προκαταβολικά να είναι κάποιος σίγουρος για κάποιο αθλητή αν ντοπάρεται ή όχι. Γι' αυτό ακριβώς πρέπει να εντατικοποιηθούν οι έλεγχοι και να υπάρξει σωστή ενημέρωση σε παιδιά και γονείς για τις παρενέργειες που έχει η χρήση τέτοιων ουσιών. Επίσης και οι προπονητές θα πρέπει να παρακολουθούν τους αθλητές, ιδιαίτερα στην περίοδο της εφηβείας, όπου είναι πιο εύκολο να επηρεαστούν από διάφορους κύκλους γύρω από τα γυμναστήρια κ.τ.λ. ώστε να προβούν σε χρήση ουσιών».

Αν σου δινόταν η ευκαιρία να αλλάξεις κάτι από το χώρο της πισίνας και του πρωταθλητισμού σε αυτή, ποιο θα ήταν το πρώτο που θα διόρθωνες;

«Θα προσπαθούσα να δω ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες των αθλητών. Για το σκοπό αυτό χρειάζονται άτομα που θα έρχονται σε απευθείας επαφή με τους αθλητές, προκειμένου να διαπιστώσουν τα προβλήματά τους. Όπως προείπα ένα σημαντικό ζήτημα είναι η προβολή του σπορ, κάτι το οποίο για να αλλάξει απαιτεί κόπο και χρόνο, άρα δε μπορεί να διορθωθεί από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται μια διαφορετική προσέγγιση, προκειμένου η κολύμβηση να αλλάξει τη βάση από την οποία αντιμετωπίζεται, έτσι ώστε σταδιακά να αποκτήσει περισσότερη προβολή και οι ίδιοι οι κολυμβητές να αποκτήσουν καλύτερες συνθήκες. Γι' όλα αυτά χρειάζεται αφενός θέληση, αφετέρου τα κατάλληλα μέσα».



Λαμβάνοντας υπόψιν και τα όσα είχαν κυκλοφορήσει γύρω από τη δίαιτα του Φελπς, η διατροφή τι ρόλο παίζει στη ζωή και την καριέρα ενός κολυμβητή υψηλού επιπέδου;

«Τα όσα είχαν βγει στο φως της δημοσιότητας γύρω από τη διατροφή του Φελπς, είναι και αποτέλεσμα του μάρκετινγκ, παρ' ότι βέβαια σε ένα ποσοστό ισχύουν. Σίγουρα παρουσιάστηκαν σε ένα βαθμό υπερβολής, καθώς ένας κολυμβητής που ασκείται 5, 6 ή και 7 ώρες τη μέρα έχει πολύ μεγάλες ανάγκες, που αναπόφευκτα θα καλύψει και μέσω συμπληρωμάτων, αφού δε μπορεί να τρώει σε τόσο μεγάλη συχνότητα και όγκο, ώστε να τις καλύψει μόνο μέσω του φαγητού. Κολυμβητές αυτού του επιπέδου μπορεί να έχουν ανάγκη από 5 - 6 ή και 7 χιλιάδες θερμίδες την ημέρα. Πράγμα που σημαίνει ότι θα έπρεπε να τρέφονται ανά μία ώρα, κάτι που φυσικά είναι αδύνατον. Δεν είναι όμως το ζήτημα μόνο η ενέργεια, αλλά και η ποιότητα της τροφής. Το πρόγραμμα που είχε κυκλοφορήσει για τον Φελπς περιελάμβανε πίτσες, ενεργειακούς χυμούς κ.τ.λ. Ο αθλητής όμως πρέπει να παίρνει και κάποια θρεπτικά συστατικά, βιταμίνες, μέταλλα, ιχνοστοιχεία. Άρα καταλαβαίνετε ότι το κομμάτι της διατροφής είναι πολυσύνθετο, ένας αθλητής πρέπει να πορεύεται μαζί με ένα διατροφολόγο, όπου θα τεθούν στόχοι στους οποίους και θα πρέπει να παραμένει πιστός. Οι διατροφικοί αυτοί στόχοι μπορεί να μην είναι εύκολοι, είναι όμως απαραίτητοι προκειμένου ο αθλητής να μεγιστοποιήσει την απόδοσή του».

Τελικά ποια είναι η κατάσταση των κολυμβητηρίων και των λοιπών εγκαταστάσεων στην Ελλάδα;

«Πολύ απλά ένα χάος! Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν πισίνες που έκλειναν, ξανάνοιγαν και έκλειναν και πάλι. Στην Αθήνα βέβαια τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, καθώς η Θεσσαλονίκη και η επαρχία είναι αυτές που έχουν πληγεί περισσότερο. Φυσικά και εδώ η κατάσταση κάθε άλλο παρά ιδανική είναι. Υπάρχουν ανοιχτές πισίνες, αλλά καθώς ο αριθμός των παιδιών που ασχολούνται με το κολύμπι συνεχώς αυξάνεται και τα ωράρια των συλλόγων είναι περιορισμένα, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα σε κάθε διαδρομή να κολυμπούν δεκάδες παιδιά, κάτι που αναπόφευκτα μειώνει την ποιότητα της προπόνησης, αλλά και τον διαθέσιμο χρόνο κάθε παιδιού για να προπονηθεί ήρεμο και με το σωστό τρόπο. Περιθώρια βελτίωσης υπάρχουν και είναι μεγάλα. Οι αρμόδιοι φορείς και όσοι είναι άμεσα εμπλεκόμενοι οφείλουν να κρατούν τις πισίνες ανοιχτές, αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος ένας κολυμβητής να προπονηθεί».

Αρκετοί κολυμβητές ξεκινούν την ενασχόλησή τους με το άθλημα από πολύ νωρίς, αλλά κάποια στιγμή σταματούν και στρέφονται είτε στο πόλο, είτε τα παρατούν τελείως. Που οφείλεται αυτό;

«Ένα μεγάλο μέρος αυτών των παιδιών δε θέλει να θυσιάσει τη ζωή ενός εφήβου προκειμένου να επικεντρωθούν στο άθλημά τους. Η κολύμβηση αποτελεί ένα ιδιαίτερα απαιτητικό και δύσκολο σπορ, οπότε θεωρώ φυσιολογικό ότι ένα ποσοστό παιδιών που ασχολείται με αυτό, κάποια στιγμή θα τα παρατήσει. Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας, ίσως ο κυριότερος, είναι ότι κάποια στιγμή ο νέος θα κληθεί να επιλέξει μεταξύ σχολείου - Πανελληνίων εξετάσεων και κολύμβησης. Τα μόρια είχαν καταργηθεί, ύστερα τα ξαναέβαλαν, καταργήθηκαν εκ νέου και αυτή τη στιγμή δε γνωρίζουμε τι μέλλει γενέσθαι. Οπότε όλη αυτή η αβεβαιότητα και η ανάγκη ενός εφήβου να σπουδάσει, τον αποτρέπουν από το να αφοσιωθεί στην κολύμβηση, αφού στην Ελλάδα δεν αποτελεί κάτι που θα του αποδώσει έμπρακτα οτιδήποτε στο μέλλον. Δυστυχώς το σύστημα εδώ είναι τέτοιο που καθιστά δύσκολο το συνδυασμό σπουδών και αθλητισμού υψηλού επιπέδου, οπότε αυτοί οι λίγοι που συνεχίζουν είναι όσοι είναι πραγματικά πολύ καλοί ή το θέλουν πάρα πολύ και έχουν τις αντοχές να συνδυάσουν σχολείο και προπονήσεις».



Νιώθεις μέσα σου πως όσα έχεις δώσει και οι θυσίες που έχεις κάνει έχουν βρει την αντίστοιχη ανταπόκριση και επιβράβευση ή μήπως - και σε αντιστοιχία με αθλητές από άλλα σπορ- δεν έχεις εισπράξει την αναγνώριση που σου αξίζει;

«Είναι κάτι που νιώθω πολύ έντονα όλα αυτά τα χρόνια που κολυμπάω. Βλέπω την προσπάθεια που γίνεται στις πισίνες, αλλά και σε άλλα ατομικά αθλήματα, όπως εκείνα του στίβου και δεν μπορώ να μη κάνω την σύγκριση με την προσοχή, τη δημοσιότητα και την υποστήριξη που λαμβάνουν αθλητές σε κάποια ομαδικά σπορ και τα οποία εμείς στερούμαστε. Αυτό βέβαια είναι κάτι που δεν ισχύει μόνο εδώ, αλλά σε ένα μικρότερο βαθμό συμβαίνει παγκοσμίως. Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ κάποιων αθλημάτων, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι αδικαιολόγητο. Στην Ελλάδα έχουμε αθλητές που δεν φέρνουν επιτυχίες, αλλά λαμβάνουν πλήρη υποστήριξη και έχουν οικονομική άνεση, ενώ αντίστοιχα άλλοι που είναι απόλυτα επιτυχημένοι είναι μόνοι και παρατημένοι στην τύχη τους, δίχως την παραμικρή βοήθεια. Αυτό προφανώς συνιστά μια τεράστια αδικία που πρέπει σταδιακά να εκλείψει, δίχως αυτό να σημαίνει ότι περιμένω ένας κολυμβητής να αντιμετωπίζεται ακριβώς όπως ένας ποδοσφαιριστής, απλά υπάρχουν ενέργειες που μπορεί να γίνουν προκειμένου η ψαλίδα να κλείσει. Φυσικά είναι και θέμα παιδείας και του πως έχει γαλουχηθεί ο κόσμος να αντιμετωπίζει τα διάφορα αθλήματα. Με την κατάλληλη ενημέρωση και εκπαίδευση στις μικρές ηλικίες, αυτό είναι κάτι που μπορεί σαφώς να αλλάξει. Από την άλλη, τεράστιο ρόλο παίζουν τόσο η προβολή από τα μέσα, όσο και οι χορηγοί».

Η κολύμβηση χρησιμοποιείται από αθλητές άλλων σπορ και με ποιο τρόπο;

«Αυτό είναι κάτι που το βλέπουμε πολύ συχνά πλέον. Τα πλεονεκτήματα της κολύμβησης, που αφορούν την απουσία τραυματισμών, την υποβοήθηση του μυϊκού συστήματος να ξεκουραστεί και την αποφόρτιση των συνδέσμων και των χόνδρων από την ένταση των άλλων αθλημάτων έχουν οδηγήσει πολλούς στο να την επιλέξουν, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια τραυματισμών ή επαναφοράς από αυτούς, ώστε να εξασκηθούν χωρίς να επιβαρύνουν το σώμα τους ή ακόμα και για αποθεραπεία. Είναι κάτι που μπορεί να συμβάλλει στην βελτίωση του καρδιοαναπνευστικού συστήματος, αλλά και στην αποκατάσταση».

Την ώρα της κούρσας έχεις το χρόνο να σκεφτείς και αν ναι τι είναι αυτό;

«Το αγώνισμά μου διαρκεί κοντά στα δύο λεπτά, άρα χρόνος υπάρχει και το τι θα σκεφτείς παίζει σημαντικό ρόλο στην απόδοσή σου. Την ώρα που κολυμπώ, κατά τα πρώτα μέτρα της κούρσας, που είναι και πιο εύκολα, προσπαθώ να είμαι όσο πιο άδειος γίνεται και να πηγαίνω αυτόματα. Όταν όμως η κούρσα εξελίσσεται και ειδικά μετά το μέσο, που η κόπωση αρχίζει και κάνει αισθητή την παρουσία της, εκεί σκέφτομαι το πώς θα μείνω συγκεντρωμένος στα τεχνικά σημεία που πρέπει να κάνω και στο πώς θα υπερνικήσω την κούραση που νιώθω εκείνη τη στιγμή. Εκεί ουσιαστικά προσπαθώ να ξεγελάσω τον εαυτό μου λέγοντας πως εντάξει, δεν έχω κουραστεί, έχω ακόμα πολλά να δώσω, ασχέτως αν εκείνη την ώρα νιώθω καταπονημένος και «βαρύς». Η κολύμβηση εκτός των άλλων είναι και άθλημα μυαλού».

Σου έχει τύχει ποτέ να θολώσεις κατά τη διάρκεια ενός αγώνα και όταν κολυμπάς κοιτάς τους ανταγωνιστές σου στους δίπλα διαδρόμους;

«Φυσικά. Έχει συμβεί να μην είμαι αυτός που θα έπρεπε, επειδή ακριβώς δεν ήμουν νοητικά όπως χρειαζόταν. Δεν ήμουν συγκεντρωμένος, δεν είχα θετικές σκέψεις και δεν πίστευα στον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή. Το να κοιτάω τους εκατέρωθεν διαδρόμους ήταν κάτι που το έκανα και το κάνω, δύσκολα μπορείς να το αποφύγεις, ειδικά όταν είσαι στο κέντρο της πισίνας. Αν αυτό δρα θετικά σε σένα έχει καλώς, αν όμως μπορεί να σε πιέσει και να σε αγχώσει τότε πρέπει να το περιορίσεις».

Πως είναι να συμμετέχεις σε μία μεγάλη διοργάνωση και να έχεις δίπλα σου τεράστια ονόματα του χώρου όπως είναι ο Φελπς;

«Το συναίσθημα όταν κολύμπησα στην ίδια σειρά με τον Φελπς στο Ρίο ήταν πολύ έντονο. Ήταν κάτι το ξεχωριστό, απέβαλα όλο το άγχος που είχα και στο τέλος όταν βγήκαμε, έχοντας όλο αυτό τον κόσμο να ζητωκραυγάζει, ανατρίχιασα και ακόμα ανατριχιάζω όταν το σκέφτομαι. Ήταν κάτι το μοναδικό και μετά το πέρας του αγώνα σκέφτηκα ότι μόνο και μόνο γι' αυτό άξιζε η προσπάθεια που έκανα όλα αυτά τα χρόνια».